"What the hell is happening here?" mahinang kastigo ngunit may diin niya muling sambit sa akin.

Hindi ko alam ang sasabihin dahil masyado pa akong nagugulat sa harap ko. Naghaharumentado ang puso ko, pero nanatiling nakatulala ako sa kanya. Hindi ko alam ang mararamdaman ko... kasi dapat ako. Ako dapat ang dinadaluhan pero bakit sa nakikita ko mas nag-aalala siya sa babae kaysa sakin?

Bakit parang mas nagagalit pa siya sa akin?

Ano na namang nagawa ko?

Ako na naman ba ang mali?

Para kasing lahat ng galaw at nakikita niya sa akin ay makikita disgutso sa kanyang mata. Lahat na lang ay ikinasasama niya. Na para bang ako pa ang nagdadala ng gulo.

"Phryne? What did you do to her?" nakakunot na tanong muli ni Heimlich sa akin.

Napalunok ako bago makatugon. "H-Huh?" ngayon lamang ako namalikmata nang lumapit siyang kaunti sa akin.

"She wants to hurt me!" singit ni Clementine. Yumuko siya at hinawakan ang sariling pisngi na para bang sinampal ko siya gayong ang totoo, siya naman ang nanampal sa akin.

Ni hindi pa nga lumapat ang dulo ng daliri ko sa kanya, eh. Pasalamat siya at dumating si Heimlich dahil kung hindi, lagas-lagas na ang buhok niya! Balak pa yata akong baliktarin!

Agad na nagparte ang labi ko sa sinabi niya at umiling agad sa nanlilisik na matang ipinupukol ng lalaki. At base sa ekspresyon nito ay para bang pinaghihinalaan na agad akong may nagawang malaking kasalanan.

"No. That's not true. She-" magdedepensa sana ako.

"Liar! I'm just trying to be nice to you, but you're enraged 'coz you're jealous the fact, that we are getting married! You're opposed to our marriage that is why you want to hurt me! " sunod-sunod na saad niya dahilan na hindi na ako makasingit at mukhang napaniwala pa niya si Heimlich.

"Is that true?" malamig na tanong niya. Hindi ko maiwasang kabahan kahit na wala naman akong ginagawang masama.

"No..." mahinang anas ko sa naniningkit niyang mata. Paulit-ulit akong napailing at malalim na napalunok para pakalmahin ang sarili. "I did not hurt her. Sinungaling siya, Heimlich. Siya pa nga ang sumampal sa akin!" paliwanag ko.

"What did she say?" singit na naman ni Clementine. Hindi ko inaasahang maiirita talaga ako sa babaeng 'to.

"Sumama ka sakin." hindi pa ako nakakapagpaliwanag ng maayos ay walang habas-habas na hinila niya ako palayo kay Clementine.

Mahigpit ang hawak niya sa aking braso habang hila-hila niya ako, ngunit hindi ko ininda iyon dahil nakatingin lang ako sa kanya, nagpapadala sa paglalakad at hindi alam kung saan pupunta.

"Heimlich," tawag ko, sapat para marinig niya.

"Don't fucking talk, Phryne. Just don't." anito sa nambabantang tinig.

Napanguso ako sa kasupladahan niya. "Edi don't."

Kasalanan talaga 'to ni Clementine. Naniwala siguro siyang sinampal ko siya, gayong siya naman ang sumampal sa akin! Dapat talaga sinampal ko na lang dibdib niya eh, para di halata! Makaganti man lang ako.

Hindi ko alam kung pinagtitinginan, o nakikita ba kami ng bisita ngunit mabuti na lamang sa dinaraanan namin ay walang masyadong tao kundi mga servants lang nila.

"Saan mo 'ko dadalhin?"

Hindi pa rin siya tumugon. Imbes ay pumasok kami sa isang kwarto na sa wari ko ay guest room iyon. Madilim, iisang hakbang pa lamang ang nagagawa ko ay naramdaman kong itinulak niya ako sa ding-ding dahilan na mapaigik ako sa sakit ng tumama ang likod ko doon.

