Sophie pov.

'Wat?' 'Dat was volgens mij geen flashback.' Herhaalt volgens mij Max. 'Hoezo was dat geen flashback? En hoe weet jij dat het geen flashback was?' 'Omdat die niet met zoveel hoofdpijn komen bij jou.' 'Huh?' 'Bij jouw'n plotselinge herinneringen is het van poef, 'hé ik heb een nieuwe herinnering!' Niet van 'auw! Godver! Hé ik herinner me iets maar ik weet niet zeker of het een herinning is.' 'Jij was degene die zei dat het geen flashback was.' Kaats ik terug. 'Vertel jij mij maar eens even waarom het wél een flashback zou zijn.' 'Oké, kappen nu jongens.' Komt iemand tussen beide. 'Het heeft geen zin om hierover ruzie te maken. We kunnen alleen bepalen of dat een flashback was als Maaike hier is aangezien zij de enige is die Sophie lang genoeg kent om dat te weten.' 'Daar heb je een punt Ash.' 'Dat weet ik.' Antwoord dus blijkbaar Ash. 'Ego...' mompelt iemand. 'Ach, hou je kop.' 'Nee.' 'Ja.' 'Nee.' 'Ja.' 'Nee.' 'Ja.' 'Nee.' 'Ja.' 'Nee.' 'Ja.' 'Nee.' 'Ja.' 'Nee.' 'Ja.' 'Nee.' 'Ja.' 'Nee.' 'Ja.' 'Ja.' 'Nee- SHIT!' 'HA!' 'Klootzak...' Het geluid van iemand die zijn tong uitsteekt en tegelijkertijd blaast klinkt door de kamer en ik gniffel. Mijn gehoor is scherp, zou dat komen doordat ik een soort van blind ben? Waarschijnlijk wel aangezien ik ook beter kan ruiken. Zou ik ook beter kunnen voelen? Eens testen...

Michael pov.

Plots steekt Sophie haar hand uit, recht in Ashtons oog. 'Auw! Godver! Sophie! Haal je vinger uit mijn oog!' Schreeuwt hij terwijl hij verwoed op en neer springt. Het doet me denken aan een kip die probeert te vliegen... 'Oh, oeps! Sorry!' Zegt Sophie haastig terwijl ze haar vinger uit Ashtons oog trekt. 'Godsamme.... Waarom stak je in godsnaam je vinger in mijn oog?!' Zegt Ashton terwijl hij een hand over zijn oog legt. 'Nou, eigenlijk wou ik alleen maar kijken of ik beter kon voelen... Het was niet mijn bedoeling om mijn vinger in je oog te steken.' 'Waarom wou je kijken of je beter kon voelen?' Vraagt Max. 'Omdat ze een soort van blind is.' Zegt Seff. 'Eh, ja. En waarom geef jij antwoord op mijn vraag?' Zegt Sophie terwijl ze naar Maarten kijkt. 'Ik sta hier Soofje. Niet daar.' Zegt Seff geamuseerd. 'Oh.' Sophie draait zich op haar hakken om en kijkt nu met haar handen op haar heupen naar Seff. 'Ik kijk nu toch wel naar de juiste persoon?' Vraagt ze aan een vaas met paarse bloemen. 'Ja, maar je praat nu tegen een vaas.' Zegt Maarten. 'Oh...' Op Sophies wangen verschijnt een rode blos die me eraan doet herinneren dat ik binnenkort weer eens moet gaan jagen. 'Hoe dan ook. Waarom beantwoordde jíj de vraag die aan míj werd gesteld?' Vraagt Sophie bazig terwijl ze Seff een soort van aankijkt. 'Daarom' 'Daarom is geen reden-' 'ALS JE VAN DE TRAP VALT BEN JE SNEL BENEDEN!' hoor ik Maaike schreeuwen waarna de deur dichtslaat en Maaike de trap oprent. Ashton wilt haar achterna gaan maar Maarten houdt hem tegen. 'Laat haar eerst kleren aandoen.' 'Nee.' Antwoord Ashton koppig. 'Jawel.' 'Nee.' 'Jawel.' 'Nee.' 'Ja.' 'Ashton. Kap.' Zegt Max zwaar geïrriteerd. Ashton slaat zijn armen over elkaar en kijkt nors naar de grond. Hij ziet eruit als een kleuter die zijn zin niet heeft gekregen. Een kip die zijn zin niet heeft gekregen, dat is hij.

