One thing is really for sure: I still love him.

"You woman... so stupid. So, fucking stupid," nanghihinang sambit niya.

Damn, yes, I still fucking love this guy.

"You're so stupid! You're so stupid, Phryne! Damn, fuck! I love you! You really know how to tempt and tame me!"

Hindi ko alam kung anong ginawa niya sa akin na matapos sa lahat ng nangyari ay hindi mawala-wala ang pagmamahal na namuo ko sa kanya. Nanghihinang napangiti ako sa kanya habang sumusuko siyang nakatingin sa akin, malamlam ang mga mata, para bang bumibigay na.

"I fucking love you, Heimlich..." sa kalagitnaan ng halik namin.

Habang buhat-buhat niya ako, hindi ko namamalayang nasa loob na kami ng apartment. Mas lalong humigpit ang kapit ko sa batok niya sa sobrang pagkasabik ko sa mga halik niya. Pakiramdam ko ay masasakal ko na sya, natatakot na mawalay siya sa akin. Na baka... hindi ito totoo at isang napakahabang panaginip lang pala ang lahat at paggising ko, wala na pala talaga siya.

"I fucking love you more, mi adelaide..." saglit siyang tumigil habang mainit na dumadapyo ang hininga niya sa pagbulong niya ng malapit sa aking labi.

I softly moaned.

Halos mawala ang ulirat ko sa labis na pagkasabik ko ang lahat sa kanya. Mga bagay na madalas na ginagawa namin... na hinding-hindi ko na yata magawang kalimutan. Siguro, masasabi kong isa talaga ito sa mga bagay at dahilan kung bakit hirap akong kalimutan siya agad. Dahil sa tuwing ipipikit ko ang mga mata ko, para bang sa sobrang pagka miss ko sa kanya, madalas kong maalala ko ang mga pinagsaluhan naming dalawa—isa sa matinding dahilan na labis na pangungulila ko sa kanya.

Nanatiling nakapikit lang ang mga mata ko habang ninanamnam ang bawat saglit ng mga halik niya. Hanggang sa naramdaman na ng likod ko ang dingding habang nakadikit ang mainit niyang katawan sa akin, ramdam ko ang bawat hagod ng labi niyang may halong pananabik habang isinisiksik niya rin ang sarili sa nanghihinang katawan ko. At ako, nanatiling nakaangat pa rin, hawak niya ang pang-upo ko bilang suporta, nakapulupot ang mga binto ko sa kanyang baywang habang buhat niya ako sa tabi ng pinto matapos niya na lang maisara.

Halos mabaliw ako sa matigas na bagay na nanunusok sa bandang puson ko.

Dinig ko ang saglit na pag-ungol niya habang naghahalikan kaming dalawa. At habang naglalasap ang magkadikit na labi naming dalawa ni Heimlich sa paghahalikan ay dagling bumukas ang pinto dahilan para ako'y matauhan.

"O-Ops, sorry!" laglag ang pangang gulantang at paumanhin agad ni Ate Mari nang masaksihan niya kaming dalawa ni Heimlich.

Huli na ng makabawi pa siya sa gulat at nang magtama ang mata naming dalawa ay kita ko ang pagtaas ng kanyang kilay, at sa paraan pa ng titig nito ay may halong pang-aasar, pangungutya... halos mabasa ko ang mga iyon sa isang tingin pa lamang. At alam kong marami na siya sinasabi.

"Nandyan pala kayo..." untag niya pa sa kalmadong boses ngunit kita ko pa rin ang ilang niya sa amin.

Sa gulat ko din ay dagling naitulak ko si Heimlich sa dibdib. Masyadong napalakas iyon kaya't nadinig ko ang dagling pagdaing niya.

"Damn..." ang pagdaing niya.

"M-Mari... anong ginagawa... a-ah-" tumikhim ako saglit para pawiin ang pagkautal. Patikhim-tikhim lang din si Mari at hindi makatingin habang hawak ang hamba ng pinto at panay kamot sa kanyang batok. "... may kailangan ka ba?"

"A-Ano..." napakunot siya sa sarili at bumuntonghininga ng malalim. "...basa kasi ang pussy mo." ani niya na ikinaparte ng labi ko gayung nalito pa ako sa kanyang sinabi.

