Sa kalagitnaan na nangngingitngit kong pakiramdam habang patuloy na ginagawaran ako ng masigabong palakpakan ng mga tao, at kahit na parang binubuhusan ako ng malamig ng tubig sa kalamnan... nakatingin pa rin ako sa kanyang presensya, pinanatili kong hindi ako kumurap sa kanya habang nakatutok din ang tingin sa akin, huminga ako ng malalim at tinaasan siya ng kilay at binigyan siya ng tamis ng ngiti na parang walang nangyari, saglit na nahagip ng aking mata at parang hindi ko siya kilala.

Agad na akong umiwas ng tingin bago ko pa makita ang kanyang reaksyon.

Habang hindi pa natatapos ang palakpakan ng lahat, kumindat ako sa lahat, kumaway at nagpaalam bago bumalik sa backstage matapos magsalita ang host. Ang aking ngiti ay unti-unting nawala habang patuloy na humahakbang kasabay na patuloy na pagdagundong ng puso ko... siguro dahil sa lakas ng indayog ng tugtog kaya di na naman nagiging normal ang tibok nito.

Hindi maiwasang dumagundong ang puso ko pero kahit papaano ay natuwa ako sa sarili ko at nagawa ko siyang ignorahin kahit na alam kong naririto siya.

Isa lang ang ibig sabihin niyan... wala na talaga akong pakialam sa kanya. Wala na akong nararamdaman para sa kanya.

Sa isang banda ay napaisip din ako... ano naman kaya ang ginagawa niya rito? Anong sadya niya at napadpad pa siya gayong naririto ako? Hindi ba siya busy? Ang layo naman ng idinayo niya, na sa dinami-raming lugar ay biglang magtatagpo muli ang landas naming dalawa.

Ah! Siguro sa mga kliyente niya? At malabong ako ang sasadyain niya kaya bakit ko pa nga ba iisipin ang ganitong katangang ideya? Eh, nung huli naman naming pagkikita... ayaw na ayaw niya na akong makita sa pananaboy niya.

What a coincidence nga naman.

"Grabe, girl! Tangina, ang galing-galing mo!" salubong sa akin ni Ate Mari na nagpabalik sa huwisyo ko. "Yung libog na libog ako sa galaw mo pero naluluha ako!"

Otomatikong umarko ang labi ko sa pagkangiti, bago naupo sa harap ng vanity table para makapagpahinga. Masyado akong napagod sa pagbabanat ng buto ko kanina sa ginawa ko. Masasabi kong, ito ang isa sa mga performance na nahirapan ako, pero nagustuhan ko.

"Ayos ba?"

Napamaywang siya sa akin habang tuwang-tuwang tingnan ako. Kita ko ang repleksyon niya sa salamin habang abala ako sa pagre-retouch sa mukha ko. Tinaasan ko siya ng kilay at inirapan sa pagtitig niya na ikinakurap niya.

Dinig ko ang kanyang buntong-hininga ng malalim habang 'di pa rin makapaniwala sa akin. "Hindi ko alam na may pasabog ka pala! Grabe..." napapailing ito. "walang kupas, magaling ka pa rin! Muntik akong labasan!" natatawa niyang saad na ikinatawa ko rin sa malamog na pagkakasabi niya.

"Gaga ka!" hindi naiwasang maibato ko sa kanya ang eye liner na ginagamit ko.

"Charot lang! Pero hindi ka naman ba nabalian sa ginawa mo?"

Umiling ako habang natatawa pa rin sa reaksyon niya.

"Kaloka yang katawan mo..."

Hindi ko siya masisisi sa reaksyon niya dahil ang alam lang niya ay pole dance lang ang alam kong gawin. Nang sinabi niyang isinalang muli ako sa Burlesque Show, hindi niya alam na nag-ensayo ako kung paano mag-Spiral para maiba naman.

"Siguradong ikaw na naman ang mananalo ngayon, Phryne. Nararamdaman ko na,"

Napabuntonghininga at pagod na ngumiti sa kanya. "Sana nga..."

