Violeta's Point of View

Pagkarating ko sa aming bahay ay sumalubong sa akin ang mga nakakalat na bote ng alak. Pero mas maraming bote sa lamesa ng kusina. Sa sala ay mga kalat din ng sigarilyo at maging mga pakete ng droga.

Alam ko na ang hitsura no'n dahil gawain ito ng aking ama. Dinampot ko ang mga basura at itinapon sa basurahan.

Napangiwi kaagad ako nang may mapansin akong bagay sa basurahan. Used condom. May step mother akong prostitute.

Binibenta niya ang kaniyang katawan upang may pera siyang ipangsugal o kundi ipang bili ng kaniyang mga luho. Oo, ito ang totoo kong buhay.

Ang napakapait na buhay ng nag-iisang Nichole Anne Alingasa.

Hindi ko gusto ang ganitong pamumuhay. Hindi ko gusto ang mga gawain ng aking mga magulang. I did try to reprimand them, but the only answer I received was a hard blow from my own father.

Hahawakan ko na sana ang doorknob ng kwarto ko nang bigla itong bumukas. Iniluwa roon si Mama kasunod ang bago niyang lalaki. Ngumiti ako ng pilit. But thankfully, she ignored me.

"Who is that child?" tanong ng lalaki.

Napahinto ako sa pagpasok ng room dahil sa narinig. Sa pagkakataong 'to, napansin ako ni Mama. Sumilay ang malademonyo nitong ngiti sa labi.

"Anak siya ng asawa ko. Bakit?"

"Seems like she's virgin and fresh."

Napangiwi ako sa narinig. Chills race down my spine. Tears were threatening me to fall upon my eyes. Hindi na bago sa akin ang ganito, pero masakit pa rin hanggang ngayon.

Pero sa lahat ng mga 'yon ay hindi ko tinanggap. Ayokong maging katulad niya. Ang pambubogbog niya sa akin ay masisikmura ko pa, pero kapag binubugaw ako, ibang usapan na 'yon.

"Gusto mo siya?"

Tumango ang lalaki at nag-abot ng pera. Mabilis kong isinara ang pintuan at nag-lock. Gaya ng nakagawian ko'y hinarangan ko ng lamesa ang pintuan. Mayamaya pa ay may sunod-sunod na katok. Sunod-sunod ko ring narinig ang mga sigaw ni Mama.

Habang ako naman ay napahagulgol ng iyak sa tabi. Yakap-yakap ang sarili.

"Nasaan ka na Papa?" ang banggit ko.

Thereafter I realized.

Papa ko?

Baliw. Ano ba'ng pakialam ng sarili kong tatay?

Ni hindi ko nga nararamdaman ang pagmamahal ng isang ama at ina. Ni hindi ko nga nararamdaman kung gaano kasarap kapag may isang amang nag-aalaga. Ni hindi ko nga alam kung ano ang pakiramdam kapag niyakap ng isang ama.

Lumaki ako sa lugar kung saan napapaligiran ng mga adik at mga bugaw. Wala akong nararamdamang mabuti sa lugar na ito kundi ang pait at pagkamuhi lamang.

Hindi ko alam kung bakit nalulong sa droga si Papa. Isa siyang artista noong kapanahunan niya. Wala naman akong karapatang magtanong kaya kinimkim ko na lamang ang mga ito. Sa murang edad, mulat na mulat na ako sa napaka-unfair na mundo.

Ang totoo kong ina?

Wala. Wala siya rito. Walang-wala ako. The thought of being alone once again made an impact of what I am feeling right now.

Nasaan siya sa mga oras na kailangan ko siya?

Nasaan siya sa mga araw na gusto ko ng yakap ng isang tunay na ina?

Nasaan siya sa mga oras na gusto kong umiyak sa mga bisig niya?

I wish it was different. I wish they never neglected me. I wish hindi nila ako iniwan sa isang madilim na parte ng mundo.

Minsan gusto ko na lamang magpakamatay dahil sa mga nangyayari sa buhay ko. Pero sabi ko sa sarili ko, hindi pwede. Kailangan kong tumayo sa sarili kong paa. Wala akong dapat sayanging opotunidad.