Kita ko ang agarang pagkunot kasabay ng pagbaba ng tingin ni Heimlich sa pagitan ng aking mga hita. Malalim akong napalunok, sa pagkataranta ay ang kaninang naka bukaka kong hita ay agad kong itiniklop iyon. Hindi ko alam kung bakit ko ginawa iyon. At mas nakakabaliw pang isipin ng tingnan niya iyon ay kusang tumibok ang gitnang bahagi sa ibaba ko! Damn it!

"A-Ang ibig kong sabihin ay si pussy-cat mo, niliguan ko!"

I almost mentally slapped myself.

Naiimahe ko sa utak ko kung paano ko sugurin si Ate Mari at bigyan ng isang sapok sa batok o kahit na isang kurot man lang. Heimlich is biting his lower lip habang panay palitan ang sulyap niya sa amin ni Mari kapag nagsasalita. Para bang may nakaka amuse siyang nakikita sa paraan pa ng titig niya lalo na't madalas pang ako ang sinusulyapan niya.

I wonder what's running through Mari's mind right now.

And I wonder what's running through Heimlich's mind right now too!

"Akala ko naman wala pa ring tao nung umalis ako dito sa apartment mo uh...ano... h-hihiram sana akong tuwalya ng alaga mong pusa kasi wala naman ako uh..." awkward na tumawa at kumaway si Mari sa aming dalawa ni Heimlich.

"Mari-"

"Sige na, mauna na ako! I-Ituloy niyo na ang ginagawa niyo... pasensya na talaga sa abala! Ako na ang mag-lock ng pinto!"

"Mari-"

Tinaasan niya kami ng kilay. Dinig ko ang buntonghininga niya ng malalim. "Alam kong sabik kayo sa isa't-isa pero utang na loob, wag niyo naman masyadong lalakasan dahil hindi soundproof ang ding-ding naming, ah? Magkalapit lang tayo ng kwarto, kaya sana hina-hinaan niyo ang mga ungol niyo dahil matutulog ako—"

"Mari, ano ba!" suway ko sa kanya.

Ang lakas niya talagang mang-asar! Magaling! Dahil asar na asar na agad ako sa tabil ng bunganga niya!

"Don't worry, I can handle her. Tatakpan ko ng lang ang bibig niya kung sakaling lumakas siya—"

"What the fuck, Heimlich!?" hindi makapaniwalang utas ko sa kanya, dahil hindi ko akalaing sasakyan niya ang mga pinagsasabi ni Mari.

Malisyosang napalingon siya kay Heimlich at tinaasan pa ng kilay ito. "Mabuti naman. Be gentle to my friend, okay? Ilang buwan rin kayong nabakante. Baka naman parehas pa kayo mag-ingay, ha? Baka 'pag nadinig ko kayo, masabayan ko pa kayong labasan-"

"Tang ina naman!" napapikit ako ng mariin sa kahihiyan.

Napamulat ako sa agarang malakas na pagbalanghit ng tawa ni Ate Mari.

Tinaasan ko siya ng kilay at agad siyang inirapan. "Lakas mong mang-asar, pero kapag inasar kay Martino, asar talo-"

Agad na tumameme at nawala ang ngisi niya pagkabanggit ko pa lang ng isang pangalan. "Shut up!" turo niya agad sa akin saka bumuntonghininga ng malalim. Tinaasan ko lang siya ng kilay. "Sige na, alis na ako! Akin na muna ang pusa mo at baka marindi siya sa inyo! Ituloy niyo na ang kalualhatiang ginagawa niyo!"

Magsasalita pa sana ako ngunit agaran naman niyang sinaradong pinto at siya na nga rin ang nag-lock non.

Napahinga ako ng malalim at napasandal sa dingding at saglit na napapikit. Siguradong ang dami na naman niyang masasabi sa akin sa oras na magkaharap muli kami ni Mari bukas! Inaasahan ko na rin ang puno ng mga sermon at mga kantyaw niya, at paulit-ulit ko na naman madidinig ang salitang 'marupokpok' niya sa akin!

"You okay?" banayad na tanong ni Heimlich.

Agad na nagmulat ang mata ko. Muntik ko ng kalimutan na nandito si Heimlich sa harapan ko. Napanguso ako sa nagkukubli niyang mga ngiti sa kanyang labi. Hindi ko maiwasang maitaas ang kilay ko.

"What?"