"Bet ko ang ayos mo ngayon. You look prettier today." puna niya sa ayos ko.

"Lagi naman akong maganda."

Inirapan niya ako at ginawaran ng tingin na parang nayayabangan sa akin. Tinawanan ko siya.

"Ako ba?" inayos niya ang buhok niya at umikot pa sa harapan ko.

She wearing a fitted moss green dress. Hapit na hapit sa makurba at malaman niyang katawan. May mga kakaibang style ng cut pa sa kanyang dress para lalong maging sexy siyang tingnan dahil naka backless siya.

"Tingin mo may titigas na burat sa akin pag nakita nila ang istura ko?" tanong niya.

"Baka hindi lang titigas. Baka isang sulyap pa lang, labasan na sila sa sexy mong 'yan." sagot ko na ikinahagalpak ng tawa niya.

"I know, right." maarteng tugon niya.

"If I know... nagpapaganda ka lang lalo para maakit mo lalo si Martino-"

"Magtigil ka, Prina!" agad na umasim ang itsura niya pagkabanggit ko ng isang pangalan.

Sus, kunwari pa siyang hindi niya type, pero kapag nakikita kong may ibang babaeng gusto lumapit sa kalbong yon, palaging binabantaan ni Mari. Napaka bitchesa talaga.

"Joke lang."

"Oh sya, maiwan muna kita rito, ah?" paalam niya.

Napakunot ako. "Duty?"

"Ano pa ba?" tumango siya sa akin. Lumapit sya saglit at kumuha ng isang lipstick para kapalan pa ang pagkakaputok ng lipstick sa labi niyang namumula.

"Kailangan ko ng quota ngayon,"

"Okay. Mag-iingat ka, ah?"

"Oo! Ikaw rin, ah? Balitaan mo na lang ako kung tiba-tiba ka ulit ngayon!"

Tumango ako sa kanya at kumaway siya. Mabilis na siya nakatalikod bago tuluyang makalabas ng pinto ng dressing room. Ngayon ay ako na lamang ang natitira at nag-iisa sa medyo madilim na dressing room. Hindi ko alam kung nasaan ang ibang kasamahan ko, malamang ay nasa ibang dressing room ang mga iyon, mga naghahanda na rin. Sa pagod ay hindi na ako makapanood. Ang mahalaga lang sakin ay kung sino ang mananalo. Wala na akong pakialam sa performance ng iba.

Tiningnan ko muli ang sarili ko sa salamin.

Inaayos ko ang buhok ko habang mahinang kumakanta dahil sa naririnig kong umaalangaw-ngaw na tono.

Hindi ko maiwasang mapangiti sa isipin habang naaalala ang reaksyon ng mga tao kanina. Para bang sa senaryong iyon ay malaki ang pag-asa ko na manalo dahil alam kong nagustuhan nila. At ang isiping iyon... malaki rin ang tiyansang makauwi ako.

Sa totoo lang ay sabik na rin akong makauwi. Sabik na rin akong may makasama ulit. Siguro sapat na yung mahigit na anim na taon na pakiramdam kong nag-iisa ako. Uwing-uwi na talaga ako. Gusto ko ng maramdaman ang kumpleto ulit.

Habang malayo ang iniisip ko, hindi ko maiwasang isipin ang mga kapatid ko. Si Kuya Premi, baka nga may asawa na 'yon... siguro dalaga na rin si Chi-chi? Kamusta na kaya ang kalagayan nina Nanay at Tatay? Madalang ko na silang makausap dahil sa bukod sa abala ako sa aking trabaho, may pinag kakaabalahan na rin sila ron, dahil mula nang sunud-sunod na nakapag padala ako ay nagsimula sila ng negosyo. At isa pa, magka-iba rin ang oras dito sa oras nila kaya hindi ganon kaluwag para magkausap-usap kaming lahat ng madalas. At... hindi ko maiwasang matakot sa maaring maging tanong nila kaya minsan... umiiwas na lang ako, at alam kong mali iyon.

