Gumuhit ang aking ngiti sa pagkakahawi ng pulang kurtina. And as it parted, I was greeted by raucous applause from the crowd.

The music started.

I was in the front, covered in large fan feathers, with famous musicians behind me. The classic burlesque feather fan belongs to a burlesque queen, such as myself, who wears high heels and has beautiful creamy legs.

Pinanatili kong ngumiti sa harap, marami na agad ang nanonood habang nakaupo sa kanya-kanyang lamesa at talaga namang mga sosyalin rin ang mga suot nila. Makikitang mayayaman na dumarayong mga madla. Maganda ang set-up at dekorasyon sa kapaligiran, madilim, ngunit mas maliwanag ang tama ng liwanag sa akin na para bang ako ang kumikinang sa lahat, ngunit may kaunting liwanag pa rin para sa mga manonood.

Habang ako, unti-unti akong nagsimulang gumalaw at bumaba sa hagdan papunta mismo sa gitnang entablado. Naglaro sa aking isipan ang tunog ng kantang Love Potion No. 9. Nagsimula muna akong umikot habang sinasabayan ang trumpetang tunog erotika sa aking pandinig. Agad na nagkaroon ng reaksyon ang mga manonood nang simulan ko munang isa-isang tanggalin ang gwantes sa kamay ko, maakit na tinitingnan ko ang lahat habang ipinaiikot-ikot ko ito bago ihagis sa audience.

May mga ilan na gustong sumambot, napasigaw, napatayo, pumalakpak at nag-agawan. Saka ako kumindat kasabay ng paghaplos ko ng dahan-dahan sa lantad kong balikat at sa ilang parte ng aking lantad na balat. Sa tuwa ay narinig ko ang kanilang mga tuwa.

It was as if, in this way, I was teasing them, hanging them up and looking around, figuring out what would happen next.

I'm dolled up in a burlesque feather corset costume that is very tight and very short up to my knees. And there are feathers at the end of the hem of the dress I'm wearing. As a result, every time I move, it waves.

Nangingislap ang aking suot na silver ng mga kolorete sa kabuuan ko na bumagay sa puting saplot ko. At sa aking bandang ulo, bilang isang palamuti sa aking buhok, nagmistulang korona ang feathers na kinabit sa nakatali kong buhok. I'm wearing a heavy make-up, nagmukhang vintage at kaakit-akit ang aking itsura ngayon. Nung huli kong attire ay naka ostrich feather lang ako noon, pero ngayon naman ay para akong diyamanteng buhay sa ayos ko.

Dahan-dahan akong kumembot habang iwinawagayway ang magandang suot ko. Sumasabay sa marahang indayog ang aking katawan sa musikang aking pinapakinggan. At sa pag-ikot kong muli, saglit akong tumalikod habang lumilingon sa likod para ngisian sila, sunod ay unti-unti ko namang tinanggal ang aking corset at wala nang ibang natira kundi ang aking bra sa pang-itaas.

Umalingaw-ngaw na naman ang reaksyon ng mga tao.

Maya-maya ay humarap ako. Marahan muli ang paggalaw sa aking pagsayaw. Ilang saglit lang ay dumating ang dalawang back-up dancer ko para takpan ang sarili ko ng large fan feathers. Unti-unti ay tinanggal ko na rin ang natitirang bra sa akin habang niyuyugyog ng dalawa ang large fan feathers na sinabayan na nakaka-kandaugagang tono. Itinaas ko kaagad ang nahubad na bra at pinakita sa kanila.

Napuno na naman ang hiyawan sa mga madla.

Agad ko itong hinagis kung saan. At sa pagharap ko ay humawi ang dalawang back-up dancer sa pagtakip sa akin na agad naman sinalubong ng palakpakan ng lahat ng makita nila ang ayos ko.

Now I'm just wearing a silver nipple tassel with a sexy rhinestone thong panties bridal crystal.

Napuno agad ang sipol ng lahat.

Tutok na tutok ang kanilang mga mata sa akin habang humahagod ang kanilang tingin sa bawat galaw ko, naghihintay pa sa susunod na gagawin ko.

Maya-maya'y umultaw sa stage ang isang higanteng wine glass na may lamang bumubulang tubig. Agad na inakyat ko ito, binasa ang sarili habang hinahaplos ang katawan, paminsan-minsan ay itinataas ang paa habang hindi sila nilulubayan ng tingin.

Tingin na mukhang lahat sila ay maaakit sa akin.

Sinubukan kong tumayo saglit sa higanteng baso na kinalalagyan ko nang magsimulang magkaroon ng fountain sa gilid pabilog, dahilan na tumama at magbuhos lahat ang tubig sa aking katawan.

At dahil nagsisimula pa lamang ako, matapos kong makababa, unti-unting humina ang tunog.

