Danielle Alice Piper

I'm heading to Gym, since Olivia said sabay daw kami uuwi, pero hindi niya sa akin sinabi na kung saan parte siya ng Gym ngayon, I was about to enter inside, when someone bumped me which cause me to fall. Grabe! Ang laki niyang tao! Napaupo pa ako sa sahig at nabitawan ko pa ang bag ko, mabuti nalang hindi nagkalat ang gamit ko, dahil nakasarado ang zipper nito. 

"You again?" he said with an irritated voice.

He sounds very familiar. 

Nang maingat ang ulo ko.

Siya 'yong Chase! 

'Yong taong bumunggo sa akin last time sa court, ang taong nagsipa ng notebook ko at ang taong walang puso!

Pagkatapos niya ako muramurahin, magpapakita siya sa akin ngayon? Ha!

Now I remembered him, tumayo ako agad at pinagpag ang sarili ko. Hindi man lamang siya nag-sorry dahil nabunggo niya ako, wala talagang modo 'tong lalake. 

I was about to raise my fist at him, at tinaasan lang ako nito ng kilay at nag-crossed arms pa. 

"Ooh~ I'm scared" nagkunwari itong natatakot siya, but damn hell, I'm serious. Parang lahat ng galit ko ibubuhos ko sakanya.

"You better be, because this is going to be hurt a little" I warned him. 

"I hope it will, darling" as he said those words, I was about to punched him straight right on his face, when someone grabbed my wrist.

I can't believe na magkikita pa kaming tatlo dito, same place na kung saan ko sila unang nakita. 

I believe this man is Hunter, the person who stopped me and the man who helped me that day, "Hindi ako matutuwa, Chase, pag ako ang nabugbog nitong babae," did he just warned him? From the looks of it, he looks serious. Binitawan niya ang kamay ko at tumingin ako sakanya, pero nginitian lang ako. 

"Whatever, Hunter," sabi nito at nag-smirk lang siya, hanggan sa may tumawag sakanya, "Wait a minute", sabi nito kay Hunter, so kaming dalawa nalang ni Hunter ang naiwan dito habang may kausap si Chase sa kanyang cellphone.

"This is weird. Your name is Hunter, right?" tanong ko sakanya, habang nilagay ang pareho kong kamay sa bulsa ng jacket ko. 

"Oo, bakit?" masayang tanong nito sa akin. 

"Wala lang. Kahawig mo kasi siya sa Paralised," sabi ko sakanya habang tinititigan ang mukha niya, magkahawig talaga sila ni Hunter ng Paralised at pareho pa ang pangalan nila. Tiningnan ko ng diretsyo ang kanyang mata, mala-tiger look kumbaga, pero inalis ang tingin nito sa akin.

"Is that so? Eh? Ano naman ang pangalan mo?" tanong niya sa akin habang pinatong ang kamay nito sa ulo ko na parang bata. 

"Danielle, Danielle Alice Piper," sabi ko, mukha siyang nagulat nang sabihin ko ang pangalan ko at napatigil siya sa paghahawak ng ulo ko at inalis ang kamay nito.

What's with my name, by the way? Bakit naman siya magugulat?

"Alice?"

Natanto ako nang tawagin niya akong 'Alice', no one's been calling me Alice. 

Except for . .

. . . Momo 

"Huh?" naguluhan ako lalo nang tawagin niya akong Alice, hanggan sa tinawag siya ni Chase. "Dude, Ace is pretty mad right now, we need to go," nag-alalalang boses nito at prang pinagpapawisan Hinila niya si Hunter sa harapan ko habang si Hunter naman ay nakatulala pa rin, nakatulala sa akin. 

Mukhang may gusto siyang sabihin sa akin, pero tiningnan ko lang ito. 

"Hey, Alice, bagay sa'yo ang jeans at fitted shirt lang," sabi nito sa akin bago sila tuluyang umalis. Ang weird, dahil naalala ko na may nag-sabi niyan sa akin, pero hindi ko lang matataandan ang mukha. 