"I don't like what you're wearing, mi adelaide. Damn! That is fucking too sexy! Gusto mo talagang marami akong mapatay, ano?"

I was smiling widely at the mirror, until that smile faded away.

Napalunok ako ng malalim. Ilang beses akong napakurap upang siguraduhin ang nakikita ko sa likod ko. Napahigpit ang kapit ko sa lipstick hanggang sa maputol ito, habang pinagmamasdan ang lalaking rumerepleksyon sa salamin.

Malapit ang presensya, habang nakapamulsa. Madilim ang titig sa akin.

Heimlich is fucking behind me!

"Phryne..." he said softly.

It is the first time again my heart this quick in the past months. Para bang may biglang nabuhay. Nakakabigla, at sa sobrang bigla ay ramdam ko ang kirot nito. Mabilis akong napakurap at huminga ng malalim. Pasimple akong napahawak sa dibdib nang sambitin niya ang pangalan ko mula sa bibig niya.

At ang marinig ang mahinahon niyang boses ay nagpalito sakin. Bakit niya ako tinatawag? Ano itong pinagsasabi niya? Bakit ganito ang paraan ng pagtawag niya? Hindi ba't galit na galit siya? Anong ginagawa niya rito? Ni hindi ko man lang namalayan ang pagpasok niya!

Parang karera sa bilis ang pintig ng aking puso. Matagal ko na rin hindi ito naramdaman kaya matindi ang epekto nito sa akin ngayon at sobrang nakakapanibago. Maaaring kaya ko siyang lokohin sa panlabas ng anyo ko at magkunwaring parang walang nangyari, pero hindi ko maloloko ang nasa sa loob ko. Naghaharumentado. At ang klaseng paghaharumentado ay parang gusto ko na lang magwala sa harapan niya at sabihing ang kapal ng mukha niyang magpakita sa harap ko at tawagin pa ang pangalan ko!

Pitong buwan. Alam ko sa sarili ko na wala na. Naka-move on na ako. Inabala ko ang sarili ko at binugbog sa pagtatrabaho para lang hindi siya maalala. Kung sinu-sinong ring lalaki ang pinasaya ko para lang makalimutan siya.

Phryne, you're okay now! You've move on! So, act the fucking normal!

Wag mo na isipin na itong nakikita mo ngayon ay minsang nagpahibang at nagpa-ulol sayo! Mandiri ka na! Wag kang tatanga-tanga! Matuto ka na!

Pero ngayong nasa harapan ko siya...

I mentally shook my head.

Anong ginagawa ng putang-inang balugang 'yan dito?

Siguro kaya niya tinatawag ang pangalan ko ay para magtanong pa tungkol sa mga kasamahan ko. Pero... hindi! Ano itong pamamangialam rin niya sa suot ko? Ano bang ginagawa niya rito? Magpapasarap na naman ba? Anong dahilan para abutin pa siya ng libog dito mula sa lugar niya? Bakit naman niya kaya gagawin iyon... hindi ba't may Clementine na siya?

Hindi ko siya pinansin at inabala ang sarili sa pag-aayos ng gamit. Medyo hindi nga lang ako mapakali dahil sa mga titig niya, sinusubaybay ang bawat galaw ko. Nasaan na kaya ang ibang mga kasamahan ko? Kung kailan naman nag-iisa ako... saka uultaw ang lalaking 'to.

"Phryne..." sa pangalawang pagkakataon ay tinawag muli niya ako.

"Anong kailangan mo?"

"Look at me," utos niya.

This time ay napatingin ako sa kanya, hindi dahil sa kagustuhan niya, kundi dahil hindi ko matiis na maramdaman ang presensya niya. Parehas kaming nakatingin sa salamin. Hindi ko pa siya magawang lingunan. And his dangerous stares tripled my heartbeat. Labis na nagpataas ng aking balahibo kung paano niya hagurin ng tingin ang aking malantad na katawan. Napatiim bagang ako sa paraan ng tingin niya.