Maya-maya'y sa saglit na paghahanda sa susunod na aking gagawin, tumigil ang mga manunugtog at nagsimula muli ang isang kantang may lirika na paborito ko.

Don't be that way

Fall apart twice a day

I just wish you could feel what you say

Show, never tell

But I know you too well

Got a mood that you wish you could sell

Unti-unti kong ginalaw ang katawan ko ng marahan, saka ipinikit ang mata habang patuloy na gumagalaw ng marahan. Matapos ko magawa iyon ay unti-unti bumaba ang isang spiral para sa pagbibitinan ko. Actually, ito ang pinaka pinagtiyagaan ko at pinaka mahirap kong nagawang sayaw sa tanang ng buhay ko.

Pinaka mahirap kong inensayo para matuto lang ako. Talagang sasakit ang katawan at uunat ang buto ko rito sa gagawin kong Spiral Pole Dance. At dahil dito, ngayon ko lang napag-alaman na may talento pala ako pagdating sa ganitong bagay dahil stretchable at malabot ang katawan ko. Sa edad kong ito, ngayon ko lang siya nakita at napatunayan.

If teardrops could be bottled

There'd be swimming pools filled by models

Told "a tight dress is what makes you a whore"

Kung ang kaninang madla ay natutuwa sa ingay, ngayon ay parang tila may dumaang anghel na tumahimik habang patuloy na nanonood at tutok lang ang mga mata ng lahat sa akin. Sa paglambitin ko habang marahan na gumagalaw sa sayaw na ginawa ko, hindi ko maiwasang mapapikit sa bawat sa mga linyang tunay na tumatama sa puso ko.

If "I love you" was a promise

Would you break it, if you're honest?

Tell the mirror what you know she's heard before

I don't wanna be you, anymore

Sa puntong ito, habang pinakikinggan ang kantang tugma sa pinagdadaanan ko. Hindi ko maiwasang mapaisip na... minahal niya ba talaga ako? O may magmamahal pa kaya sa isang tulad ko? Sa tuwing tinitingnan ko ang sarili ko sa salamin, palagi kong kinukwestiyon ang sarili ko.

Parang wala na akong halaga. Wala nang natitira.

Palagi rin akong nagbabalik tanaw. Naisip ko... kung hindi kaya ako umalis, ano kaya ang magiging buhay ko? Magiging buhay namin? Maghihirap pa kaya kami? Magagawa ba at masosolusyunan agad kaya namin iyon ng tulung-tulong kung hindi ako nagdesisyong umalis? Kung umuwi kaya agad ako, makakapag-aral pa kaya ako? Makakapagtapos? Matutupad ko kaya ng husto ang mga pangarap ko? May maipupundar kaya ako kahit papaano? Magkakaroon kaya ako ng kwenta sa pamilya ko?

Pagsisisihan ko pa ba ito? Sa tagal ko ng nakapagdesisyon, at na sa dami ko ng napagdaanan... siguro naman sapat na yung rason ay maiahon ang pamilya kong umaasa sa akin. Kasi para sa sarili ko, kung tatanungin ako kung pinagsisisihan ko bang ginawa ito?

Para sa akin... hindi.

Nung una oo, inaamin kong pinagsisisihan ko ito. Parang gusto ko na lang tumigil, dumating sa puntong... tuldukan na lang ang buhay ko sa pagod na nararamdaman. Pero kasi desisyon ko rin naman ito, tinanggap ko na rin sa huli. Sinimulan ko, kaya marapat lang na ipagpatuloy ko at tapusin ko.

At hindi ko nga lang alam... kung kailan ba matatapos ito.

Tinatanong ko sa sarili ko, sapat na ba? Sapat na ba itong pinaggagawa ko?

Hindi ko ito pinagsisisihan. Kasi kung magsisisi ako, matagal na sana akong bumalik dahil pinangunahan ko ang kaduwagan ko. Pero hindi, pinanatili kong matatag ang puso ko dahil sa iniisip ko sila. Dahil kung hindi dahil sa trabahong ito, hindi ko magagawang maiahon agad ang pamilya ko ng mabilis. At hindi sa ipagmamayabang, marami... at naging sapat naman siguro ang mga naipundar ko sa kanila. Dahil kung hindi dahil dito, hindi ko agad masusulusyunan ang matinding kinakaharap ng pamilya ko roon, na iniwan ko, umalis, nakipag sapalaran, tinalikuran habang may kinakaharap silang problema, mga umaasan sa'kin.

Ginawa ko ito dahil mahal ko sila.

Na gagawin ko ang lahat, para lang... sa kanila.

At habang nakikita ko ang sarili ko, sa mga ginagawa ko ngayon... hindi ko na makilala ang sarili ko... parang nakalimutan ko na rin ang dating ako. Malayung-malayo na ako sa dating Prina na walang ibang hangad kundi makatapos at matupad ang kanyang pangarap para sa pamilya. Hindi ko inaakalang malilihis pala ako ng landas at magbabago ang takbo ng buhay at paniniwala ko.

