Sophie pov.

Duizend ogen staren me aan en ik staar net zo onbeschoft terug. 'Dus....' zegt een jongen die recht tegenover me zit. Ik kijk hem onbegrijpend aan. Ze zeggen de hele tijd dingen waar ik dus geen ene fuck van begrijp. 'Jij bent het slachtoffer van de Fribtins?' 'WHAT THE FUCK ZIJN FRIBTINS?!' Roep ik chagrijnig, echt ik word gek van die duizenden ogen. 'Fribtins zijn wezens.' Zegt de jongen. Oké... 'Waar had je het nou ookal weer over?' 'Niet weeeer... Jace, hoe vaak heeft ze dat nu al tegen jou gezegd?' Zegt een andere jongen kreunend. 'Zo vaak dat ik mijn oren heb geleerd om het te negeren.' Zegt de zwartharige jongen bij wie ik op schoot zit ookal heb ik heen idee waarom ik op zijn schoot zit. Ik let niet meer op de jongens en wil opstaan maar de zwartharige wikkelt zijn armen om mijn middel en trekt me terug op zijn schoot. Boos kijk ik de jongen aan en doe mijn mond open om er wat van te zeggen maar hij is me voor. 'We gaan deze discussie niet nog een keer voeren en ik herhaal: jij-blijft-hier-tot-ik-besluit-dat-we-weggaan.' Dat laatste zegt hij alsof ik een kleuter ben die niet begrijpt wat er nou tegen hem gezegd word. 'En ik ben geen kleuter die niet begrijpt wat er tegen hem gezegd word.' 'Dat ben je wel.' Zegt de jongen, er speelt een grijns om zijn lippen maar de breekt nog net niet door. 'Wat ben ik wel?' Van alle kanten klinkt gezucht en gekreun waardoor ik onbegrijpend om me heen kijk. 'Laat maar zitten...' zegt de zwartharige jongen terwijl hij zijn armen van mijn middel aflaat glijden. Direct spring ik op en ren weg al heb ik geen idee waarom ik wegren. Ik hoor iemand vloeken en grijns. Waarom grijns ik?! Ach, het zal wel. Er klinken voetstappen achter me en automatisch begin ik harder te rennen. 'GODVERDOMME SOPHIE KOM TERUG!' 'NEE!' ik zie een deur op een kier staan en daarachter zie ik gras en bloemen dus ik storm op de deur af en ren naar buiten. De bloemengeur overvalt me en diep adem ik het in voor ik me in het gras laat vallen. Mijn buik komt in contact met het heerlijke, zachte gras en genietend sluit ik mijn ogen. De zon streelt mijn rug en ik draai me op mijn rug. Na iets van volgens mij vijf minuten voel ik dat er een ruwe tong over mijn gezicht word gehaald. Met een walgend gezicht open ik mijn ogen en kijk recht in twee goudgele ogen die beginnen te twinkelen zodra hij of zij doorheeft dat ik hem of haar aankijk. Boos kijk ik naar de wolf al heb ik geen idee waarom ik boos moet kijken maar toch kijk ik boos. De wolf geeft me een lik over mijn gezicht en direct roep ik: 'BAAAAAAAAAHHHH!' Ik haal met mijn arm het slijm van mijn gezicht af en rol op mijn buik. De wolf zet een poot op mijn rug en duwt iets waardoor ik geïrriteerd naar een poot mep. De wolf maakt een jankend geluidje maar ik weet dat het nep is. Waarom weet ik dat? Zou ik een wolvenfluisteraar zijn? Dat zou cool zijn! Waar dacht ik nou ookal weer aan.... Ach, het zal wel. Ik draai me weer op mijn rug als de poot van de wolf van me af is en ga rechtop zitten. Ik kijk weer naar de wolf en het valt me op dat hij wel wat groter is dan de gemiddelde wolf. Ik ga staan en struikel direct een paar passen naar achteren. Deze wolf is héél wat groter dan de gemiddelde wolf.... Vergelijken met hen is hij een reus! Ik draai me om en ren weg, ik ben doodsbang voor die wolf. Ik ren het huis weer in en bots direct tegen iemand op die zijn armen om me heenslaat en me dicht tegen zich aantrekt. Waarom knuffelt deze persoon mij?! Ik probeer hem weg te duwen maar hij is nogal sterk... hij duwt zijn neus in mijn haar en snuift mijn geur op. 'Wat ben je in vredesnaam aan het doen?' Zeg ik terwijl ik de jongen nog steeds probeer weg te duwen. 'Ik geef je een knuffel.' Zegt de jongen alsof het doodnormaal is. Plots land er een hand op mijn schouder. Met een schreeuw draai ik me om en kijk recht in twee blauwe ogen die me onderzoekend aankijken. 'Waarom schreeuw je?' Zegt de eigenaar van deze ogen bezorgd en volgens mij bespeur ik ergens ook nog woede. 'Ik heb geen idee waarom ik schreeuwde. Schreeuwde ik dan?' 'Ja, heeft Ivo je ergens aangeraakt?' 