Wait. Ang nagsabi rin niyan sa akin noon ay walang iba kundi si Momo.

Noong bata pa kami, palagi ako nito pinagsasabihan na mag-suot ng jeans at shirt lang, hindi ako puwede mag-suot ng skirt at spaghetti outfits.

Napakamisteryosong tao ni Hunter, unang-una, kamukha niya ang drummer ng Paralised, I can tell it naman sa posture ng katawan, I know that they've been wearing costumes to disguise themselves, but I can still tell their movements and all. 

Hahaha, fangirl's instincts. 

"Dani!",\ lumingon ako sa kaliwa ko nang makita ko si Olivia tumatakbo palapit sa akin. Hindi ko alam kung san nanggaling ang babaknita. "How rude of me na hindi ko sa'yo sabihin na kung nasaan ako. Pero, anyway! Nahanap naman kita! Kanina ka pa nandiyan?",alalang sabi niya habang hinihingal pa rin.

Nag-iling nalang ako as a 'no' at ngumiti ako sakanya.

"Tara na?" yaya nito at sabay kaming dalawa umuwi. 

Ngayon ko lang naman na malapit lang pala ang bahay nila sa amin, madaanan na muna ang bahay namin bago ang bahay nila. Since may kasama na daw siyang umuwi galing school, napagdesisyunan niyang mag-lakad nalang, dahil nagt-tricy ito. 

Hindi siya conservative type  na tao, hahaha. 

Nagkuwentuhan kaming dalawa tungkol sa past life namin, marami akong nalaman tungkol kay Olivia. May kaya ang pamilya nila at inaamin niyang napakaspoiled niyang anak dahil nag-iisang anak lang siya at lahat ng gusto niya ay nabibigay sakanya.

Ni hindi pa siya napapalo ng kanyang magulang unlike me, palagi akong pinapaluhod sa asin minsan sa monggo, pag may nagawa akong kalokohan. Minsan papaluin nalang ako ng sinturon ni papa at hanger naman ni mama. 

Napagdesisyunan ko na rin na sumali sa Music Club, kaya ang mangyayari tuwing tanghali nasa Broadcasting Club ako at pag-hapon naman ay nasa Music Club. 

"Olivia, puwede magtanong?" sa totoo lang, Grade 12 na si Olivia, pero magpareho lang ang edad namin, kaya hindi ko siya tinatawag na 'ate', kagaya kina Mia, Camila at ate Cha.

"Bakit ka pa nagpapaalam? Edi magtanong ka! Go lang ng go!" sabi nito, napatawa ako sa sinabi niya. 

"Diba kaklase mo si Hunter?" tanong ko sakanya, at napalingon siya sa akin na naka-evil smile. Naano naman 'to? Nasapian nanaman ba?

"Wala akong sinabi sa'yo na kaklase ko si Hunter, ah? Bakit? May gusto ka sakanya, no?" masaya niyang sabi at hinampas pa ako ng gaga sa balikat animo'y kinikilig. 

Nalaman kong kaklase niya ito dahil narinig ko na 12- ABM, section 1 rin si Hunter sa mga chismosang kaklase ko, same as Olivia.

"Nagtanong lang, may gusto na agad? Grabe ka rin, no? Gusto ko lang malaman kung ano ang buo niyang pangalan, 'yon lang," sabi ko sakanya habang patuloy pa rin sa aming paglalakad pauwi. 

"Hunter Ackerman, ang captain ng basketball team senior. Kahit palagi siyang excused sa klase, hindi pa rin bumababa ang grades nito, dahil unang-una, retained ang kanyang grades and at the same time top 1 pa. Hindi sakanya uso mag-aral, konting basa lang, memorize na niya!" napaka-talented pala nitong Hunter. 

Kumbaga, full package na.

Pero nakakapagtaka.