He bit his lower lip habang umiiling sa akin. Agad na napansin ko ang agarang paglubog ng dimpled chin niya sa pagtatago niya ng ngisi sa akin. Pinaningkitan ko siya ng mata, para bang gusto niyang matawa.

"You know, hindi mo kailangan magpigil." inis na puna ko sa mukha niyang natatawa.

"Anong ibig mong sabihin sa magpigil?" inosente pa niyang tanong sa akin, saglit na napasingkit ang mata niya. "You know, I have two things on my mind and... I don't know which one you are referring to. " makahulugan niya pang sambit habang nakataas ang kilay sa akin.

"Tawa kasi yon, Heimlich! Tawa! Argh!" ano bang akala niya? At ano ba itong naiisip ko? Puro kahalayan na lang! Hindi na magawang magtino! Palagi na lang nahahaluan ng mga maberdeng bagay!

He chuckled. Madrama pa siyang huminga at hindi makapaniwalang tumingin sa akin habang nangingisi. "Hindi ko alam na matagal ka na palang natitigang sakin-"

"At naniwala ka naman kay Mari? Ang kapal ng mukha mong sabihin yan! Hindi, no!" pagtatanggi ko. Pero syempre... totoo ang sinasabi niya! Dahil kung aamin ako, mas lalaki lamang ang kanyang ulo at sa huli pagyabangan na naman ako nito!

Inaamin ko... simula talaga nang umalis ako sa puder niya, sya lang ang huling lalaking nakatalik ko wala ng iba. Hindi ako sumubok sa iba kahit saglit man lang.

"Wag ka ng mag-deny. Ramdam ko ang pananabik mo lalo nung hinalikan mo ako-"

"Oh, bakit!? Ikaw din naman, ah!"

He smirked. "Well, I won't deny it." mapaglaro niyang tono.

Napairap ako. "Psh, liar! Baka nga nung wala ako, marami ka ng natutuhog-"

"Hell fucking no! Simula nung umalis ka, wala." agad na pagputol niya at napakunot sa akin.

Napaismid ako.

"Hindi ka pa rin naniniwala?"

"K-Kay Clementine..." bigla sumagi sa isip ko at kusang nasambit ng bibig ko. Huli na ng bawiin ko ito at kita ko ang agarang pagkurap niya sa akin, tila may natanto.

And because of my mention, I quickly read his reaction as if it had been affected, became sensitive and I could see his conscience in me.

"Damn..." bulong niya.

Napasinghap ako ng malalim at kinagat ang ibabang labi. Hindi alam kung magsisisi ba, kung babawiin ko ba ang sinabi ko ngunit alam kong huli na at malinaw na nadinig nya at agad na naunawaan ang pinahiwatig ko.

"I know what you're thinking, Phryne. But I'm telling you, walang ganun sa iniisip mo. Don't worry, walang na... walang nangyari samin simula nung umalis ka..."

I bit my lower lip.

"I'm sorry..." sambit pa niya. "I still have a lot to say and explain to you."

"And this is not the time to talk about that. Pwede bang huwag muna nating isipin ang.. iba?" mahinang pakiusap ko sa kanya.

Patung-patong na ang nangyari at naramdaman ko. Gusto ko munang mamahinga at walang ibang iisipin kundi kaming dalawa. Atsaka... wala pa akong lakas na loob pag-usapan muna naming dalawa ang mga ganung bagay.

"A-Are you sure?" ani niya, naninigurado, sa maliit na tono.

Dahan-dahan akong napatango at umiwas ng tingin sa kanya. Sa pagkakataong ito ay para bang ito ang pinaka sensitibong bagay na naungkat ko bigla sa amin. Napailing ako... hindi. Hindi ko pa kayang pag-usapan iyon. Siguro sa ibang araw na lang dahil ang mas importante sa akin ngayon ay kaming dalawa.

Sa isa't-isa.

Alam kong marami pa kaming pag-uusapan at problemang kakaharapin at hindi pa natatapos dito ang lahat. Naisip ko rin ang buhay ko at buhay niya. Malaking kaibahan iyon. There are many paths we need to step and there is no need to reverse that but at this point...magbibigay ako ng tiwala sa kanya, kahit papaano, bibigyan ko siya... maibibigay ko rin kanya. I need to take it slow. Dahil sa puntong ito at binigyan ko siya pagkakataon... balang araw ay babalik din ang buong pagtitiwala ko sa kanya. Lalo na sa sarili ko--sa mga padedesisyon ko sa buhay ko.