Hindi ko inaasahan na ang taong iniiwasan ako, at nagawa ng tanggapin at kalimutan dahil sinukuan at halos isinuka ako ay naririto ngayon sa harapan ko. Pinupukulan ako ng mga matang matinding pagsusumamo.

"Phryne... can we talk?" I saw his deep stares, when I lifted my head up to look at him. Nag-aalab ang mga iyon na parang nagbibigay ng paso sa akin.

Lalong umusbong ang galit ko dahil naaalala ko ang huli naming pagtatagpo. Sa galit na naramdaman ng siya ay aking nasa harapan, imbes na iwasan ay aking dinaluhan at nilapitan.

"I have something to tell you—fuck,"

Nagwawala ang tibok ng puso ko at muling namumuo ang luha sa gilid ng aking mata habang sakop ang mukha at... hinahalikan siya.

Pamilyar na naramdaman ko muli ang mainit na bisig niya... ang malambot na labi niya... ang maiinit na hininga... lalo na ang amoy niya. Siguro kung normal na araw ito at walang nagbago sa aming dalawa ay lalo akong magiging masaya at hindi matatapos ang aming araw na walang mangyayari sa gusto naming dalawa. Pero hindi, kabaligtaran lang ang nararamdaman ko.

Lasa ko ang pait habang hinahalikan ko siya, alalang-alala ko pa rin ang huling senaryo naming dalawa. Sa bawat tibok, ay unti-unting tumitindi ang pangingirot.

Masyadong masakit—hindi... sobrang sakit ang ginawa niya sa akin, at sa nararamdaman kong ito, hindi ko ito magagawang bitawan, mananatiling nakaipon ito sa puso ko dahil ito ang tanging paraan para patuloy akong lumaban at hindi muling masaktan.

I have to be tough. I have to brave. Hindi ko na dapat pang isipin at damdamin ang walang kwentang nararamdaman na ito. Kailangan kong alalahanin kung bakit ako naririto. Kailangan kong isipin kung paano ako dito nagsimula. Naririto ako para sa pamilya ko.

Hindi ako pumunta rito para lang lumandi sa wala. Nagpunta ako dito para magtrabaho. Kaya dapat lang na tumigil na ang kahibangan ko sa kanya. Pinangako ko sa sarili ko noon na wala ito sa plano ko. Ngunit dahil minsang pinagbigyan ko ang aking sarili dahil mas pinangunahan ko ang puso ko--tama na iyon. Hindi na mauulit pa. Dahil sa minsang panunubok ko, ay minsan ring lalong ikinasira ko.

Kailangan kong itigil na.

I shouldn't have wanted my life to be like a fairytale. I wasn't really destined to be a princess. I'm not a princess, I'm just a waitress. A waitress. A stripper. A fucking girltoy. A whore, and a pimp.

"Phryne-" ani niya sa kalagitnaan ng paghalik ko sa kanya, kinagat ko ang labi niya na ikinadaing niya para lang pigilan na magsalita siya.

I was aware of his ruses. I've been played many times before, and I'd be a fool to let him play with my feelings again. Sa nadanas ko na sa kanya, alam ko na. Natuto na ako. Hindi ko na hahayaang pagmukhaing ulol ako sa kanya.

And I hate myself for loving him this much.

Already, I'm feeling degraded. His words pierced me to the core.

Bawat salitang binitiwan niya noon ay parang tumaga sa lahat ng parte ng pagkatao ko kapag naaalala ko iyon, bumabaon sa puso't isipin ko na halos magyanig ang kaluluwa ko at ikabaliw ko. Sa sobrang tindi at lalim, tila para akong nilason at unti-unting nanghina. I feel like I was slapped a hundred times from what he had said to me, maraming sampal na sa wakas ay tuluyang nagpabalik sa aking huwisyo't nagising, natauhan at nagpaalala kung ano nga pala ako. Ano ba dapat ako. Kung saan ako nalulugar.