'Weet ik vee- AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!' Ik heb het gevoel alsof iemand met een zaag mijn hersens doormidden aan het zagen is en er tegelijkertijd 45000 messen insteekt. Ik voel hoe ik ergens uit word getrokken en tegen iets aan word gedrukt dat best wel zacht is. De pijn trekt langzaam weg en mijn hoofd begint steeds heviger te bonken tot ik het gevoel heb alsof iemand er met een hamer opslaat. 'Wil je een pijnstiller?' Zegt een stem lief terwijl de warme, zachte dingen mijn lichaam verlaten. 'Ik heb geen idee wat een pijnstiller is maar als het die pijn in mijn hoofd verlicht, gráág!' 'Is goed, ben zo terug.' Ik kijk op en zie een persoon weglopen. Het heeft een vorm die ik nog nooit heb gezien. Wat is het? Plots voel ik twee sterke, warme dingen om mijn lichaam heen. Wat zijn het? Hoe heet dat iets waar ik op sta? Ik wurm me uit die twee rare dingen en begin te rennen. 'GODDAMMIT SOPHIE! BLIJF STAAN!' schreeuwt er iets achter me. Verschrikt kijk ik achterom waardoor ik over mijn voeten, te minste volgens mij zijn het mijn voeten, ik weet niet eens meer wat nou precies handen en voeten zijn... Maar in ieder geval ik struikel over mijn voeten en beland met een harde klap op het keiharde en ijskoude spul dat onder me ligt. Ik weet niet waarom maar ik begin keihard te lachen. 'Zo te zien heb je de volgende stage bereikt...' hoor ik iets achter me zeggen. Lachend draai ik me op mijn euh... volgens mij mijn buik en kijk omhoog, recht in twee wit met blauwe en in het blauwe zwarte dingetjes. Hoe heet zoiets ookal weer? Ik zou zweren dat ik het wist... Wat is zweren eigenlijk? Ach, het zal wel... Ik bekijk het verder en realiseer me dat ik dit nog nooit eerder heb gezien... 'Wat ben jij?' 'Ik ben een mens.' 'Wat is een mens.' 'Dat ben jij, en ik en alle andere jongens in dit huis.' 'Wat zijn jongens en wat is een huis?' 'Dát gaat Jace je wel uitleggen, daar heb ík te weinig geduld voor. Maar ik wil je wel lesgeven in iets anders.' Oké, ik snap hier dus geen ene flikker van. 'Wat is lesgeven?' De witte dingen verduisteren en met een zucht tilt het mens me op. 'We gaan wel naar de alpha...' 'Wat is een alpha?' 'Als jij niet stopt met vragen plak ik je mond dicht.' 'Wat is een mond?' 'Aaaaaaaaaaaaarrggghhhhhhhh! JOË!!! WAAR THE FACK IS DE DUCKTAPE?!' 'Wat is een Joë?' 'Waar heb je ducktape voor nodig Ivo?' 'Om haar mond dicht te plakken!' zegt het mens dat me nog steeds vasthoudt tegen het andere mens. Het andere mens kijkt me volgens mij grijnzend aan en zegt: 'Dan zal ik maar snel de ducktape gaan halen.' en weg is ie. 'Wat is ducktape? Zijn alle mensen zo snel? Ben ik ook zo snel?' 'JOË SCHIET OP!' brult het mens chagrijnig, te minste volgens mij is het chagrijnig. Dat gezicht dat het mens trekt is echt hilarisch! Plots is het andere mens er ook weer en hij heeft een grote rol grijs spul mee. 'Wat is dat?' zeg ik terwijl ik met een dun dingetje dat aan iets anders van mijn lichaam vastzit er naar wijs. 'Ducktape.' zegt het andere mens met volgens mij weer zo'n grijns terwijl hij er een stuk vanaf rukt. Hij laat de rol vallen en komt met dat stukje naar me toe. Hij plakt het op mijn euh... nou laat ik het anders zeggen, ik kan niet meer dat iets bewegen waarmee ik praat. Boos kijk ik naar het mens dat het erop heeft geplakt. Hij kijkt me met een grijns aan. Ik kijk naar de andere en hij kijkt volgens mij opgelucht. Gut o gut o gut, wat zijn ze weer lekker aardig! Het mens dat me vastheeft begint te bewegen en gaat vooruit. Verwonderd kijk ik om me heen en wil vragen stellen maar dat stomme, grijze, plakkerige stukje ducktape verhinderd dat. Dan stapt het mens door een gatachtig iets en binnen in dat gat zit een zilver/grijs mens. Ik wijs ernaar met dat rare, dunne dingetje dat aan mijn lichaam vastzit en kijk het mens dat mij vastheeft met grote ogen aan. Het mens grinnikt en kijkt terug naar het zilver/grijze mens. 'Alpha, ze is in de volgende stage van de vervloeking.' 'Dat heb ik gemerkt ja.' zegt de zilver/grijze man chagrijnig. Ik probeer te zeggen dat hij niet zo chagrijnig moet zijn maar het enige wat je hoort is mhmhmh. Ik haat ducktape...