Sa mga nangyari, pagod pa ang katawan at utak ko ngayon. Gusto ko munang magpahinga sa ngayon... walang ibang iisipin kundi kaming dalawa lang... ngayon. Hindi ko muna kailangan na maraming usapin at eksplenasyon. Alam kong may tamang oras iyon sa aming dalawa... dadating din yung oras na magiging handa ako, at siya. Magiging handa kaming dalawa lalo na sa... pagpapatawad.

Ang kailangan ko lang muna ngayon sa kanya ay ang mga yakap at halik niya, kasama siya habang nagpapahinga. Sapat na muna sa akin yon ngayon.

"Come here..." senyas at iminuwestra niya ang kanyang kamay sa pagtapik sa kanyang hita para puntahan siya gayong nakaupo siya sa tabi ng kama.

Napapangusong unti-unti akong naglakad palapit sa kanya. Kinuha niya ang kamay ko at marahan na hinigit, sakto naman na ako'y napaupo sa kanyang hita, agad na naramdaman ang pagpulupot ng kanyang braso sa aking baywang, kasabay ng pagdantay ng baba niya sa aking balikat habang nakatalikod ako.

Napabuntonghininga ako ng malalim. Ang kaninang mabigat na pakiramdam ko ay para bang gumaan ang puso ko... kulang na lang ay lumutang.

"So, what now?" untag ko sa kanya. Nagbaba ako ng tingin habang nilalaro ang sariling daliri. Hindi ko na alam ang sasabihin.

Ramdam ko ang malalim niyang buntonghininga sa aking balikat. Dito ko natanto na para bang mag-uusap na kami tungkol sa mangyayari sa aming pagsasamang dalawa. Pag-uusap na walang halong pag-aalinlangan at pagtatalo. At ito ang pinaka gusto kong parte sa aming dalawa dahil sa tinagal-tagal... para ngayon lang kaming mag-uusap ni Heimlich na matiwasay na hindi nagtatalo at nagsisigawan, kundi sarili na namin itong kagustuhan.

"Seriously... I don't know." walang ideya niya ding sagot. "But one thing is for sure... you're mine. You're mine... again."

"Thank you for not turning your back on me." mahinang utas ko.

"I should be the one to tell you that. But thank you for giving me a chance. Thank you, mi adelaide... thank you. " napapikit ko sa naramdaman kong sinsero niyang tono.

"Please, don't leave and break my heart again." mahinang pakiusap ko sa kanya.

Sa naghahalong saya at takot, hindi ko maiwasang makiusap sa kanya. Ramdam ko ang malalim niyang buntonghininga sa likod ko, sa isang patak ng halik niya sa batok ko ay naramdaman ko rin ang paghigpit ng yakap niya sa baywang ko.

"I won't. That will never happen again... dahil simula ngayon, lahat ng bagay na plano at gagawin ko, sisiguraduhin ko ay kasama ka. Palagi..." bulong niya.

Tumango ako at lalo kong isinandal ang sarili sa kanya. "Hindi ka nag-iisa. Magtutulungan tayong dalawa..." tugon ko sa kanya.

"Kapag ba sinabi kong sasama ka sa akin kahit saan... sasama ka talaga, hm?" mahinang tanong niya. Para bang maingat lagi ang mga binibitawan niyang salita sa akin.

Napalingon ako sa sinabi niya. "Anong ibig mong sabihin? Aalis ba tayo?"

He gave me a small smile. "Sasamahan mo ba ako?"

"Saan?"

After the sun went down, he pulled his car over the near the sea. Medyo matagal-tagal rin ang aming ibineyahe dahil magmula na magdesisyon akong sumama sa kanya, talagang may handa na siyang helicopter kanina para sumakay kami. Oo! Ganun kabilis! Tila ba parang planado na niya ang lahat.

Ayon sa kanya, talagang plano na niya ito kung sakaling yayain niya ako. At dun ko talaga natanto na malaking bagay pala talaga ang ang naging sagot ko sa kanya, at mabuti ay... naabutan ko pa siya! Parang hindi ko alam ang mangyayari sa kanya kung sakali talagang... hinayaan ko siya.

