Calum pov.

Een paar tellen sta ik als bevroren aan de grond genageld maar dan storm ik weg. Ik storm het huis uit terwijl ik nu ook vleugelslagen hoor. Ik verander in mijn wolf en spurt verder. Ik voel de wond helen en hoop dat het geheeld is vóór Sasha bij mij is. De vleugelslagen komen dichterbij en ik voel angst zich als een giftige parasiet aan me vastklemmen. 'SNELLEEEEERRR!' Schreeuwt Luke me in mijn hoofd toe. 'Wat denk je dat ik probeer?!' Roep ik terug. 'PROBEER HET DAN HARDER!' Ik grom en dwing mezelf om nog harder te gaan. Ik voel dat de wond geheeld is en adem opgelucht uit. Ik begin iets langzamer te rennen maar ik blijf de vleugelslagen dichterbij horen komen. 'De geur van bloed zit nog aan je! Snel! Ren naar het meertje!' Roept Luke. Direct gaan mijn poten weer sneller en sprint ik naar het meertje. Ik hoor Sasha dichterbij komen en probeer nog sneller te gaan maar het lukt me niet. Bijna wil ik gaan huilen van blijdschap als ik het meertje in zicht zie komen, bíjna. Want ik ben er nog niet. Een plotselinge adrenaline-boost zorgt ervoor dat ik het laatste sprintje trek en in volle vaart het meertje in ren. Ik voel de bloedresten uit mijn vacht weken en duik een paar keer kopje onder. Als ik boven kom zie ik een prachtige rode draak met felle, gele ogen die zoekend om zich heen kijken boven het meertje vliegen. Mijn ogen volgen het dier, of beter gezegd Sasha tot ze op het zand land. Pijnlijke kreten komen uit de bek van het dier terwijl ze terug veranderd die overgaan tot pijnlijke schreeuwen. Als ze klaar is krult Sasha zich hijgend op tot een bolletje. Snel zwem ik terug naar de kant en loop in een drafje naar haar toe. Ik geef haar een lik over haar handpalm en met waterige ogen kijkt Sasha me aan. Haar ogen worden groot in ze omhelst mijn nek waarna ze begint te schrikken. 'Oh mijn god, Calum! Je leeft nog!' Snikt ze in mijn vacht. Ik leg mijn kop op haar schouder en wacht tot ze uitgehuild is. Met rode ogen kijkt ze me aan en ik geef haar een lik over haar gezicht. Ze lacht en aait mijn kop. Plots realiseer ik me waar ik Ashton, Michael en Max mee heb  achtergelaten en spring weer op, soort van. Sasha ziet mijn blik en begint keihard te lachen. 'G-ga m-maar!' Hikt ze terwijl ze bijna het water in rolt. Direct sprint ik weg. Laat ze alsjeblieft niet het huis gesloopt hebben! Bid ik zachtjes. Maaike zal zich het namelijk niet herinneren dat zíj het gedaan hebben en ons direct de schuld geven. Nog zo'n leuke bijwerking van die vloek, echt geweldig... Zodra de villa in zicht komt en ik zie dat hij niet gesloopt is, ga ik over op een drafje en voel ik mezelf ontspannen. Vlug ga ik rond het huis opzoek naar een deken of een handdoek of zoiets. Al snel vind ik een handdoek en ik verander terug waarna ik snel de handdoek om mijn heupen wikkel. Relaxt loop ik naar binnen, om bijna direct omver gelopen te worden door Michael en Max, die de meiden op hun rug hebben. 'WIEHIEEEE! SNELLER!' roept Sophie lachend uit terwijl ze Michael stevig vasthoudt. Een vlaag van jaloezie overvalt me maar ik hou me in. Ze weet niet dat ze je mate is.... Ze weet niet dat ze je mate is.... Ze weet niet dat ze je facking mate is! Herhaal ik als een soort mantra in mijn hoofd terwijl ik de jaloezie weg probeer te duwen. 'Ah, ik zie dat ik niet de enige ben die jaloers is.' zegt Ashton achter me en ik schud mijn hoofd. 'Zijn ze nu niet meer bang voor Max?' 'Neuh, ze vinden het geweldig dat ze hun als paardjes mogen gebruiken. En ik zie dat jij niet gedood bent door Sasha! Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?' 'Toen mijn wond geheeld was, ben ik een meertje in gesprongen om het bloed van me af te wassen dat was voldoende. Zodra Sasha het bloed niet meer rook, was er niks meer aan de hand.' 'En waar is ze nu dan?' 'Ze is nu nog bij het meertje, aan het bijkomen van de schrik denk ik.' Ashton knikt begrijpelijk en kijkt dan de richting op waar Max, Michael, Maaike en Sophie zijn verdwenen. 'Denk je dat ze in de problemen zitten? Het is wel erg stil.' 'Neuh, ze redden het wel en anders hebben we een legale reden om hun eventjes in elkaar te slaan uit jaloezie.' Ashton kijkt me grijnzend aan en steekt zijn duim op waarna hij naar de keuken loopt. Waar zijn Paisley en Sara eigenlijk als Sasha hier is?

Eerder:

Paisley pov.

In een haast ongemakkelijke stilte zitten we in de auto op de weg terug van de supermarkt. Vragen aan Sara blijven maar door mijn hoofd spoken maar ik zeg er geen een hardop. Als ze het me wilt vertellen, vertelt ze me het wel. Al vind ik het nog steeds raar dat ze verbannen is, ze was echt de lieveling van de koning! Ze zou nooit zomaar verbannen worden. Tenzij ze echt iets heel ernstigs had gedaan, zoals een moord plegen op de koninklijke familie maar daar zie ik Sara niet voor aan. Plots begint Sasha te schreeuwen en geschrokken kijken Sara en ik haar aan. 'Sasha? Waarom schreeuw je? Is alles oké?' vraag ik bezorgd terwijl ik de auto stop. Haast direct probeert Sasha de deur te openen terwijl ze ons met gele ogen aankijkt. Shit... Vlug opent Sara de autodeur voor haar en direct tuimelt Sasha de auto uit, waar ze nog harder en pijnlijker begint te schreeuwen. Haar shirt scheurt weer kapot, net zoals haar schoenen en broek terwijl ze veranderd in een draak. 'SASHA! PROBEER HET TEGEN TE GAAN!' roept Sara haar haast wanhopig toe terwijl ze ook uitstapt en naar Sasha toe rent. Sasha kijkt ons smekend aan en haar schouders klappen naar achteren terwijl haar vleugels beginnen te groeien en zijzelf haast nog groter word.  Vlug stap ik ook uit en trek Sara naar achteren als ze nog dichterbij Sasha probeert te komen terwijl het nu inmiddels wel duidelijk is dat er geen stoppen meer aan is. Woest verzet Sara zich terwijl Sasha nu inmiddels een draak is. Even kijkt ze rond en snuift ze de lucht op voor ze weg begint te vliegen, in de richting van Maaikes villa. Oh shit....