I have to survive whatever means necessary.

Panibagong araw, panibagong laban. Habang naglalakad sa hallway, everything seems different. The look on their faces seems like they are disgusted. Kung nakamamatay lang ang mga tingin nila ay kanina pa ako nakahandusay sa sahig. Momentarily, rinig ko na rinig ko na ang kanilang mga ibinulong. Pero hindi ko alam kung matatawag pa ba itong bulong.

"The queen of liars has arrived!" someone shouted.

Namayani ang malakas na tawanan. This feeling. Muli na naman akong nanliit. My eyes went straight to the floor. And bit my lower lip to restrain myself from bursting in tears. Nakakapagod na.

"Nakakarindi."

"Bakit ba tinanggap 'yan sa academy?"

"Bunga ng isang adik na ama, at malanding ina."

"One thing is for sure, ginamit lang niya si Mark. Gold digger!"

Muling namayani ang tawanan ng iilan. Dahil mahina ako sa mga ganito, tuluyan ng bumagsak ang aking mga luha. Tumakbo ako papuntang rooftop building. Pero pagdating ko roon, mabilis na bumagsak ang aking mga balikat nang makita ang grupo ni Cynthia. Umatras bigla ang aking mga luha nang makitang nakakapit si Cynthia sa mga braso ni Mark.

Tumawa sila. Habang ako naman ay dumiretso ang tingin ko sa sahig. I balled my palms into fists. Hanggang sa bumaon ang aking mga kuko. Sa halip na umiyak sa kanilang harapan, at magmakaawa, tumawa ako. Tawang hindi ko akalaing magagawa ko. Tila natuyo na ang aking mga luha. Wala ng mailabas pa.

But on the other side of the note, I prefer this one. I felt powerful. I felt free. Hindi ko na lamang namamalayan ay nabalutan na ng tawa ko ang paligid. Their forehead furrowed in confusion, and fear embraced them.

"Mark," ang pagtawag ko sa pangalan niya nang lagpasan nila ako. Naramdaman ko ang pagtigil nila. "Don't worry, hindi ako nahulog sa patibong mo," ang aking komento. Umayos ako ng tayo, at humarap sa kanila. Isang nakakakilabot na ngiti ang namutawi sa aking labi. "You are just an instrument of my survival, Mark. And this?" Itinuro ko ang aking mukha.

"You don't deserve my beauty," ang pahabol ko.

Cynthia scoffed in disbelief. Naglakad ako papalapit sa kaniya. She was about to say something when I preceded her by slapping her face hard. Nagulat sila sa ginawa ko. Nang magawa ko 'yon, it felt so amazing. Mark and the others was about to let me pay for what I did to her when I shouted for help.

Their eyes grew wider. Arah Lou and Jessa was the first two to leave the place. Natataranta silang lahat na umalis, habang ako naman ay naiwang tumatawa.

"No one cares," ang wika ko sa aking sarili. Habang walang tigil sa pagtawa.

"I care for you, child." Napahinto ako sa narinig. Lumingon ako sa bawat anggulo ng paligid. Pero wala naman. Nababaliw na ba ako? "Poor soul. Why won't you use that pain to get revenge?"

"Who's there?"

And then she appeared. Tila umatras ang dila ko nang makita ko ang hitsura niya. She's beautiful, but her aura brings a feeling of sinister. She had a terrifying red eyes and a smile like a serial killer that plastered upon her lips. She wore a black toga. I've seen that somewhere. Napasinghap ako nang maalala ko.

That toga is an ancient Greek clothing. Muli kong tinapunan ng tingin ang babae. She is slender woman with pale skin, long, straight hair and blood-red lips. Halos tinakasan ako ng hininga nang mapansin ko ang itim niyang pakpak. Her wings weren't feathery. Ang mga pakpak niya ay katulad ito ng isang paniki.

Sa kamay niya naman ay may dala-dala siyang golden apple. Dahilan para mapakunot ang aking noo. May ganiyan bang kulay na mansanas?

"Who are you?" matapang kong tanong.

She hummed, "I am Eris, the goddess of strife and discord," she answered. Habang ako naman ay tinignan siya ng hindi makapaniwala. "I am here to help you which your real mother can't do." My eyes grew wider.