? pov.

Met haar vinger wijst ze naar de alpha die haar chagrijnig aankijkt. Alles gaat volgens plan, nog even en dan worden ze zo knettergek van haar dat ze haar ergens dumpen en dan is ze van ons. Waarom moest ze nou uitgerekend hun territorium in rennen? Ons territorium was dichterbij maar wat gebeurd is, is gebeurd en daar kunnen we nog niks aan veranderen. Nog niet, tot onze koningin zich bij ons voegt.... Ik kijk weer naar binnen en zie dat volgens mij Ivo Sophie op het bureau neerzet en dat Sophie direct een pen pakt en er verwonderd naar kijkt. Echt een schattig gezicht, zo met die grote, blauwe ogen die kijken alsof die pen het kostbaarste is wat ze ooit gezien heeft. Ik zie dat de alpha het gevoel heeft dat hij word bespied en snel vlieg ik weg, ik mag nog niet gezien worden. Nóg niet...

iets eerder:

Calum pov.

Met een kreun draai ik me om in mijn bed, automatisch gaat mijn hand opzoek naar Sophie's middel om haar tegen me aan te drukken maar mijn hand vind Sophie niet. En dan weet ik het weer, Sophie is gone... Vermist of dood, iedereen denkt dood maar ik weet het niet zeker. Sophie is sterk, héél sterk en ze weet hoe ze zich moet verdedigen ookal heeft ze nog nooit vechtlessen gehad. Het kan bijvoorbeeld ook zo zijn dat ze nu in een ander territorium is waar ik niet ben.... het zou zomaar kunnen weet je... Ik mis haar zo... Het is koud en kaal in huis en bed zonder haar... Alle jongens en Maaike leven met me mee en met elkaar en we gaan allemaal anders met ons verdriet om maar ook dat respecteren we.... Mijn roedel rouwt, Maaike's roedel rouwt en de roedel van Seff rouwt. Seff is een goede jongen ookal heeft hij dingen gedaan die fout zijn. Hij heeft zichzelf opgeofferd zodat Sophie vrij werd gelaten. En ik heb gezien hoe blij Sophie nu is met die triskele op haar kuit. Hij verschijnt ook op haar sneeuwwitte vacht. Er rolt een traan over mijn wang als ik aan Sophie en haar wolf terugdenk en Luke begint een compleet rouwconcert te geven in mijn hoofd waardoor er nog meer tranen langs mijn wangen naar beneden dwalen. Plots schiet er een hele sterke pijn door mijn hoofd heen, die overduidelijk niet van mij komt. Direct stopt Luke zijn klaagzang en voelt hij de pijn aan waarna hij hyper roept dat het de pijn van Sophie is. Ze leeft dus nog! Oh mijn god! Ze leeft! Ze leeft! Ze leeft! Direct spring ik uit bed en sprint naar beneden. Iedereen zit al aan tafel en kijken me verbaasd aan als ze mijn vrolijke gezicht zien. 'Nou Calum, wat maakt jou zo vrolijk?' zegt Michael met een trieste ondertoon in zijn stem. 'SOPHIE LEEFT!' Direct heb ik alle aandacht. 'Wat zeg je? Als dit een grap is vermoord ik je.' zegt Maaike maar in haar ogen zie ik duidelijk de hoop. 'Sophie leeft! En argh ze leid nu pijn maar ze leeft!' Er verschijnen tranen in Maaikes ogen. 'IK WIST WEL DAT ZE NOG LEEFT!' roept ze dan terwijl ze opsprint en naar buiten rent en vervolgens weer naar binnen rent en me mee naar buiten trekt. 'Okay, waar moet ik heen om Sophie te vinden?' 'De pijn is nu al weg hoor en zolang ze op een ander territorium is en ín een packhouse kan ik haar niet voelen tenzij ze hele erge pijn heeft.' 'Okay.... Sophie krijg pijn. Niet rottig bedoeld hoor maar dan kunnen we weer iets verder met onze zoektocht.' Ik knik als teken dat ik haar begrijp. 'Maar hoe wil je haar dan daar wegkrijgen als we weten welke roedel het is en welk territorium?' 'Jaaaaaaa, dat zou je wel willen weten he?' zegt Maaike mysterieus. Ik geef haar een speelse duw waardoor ze lachend een paar passen achteruit waggelt. Ik adem diep in en ruik eigenlijk alleen maar verbrand hout en verbrande bladeren. De bosbrand heeft z'n sporen achtergelaten... Plots klinkt er vanuit het huis het geluid van glas dat kapot gevallen is. Verbaasd kijken Maaike en ik elkaar aan voor we naar binnenstormen waar we een woest kijkende Ashton tegenkomen met glas in zijn handen. 'ASH!' roept Maaike bezorgd terwijl ze Ashtons handen pakt en voorzichtig het glas eruit begint te trekken. Zwaarademend kijkt Ashton me woedend aan. 'Ashton... wat is er?' 'Je hebt een mate Calum! Een beeldschone mate die op je wacht en je hulp nodig heeft en wat doe jij?! Jij papt alweer aan met een ander meisje!' Luke ontploft bijna van woede en dat is letterlijk. 'LUKE! PLEASE HOU JE IN!' roep ik hem toe als ik merk dat ik hem bijna niet meer onder bedwang kan houden. Ik begin zwarte vlekken te zien wat wel raar is aangezien dat normaal nooit gebeurd... ik merk wel dat Luke met de seconde bozer en bozer word. En dan word alles zwart...