Isa siyang Ackerman?

Same as Momo, Marcus Orpheus Ackerman

Nakuha ang palayaw niyang "Momo", dahil sa Marcus Oprheus. Kinuha ang pangalan niyang 'Orpheus'  sa isang Greek myth, a great musician. 

"May kapatid ba siya?" tanong ko muli kay Olivia. 

"Hmm, sa tingin ko wala naman, eh. Ano pa?" mukhang maraming alam si Olivia kay Hunter, ah? Para siyang si Jonah, ang source ng tsismis.

"Close kayo ni Hunter?" napaisip siya nang sabihin ko iyan. Bakit naman?

"Hindi naman sa close na close, slight lang, may times nag-uusap kami n'yan pero hindi na siya pumapasok sa classroom, eh. Pero don't worry! As soon as nagkita kami, ipapakilala ko siya sa'yo" kinindatan ako ni gaga. Huwag mong sabihin na ise-set up mo kami ni Hunter? Dahil masasapak talaga kita, kahit hindi pa tayo gaanong close. 

Syempre, charot lang. 

Napa-'Ah' nalang ako sa sinabi niya at tumango. Wala na akong gustong tanungin pa. 

"Baka gusto mo pa malaman ang birthday niya? Kung saan siya nakatira—"

"Nah, hindi naman niya ako stalker, eh. Sino ba siya para i-stalk ko?" at tumawa kaming pareho dahil sa nasabi ko.

Isang Ackerman si Hunter. 

Hindi 'yan nawawala sa isip ko, paulit-ulit siyang nagp-play sa aking utak. Naalala ko tuloy nang tawagin niya akong 'Alice' kanina at nang sabihin niya na bagay daw sa akin ang nakashirt lang at jeans. 

Wala siyang kapatid, same as Momo, wala rin itong kapatid. 

Ayoko sanang isipin 'to, pero I have this feeling na iisa lang sila. 

Iisa si Hunter at Momo.

~*~

UNKNOWN

"So, lahat na andito," malungkot na sabi ni manager Ace. Mukhang alam ko na kung ano ang mangyayari. Nasa mahabang lamesa kami, may kanya-kanya kaming puwesto at hindi kami magkakatabi. Nasa unahan si manager Ace nakaupo, naka-crossed arms at seryoso ang mukha.

"Napagdesisyunan namin ng magulang ni Sophia na huwag na munang pakakantahin si Sophia hanggan sa gumaling ito. Meaning to say . . ." napatigil si manager Ace sa kanyang sasabihin nang kamutin niya ang noo nito hanggan sa tumayo si Parker sa kanyang upuan, galit na galit. 

Oh, here we go again. 

Matigas rin ang ulo nito, kagaya ni Alice. 

"Sit down, Parker. Have manners naman, oh," pigil ni Jaxon sakanya na akmang aalis. Since kay Jaxon lang siya sumusunod, umupo naman ito agad at sinipa ang upuan na nasa harapan niya dahil sa inis.

"Kaya ko kayo pinatawag dito, upang sabihin sainyo na . . . we're not able to perform for 5 months. Ayon sa doktor, hintayin na muna natin gumaling si Sophia hanggan sa puwede na natin ituloy ang Shout Tour," kalmadong sabi ni manager Ace. 

"What the fuck?! Susunod tayo sa utos ng doktor? Siya ba ang nagpapatakbo ng Paralised?! Hindi naman, diba?!" napatayo si Parker sa sinabi ni manager Ace at sinigawan niya ito. 

"Bakit? Kaya mo bang gamutin si Sophia?" napatigil si Parker sa kanyang susunod na sasabihin nang sabihin iyan ni Hunter. Seryoso rin si loko, as always.

Kasi naman itong si Parker, walang ginawa kundi reklamo dito, magdadabog naman diyan. Kaya hindi tayo nag-kakaayos, eh. Hanggan ngayon, bata pa rin ang isip.