Hand, hands getting cold

Losing feeling is getting old

Was I made from a broken mold?

I was thinking then, no chance that I was going to be like this. I have a lot of self-respect and I am a conservative person. Kahit na mahirap ang buhay, hindi ko naisip iyon, hindi ko magagawang hayaan na lang ang iba na sirain ang natitirang dignidad ko. At higit sa lahat ay hindi ako humihingi ng simpatya. Pero dadating talaga sa puntong... hindi mo maiiwasang magmakaawa ka dahil sa nangyayari sa buhay mo.

Na kailanman ay hindi ko lulunukin ang pride ko. Na hindi ako gagawa ng isang bagay na ikasisira ng imahe, at reputasyon sa buong buhay ko. Na may mga pangarap pa akong gustong maabot, tama... mataas ang pangarap ko sa sarili ko. Marami akong plano. Hindi lang simple kundi malaki... sobrang taas. Like there's no chance that I'm rolling around naked in creamed corn with a bunch of drunken dickheads hunting niblets on me. But that was before...

Dahil, inaamin kong... ibang-iba na ako ngayon.

Isang babaeng puta na mukhang pera.

Ganan na kababa ang tingin ko sa sarili ko.

Pero kahit na ganon ang madalas na naririnig at nararanasan ko... inilulunok ko na lamang ang lahat. Sa mga trato... nasanay lang ako.

Hurt, I can't shake

We've made every mistake

Only you know the way that I break

Palagi ko ring sinasabi na walang ibang lalaki makakabilog ng ulo ko at makakasakit sakin. Nangako ako sa sarili ko na hindi ako basta mahihibang, at pera lang ang kahihibangan ko. Na kahit hindi ko pa nadadanas, ay kailangan ko na agad matuto at maging handa dahil sa mga nalalaman kong kwentong ibinabahagi ng iba kung paano sila nasaktan sa mga ilan na walang kwentang lalaki. Pero nagkamali ako. Akala ko, alam ko na. At kahit alam ko... pinasok ko pa rin. At natanto kong hindi lahat ng plano ko ay umaayon sa lahat ng kagustuhan ko. Akala ko handa na ako sa mangyayari dahil pinasok ko ito. Akala ko makakaya ko. Pero hindi pala.

If teardrops could be bottled

There'd be swimming pools filled by models

Told "a tight dress is what makes you a whore"

Dahil iba pa rin pala ang pakiramdam kapag totoong nangyari na. Iba pa rin ang pakiramdam kapag totoong ipinadanas sayo.

Nung inamin niyang nagsinungaling siya sa akin.

Nung pinatunayan niya kung gaano ako ka-puta.

Na kung kailan ay nahibang na ako sa kanya at handa na akong bitawan ang buhay na kinasanayan ko, hindi ko alam na ang mangyayari ay kabaligtaran pala. Siguro... masyado lang ako nasabik. Masyado lang akong nag-asam. Na halos sa pag-aasam ko ay nakalimutan ko kung sino ako, kung ano na ako, kung anong klaseng babae na ako, kung ano kinalalagyan ko...

At sa pagkalimot dahil lagi ko siyang kasama, at sa mga pinararamdam niya, sya rin mismo ang nagpaalala rin sa akin.

Marahan sa paggalaw ay ramdam ko ang bawat pait sa tuwing lumulunok ako kapag naaalala ko. Parang mamamanhid na lang ang buong katawan ko sakit na nanunuot sa puso ko habang naaalala ang gabing 'yon.

If "I love you" was a promise

Would you break it, if you're honest?

Tell the mirror what you know she's heard before

In human words, I can't begin to explain how much this song has the ability to connect in such a way that seems to speak directly to the core. I've had such a harsh shift from the past and listening to these songs simply hugged me with all the love, confirming so many things I had to accept to see. The art of song saved me from having a lost mind.

I-I don't wanna be you

I don't wanna be you

Marahil nga ay minahal ko siya ng lubos. Hindi ko itatanggi. Na lahat ay ibinigay ko agad at hindi ako nag-isip. Maaari ngang naging desperada ako pero siguro tama na lang talaga umalis ako at bumalik sa lugar na babagay ako.

I don't wanna be you, anymore

Umalis at huwag ng magpakita sa kanya. Ayoko na siyang makita hindi dahil sa ayoko na sa kanya nung mga panahon na 'yon, kundi dahil... kailangan ko ng itigil na. Tama na. Tama na ang pagpipilit. Kasi, malabo.

At ngayon, hindi na magbabago.

Ako pa rin ito.

Desperada pa rin. Hindi na sa isang tao kundi sa isang bagay.

Sa pera.

