Jealous

Stella's POV

My eyes were swollen. Last night was beautiful. We had a nice dinner and chat. We even let our emotions take over us.

Ang buong akala ko mangyayari na naman ang nangyari sa amin noon sa Isla, pero kakaiba na at nag-iingat na siya at nag-iisip na sa bawat kilos niya, at nagugustuhan ko ito sa kanya.

Marami na rin naman akong natutunan simula noon. Kaya noong nagsama kami ni Earl ng dalawang buwan bago siya namatay ay naging maningat ako. Ayaw ko kasi na mabuntis. Hindi pa ako handa kung saka-sakali man. Pero pinagsisihan ko kung bakit agad ako pumasok sa relasyon at nagpaluko sa kanya.

I was at my worst when I met Earl. He knew everything about me, as I told him everything. Wala akong tinago kay Earl, at tumulong din naman siya sa paghahanap sa anak ko, sa anak namin ni Norman.

I've changed my fashion when it comes to clothing. Madalas kasi sa bar ang mga lalaki ay nakatingin sa akin lahat at parang hinuhubaran ako. After what happened to Norman and me, I learned my lesson, so I hid behind thick, old-fashioned, dull clothes.

Simula noon hindi na nila ako pinapansin, bagkos mura at lait na ang natatangap ko madalas sa kanila. They could not believe that a person like me worked part-time at Tilda's sister's bar. Malaki ang utang na loob ko ay Tilda at sa Ate niya. Tinulungan nila ako sa lahat ng pinansyal na bagay.

Pumatak ulit ang luha ko nang tinitigan ang mukha ko sa salamin.

My eyes were swollen from too much crying. I have stopped my medication, but the after-effect was a horror in my system.

Sa tingin ng lahat ay okay ako, pero hindi nila alam ay sekreto akong nag-t-take ng calming pills. I need to take happy pills to control my depression. But lately, I withdrew because I want to find myself again.

Dr. Go already told me the effects of withdrawal from my medication and that I will experience a withdrawal shock in my system. Tama nga naman, dahil walang gabi na hindi ako binabangongot.

The image of my infant was still vivid to me, and it was breaking my heart and ripping me entirely. I don't think I can go to work today. Magtataka lang si Norman kung bakit maga ang mga mata ko ngayon. I was ready last night to tell him about our little one, pero hindi ko naituloy na sabihin ito dahil natakot ako.

Tumunog ang cell phone ko, dahilan para bumalik ako sa sariling isip ngayon.

"Hello?" mahinang sagot ko.

"Hi, good morning, baby," si Norman. Halata sa boses niya na bagong gising pa lang siya.

"Good morning," I shut my eyes upon answering him. My heart is pounding hard again. Halata masyado ang puso ko na gusto ko siya at hindi ko ikakaila ito.

"Did you have a good sleep?" His voice was deep and husky enough to give me a tingling sensation.

"Ahm, hindi masyado. Hindi kasi maganda ang pakiramdam ko."

Natahimik siyang saglit sa linya, at rinig ko ang ingay na mula sa kanya. It seemed like he turned the shower tap on as I could hear the water in the background.

"Oh? Do you want to have your day off today? Magpahinga ka muna."

"Okay lang ba?" mababang boses ko.

"Yes, Stella. It's okay. Have your rest, baby, and don't stress yourself. There's not much happening in the office anyway. So, have your rest."

"Salamat," tugon ko sabay patay sa tawag niya.

Straight away my body dropped on the bed. Pagod nga naman ang katawan ko at gusto ko munang matulog ngayon.

NAGISING ako sa ingay ng doorbell. I looked at the time, and it was three o'clock in the afternoon. Ang taas ng tulog ko.

Mahina akong humakbang patungo sa pinto at tiningnan ang screen monitor. Makikita mo kasi kung sino ang nasa labas ng pinto. Si Timothy Del Santa Maria ang nakatayo sa pinto.

Inayos ko muna ang sarili as I was only wearing my dressing gown. Hindi pa ako nagpalit at hindi pa rin ako nakaligo. I opened the door for him, and there he is, standing in front of me, holding a bunch of flowers in his hands.

"Hi," tipid na ngiti niya.

"Tim? What are you doing here?"

"For you." Lahad niya sa bulaklak at tinangap ko agad ito.

"Hindi ka raw pumasok. Tumawag ako sa HR office ninyo. I know you are home. I was hoping you are and I was right. So, I bought these," Sabay pakita niya sa supot ng pagkain na binili niya.

Ngumiti ako at tumango sa kanya. Ang akala ko bulaklak lang ang bitbit niya. E, may pagkain din naman pala.

"Hindi kasi maganda ang pakiramdam ko."

He nodded and bit his lower lip.

