Sophie pov.

'Een weerwolf... Are you serious? Die bestaan niet! Hahahahaha!' 'Jawel, die bestaan wél. Ik ben er één!' 'Pfffff hou maar op Tyler! je smoesjes om me mee te krijgen werken dus echt niet! Laat hem maar gaan.' Komt voor elkaar en met plezier madam.' zeggen Max en de bandana-jongen tegelijk. Gelijk barsten ze in lachen uit. 'Wat is jouw'n naam eigenlijk?' vraag ik aan de bandana-jongen. 'Ashton' 'Hallo Ashton en ik ga mezelf dus niet voorstellen want ik denk dat jij mijn naam wél weet.' 'Dat klopt! Ik weet alles...' voegt Ashton er onheilspellend en met een raar gezicht eraan toe. Ik barst in lachen uit. 'Nee, gewoon niet Sophie. Dit is niet grappig!' zegt Ashton met zo'n droog gezicht dat ik nog harder moet lachen. 'Wat is er zo grappig?' bromt Michael als hij binnenkomt lopen. 'Ashton beweert dat hij alles weet en dat zei ie met zo'n droog gezicht!' breng ik lachend uit. 'Okeeeee... Ik ga maar weer eens...' zegt Michael wanneer hij al half buiten staat. 'Maar Michael we hebben je nodig!' zegt Ashton zeurderig. 'O? En waarvoor dan wel?' 'Om Tylers geheugen te wissen' 'Geheugen wissen?' 'Ja, dat is mijn gave.' 'Cool! Laat zien! Laat zien!' zeg ik hyper als een klein kind met kerst. 'Met plezier!' zegt Michael duivels grijnzend terwijl hij naar de steeds bleker wordende Tyler toe loopt. 'Ben je bang wolfje?' zegt Michael duivels. 'Schiet nou ohop!' zeg ik ongeduldig. 'Oké dan. Hier gaan w-' Plots word de deur opgengebeukt en stormen er allemaal mensen binnen. Er achteraan komen twee jongens en een meisje. Het meisje stormt gelijk op me af en slaat haar armen om me heen. Ze knuffelt me alsof haar leven er vanaf hangt... 'Godzijdank, je bent ongedeerd! Hebben ze geen bloed bij je gedronken?' Wie is dit? Waarom knuffelt ze mij? Ik ken haar niet eens! 'Ehm... nee... Maar wie ben jij?' 'O ja, je geheugen.' 'Ja, maar het draait niet meer achteruit als je dat soms bedoeld.' 'Nee? O godzijdank!' Wat heeft zij met godzijdank? 'Ik ben Maaike, je beste vriendin.' 'O...oké...leuk!..' 'Je herinnert je echt niks meer he?' 'Oh jawel hoor! Ik herinner me alles vanaf de grot tot nu!' 'Oké... daar heb ik veel aan.' 'Maaike, ga aan de kant!' Maaike word ruw opzij geduwd. Gelijk slaat iemand zijn armen om me heen. De jongen ruikt heerlijk en is lekker zacht. De jongen kijkt me aan en fluisterd: 'Ken je me nog?' 'Ehm...euh....em....nee.' 'Shit! shit, shit, shit, shit!' De jongen knijpt keihard in mijn schouders. 'Au! Je doet me pijn!' Gelijk laat de jongen los. Hij luistert in ieder geval wel beter dan Max. denk ik bij mezelf. 'Sophie, ik ben Calum-' 'Wowwowwowwow. Jij bent Calum? Dé Calum? Calum als in mijn mate Calum?' onderbreek ik hem, hij kijkt me lachend aan. 'Jup, ik ben dé Calum als in jouw mate Calum.' 'Het bestaat dus toch...' mompel ik. 'Ik zei het toch!' schreeuwt Tyler grijnzend vanaf de andere kant van het huisje. 'Ik heb altijd gelijk! Áltijd!' 'Waar heeft ie het over?' vraagt Calum. 'O, ik zei dat ik geen mate kon hebbem enzo maar hij beweerde telkens van wel en nu blijkt hij dus gelijk te hebben.' 'Ach zo...' 'Maarre Tyler, over dat 'Ik heb altijd gelijk' dingetje moet ik nog even denken' schreeuw ik naar Tyler. 'Accepteer dat het zo is!' brult hij terug. 'Nee! Gewoon niet Tyler! Gewoon niet!' 