Napaupo nalang ito sa kanyang upuan, nakatulala. 

"Manager," tinawag ni Hunter si manager Ace, nabigla si manager dahil malalim ang iniisip nito, eh. 

"May nagkakalat na rumor na sabi magpapa-audition daw tayo para sa temporary na Alice," sabi ni Hunter. 

Oo nga pala, nalaman namin ito kanina lang na tanghali, 'yong Q and A ni DJ AV kanina. 

"Oo, nag-post ako kanina lang sa social media, pero na-realize ko na mali rin 'yong ginawa ko", napa-'Huh?' kaming apat sa sinabi ni manager. 

Tama nga 'yong ginawa niya, eh. Para matapos na agad ang Shout Tour, tutal last naman lang, eh. Tumingin ako kay Hunter, ang lalim ng iniisip niya. 

"Ayaw niyo na muna ba magpahinga?",seryosong tanong ni manager Ace sa aming apat. 

Oo nga pala. 

Pero hindi naman kami napapagod sa ginagawa namin, eh. Sa totoo nga lang, mahal ko na rin 'yong ginagawa namin. Embracing and feeling our music, eto na nga lang ang nagpapasaya sa akin. 

Actually, etong banda pala. 

Pero kung 'yan ang magiging desisyon ni manager Ace, wala naman kaming magagawa, dahil alam niya kung ano ang best para sa amin. He can see something in us na hindi namin nakikita. 

Potential and passion.

That's why siya ang napili naming manager. 

"Walang magaganap na 'audition', i-enjoy niyo muna ang teenage life niyo, like what normally teenagers do. Partying and have fun, huwag niyo muna ibabad ang sarili niyo sa musika. Nakalimutan niyo na rin ang buhay niyo at hinayaan niyong kontrolin kayo nito," nakangiting sabi ni manager Ace. 

Okay, he has a point. 

Pero, paano naman siya? Paano naman ang mga staff ng Paralised, lalo na ang producer namin? Wala silang matatanggap na incom sa loob ng limang buwan. Siguro meron naman, pero hindi na gaano kalaki katulad ng dati. Marmaing sponsors and request invitations. 

"Ako na ang bahala sa mga staff. Sa loob ng limang buwan, marami kayong matutunan tungkol sa buhay niyo at marami pa kayong dapat ma-experience, ang producer naman natin ay lilipat muna sa boy group na BTS. Kaya huwag kayo, mag-alala," ani ni manager Ace. 

He's trying to cheer us up, pero nag-talab naman ang mga wisdom of words niya. 

"Mga bata pa kayo, marami pa kayong poproblemahin sa buhay, kaya i-enjoy niyo muna ang buhay niyo bilang teenager." He never failed to make us happy, para na rin siyang tatay sa aming lima. 

"Gawin niyo na muna ang gusto niyong gawin, habang naghihintay sa recovery ni Alice," sabi ni manager habang nakangiti, wala sa vocabulary niya ang 'Giving up'. Tama nga naman ang sinabi niya, magpahinga na muna kami, kilalanin ang aming sarili. 

"Huwag niyong isipin na ito ang katapusan ng Paralised. We're just taking a break, okay?"

"Sige, kung 'yan ang sabi mo", sabi naman ni Parker at napabuntong hininga ito.

"Yes naman, manager!", masayang sabi ni Jaxon.

"Okay na okay", ani naman ni Hunter.

Mukhang magiging busy ulit si manager Ace, ano kaya ang sasabihin niya sa mga reporter? Mga uhaw pa naman 'yon sa balita, gagawin nila ang lahat para makakuha ng bagong news mula sa amin. Hay. 

"Giving up is always an option, but never our choice", diin kong sabi.

Mag-hintay nalang sila at abangan nila ang aming pagbabalik.

~*~

A/N: Huhu, sorry kung masyadong boring ang chapter na 'to. Anyway, sana magustuhan niyo pa rin ang TAV! Love lots!