After what happened in that party, Timothy became a loyal friend to me. Kaibigan na lang din at wala ng iba. Mabait naman siya at paminsan-minsan ay nagkikita kaming dalawa.

"I bought some special porridge and chicken teriyaki," lawak na ngiti niya.

"Come-on in," ngiti ko at pinapasok na siya.

Instead of me preparing the food he bought, he prepared it, and I only sat quietly at the table, looking at his every move. Para akong pasyente at siya ang nurse ko. Ganito naman talaga si Timothy kahit noon pa.

He always shows up whenever I am down. Were good friends now and we had a good talk about the past. Naayos na namin ang mga bagay tungkol sa aming dalawa at tanging pagiging magkaibigan nalang din ang namagitan sa amin.

"Here, eat this." Inilagay niya ng pagkain sa harap ko.

"Pumapayat ka na, Stella. Are you still taking your medication?" Kunot-noo niya.

I looked away and just started scooping the porridge.

Doctor nga naman siya, at hindi ko alam kung paano niya nalalaman ang mga detalyeng ganito sa buhay ko. Hindi na rin ako magtataka kung malalaman niya na may anak ako kay Norman, at hinahanap ko pa ito.

"Did you tell Norman? O baka naman gusto mo na ako pa ang magsabi sa kanya?" Sabay upo niya.

See, I was right. He knew everything.

Ngumiti lang ako sa kanya at napailing na.

"I will tell him soon, Tim. Don't worry. . . Iba ka rin ano? You're spying on me," bahagyang iling ko.

"I'm sorry. I got curious when I saw you two years ago. Kaya nag-imbestiga ako. . . I'm sorry again, Stella."

Natahimik na ako at maingat na kumain sa harapan niya. Rinig ko ang buntong-hininga niya at tumayo na siya. Nagtimpla siya ng kape at pinagmamasdan ko lang siya habang kumakain.

"I felt guilty, Stella, thinking that what had happened to you in the past was also my fault."

"Hindi mo kasalanan, Tim... katangahan ko iyon kaya pinaparusahan ako ngayon," sabay subo ko at pilit na nilulunok ang pagkain ko. I felt like I'm going to cry again.

Humarap ulit siya sa akin at lumapit na. Napaluhod agad siya sa gilid ko.

"Stella, don't blame yourself, love." Haplos niya sa balikat ko.

Nahinto ako sa pagsubo at maingat na binaba ang kutsara ko. I don't think I can eat anymore. Pinipilit ko lang naman ang sarili ko na kumain.

"When did you stop your medication? How many days now?" Sa nag-aalalang boses niya.

Sabi ko na nga ba, malalaman niya talaga.

"Ahm, four days."

"Okay. . . you are in a critical stage of withdrawal. Kaya mo pa ba? I can prescribe it now if you want?" lambing na titig niya.

I shook my head and face down again. "No, Tim. Gusto kong mahinto na ito. . . I don't want to depend my emotion thru my medication anymore, Tim. May mga gabi lang na mahirap matulog at binabagabag ako. Pero kakayanin ko. Kailangan kung harapin ito, Tim," patak ng luha ko. Hindi ko rin napigilan ito.

"Okay." He nodded. "I believe in you, Stella. I know you can do it. . . Yes, you can do it," tipid na ngiti niya.

I wiped my tears away using the back of my hand. He stood up and grabbed some tissue. He ended up wiping my tears.

Hindi ko na siya pinigilan dahil ang sama ng pakiramdam ko. Pakiramdam ko sasabog na ang puso ko sa lahat, at pilit kong nilalabanan ang depresyon ko ngayon.

"I'm going to crush Norman's face if he really hurt you more, Stella."

I chuckled behind my unimaginable state and laughed a little bit. It's not Norman's fault. It was all mine to begin with.

"Ano? Hindi ko pa boyfriend iyong tao. Nagsisimula pa lang kami." Ngiti ko at mahina siyang tumango.

We both stopped when we heard the doorbell, and we both looked at the door at the same time.

Tumayo ako para buksan ito. Hindi ko na nilingon sa monitor kung sino. Madalas kasi ang postman ang kumakatok sa mga oras na 'to.

And my heart skipped a beat when I saw Norman's smiling face.

Ang lawak nang ngiti niya at may hawak pa siyang bulaklak sa kamay, at supot ng pagkain naman sa kabila.

"Hi, babe," he smiles.

"Norman?" Lawak na ngiti ko. Parang nawala ang lungkot ko nang makita ang nakangiting mukha niya.

Umatras ako sa gilid para makapasok siya. Pero bago paman siya tuluyang makapasok, ay nawala ang ngiti niya sa mukha nang makita si Timothy rito.

"What the hell is he doing here, Stella?" His voice rose while glaring at Timothy.

I forgot that I have Timothy inside. My goodness! I never even think of him.