"You knew my real mom?" puno ng pananabik kong tanong.

She scoffed in disgust.

"Yes, I do. A goddess who only care herself, no one else." Mabilis na bumagsak ang aking balikat. Anger within me gradually building up. "She can't meddle with mortal's affair, she say? Huh! She and her kin are all the same," she sarcastically said. At humarap sa akin pagkatapos.

Naglakad siya papalapit. Habang ako naman ay kinabahan. She caressed my face gently without letting go of her eyes on me.

"You are not alone now, poor soul." I don't know but it brings joy to my heart when she said that. Bigla akong napanatag. Sa wakas hindi na ako mag-iisa. Sa wakas ay may matatakbuhan ako sa tuwing may problema ako. "Now tell me, what do you desire, love?" Kahit na hindi ko siya kilala, pero bakit ang gaan-gaan ng pakiramdam ko sa kaniya?

My tears never hesitated to fell upon my eyes when she suddenly hugged me. So tight but gentle. Napaka-warm at napaka-motherly ng yakap na 'yon. Hinahaplos-haplos niya pa ang aking likuran. Dahil dito ay napayakap ako sa kaniya pabalik.

"What is your desire, Violeta?"

My anger once again resurfaced. "I desired only one thing: revenge. I want to let her feel that the child she left behind will drag her down to hell." Napasinghap ako sa sinabi ko.

I heard her chuckle.

"That's the hatred that you keep for years, my love," she said. Binitawan niya ang pagkakayakap sa akin. She shoved me gently, at hinawakan ako sa magkabilang braso. "It's time to let it go."

She then laughed, and a blinding light gradually eat me whole. She told me her plan and give me the first task I need to survive in a whole new environment. Hindi ko man alam ang mga pinagsasabi niya ay buo na ang loob ko. Dahil alam kong malalaman ko rin sa tamang panahon.

Kailangan kong sundin ang mga utos niya. Siya lang ang natatanging makakaintindi sa akin. Siya at siya lang ang nakakaintindi sa nararamdaman ko. Dahan-dahan namang nawala ang nakakasilaw na liwanag. At first glance, I couldn't see properly. Pero makaraan ang ilang segundo ay luminaw na ang paningin ko.

"Violeta, my child. My beauty."

My forehead quickly furrowed in confusion. That wasn't Eris. It was a different voice. It's so gentle and fragrant like flowers. A woman with strawberry blond hair, and light ocean blue eyes flashed in my mind. Nakangiti pa ito sa akin ng matamis.

"Violeta!" Nabalik ako sa reyalidad. "Daughter of Aphrodite, the goddess of beauty and love!" At napagtantong nasa loob ako ng isang malaking chamber. Namayani ang malakas na palakpakan.

☽ ♆ ☾

Palagi na lang.

Ngumiti ako nang mapait.

At mabilis na napatakip ng aking mata dahil sa sinag ng araw na tumatama sa mukha ko.

I scoffed in disbelief. Silly me. Hindi ko nga alam kung gabi rito o umaga. Dahil hindi ko nasilayang gumabi sa lugar na 'to. It only grows dim when I close my eyes.

I don't remember exactly why I dreamed every time I fell asleep with the same scenario. I don't fully understand why I was there or am I even remembering who I was before. I don't even know if it was really me.

Tumingin ako sa paligid. As usual, the place was dull and dreary that filled with countless asphodel flowers with various people wandering around.

Paikot-ikot lang ang routine ko araw-araw.

Bumangon ako sa pagkakahiga.

And what greeted me is the woman who always waves at me. Sinasamahan niya pa ito ng isang matamis na ngiti.

The woman had teal green eyes. A waist-length golden straight her. A pointed nose that matches her thin face. I don't know her actually. And I don't know who I am to be honest. I am conflicted about believing what I saw in my dreams.

I gasped when my mind suddenly went blank.

And a voice dominated my mind with words that seemed familiar to me.

"Once you drink the water of the River Lethe, and enter the Asphodel Meadows, you will no longer have the memories of your previous life. And your identity remains a mystery."