Hindi pa ako nakakabawi sa gulat ng sakupin niya ang mukha ko at agad na nilantakan ang labi ko. He pressed his lips firmly to mine as his large palms cupped my face. I was stunned because I didn't expect him to kiss me on the lips again. Yung klase ng halik na mahapdi, masakit at mapait ngunit iba ngayon, his kiss was harsh but tender at the same time.

"What? Are you gonna stay stilled and look stupid in front of me?" marahas niyang sambit nang saglit siyang humiwalay sa akin.

"Ano..."

"Aren't you planning to kiss me back?" nakataas ang kilay niyang tanong.

I bit my lower lip. Kung pwede nga lang nguyain ko pa ang nguso niya ay ginawa ko na. Kaso...

Tinitigan ko siya sa mata. Hindi ko maigalaw agad ang sarili para halikan siya. Hindi. Hindi ganitong Heimlich ang gustong halikan ko. Ang lamig ng mga mata niya na para bang hindi ko na siya makilala.

"G-Gusto kong mag-usap muna tayo..." mahinang saad ko. "H-Hindi totoong sinampal ko si Clementine. Totoong nagselos ako, pero hindi ko siya nasaktan. Ako ang sinampal niya." paliwanag ko pa.

Nanatiling blangko lang ang kanyang tingin, ilang segundo bago pa siya nakasagot. "Wala akong pakialam. Just kiss me, Phryne." malamig na tugon niya.

Ano? Wala siyang pakialam? "Pero-"

"Wala akong pakialam kung totoo man ang sinasabi mo o hindi. Now, kung hindi mo ako hahalikan pwede ka ng lumabas,"

"Ayoko!" hindi nakapagtimping nainis ako sa kanyang inaasta. Hindi ko alam kapag nagagalit siya ay ganito pala katigas ang kanyang bungo!

Kumunot ang noo niya sakin habang tinititigan ako. And the way he looked at me seriously makes me weak in the knees. He pushes me, no talking, nothing. Just pure sexiness. Damn the dark room, his tux, and groans...fuck.

"Ayaw mo?" anito pa na parang nanghahamon ang tingin.

Napanguso ako at umiling sa kanya. "Ayoko. Gusto kong mag-usap muna tayo-"

Halos mawala ang kaluluwa ko ng mabilis siyang nakadalo muli sa akin at sakupin na naman niya ng buo ang labi ko sa nakakalunod niyang mga halik. Pinipigilan ko siya sa pamamagitan ng pagtulak sa dibdib, ngunit mas lalo niyang idinidiin ang sarili niya sa akin. His long fingers slipped into my hair. Drew me closer to him so he could get better access on my mouth. Halos mapirat na niya ako nang diinan niya ang dibdib niya sa dibdib ko.

Sa nakakadala niyang halik, namalayan ko na lang ang sarili kong nakaupo sa upuan habang patuloy akong hinahalikan.

"A-Anong ginagawa mo?" naputol ang paghalik ko sa kanya nang unti-unti niyang itinatali ang mga kamay ko sa upuan.

Nagtatakang napatingala ako sa kanya ngunit abala ito sa pagtali sa akin. Hindi ko maiwasang kabahan kung anuman ang gagawin niya. Is this a fucking twat punishment again? Please, no. Wag na naman sana. Ayoko na ng ganun.

"H-Heimlich..." hinawakan ko siya gamit ang kaliwang kamay ko na wala pang tali, pilit na inaabot ang kanyang siko ngunit itinatabig niya lang ang kamay ko.

Nanginginig ang labi, nawawalan ng lakas, nanlalambot habang pinapanood ko siyang hinihigpitan ang tali sa kamay at paa.

