Nadszedł ten dzień.

Dzień, w którym rodzice Tobio mieli powrócić do domu.

Ostatni dzień chłopca z Oikawą i [T/I]. A [T/I] zamierzała uczynić go jak najlepszym.

Wszystko miała już zaplanowane.

Po śniadaniu, pójdą do parku pograć w siatkówkę, tak jak za pierwszym razem, gdy się poznali. A zakończą go również tak jak wtedy. Klasycznie, czyż nie?

Tooru miał mieszane uczucia co do tego.

Był szczęśliwy, że ten mały gówniarz w końcu odejdzie, ale jednocześnie cieszyło go towarzystwo bruneta. Ale znowu, kiedy Tobio zejdzie mu z drogi, będzie miał [T/N] całą tylko dla siebie.

Ale potem znowu...

- Aly-chan, mogłabyś z tym przestać?

- Przepraszam, Tooru, ale z łaski swojej, nie przeszkadzaj w fabule - powiedziała Autorka.

- W porządku.

Ahem, tak jak mówiłam, dzisiaj był ostatni dzień Tobio i dlatego [T/I] wyglądała na tak przygnębioną.

- R-Rośnij silny, okej? I-i nie wpakowuj się w kłopoty! I-I-I jeśli kiedykolwiek będziesz czegoś potrzebował, przyjdź prosto do mnie, okej?! - wychlipiała trzecioklasistka, ściskając chłopca.

Niezdarnie klepiąc dziewczynę po głowie, Kageyama powiedział:

- Um, nee-san, dlaczego płaczesz?

- Ponieważ, słońce, po dzisiejszym dniu już nigdy się nie zobaczymy. - Trzecioklasistka odepchnęła go lekko, uśmiechając się.

Tobio spojrzał na nią zdezorientowany.

- Ale nee-san, nie wiedziałaś, że...

- Nieważne, Tobio, przygotuj się, kiedy będę robiła bento.

I bez słowa odeszła w stronę kuchni.

~****~

W końcu wylądowali w parku.

I tak jak zwykle, Oikawa próbował nauczyć młodszego, jak udoskonalić swoje umiejętności siatkarskie. Tylko, że tym razem, [T/I] chciała uchwycić każdą chwilę na aparacie.

- I musisz ją podrzucić w ten sposób.

*klik*

- Tak?

*klik*

- Uh, huh.

*klik klik*

I po raz pierwszy od początku historii, Tooru zaczęło irytować zachowanie własnej dziewczyny.

- I kiedy już ją wyrzucisz, musisz mieć oczy ciągle na piłce i...

*klik* *klik* *flesz*

Oikawa stanął w miejscu, a jakiś cień przykrył mu oczy. Ruszył prosto w stronę [T/I] po czym wyciągnął dłoń.

- [T/I]. Aparat.Teraz - powiedział nieznoszącym sprzeciwu głosem.

Dziewczyna spojrzała na niego i nadąsała się.

- Nie - odpowiedziała.

- [T/N] [T/I] oddaj aparat, proszę - powtórzył bardziej surowo.

Ouu, użył twojego nazwiska~

- Zamknij się, Aly! - zawołała płaczliwym głosem trzecioklasistka, w niebo.

Tooru wykorzystał ten moment, żeby zabrać jej urządzenie.

- Hej, moja kamera!

- Odzyskasz ją jak wrócimy do domu, [T/I]-chan!

- Ale ja chcę ją teraz!

I w jakiś magiczny sposób, [T/N] przybrała chibi formę i zaczęła się tarzać w furii.

- Chcę to! Chcę to! Chcę to! Chcę to! - krzyczała, tarzając się, na co Tooru potrząsnął głową.

- Więc tak to wygląda - wymamrotał.

Tobio gapił się na [T/I], która nadal się turlała po nawierzchni.

- Tooru-nii, co robi nee-san? - zapytał.

- Pokazuje swoją prawdziwą formę.

Oh, Oikawa, masz szczęście, że [T/I] tego nie słyszała.

~****~

Po zadecydowaniu, że [T/I] potrzebuje drzemki, Oikawa zasugerował powrót do domu i zjedzenie w nim obiadu. I nawet jeśli dziewczyna protestowała, szatyn zabrał ją wbrew jej woli.