Nabalik ako sa reyalidad at napayakap sa sarili sa lamig na naramdaman. I'm just wearing a white bandeau, kapares ang white washed denim shorts at printed headscarf or bandana bilang palamuti sa aking ulo pangprotekta na rin sa init ng araw. Nakasuot ako ng leather boots kaya hindi ko maramdaman ang anumang bagay na naapakan ko. Same with Heimlich, he's denim jeans and a white long-sleeves na naka unbutton ang tatlong butones kaya kitang-kita ang kanyang matikas at puno ng tats na dibdib, kapansin-pansin ang ang gintong kwintas na suot nito na bumagay sa kayumanggi niyang kulay.

Heto na, hindi ko alam kung saang isla kami ng nakababa dahil bago lamang ito sa paningin ko. Hindi ako pamilyar at malayo ito sa lugar na nilalagian ko. Maganda ang view lalo na't malawak ang karagatan, nag-aagaw na rin ang kulay rosas at kahel sa kalangitan, maaliwalas ang simoy ng hangin na sinasabayan ng pag-indayog ng mga sanga at puno, at higit sa lahat ay ang mga higanteng rock formations at bundok na natatanaw ko mula sa malayo.

"Damn, mi adelaide. I can't wait for us to be together under the ocean."

"Ang ganda naman dito!" namamanghang utas ko.

"Stay still. Kukunin ko lang ang mga bagahe natin," paalala ni Heimlich, napapikit pa ako ng sandaling hinalikan niya ng mabilis ang labi ko.

Bago pa ako makaalma habang nakangiti ay nakatalikod na siya.

Sa loob-loob ay kinikilig ako. Habang pinagmamasdan ang likod niya ay para bang hindi pa rin ako makapaniwala. Pakiramdam ko ay parang nasasabik at namimiss ko pa rin siya kahit na kaharap ko na at nakakasama na siya.

Napansin ko rin na hindi namin kasama si Martino sa lakad namin. Naalala ko noon na kapag halos may pinupuntahan kami ay laging kabuntot siya. Ngayon ko lang napansin na dahil may pupuntahan kami ni Heimlich, ay tanging kaming dalawa lang ang magkasama... wala ng iba. Hindi ko alam kung saan kami talaga pupunta, pero dahil kasama ko naman siya, pakiramdam ko naman panatag ang loob ko kung saan man kami mapunta.

Nakatayo lang sa gilid habang minamasdan ang napaka asul na karagatan. Bagaman magdidilim na ay pansin ko pa rin ang napakaputing buhangin na naaapakan namin. Wala man lang katao-tao sa lugar na ito at sa palagay ko ay pribado ang lugar na ito. Ang hampas ng alon ay lalong lumalakas kasabay ng kampay ng hangin na nararamdaman kong dumadapyo sa mukha ko.

Hanggang sa may naririnig akong kakaibang ugong. Para bang lumalaki ang tubig na nakikita ko. May umaangat at kulay itim iyon na nagmumula sa ilalim ng tubig.

Napalunok ako at hindi ko maiwasang kabahan sa kakaibang malaking bagay na nakikita ko.

"Heimlich-" naputol ang tawag ko nang akbayan niya ako habang ang isang kamay ay hawak ang isang bagaheng naglalaman ng mga gamit namin.

"We're supposed to be on my private island, but I can't take a risk for that."

"Why..." napakunot ako.

"Gusto kong makasigurong hindi mabubulabog ang pagbabakasyon nating dalawa." tanging sagot niya.

Naputol ang sasabihin ko nang bigla tumunog muli ang ugong sa dagat nang makalapit kami. Hindi ko maiwasang pagdugundungan sa dibdib sa labis na kaba sa nakikita ko sa harapan ko. Hindi ako makapaniwala.

Hindi ko alam na ganito... at sa madalas kong mapansin, sa tuwing may pupuntahan talaga kaming dalawa ay palagi niya akong ginugulat sa mga bagay-bagay.

"I don't understand. Ano ang bagay na iyan?"

"We're about to get on board in my submarine."

What did he say? Tama ba ang nadinig ko?

Napapakurap na tumingala ako sa kanya.

"W-What?" para bang nabingi ako at hindi maayos mairehistro sa utak ko ang sinabi niya.

Halos kurutin ko pa ang mga daliri ko kung totoo ba ito dahil pakiramdam ko, mamamanhid na ako sa labis na gulat, kaba at saya. Halu-halo ang mga nararamdaman ko ngayon na kasama ko siya.

"Let's go."