'Hey! Dat is mijn ding!' roept Ashton die in gevecht is met 4 mannen. 'Nou is het ook het mijne!' 'Na-aapster!' 'Ga jij nou maar verder met waar je mee bezig bent!' 'Ja, mevrouw!' 'Zeg ehm Calum... Wat doen al die mensen hier en wat doen ze met Michael, Max en Ashton?' 'O die, ehm...proberen hun te overmeesteren...' 'Waarom?' 'Omdat ze jou hadden ontvoerd!' 'Niet waar!' 'Wel waar!' 'Niettes!' 'Welles!' 'Nie- ach laat ook maar!' Chagrijnig loop ik weg, wat denkt die Calum wel niet? 'Ken je mij nog?' klinkt er plots een nieuwe stem achter me. 'Nee!' Pissig loop ik verder om Max te helpen die door 9 mannen tegelijk word bestormt. 'Maar ik ben Damian! Je nééf!' Wacht wát? Vliegensvlug draai ik me om. 'Wát?' 'Ik ben je neef Damian.' 'Ik heb een nééf?' 'Ja anders zou ik hier niet staan zónder geweer.' 'Huh? Hoe bedoel je zonder geweer?' 'Precies wat ik zeg. Als jij geen familie was stond ik hier niet te kletsen maar dan stond ik op het punt je te vermoorden.' 'Om me te vermóórden?!' 'Ja, ik ben zo gezegd een gepensioneerde weerwolfjager.' 'Voor de laatste keer: Ik-ben-géén-weerwolf!' 'Hmhm.' 'Ja! En laat me nu met rust!' Kwaad loop ik naar Max en trek gelijk twee mannen van hem af. 'Max, 'k zie je wel weer. Ik ga ervandoor. Tüsch!' Pissig ren ik het huisje uit, het bos in. 'Sophie!' schreeuwen Maaike en Calum me achterna. 'Laat me met rust! Volg me niet! Of ik ga dingen doen die je niet wilt!' Abrupt blijven Maaike en Calum staan. Snel ren ik verder het bos in. Na een halfuur rennen kom ik bij een kanaal. Hijgend blijf ik staan. Genietend van de lucht en de geur ga ik in het hoge gras liggen. Na denk ik een kwartier te hebben gerelaxt ga ik verschrikt recht op zitten. Geschrokken kijk ik om me heen. Ik zou zweren dat ik een stem hoorde die zei dat ik op moest staan. 'W...wie ben je? E...en wáár ben je?' stamel ik. Ik ben Ellen en ik zit in je hoofd. Ik ben je innerlijke wolf. 'D...dat kan niet!' Jawel anders zou ik nu toch ook niet met je praten? 'Bijdehand...' Bedánkt! 'Graag gedaan maarre wat wil je?' Ik wil niks. Ik ben een deel van jou dus wat jij wilt wil ik ook. 'Das makkelijk.' Jup, maar zullen we terug gaan naar Calum? 'Jij wou toch niks?' Oké, bíjna niks. Ik wil Calum en Luke. 'Wie is Luke?' Calum's innerlijke wolf. 'O fijn. Weerwolven bestaan. Vampiers bestaan. Wat komt hierna? Levende aarbeien en kersen?' Haha, heel grappig. En als ik jou was zou ik nu wegrennen. 'Hoezo?' Omdat er een roedel wolven aankomt die je liever niet wilt kennen. 'Ah, dat is ten minste duidelijk.' Gelijk duik ik het kanaal in en begin te zwemmen. Komen die zwemtrainingen toch nog van pas. (Dat is géén zwemles maar echt training om sneller te zwemmen met meer techniek) Zwem sneller! Ze hebben je gezien en zitten nu achter je aan! Gelijk zwem ik sneller maar voor ik echt goede vaart heb kunnen maken word ik bij mijn been gepakt en op de kant gehezen. 'Laat me los!' schreeuw ik terwijl ik voor mijn doen hevig tegenstribbel. 'Laat me los of ik ga gillen!' 'Dat doe je niet!' zegt een donkere stem. Inwendig krimp ik even in één. 'Dat kan ik mooi wel en dat ga ik ook doen.' 'Nee.' 'Ja, let jij maar eens op!' Ik adem diep in en wil net gaan gillen als ik een scherpe pijn bij mijn slaap voel. 'Slaap lekker prinses.' En dan word alles zwart.

Hey! Op de foto is Ashton