Gaige's POV

Panay ang tingin ko sa pinto at hindi ako mapakali sa sarili. I should have fetch them but Philip did not want me to do that. Instead, he wants me to wait here for them.

Everything was set and ready. The food is still warm on top of the table. I feel excited seeing him again, and I can't hide it.

I miss my baby. . . our little Arthur.

___

"Why an Arthur, babe? Mas gusto ko na Dylan Philip ang pangalan niya." Haplos ni Philip sa gilid ng mukha ko.

"No, ayaw ko. . . I want him to name Arthur. I love the name, and it seems so special to me. Please, Philip. I want him to be an Arthur," pagmamakaawa na titig ko.

This is the only way that I will remember Atticus. Kung tuluyan man na mabaliw ako at makalimutan siya ay kahit papaano ay magiging simbilo ng anak namin ang pangalan niya.

I will never forget him because of Arthur. That is enough for me. I can go on with my life and can live without him.

"Okay. . . Let's name him Arthur."

___

Napatayo ako at napatingin sa malaking glass na bintana rito. Nakapagluto na ako ng paborito niya at nag-ayos sa sarili.

Inayos ko na rin ang lahat ng nandito at handa na. Sila na lang din ang hinihintay ko ngayon. Tumunog ang doorbell at nahinto ako sa sarili.

I looked at the door, and my heart beat faster as I walked closer to it. And when I finally opened it, little Arthur's smile melted my heart.

"Baby!" Agad na yakap ko sa kanya. Karga siya ni Marie at nakangiti kong kinuha si Arthur sa bisig niya. He looks confused looking at me and back at Marie's face. Makailang beses ang pabalik-balik na pagtitig niya sa amin kahit na nasa bisig ko na siya.

"It's mommy," I said, and he looked at me again.

"Hi, babe." Yakap ni Philip mula sa likod ko. Hindi ko man lang siya pinansin dahil na kay Arthur ang unang atensyon ko.

"How's everything with you?" Sabay halik niya sa pisngi ko at ngumiti lang din ako. Umiwas ako sa titig niya at humakbang na malapit sa mesa na bitbit si baby Arthur sa bisig ko.

"Are you hungry, baby? Do you want something to eat?" I smile, looking excited at Arthur. Still, he's staring at me without a word.

"Nahihiya pa siguro sa' yo, Ma'am Gaige. Halos isang taon ka rin po na nawala kaya bago ka na naman sa mga mata niya," si Marie sa akin.

Siya na ang kumuha sa mga gamit nila at inilagay ito sa gilid. Siya na rin mismo ang nagtangal sa suot ni Philip na coat.

Bahagya ang ginawa kong pagtitig sa kanilang dalawa at mahigpit ang hawak ko kay baby Arthur.

He looks at me again, and I smile.

"Mama?" tipid na tugon niya at mas ngumiti ako. Ang sarap sa pakiramdam na marinig ito.

"Ayan, nakilala ka rin, Ma'am Gaige!" si Marie.

"I told you. Arthur is clever, babe. I always show your photo to him every morning when he wakes up and before going to bed. He knows that he will finally meet Mommy today, right, baby?" si Philip.

"Daddy!" si Arthur kay Philip. Gusto niyang magpakarga nito, kaya kinuha na niya si Philip sa bisig ko.

"Why are you not talking much, baby? Don't be shy to Mommy, okay? Come on. Show Mommy your smile," si Philip sa bata.

Ngumiti si Arthur dahil kiniliti niya ito, kaya mas napangiti akong lalo. I looked at the two of them for a while and realised that Philip was a good person. He's a neurosurgeon with a busy schedule ahead of work.

Konti lang ang naging oras niya noon kay Arthur. Pero sa bawat pag-uwi at day off niya ay bumabawi siya.

Noon, nahihiya ako sa kanya pero nawala na ito, dahil alam ko sa sarili ko na hindi lang naman ako ang nagsisinungaling sa relasyon namin, dahil siya naman ang nagsimula.

He knows we don't have commitments to ourselves, but our responsibilities revolve around our little ones.

Binigay niya sa akin ang kalayaan na gusto ko at nakuha ko ito. He told me to find myself but he wants Arthur to be with him. He wants to be a good father to him.

"Kain na tayo," tugon ko. At kinuha kong muli si Arthur sa kanya.

This time, Arthur is more okay with me with his big smile and hug.

___

THE NIGHT ALMOST ENDED, and here I am outside the balcony getting some fresh air. Tulog na si Arthur at nasa iisang kwarto ito na kasama si Marie. Matagal na si Marie kay Philip, at sa pagkakaalam ko ay kinuha niya ito para personal na maging katulong ng bata.

Marie is three years older than me. She is a little mature at her age and very hard working. Minsan na siyang nag-kwento noon sa buhay niya at naging katulong siya ng Mama ni Philip. And when Philip offered her the opportunity to come with him abroad straight away, she took it.

Minsan lang daw nangyayari sa buhay ang makapunta sa ibang bansa at higit sa lahat ay si Philip ito. Nasa mabuting kamay raw siya.

She never talked much about Philip when I asked her personally. So I ended up talking to Philip about who he is.

Simpling tao si Philip at sa bawat araw at buwan ko noon na kasama siya ay nakilala ko ang totoong pagkatao niya.