Napalunok ako. Hindi ko inaasahang nakasakay kami sa napakalaking submarine. Pambihira! Hindi ko alam na dito kami maglalagi. Iba sa inaasahan ko. Ang inaasahan ko naman ay maglalagi lang kami sa private island niya, ngunit hindi ko naman inaasahan na ibabakasyon niya ako mismo sa gitna ng ilalim na karagatan! Like... what the fuck!

This isn't a normal date or vacation for me! Simple lang naman ang gusto ko... ang makasama siya kahit sa hotel man lang, mag-mall, kumain sa labas o kahit mag-cuddle na lang sa apartment ko... sapat na sa akin 'yon. Pero hindi ko alam na dito niya pa talagang gustong magbakasyon! Sa ilalim pa talaga ng dagat!

"Mr. Sanjrani, I'm Destin. The new chief of the boat."

"Okay. Is everything's settled?" seryosong tugon ni Heimlich sa isang kanong lalaki na bumaba sa submarine nang dumaong ito.

Matitikas at para silang mga sundalo kung umasta. Mga seryoso ang mga mukha at kapansin-pansin ang mga armadong nakakabit sa kanilang damit. Makakapal at itim ang mga suot at marami-rami din sila. Sa wari ko ay mas dadami pa yata ang mga taong makikita ko kapag tuluyang nakapasok kami sa pinaka loob. Namamangha pa rin ako sa nakikita ko. At sa wari ko sa mga taong ilan na nakikita ko ay mga trabahador at manggagawa rito, wala akong ibang nakikitang iba na tulad namin na namamasyal o ano... kundi kami lang.

Hindi ko alam kung ako lang ba ang nag-iisang babae rito dahil halos na mga nakikita kong tauhan ay puro mga kalalakihan.

"Yes, Mr. Sanjrani."

"Thank you."

"Absolutely, no problem." magalang na sambit nito. "Shall we?"

Alam kong mayaman si Heimlich, ngunit hindi ko inaasahang may mas iyayaman pa pala siya lalo na't nalaman kong sya ang nagmamaya-ari nitong submarine.

I mean, sa dami ng mayaman sa mundo... bihira lang ako makakilala na ganito kayaman. Bihira lang ako makakilala ng taong may nagmamay-ari ng ganitong sakayan na may mas sososyal pa sa mga sasakyan at yate na nakikita ko. Mga furniture, high technologies, at kung anu-anong pa magagandang bagay na nakikita ko... damn... it's literally, screaming in luxury!

Bawat gilid na nakikita ko sa parteng bintana, ay mga iba-ibang klase ng isdang lumalangoy sa ilalim na karagatan. Para ba akong kikilabutan sa nakikita habang natutulala, natanto kong nasa ilalim na talaga kami at nakalubog sa ilalim ng dagat!

At ang nagmamay-ari nito ay isang baluga lang naman na nasa harapan ko.

"Shall we eat?" anyaya niya matapos mailapag ng isang chef ang mga inihandang pagkain sa mesa.

Geez, para lang talaga kaming nasa mamahaling hotel.

Napalunok ako. Maraming mga pagkain na nakahain na siguradong hindi namin mauubos ito. Tanging siya at ako lamang ang nasa mesa habang umiinom siya ng sinalinang alak.

Heimlich is fucking crazy rich!

Lahat ng bagay na nakikita ko sa palagid dahil sa mala-hotel ang dating na interior sa loob, wala ako maapuhap na salita kundi mapanganga na lang sa pagkamangha.

"Are you okay?" untag niya nang mapansin niyang hindi ko pa nagagalaw ang pagkain sa harapan ko.

"Y-Yea..." nauutal na sagot ko at nagsimulang hawakan na rin ang kubyertos para sumubo. "H-Hindi ko alam na dito mo ako dadalhin. Anong pumasok sa kukote mo at dito mo naisipang magbakasyon?"

Tipid siyang ngumiti sa akin. "Magugustuhan mo rin dito, mi adelaide. Ayaw mo yun? Ikaw at ako... tanging nandito. Saksi ang mga isda sa pagmamahalan nating dalawa." nguso niya sa isang bintana na animoy malaking aquarium na nasa aming tabi, may mga iba-ibang klaseng isdang lumalangoy.

Muntik ko ng ibato sa kanya ang napkin table na hawak ko habang napapangiwi sa kanya. "Ang korni mo!" pero sa totoo lang... ngayon ko lang naranasan ito.