- [T/I]-chan, musisz odpocząć. Myślę, że za dużo się stresujesz - stwierdził, niosąc ją na plecach.

- Ty nie rozumiesz, Tooru! Będę taaaak bardzo tęskniła za Tobio!

- Ale nee-san, ja...

- Tobio, próbuję powiedzieć coś temu głupkowi, więc pozwól mi skończyć, okej? - wtrąciła [T/N].

Kageyama pokiwał głową, znowu patrząc przed siebie. W oczy rzuciły mu się dwie, dziwnie znajome sylwetki, a na jego twarzy natychmiast pojawił się szeroki uśmiech.

- Mama! Tata! - krzyknął, biegnąc przed siebie.

- Tobio! Uważaj! - zawołała [T/I].

Chłopiec mocno objął kobietę, wskakując w jej ramiona.

- Ahh~ mój cudowny chłopiec! Byłeś grzeczny? - zapytała.

Brunet pokiwał energicznie głową.

- Świetnie się bawiłem! Tooru-nii uczył mnie jak grać w siatkówkę a nee-san codziennie dla mnie gotowała! - wyjaśnił przedszkolak, a jego oczy rozbłysły.

W tym czasie, Oikawa razem ze swoją dziewczyną, stali już na przeciw rodziców chłopca.

- Dziękuję wam, Tooru-kun, [T/I]-san za opiekę nad naszym synem - odezwał się ojciec Tobio.

- Nie ma problemu, ojii-san! - odpowiedział rozgrywający.

- Dobrze się bawiłam - dodała trzecioklasistka, starając się wyglądać na szczęśliwą.

Pan Kageyama z uśmiech, ponownie spojrzał na żonę i syna. Spojrzał na nastoletnią parę, czochrając włosy Tobio.

- Cóż, powinniśmy już wracać do domu! Dziękuję po raz kolejny! - powiedział.

- Dziękujemy! - pomachała pani Kageyama, razem z Tobio, na którego twarzy gościł ten sam, cudowny uśmiech.

- Pa, Tooru-nii, [T/I] nee-san! Dziękuję!

Dziewczyna odmachała im, ze łzami błyszczącymi w oczach. Oikawa zachichotał, ramieniem oplatając jej talię.

- Jesteś taką beksą - droczył się z nią. Pociągając nosem, przecierając oczy dłońmi.

- Nie jestem!

- ...

- ...

- [T/I]-chan.

- Co?
- Wiesz, że on mieszka w domu oddalonym o dwa inne od nas, prawda?

.

.

.

- EEEHH?! - [T/N] przeniosła spojrzenie na drugą stronę ulicy i była pewna, że rodzina Kageyama zmierzała w stronę domu dokładnie naprzeciw nich.

- Chciał ci powiedzieć, ale mu nie dawałaś - powiedział Oikawa.

Dziewczyna powróciła myślami do dzisiejszych wydarzeń...

~Flashback~

- Ale nee-san, nie wiedziałaś, że...

- Nieważne, Tobio, przygotuj się, kiedy będę robiła bento.

- Ale nee-san, ja...

- Tobio, próbuję powiedzieć coś temu głupkowi, więc pozwól mi skończyć, okej?

~Teraźniejszość~

- Ohh.

Oikawa zachichotał.

- Tak.

Trzecioklasistka uśmiechnęła się lekko, po czym stanęła na palcach i dała mu szybkiego buziaka w usta.

- Dziękuję, Tooru, za wszystko.

Policzki chłopaka natychmiast poróżowiały, a on sam przyciągnął dziewczynę do siebie.

- Nie ma za co.

-Dodatkowe zakończenie-

- Chodźmy odwiedzić Tobio!

- EH?!?! Wyszedł dwie minuty temu!

- Ale ja już za nim tęsknię!

_______________________________
Notka od tłumaczki:

Agusiu kochana, skończyłam to, wreszcie. 

Istnieje kontynuacja TBP, ale na pewno się za nią nie zabiorę.

Za niedługo na moim profilu zobaczycie kolejne tłumaczenie, więc czuwajcie!

Ledwo dychająca,

-Nauru-