heden:

Knipperend open ik mijn ogen om recht in twee blauwe ogen die (helaas) niet van Sophie zijn. 'Eindelijk, deed dat nou serieus zoveel pijn?' Ik ken die stem... 'L...Luke?' 'Tien punten voor jou sherlock.' Wooooow, iemand is hier een beetje behoorlijk badass geworden. 'Hoe kom je uit mijn hoofd?' 'Door Ashton, hij maakte me zo boos dat ik uit je hoofd kon en deels ook omdat jij zowel lichamelijk als emotioneel zwaar beschadigd was kon ik er makkelijker uit.' 'Maar normaal word ik dan toch een wolf?' 'Dat kan ook, meestal gebeurd dat ook maar soms gebeurd dit. De laatste keer dat dit gebeurde was in 1768.' Dat is een lange tijd geleden... 'Kun je ook weer in mijn hoofd?' 'Weet ik nie, het boeit me ook niet zoveel. Het enige wat ik nu wil is Sophie terug vinden.' 'Same, laten we dan op onderzoek uitgaan.' zeg ik terwijl ik overeind krabbel. 'Ho even. Ik ga op onderzoek uit. Jij blijft hier.' 'Wat?! Waarom?!' 'Je zal me toch alleen maar van last zijn aangezien je nu niet meer in een wolf kan veranderen.' 'Hoezo kan ik niet meer in een wolf veranderen?' 'Ik sta toch buiten je lichaam idioot! Dankzij mij veranderde je in een wolf! En aangezien ik nu niet meer in je lichaam zit kan jij niet meer veranderen.' Een kil gevoel verspreid zich over mijn lichaam. 'W...wat?' Luke gaat op zijn hurken voor me zitten en kijkt me fake smilend aan. 'Calum, bro. Laat ik het anders zeggen, jij bent verleden tijd. Ik neem vanaf nu jouw'n leven over aangezien jij niet meer kan veranderen. Misschien kun je in de roedel wel een waardevolle informatiebron zijn maar je word geen alpha meer. En je zult ook nooit meer met Sophie samen kunnen zijn aangezien haar wolf op mij is gevallen.' Wow, sinds wanneer is Luke zo'n klootzak? 'Je kan niet zomaar iemands leven overnemen.' zeg ik kwaad. 'En bovendien, Ellen mag dan wel voor jou zijn gevallen. Sophie viel voor mij. Dat zou dus betekenen dat Ellen dan uit haar hoofd zal moeten om samen met jou te zijn.' Luke lacht schamper. 'Je snapt het nog steeds niet he?' 'Wat snap ik niet?' 'Dat Sophie niet meer voor jou kan kiezen. Je bent verleden tijd Calum en wat verleden tijd is blijft verleden tijd.' Hij haalt een groot mes van achter zijn rug vandaan en bekijkt het met een liefdevolle glimlach. 'Zie je dit mes Calum? Dit mes gaat jou verleden tijd maken...' Hij kijkt me met een glimlach aan wat het geheel heel duister en eng maakt. 'Bye, bye Calum...'

Hey, Hey! Hier ben ik weer! Ik weet niet hoevaak ik het gezegd heb maar ik ben echt HEEL ERG BLIJ MET ALLE STEMMEN, REACTIE'S EN NATUURLIJK HET LEZEN ZELF! ECHT HEEL ERG BEDANKT! Ik hoop dat jullie dit weer een leuk hoofdstukje vonden en ik zie jullie weer bij het volgende hoofdstuk! Love you all guys! O ja, op de foto is (badass) Luke, de innerlijke wolf van Calum.