"Uhm, N-Norman, h-he only—"

"Oh shut up, Stella!" in his stern voice.

Napatingin siya sa mesa at napako ang mga mata niya sa bitbit na pagkain at rosas. Napalunok ako, at wala sa sarili na nakaramdam ako ng hiya.

Timothy bought me food and flowers, and Norman did the same. Iyon nga lang nauna si Timothy kaysa sa kanya. Pero gusto ko ang galing kay Norman, at walang halaga sa akin kung ano man ang nakikita niya ngayon sa mesa.

"Hell, dammit. I guess I'm not welcome in my own house."

Padabog niyang nilahad sa akin ang dalang bulaklak at pagkain. Natulala ako at hindi ko tuloy alam kung ano ang sasabihin ko. Galit ang mga mata niyang nakatitig kay Timothy ngayon.

"I'll better go, Stella. Get better, okay?" Hakbang ni Timothy patungo sa pinto.

Nagmura si Norman na nakatitig kay Timothy. Hindi siya pinansin ni Timothy at patuloy ang hakbang ni Timothy, hanggang sa makalabas siya ng pinto. Mabilis na sumunod si Norman sa kanya.

"Don't you dare step on this house again, Timothy! The next time I will see you, I will cut your fucking head."

Napailing si Timothy at bahagyang ngumiti sa kanya.

"Alam mo ba kung anong problema sa 'yo, Norman? Bulag ka!"

"What did you say?"

Lalapit na sana si Norman sa kanya at akma nang suntukin si Timothy, pero hindi natuloy ito dahil mabilis akong pumagitna sa kanilang dalawa. Nabitawan ko na ang hawak kong bulaklak at pagkain at bumagsak ito sa sahig.

I hugged Norman's body. Wala na akong pakialam, dahil pakiramdam ko ay mag-aaway lang ang dalawang ito. Kaya mas minabuti kong yakapin si Norman ngayon.

"Norman, please," nagmamakaawang titig ko.

He looked at me seriously, and I knew he was jealous. Hindi ko siya masisisi sa naabutan niya ngayon. I looked at Timothy, and he stared at me with so much care and love.

"Tim, please..."

Napayuko agad siya at tumango na. Umalis din siya. Napatingala ako kay Norman na ngayon ay puno ng galit ang mga mata.

"Explain this to me, Stella." Sabay hawi niya sa kamay kong nakayakap sa kanya at tumalikod na siya.

Pinulot ko na ang bulaklak at ang supot ng pagkain na dala niya. Mabuti na lang at hindi ito natapon sa sahig. Nilapag ko ito sa mesa.

"Norman, you're overreacting. Nothing was going on between me and Timothy. . . Dinalaw lang naman niya ako at nagdala siya ng pagkain. Wala kaming masamang ginawa!" Inis na tugon ko at titig sa kanya.

Napatalikod siya at namaywang na humarap sa malaking glass na bintana. Kinuha ko agad ang bulaklak na bigay ni Timothy kanina at inis na tinapon ito sa basurahan sa gilid.

I am so stressed, and my heart is ripping inside me. And here he comes, playing along, making it so hard for me. I think I am going crazy.

I grabbed the flowers that Norman gave me and placed them on top of the substantial empty vase on the kitchen counter.

Kinuha ko rin ang pagkain na binili niya at nilagay ito sa plato. Dalawang klaseng putahi ito, at ang paborito ko pa. Nahinto akong tinitigan ito at pumatak na ulit ang luha ko.

I hate it today. I hate myself so much for a reason today. I should have taken my medication. I know that. . . Pero kasi gusto kung malampasan ang depresyon ko sa sarili, at ayaw ko ng umasa sa mga gamot ko.

Gusto kung harapin ang lahat nang buo sa sarili ko. Alam ko na minsan ay hindi ko na maintindihan ang sarili ko, at pakiramdam ko sasabog na ang ulo ko sa lahat. Pero gusto kong ibalik ang dating ako.

Mabilis ko lang pinunasan ang luha at naramdam ko agad ang mainit na yakap ni Norman mulsa sa likod.

"I'm sorry, Stella," init na yakap niya at pinaharap niya agad ako sa kanya.

He wiped my tears using his bare hand and kissed my forehead.

Pinikit ko na ang mga mata ko at dinama lang ang init ng labi niya sa noo ko.

"I got carried away, and my jealousy hits me, Stella." Haplos niya ulit sa pisngi ko. "I'm sorry, baby." Halik niya sa noo ko.

"Iwan ko sa 'yo! Bitawan mo nga ako!" Tulak ko sa kanya at bahagya na siyang natawa, at niyakap lang ulit ako nang mahigpit.

-❤️❤️❤️-

please vote for support 😘 Thank you.