Hindi ako nababagay sa kanya. Hindi ako karapatdapat na babae sa isang tulad niya.

Nang sandaling tinulak ko siya, nakatingin lang siya sa akin. His eyes are dark and miserable. Gusto kong matawa sa harapan niya, bakit ang kapal ng mukha niya?

He's acting like nothing painful happened between us. Like he had not hurt me. Like he didn't slapped me. Like he never threw money in my face. Na para bang akala niya sa pagtawag niya sa pangalan ko ay luluhod agad ako sa kanya, mapapasunod, maghahabol at matatanga na naman sa kanya.

Pero nagkakamali siya.

At isang bagay na napatunayan ko sa sarili ko... hibang pala akong magmahal.

Ibinubuhos ko lahat at wala na akong pakialam sa iisipin ng iba. Pero kung tatanungin ako kung pinagsisisihan ko ba siyang minahal... hindi. Dahil dito ko nakita ang sarili ko kung paano ako natutong magmahal na walang halong pag-iingat. Dito ako natuto. I did not regret the things I did for love. Alam kong hindi ako nagkulang, binigay ko ang paraan ko kung paano ako magmahal. Binibigay ko agad kahit hindi pa hinihingi. Wala akong pagsisisi, pero natuto ako. Na itong si Prina, pokpok at walang ibang iniisip kundi ay pera ay minsan nang nagmahal ng totoo.

At sa minsang iyon, alam kong delikado.

Gumanti ako ng tingin sa kanya, hindi kumukurap, matapang na sinalubong ko ang mga mata niyang minsang nagpahulog at nagpabaliw sa akin ng husto. Ang pinaka paborito ko sa lahat ng parte ng mukha niya. Ang mga mata niya.

"Phryne—"

"Shut up." tinulak ko siya sa sofa at agad na dinambahan habang inaatake ng matindi at malalim na halik.

Fucking, I admit, I miss his lips but I'm so fucking mad at him.

Sa galit ko ay halos kagat-kagatin ko at pugtuin ang labi niya. Napaungol siya sa ginawa ko nang sipsip ko pa ang dila niyang naipasok at sakin. Naramdaman ko ang pagtulak niya sakin ngunit lalo kong pinisil ang batok niya para madiin sa paghalik ko sa kanya. Hindi na siya nakawala ng siya ay sakyan ko nang tuluyan at napaupo sa sofa.

"P-Phryne, let's talk..." hinihingal na sambit niya habang nasa kalagitnaan ng halik.

Nahihirapan dahil sa marahang indayog ko, sinasadyang tinatamaan ang parehas naming sensitibong parte ng aming katawan. Habang ginagawa iyon ay nadidinig ko ang pagkakapugto ng hininga niya. Hindi ko alam kung para saan ang panghihina niya... sa halik ko ba o dahil lasing siya at nalalasahan ko ang alak mula sa bibig niya?

Pero kilala ko siya, hindi siya ganun kabilis malasing. Kayang-kaya niya ako. Bakit parang hinahayaan niya ako sa ginagawa ko? Gusto niya ba ito? Gusto niya ba... lalo na't alam niyang ako ang gumagawa nito sa kanya?

I want him to push me away. Gusto kong itulak niya ako, magalit siya ngunit nagugulat pa rin ako dahil sa kanyang pagiging kalmado.

"Phryne,"

Hindi ko siya sinagot at imbes ay tinanggal ko ang kanyang belt. Mabilis na binaba ang zipper. Nadinig ko ang multong na mura niya. Naramdaman ko ang pagpigil niya sa kamay ko ngunit marahas kong tinulak iyon at tinuloy ang ginagawang paghubad sa pantalon niya.

"P-Phryne... what are you doing? Don't do this—"

"Shut the fuck up!" naiirita kong tugon sa boses niyang nakakapagpuyos sa aking damdamin.