He looks snob, but his smile dominates, making him approachable. He never once laid his hand on me when I got frustrated and angry. Instead, he understood and took Arthur out so that I could breathe.

Kasalanan ko naman. Dumaan ako sa postpartum depression noon at nakatulong ang iilang bahay at programme na sinalihan ko para maging malaya at maging masaya sa sarili. At noong hiniling ko sa kanya na gusto ko munang bumalik ng Pilipinas para mahanap ang sarili ko ay binigay niya ito.

He told me to find myself and be ready to become a mother again. . .

"Babe?" Boses niya mula sa likod at napalingon ako sa kanya.

I held my breath and blinks a few times. Inihanda ko na ang sarili ko nito, pero bakit parang kinakabahan ako?

"Here, I made your warm tea."

"Thank you." Tangap ko nito at tumabi na siya sa akin. Pareho na kami ngayon na nakatingin sa mga ilaw ng iilang gusali na nandito.

Pareho kaming natahimik habang iniinom ang tsa-a at ramdam ko ang bawat pagbuntonghininga niya.

"How are you feeling? Is everything okay with your family?"

Humarap na siya sa akin at nag-iba na ang ekspresyon nang mukha niya. Naging seryoso ito at nagsimula na ang kaba sa puso ko.

"Y-yeah, they're all doing good." Yuko ko. Hindi ko makuhang tumitig sa kanya ng diretso.

"That's good. . . I thought so. Hindi mo kasi ginalaw ang pera sa account mo at hindi mo ginamit. Ano ba ang ginawa mo sa loob ng walong buwan, Gaige? Don't tell me you're stressing yourself to find answers?" kunot-noo niya.

"I did a few jobs and you know. . ." Kurap na titig ko sa kanya. Ininom ko na ang tsa-a para maibsan ang kaba sa puso ko, at sandali siyang natahimik na parang naghihintay sa karugtong na sasabihin ko.

"Mama is ready to meet you. I haven't told them about you and Arthur. But I told them that I have a family now and guess what?" lawak na ngiti niya at napalunok ako sa sarili.

"Hmm?" tanging tugon ko sa kanya habang nakatitig sa mga mata niya.

"She can't wait to meet you. She rang me earlier, and I told her that we would visit her tomorrow."

"T-Tomorrow?" awang ng labi ko.

"Yes, tomorrow. Don't worry. Mama will love you. Wala na siyang magagawa dahil may anak na tayo, Gaige. She will love you, trust me." Hawak niya sa kamay ko at hinaplos na ito. Pilit ang ginawa kong pag-ngiti sa kanya at mas blanko ang isip ko.

I know what will happen next because this is the deal that we have made a year ago. . . Hindi ko alam kung handa na ba ako sa sitwasyon na ito? O magsasabi na ba ako sa kanya ng totoo?

"P-Philip?"

"Yes, babe?"

"C-can we postpone meeting up your mom tomorrow? A-ano kasi . . . G-gusto ko kasi na makabonding muna ang bata para naman masanay ulit sa akin." Lunok ko sa sarili habang pinagmamasdan siya. Panay ang paghaplos na ginawa niya sa kamay ko at bahagya ang ginawang pag-ngiti niya.

"You are nervous, Gaige. I can sense you. . . Sure, let's do that, babe. That will work, as I have to visit the hospital tomorrow. . . Dr Miranda needs me, and I am left with no choice. I will meet you after work tomorrow. Importante lang ang magiging pasyente ko bukas." Kindat niya at haplos sa pisngi ko.

I shut my eyes when I feel his hand caressing the side of my face and getting down to my shoulder.

God knows I want him away from me. I wouldn't say I like this. I don't love him, and I could no longer pretend like the old days.

"Good, then let's do that!" saad ko at napaatras na ako mula sa kanya. Ayaw ko kasi na magdikit ang balat namin dalawa.

"Salamat sa tsa-a. Kung okay lang sa' yo sa kwarto ni Arthur ako matutulog? I miss my baby," pagkukunwari ko. Ayaw ko lang na makatabi siya.

"Really? What about me? Haven't you miss me?" pilyong ngiti niya at mas kinabahan na ako.

"Uhm, of course I miss you too! B-but um - " Sabay atras ko. Hawak ko pa ang tasa na wala ng laman.

"I know, Gaige. . . " Hakbang niya palapit sa akin. He looks manly and gentle in how he looks at me while taking his step closer to me.

"I know it's been a while. You know me, Gaige. Hindi kita pinipilit sa isang bagay na ayaw mo. . . I have given you enough time, and I hope you will accept my feelings towards you. Let's work things out for our son, okay?"

Nahinto siya sa harapan ko at tinitigan akong mariin. Namaywang siya at buo ang ginawang pagtitig sa akin. Mula ulo hanggang paa at pabalik sa mukha ko. Walang ngiti sa mukha niya at seryoso lang ito.

My heartbeat rises because my actions are now opposite to the way how it was before. . . I stood still, staring at him, composing myself.

I don't want to be caught that I am lying to him. Ayaw kong mahuli niya sa mga mata ko na nagkukunwari ako.

"I want us to get married, Gaige. I want us to become a family," seryosong titig niya at napakurap na ako.

.

C.M. LOUDEN
P.S hit that star ⭐️ below :) Thank you 😘❤️