¤ pov.

Ik voel het direct. Mijn mate, Alisia, is dood. Godsamme, wekenlang heeft ze dat klote clubje van weerwolven en vampiers gevolgd, om voor mij informatie te achterhalen zodat ík ze kon vermoorden nu is haar dat fataal geworden. Ik ga ze vermoorden, allemaal! Stuk voor stuk een langzame, pijnlijke dood waar ik tot de laatste seconde van zal genieten... Het mooiste is dus, zij is een banshee en ik ben een Fribtin. De enige goedgekeurde relatie van buitenaf. Iedereen is jaloers omdat praktisch gezien niemand zijn of haar mate vind en ik ben voor zover ik weet de enige die zijn mate gevonden heeft. Of beter gezegd die zijn mate gevonden had... Shit zeg, mijn hart doet pijn... Echt ongelooflijk veel pijn... Het voelt alsof er duizenden extra scherpe scheermesjes héél langzaam over mijn hart worden gehaald en steeds een heel dun velletje weghalen tot er niks van over is. Vier tranen druppelen op de grond, drie tranen glijden over mijn wangen, twee tranen vormen zich in mijn ogen, één traan laat los. Langzaam sta ik op en loop naar het huis waar wij, Alisia en ik, samen in woonden. Mijn blik glijd naar de richel boven de open haard waar foto's op staan. Een waterige glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik onze foto's samen bekijk. Drie kwart van de foto's zijn genomen op ons verlovingsfeest en vlak na onze eerste missie samen. Dan kijk ik naar een foto van haar alleen en bestudeer hem goed. Hij was genomen vlak na een missie waarbij ze veel inspanning had verricht. Haar prachtige ogen staan verwilderd, haar haar is in de war, een blauwe plek siert haar kaak lichtjes, haar lippen zijn gevormd tot een licht gespannen glimlach en ze draagt haar zwarte kleren die ze altijd aantrekt als ze op een uitvoerings-missie gaat. Ik hield zoveel van haar.... WAAROM MOET ZIJ HET LEVEN LATEN?! WAAROM NIET ÉÉN VAN DIE STUMPERDS DIE ZE MOEST BESPIEDEN EN DIE IK MOET DODEN?! WAAROM?!

Max pov.

Ik heb het gevoel dat er iets niet klopt... Eerst Sophies en Calums plotselinge blindheid, toen die gil en daarna Sophies "flashback". Nee, er klopt iets totaal niet.... Maar alles klopt al niet meer vanaf het punt dat ik Sophie ontmoette....

'Tijd om daar verandering in te brengen.'  Zeg ik boven Sophie. Verschrikt kijkt ze omhoog maar ze zal niks zien aangezien ik al naast haar zit meer achter haar maar ja. 'Achter je...' zeg ik met een lome grijns. Als ze zich naar me omdraait, zie ik dat ze me direct bekijkt en wat ze ziet lijkt haar te bevallen. 'O.. ehm... Hey?' Ik grinnik en zeg: 'Ook aangenaam, mijn naam is Max.' 'Ehm.. De mijne is-' 'Sophie, weet ik.' 'WAAROM WEET IEDEREEN MIJN NAAM AL VOORDAT IK ME ÜBERHAUPT HEB VOORGESTELD?!' 'Daarom.' 'Wauw... wat een antwoord...'