"Please-"

Sa inis ko ay isinamual ko ang daliri ko sa bunganga niya para magtigil siya. Kita ko ang gulat sa mata niya sa aking ginawa.

Nang makitang maibaba ko ng marahas ang pants niya, agad na bumalandra sa mata ko ang tayung-tayo na tukhang niya. Dinig ko ang malalalim niyang paghinga habang nag-uusal ng mga malulutong na mura. Walang habas-habas na agad kong pinisil-pisil ang bay*g niya.

Napaarko ito sa ginawa ko at lalong napasandal sa sofa, napapalunok, napapapikit at nakaawang labi sa patuloy na pagpisil at haplos ko sa probadong ari niya.

"Jesus! What are you doing!?" he hissed.

"Want me to stop?" maakit na tanong ko sa kanya.

I immediately took off his boxer shorts and quickly saw the very much proud of his steel.

Halos maumpog ito sa mukha ko ng lumuhod at lalong nilapit ang sarili roon. Sa sinasadya, pinatakan ko ito ng mapanuyang halik. I almost spit it with my own saliva.

"Jesus fucking Christ..." naghahabol na hininga niyang sambit sa kalualhatiang nararamdaman.

"Want me to stop, hm?" ulit ko.

"Stop... don't stop, ah, fuck, Phryne." walang maapuhap niyang sambit habang umaarko ang ulo nito, tumitirik ang mata at napapapikit.

I kissed his penis slowly and quickly.

Malulutong na mura ang narinig ko mula sa kanya habang napapahawak na siya sa ulo ko at pagsabunot sa buhok ko, hindi alam kung ilalayo o ilalapit ang ulo ko. Sa isang pasada ng dila sa kanyang kahabaan ay halos umungol siya at lalong tumindig ang batuta niya.

I smirked.

Tumayo ako. Nagtataka siyang napatuon ang tingin sa akin.

Gamit ang daliri ay pinunasan ko ang gilid ng labi ko. I just want to taste. Taste but not to suck him.

Just a little taste.

And, I'm done.

Kita ko ang may halong paghihinagpis sa pag-ungol habang nakasandal sa sofa.

Gusto kong mamatay siya sa sakit ng puson na halos may mamuo sa kanyang kaibuturan at hindi siya labasan. I want to torture him. So bad. Katulad ng ginawa niya sa akin. Noon.

"Why... why did you stop?" hinihingal at namumungay ang matang nagmulat pagkatanong niya.

Imbes na sinagot ay ginawaran ko siya ng sarkastikong ngisi at agad tinalikuran.

Ganito ang nababagay sa malibog na tulad niya. Dapat binibitin. Hindi niya deserve ang satisfaction na dapat ibibigay ko.

"P-Phryne..."

Inaayos ko ang nagulong buhok ko habang nagdire-diretso ako sa paglakad nang talikuran ko siya. Rinig ko ang agaran na pag-ayos niya ng belt sa pantalon habang tinatawag ako pero hindi ko siya nilingon. Nasa hamba na ako ng pintuan ng maramdaman ko ang pagpigil niya sa braso ko.

Napapikit ako ng mariin. Ano pa bang gusto niya?

"Get off me." my jaw hardened.

Tila ako'y napaso sa hawak niya kaya otomatikong lumayo agad ako sa kanya.

Kita ko ang pagdaan ng sakit sa mga mata niya sa pag-iwas ko. Hindi ko siya maintindihan. Ano bang kailangan niya sakin?

Napapikit siya ng mariin saglit. "Goddamnit, I miss you, mi adelaide." akmang lalapit pa siya ngunit umiling ako.

"Don't." I warned him but he was too stubborn to hear it.

"Phryne," he breathed my name.

"I-I said... don't!" mas mariin, punung-puno ng pakiusap ko sa kanya habang umiiling.

"Please..."

"Wag kang lumapit kung hindi ipapabugbog kita sa mga bouncer!" pagbabanta ko sa pagmamatigas niya.