At mananatili pa rin akong mukhang pera. Dahil ito, wala akong ibang iisipin kundi pera na lang. Mga bagay na maaari kong mapakinabangan balang araw, at magsalba sa akin dahil sa pera. Tutal ay sanay na naman ako. Na lahat na isinusupalpal nila sa mukha ko ay inilulunok ko na lamang.

And yea, I'm desperate... and desperate times call for desperate measures...

This song is so meaningful, I believe that many of us have had that conversation in front of a mirror, crying your eyes out because you're literally done with being yourself...and it sucks.

I don't wanna be you, anymore

At sa huling tugtog ay napapikit ako. Ramdam ko ang kaunting likidong namumuo at nag-iinit sa bawat gilid ng mata ko.

Dahil sa isang bagay kung bakit tuluyan ako naging ganito... ang hirap. Ang hirap talaga makulong sa masamang nakaraan. Hindi ko naman talaga ginusto iyon. Pinili ko lang pero hindi ko talaga ginusto iyon. Akala ko isang beses lang, ngunit kahit saan ako magpakalayo at mapunta kung saan ay naulit muli at may isa pa pala, hanggang sa nagtuloy-tuloy na at akala ko wala na, pero may isa pa pala. Pangatlong pagkakataon na. Minsan napapaisip ako, bakit ako lagi ang puntirya at biktima?

Nakakapagod na.

Pero hindi. Hindi ako iiyak.

Pinangako ko na sa sarili ko na magiging matatag ako. Ang mga ganitong bagay ay hindi dapat iniiyakan. Dahil kung patuloy lang akong iiyak, lalo lang akong panghihinaan. Hindi siya... ang tulad niyang tao ay hindi dapat iniiyakan. Lalaki lang siya. Ang iiyakan ko ay isang literal na gago, napakasama at sagad sa buto ang pangit na pag-uugali... lalaki lang sila—kaya hindi, hindi ko na siya iiyakan.

Kahit ganon kaputa ang kanilang tingin sa akin, para sakin, babae pa rin ako. Sarili ko lang rin ang nakakakilala sa sarili ko.

Wala na akong pakialam. At least, malaki ang naging pakinabang ko sa kaniya... sa kanila.

Dahil ang luha ko, ay nararapat lang sa ibang dahilan. May mga bagay na may mas karapatdapat na iyakan.

Tulad ng pamilya ko sa buhay.

At sa pagmulat ko, matapos ang kanta, nanatiling tahimik pa rin ang lahat. Habol ang paghinga ko ng makababa ako ng spiral, halos taas-baba ang dibdib ko sa pagkahapo dahil sa ginawa ko. Nakipagtitigan ako sa lahat. Hindi ko maiwasang kabahan dahil mukhang seryoso pa rin ang lahat.

Hindi ko alam kung pagsisisihan ko ba ang ginawa ko o hindi dahil imbes na matuwa sila, ay tila nawalan yata sila ng gana dahil siguro sa tunog ng kanta.

Ngunit kahit na ganon ay ginawa ko pa rin ang huli. Ngumiti ako at nagbow sa lahat. At sa pagkabow ko, agad na nagtayuan ang lahat at sinalubong ako ng masigabong palakpakan.

Sa kalagitnaan ng pagtibok ng malakas ang aking puso ay lalong nadaragdagan. Hindi ko maiwasang mapasinghap.

Hindi ko alam kung ano ang aking magiging reaksyon dahil sa gulat. Dumagundong ang puso ko habang nakikita ang reaksyon nila, para bang... nawala ang pagnanasa sa paningin, na para bang may nakita silang nakakaantig sa akin. Habang patuloy ang palakpak ng lahat, ang ilan naman ay napahiyaw, napasipol at may ilan akong kababaihan na napapunas sa parte ng kanilang mga matang... nagluluha.

Hindi ko alam kung bakit dagling dumaan ang sakit sa puso ko kahit na nangingibabaw naman ang tuwa ko.

Umarko ang labi ko sa pagkangiti. At habang ginagala ko ang paningin ko sa alon ng mga tao ay tila ba ay natuod ako sa kinatatayuan ko.

A huge lump suddenly formed in my throat. Pero kung ako ay labis na labis ang pagkagulat sa nakikita ko sa harapan ko ay siya namang kalamig ang titig na ibinibigay niya sa akin. Ni hindi man lang kumukurap.

Tatlong beses na kumurap ako upang makasigurado ako. Na baka sa sobrang kakaisip ko kanina ay tuluyan na nag-hallucinate ako. Pero nang biglang nasinagan siya ng kaunting ilaw ay nanigas ang puso ko dahil sa pagpipigil na wag huminga.

And a pair of familiar bluish green eyes with dark gaze caught my attention.

"Fuck..." kusang naibulalas ko mula sa nanginginig na bibig ko.

What the fuck is that asshole doing here?

P I E D R A I J A D A