Het is zo apart... Ik dacht eerst dat ik haar leuk vond maar nu zie ik haar meer als een zusje. Het probleem is nu alleen dat ik denk dat Sara mijn mate is maar ik weet het niet zeker aangezien ze me nog nooit echt recht aangekeken heeft. En ik ga haar daar ook niet toe dwingen. Ik wacht wel tot ze jarig is, wanneer dat dan ook is. Als ze eindelijk eens over haar problemen zou willen praten zou dat ook een stuk makkelijker zijn. Ik wil haar helpen, maar al te graag zelfs. Zou ze me niet vertrouwen? Die gedachte doet pijn... Apart eigenlijk dat gedachtes me pijn in mijn hart kan doen, net zoals de gedachtes aan mijn broertje... Mijn échte broertje, niet Ash en Mikey, mijn soort van leerlingen waarmee ik nu zo close ben als echte broers. Er is haast niks wat ik niet van ze weet en er is niks waar ik niet achter kan komen. 'Waarom glimlach je Max? Dit is niet bepaald het moment.' Haalt Ashtons paniekerige stem uit mijn gedachtes. 'Wat?' Verward kijk ik Ash aan die heel erg paniekerig naar de grond kijkt en daarna mij. 'KIJK DAN!' Schreeuwt hij haast. Ik werp een blik op de grond en hap naar adem. Op de grond liggen Calum, Mikey, Maarten én Seff op de grond te spartelen terwijl Sophie half op het kastje ligt waardoor de vaas is omgevallen en alle bloemen op de grond liggen in een plas water. Sophies ogen zijn wijdopengesperd en haar ogen zijn nu helemaal wit, je kan zelfs niet haar pupillen en irissen zien als je heel goed zou kijken. 'Is ze?' 'JA! DOE IETS MAX!' schreeuwt hij terwijl hij paniekerig rond kijkt en op zijn nagels bijt van de spanning. 'Waarom valt ze in godsnaam Calum ook aan?' 'WEET IK NIET!' 'Ashy, waarom schree- Oh, laat maar...' zegt Maaike terwijl ze binnenkomt gelopen mét kleren aan. 'DOE IETS!' Schreeuwt Ashton nog een keer paniekerig. 'Wat dan?!' Roept Maaike ook licht paniekerig. Ik zucht. Eerste ding wat je moet doen in zulke situaties: KALM BLIJVEN! God, is dat echt zo moeilijk. Een stikkend geluid verstoord mijn rust en geschrokken kijk ik naar degene die het geluid maakt: Maarten. 'Snel, trek zijn handen van zijn nek.' Beveel ik Ashton, die het dichtst bij hem staat. Direct doet Ashton wat ik hem heb gezegd. Dan valt me er een idee te binnen. 'Maaike, neem zijn taak over. Ash, haal touw. Véél touw.' Snel neemt Maaike Ashtons taak over en direct is Ash weg, opzoek naar touw. Michael maakt stikkende geluiden en snel haal ik ook zijn handen van zijn keel af, met heel veel moeite. Michael is bijna helemaal vegetariër maar hij heeft nog spoortjes mensenbloed in zich waardoor hij iets sterker is dan ik, als hij zijn best zou doen. 'IK HEB TOUW!' schreeuwt Ashton terwijl hij weer in de kamer verschijnt. 'Snel. Maak Maartens handen vast achter zijn rug en zorg ervoor dat hij ze op geen enkele manier kan losmaken.' Beveel ik hem. Ashton knikt en binnen no time zitten Maartens handen vast. 'Doe het ook bij Seff en Calum. Maaike, heb je zilver in huis?' 'Zilver? Misschien... ik heb geen idee.' Een vloek ontsnapt aan mijn lippen. 'Hoezo?' 'We kunnen Michael alleen in bedwang houden met zilver. Het dood ons niet maar het verslapt ons wel.' Leg ik haar uit. Ze knikt en snelt snel naar Ashton toe die moeite heeft met Calums handen vastbinden. Na drie minuten is ze het gelukt. Opgelucht adem ik uit. Tot Michael uit mijn greep weet te ontsnappen en zijn handen zijn keel weer omvatten. 