Ngunit tulad ko sa pagmamatigas ng puso ko, kasing tigas rin naman ng bungo niya. Nag-isang hakbang pa siya para lapitan ako. Pumikit ako ng mariin at huminga ng malalim bago buong lakas ko siyang naitulak sa dibdib nang aamba siyang lalapit sa'kin.

"Phryne, let's talk—"

Hindi na nakapagtimpi ay sinabog niya ako. "Oh, what is it now? Fucking, what is it now?"

"P-Phryne,"

"Why did you show up? What the fuck do you want from me again, Heimlich? Nandito ka ba para rentahan ulit ako dahil tinamaan ka na naman ng lintik na libog mo?" I took a deep breath and exhaled para pakalmahin ang sarili.

Wag niya lang ako sasagarin dahil para sa isang tulad niya, umiiksi agad ang pasensya ko.

"Phryne, I just want us to talk—"

"Well, I don't wanna talk to you." agarang pagsagot ko.

Nagparte ang labi niya sa matindi muling gulat. "Just hear me," the authority in his voice never changed.

And I realized something. I'm not dreaming. Nandito na naman siya sa harapan ko at ginugulo ako. Sa loob ng pitong buwan ay bigla siyang uultaw muli at bubungaran ako na gusto akong makausap.

Nagpapatawa ba siya? At para saan pa ang pag-uusap namin? Matagal na kaming tapos, 'diba? Siya ang unang nang-iwan. Sya ang nagtaboy, pero ano itong nakikita ko? Bakit parang aso siyang nauulol at panay ang habol? Hindi ko alam kung guni-guni ko lang ba iyon, pero bakit parang nakikita ko ang desperasyon sa mga mata niya habang tinitingnan ako?

The pain and anguish came in waves, but I was able to contain it all.

Hindi ako bibigay. Hindi ko hahayaang isang pitik niya lang, isang pagsusumamong tingin, isang haplos ay bibigay ako at tuluyang sirain na naman niya ang pagkatao ko. Sayang ang ilang buwan kong paghihinagpis, ang madalas na pag-iyak ko, ang madalas na kawalang gana ko sa buhay at pagtitiis na wag siyang hanap-hanapin, ang pagsanay muli sa sarili nung mga panahong hindi ko pa siya nakikilala. Sayang ang pag-iipon ko ng sama ng loob kung babalewalain ko lang ang mga nagawa niya.

Kaya, hinding-hindi. Kailangan kong magmatigas. Hindi ko alam kung ano na naman ang motibo niya para magmukhang desperado siyang kausapin ako, pero isa lang ang iniisip ko... ayoko na magkaroon ng koneksyon sa kanya.

"You want us to talk? For what? For a fucking business preposition again?" saglit na natawa ako at natahimik siya. "Kung sa tingin mo na marerentahan mo ulit ako, nagkakamali ka. Hindi ako umuulit ng costumer. At isa pa, mas gusto ko yung iba-ibang lalaking nakakasama ko sa bawat araw. Nakakasawa kasi pag... iisa." pagak ako humalakhak sa kabila ng kinakapos kong paghinga.

Kita ko ang agarang pag-igting ng panga niya.

"Pwede ka naman maghanap ng iba. Wag lang ako. Pasenya ka na pero hindi na ako uulit sayo dahil sawa na ako sa etits mo."

"Damn it, Phryne! Ang gusto ko lang ako magkausap tayo! Hindi kita titigilan hangga't hindi mo ako pinapakinggan." pagmamatigas niya at parang batang hinaharangan ako sa aking daraanan.

Napabuntonghininga ako ng malalim sa labis na pagtitimpi nang tumama ang ulo ko sa kanyang matigas na dibdib.

Sa kaiklian ng pasensya na dapat ay iignora, iritadong tiningala ko siya.

"Hindi kita titigilan..." pag-uulit niya na lalong nagpa-irita sa akin.

"Eh, putang ina mo wala akong pakialam sayo!"

P I E D R A I J A D A