At masasabi kong, ito na yata ang pinaka magandang date at bakasyon na naranasan ko. Hindi ko na yata ito madadanas sa iba kundi sa kanya lang. Kakaiba talaga ang mokong na'to.

"Hibang ka naman,"

"Mas hibang ka!"

Nginisian niya lang ako at kinindatan.

Nagpatuloy siya sa pagkain. Habang ako ay naging abala pa rin sa pagmasid sa paligid. Dinig na dinig ko ang pag-andar, para lang kami nasa mansyon ngunit ramdam mo talaga at madidinig mo ang tubog ng tubig.

Hindi ko maiwasang mapasulyap sa kanya. Talagang napakagwapo niya na kulang na lang ay kuminang siya sa paningin ko hanggang sa magmukhang ginto. This man is like eating red flag. Hindi ko inaasahang magmamahal ako ng lalaking ganito sa harapan ko. At lalong hindi ko mas inaasahan na ang isang tulad niya ay mamahalin rin ako!

Sa pagkapatulala, hindi ko namamalayang nakatingin na pala siya sakin habang ngumunguya. Napakunot siya saglit kasabay ng pagpunas niya sa sariling labi.

"B-Bakit ka nakatitig? May problema ba?" para bang bigla akong tinubuan ng hiya sa paraan ng tingin niya.

Damn! Nahuli niya bang nakatitig ako sa kanya? Oh baka naman tumutulo na ang laway ko, napansin niya ng hindi ko namamalayan!?

"I have a few in mind." sagot niya sa akin habang kagat ang pang-ibabang labi.

"Like... what?" tumaas ang kilay ko.

"That involves you and me."

Napalunok ako.

"Heimlich..."

Bigla siyang tumanaw sa kawalan. Para bang dagling lumalim ang kanyang iniisip habang nakikita ko ang kislap ng malaberdeng asul niyang mga mata. Maya-maya ay bumuga siya ng malalim na buntonghininga at binigyan ako ng tipid na ngiti.

"I know we didn't get off to a good start but I want you to know that I'd like to renegotiate our terms."

"Terms about what?"

"Communication."

"No more secrets." dagdag ko.

"Anything. Everything you want, Phryne."

Napalunok ako habang seryoso niya itong sinasabi. "Look, Heimlich, I don't really know what things you want. Dun ko natanto na hindi pa kita lubus na lubos na kilala. Pero kung anuman yon, gusto kong malaman. I also want you to be honest ... you know whatever it is, I still want you just the way you are. Basta ba... sa ikabubuti mo lalo na sa ating dalawa."

"Ganun din ako sayo. So... what do you want, mi adelaide?"

"Everything... everything about you."

He let out a deep sigh. "I'll tell you soon. For now, I wanted to take it slow."

"Yea, let's working on it..." sang-ayon ko sa kanya.

Ilang segundo kami nagkatitigan ay parehas kusang nagkurba ang aming labi sa unti-unting pagngiti.

Napatingala ako nang siya ay tumayo. Sunod lang ang mga tingin ko habang patuloy siyang lumalapit sa akin. Hanggang sa naramdaman ko ang paglapit niya, at sa pagluhod niya para maging magkapantay ang mukha naming dalawa, kinuha niya ang kamay ko at pinisil iyon, pinatakan ng mariin at saglit na halik. Mapagsumamo siyang tumingala sa akin at hindi ko alam kung bakit dagling parang may sumikdo sa puso ko para maramdaman ang kaunting kirot... sa saya.

"I know I have a lot more sorrys and explain that I have to do with you, pero sana hayaan mong... makabawi ako ng sobra sayo, mi adelaide."

"H-Heimlich..." my lips tremble a bit.

Hindi ko alam kung bakit nang magtama ang mata naming dalawa at marahang nginitian niya ako ay kusang may naramdaman akong pag-iinit sa bawat gilid ng mata ko.

Damn.. Why am I being so emotional these days!?

His lips slowly formed to smile. Na sa kabila ng intimidating niyang awra, nahanapan ko pa rin ang kapayapaan dahil sa sinsero at marahang pagngiti niya.

"You just have to... assist me a little. I'd like you to teach me how to be... affectionate more for you, mi adelaide. I love you... and I am willing to change for you. Whatever it takes..."

P I E D R A I J A D A