'SHIT!' Schreeuw ik terwijl ik weer als een bezetene aan zijn handen begin te trekken. Het lijkt nu net alsof hij nog erger zijn best doet om zijn handen op die plek te houden. 'MAAK ME LOS! IK MOET DIE PIJN STOPPEN!' Schreeuwt Maarten. 'Zorg ervoor dat de touwen niet losraken en dat ze niet opstaan.' Zeg ik terwijl ik volledig opga in Michaels handen van zijn keel weghouden. Na tien minuten heb ik hem eindelijk weer onder controle. 'Ash, neem Maaike op je rug en ga zo snel als je kan opzoek naar touw waar zilver doorheen is geweefd.' 'Waar vinden we dat sweetheart?' Hoor ik Ashton aan Maaike vragen. 'Ik weet één familie die ze sowieso heeft maar dat is een heel eind verderop...' 'Waar?' 'Nederland.' 'Daar gaan we dus níet naartoe.' Zegt Ashton. 'Nee joh.' Zegt Maaike sarcastisch. 'Kunnen we het ergens anders vinden?' 'Het zou wel ergens te vinden zijn in de buurt aangezien we hier ook vampierjagers hebben.' Natuurlijk. 'Ga naar de rand van het bos in het Westen. Daar zul je vampierjagers vinden. Pas wel op, vier kilometer verder op zijn weerwolfjagers te vinden.' Zeg ik hun terwijl ik Michael doordringend aankijk in de hoop dat hij gaat stoppen. 'O ja, neem Sophie mee. Dan kunnen we direct kijken tot hoe ver haar bereik is met de persoon die ze pijn wilt doen.' 'Tuurlijk. Maak hier maar direct een wetenschappelijk experiment van.' Moppert Ash. 'Niet zeuren. Gewoon doen.' Antwoord ik hem.  Een gil, het geluid van huid op huid en dan een harde bonk. Ik kijk om en zie Sophie op de grond liggen met Maaike in de wurggreep en Ashton die Maaike uit Sophies greep probeert te krijgen. 'Hoe...?' 'Vertel mij wat.' Zegt Ashton die met een harde ruk aan Maaikes middel Maaike bevrijd uit Sophies greep alleen tijgert Sophie regelrecht op Seff af. 'Wat gaat ze doen...?' zeg ik wantrouwend terwijl ik Michaels handen snel weer op zijn plek duw. Sophie klimt op Seff en legt haar handen om zijn nek maar ze knijpt niet, nóg niet waarschijnlijk. Ze kijkt op en kijkt me aan. Verschrikt hap ik naar adem. Haar ogen zijn zwart met in het midden een rood symbool dat me wel bekend voor komt maar wat ik niet kan plaatsen. 'HIER ZULLEN JULLIE VOOR BOETEN!' Gilt ze met een stem die duidelijk niet van haar is en die me kippenvel bezorgd, wat heel moeilijk te veroorzaken is bij mij. 'Waar zullen we voor boeten?' Vraagt Maaike kalm maar ik hoor dat haar hart iets sneller gaat kloppen. Van angst of adrenaline...? Sophie is duidelijk uit haar doen door Maaikes vraag en een paar tellen is ze stil. 'VOOR DIT!' 'Voor wat?' 'JULLIE HEBBEN ME BIJNA VERMOORD!' Gilt ze weer met die verschrikkelijke stem. Plots snap ik wat Maaike aan het doen is. Ze probeert of Sophie bang te maken of haar te intimideren door uitermate kalm te blijven. 'Kun je stoppen met gillen? Je maakt je eigen stem stuk zo.' Zeg ik net zo kalm als Maaike. Sophie kijkt me ongelovig aan. 'NEE!' Krijst ze uiteindelijk. 'Het is niet mijn schuld als jij je stem straks kapot hebt gemaakt.' Zeg ik onverschillig. Plots lig ik op de grond en hangt Michael boven me als een doorgedraaide hond. Hij is zelfs aan het schuimbekken! Sophie lacht een soort heksenlachje, hoog en schel. 'MAAK ZE AF!' Gilt ze naar Michael die haar haast adorerend aankijkt. Hij knikt verwoed en kijkt mij daarna met zo'n woeste blik aan dat ik bang van hem word. Heel erg bang...