Habang nandito siya sa harapan ko. Nagkaroon ako ng kahit papaanong pagkakataon na magsalita sa harapan niya. Na komprontahin siya sa nakita ko. Kahit na mukhang iignorahin niya lang ako, may tainga pa rin siya, maririnig at maririnig niya pa rin ang sasabihin ko.

"H-Heimlich, ano itong sinasabi nilang ikakasal ka na?" malalim akong napalunok at kinalma ang sarili sa pagpipigil na magalit sa kanya, ayokong sabayan ang galit niya. "Totoo ba 'yong narinig ko, hm?" mahinang sambit ko, sapat para madinig niya.

Natigil siya saglit sa pagtatali sa akin, ngunit hindi niya ako itiningala para salubungin ang titig ko sa kanya.

"Hindi ka naman siguro bingi, 'diba?" imbes ay pabalang at sarkastiko niyang sagot at nagpatuloy siyang muli sa pagtali sa akin.

Hindi ko na talaga siya maintindihan.

Wala akong makapa na sapat na rason para maunawaan na siya. Parang hindi na tama.

"Bakit? Akala ko..." bumuntonghininga ako ng malalim at kinagat ang pang-ibabang labi. "So, totoo nga?"

Napalunok ako ng makitang umangat siya ng tingin, naglamig lalo ang mga mata. He had a dangerous glint now in his bluish-green eyes, and those eyes were piercing on me.

"Ano naman sayo kung totoo?"

Ano naman sakin? Nagseselos na ako, Heimlich. Nasasaktan na ako.

Hindi mo pa ba nakikita?

Malalim akong napalunok at ramdam ko ang pananakit ng lalamunan ko sa pagpipigil ng emosyon. Sa pagtitig ay inaasahan kong babawiin niya, kikisap ang mata niya at puputulin ang titig sa akin, ngunit wala man lang kakurap-kurap man lang niyang sinasabi ito. Ano ba gusto niya? Makita niyang nagseselos ako? Na tutol ako? Hindi pa ba obvious? Selos na selos ako.

Pero may parte sakin na ayokong maniwala sa sinasabi niya. Baka sinasabi niya lang ito dahil sa galit siya. Kung paparusahan niya lang rin naman ulit ako, para lang matanggal ang galit niya... siguro kung ito talaga ang solusyon, tatanggapin ko. Kahit masakit.

Kasi mas masakit at mas hindi ko kakayaning tanggapin ang naririnig ko ngayon.

Ikakasal siya? Parang... hindi ko kaya!

"What are you doing? Heimlich, please, mag-usap naman tayo. Magpapaliwanag ako-"

"There is nothing to explain. So, sit the fucking properly and promise me don't you ever fucking cry in front of us." madiin niyang sambit.

"W-What do you mean? Bakit mo ba ako tinali?"

Hindi niya ako pinansin. Lalo akong dinambahan ng kaba.

"H-Heimlich-"

Naputol ang pananalita ko nang biglang may kumatok. Imbes na daluhan ni Heimlich ay nanatili siya sa tabi ko na para bang naghihintay sa pagdadating. Sa isang madilim na bahagi ay lumitaw ang imahe ng isang babae. Nagngitngit ako nang maaninagan ko kung sino iyon.

Clementine.

Hindi ko nagugustuhan ang pagpunta niya rito lalo pa at pitis na pitis ang kanyang suot kumpara kanina na mukhang mahinhin. At nang magtama ang aming mata, parang hindi na siya nagulat pa nang makita ang ayos ko.

Anong ibig sabihin nito?

Bakit siya naririto? May alam ba siya rito? Magkasabwat ba silang dalawa sa ginawa nilang ito? Mukha siyang malandi sa paningin ko dahil sa igsi ng bestidang suot niya, na lalong ikinalantad ng porselana niyang kulay.

Hindi bagay sa kanya, mukha siyang tanga.

"Anong ginagawa ng babaeng niyan dito?" tanong ko kay Heimlich.

Pagkapalapit ng babae sa kanya, tatayo na sana ako ngunit mahigpit ang tali niya at hindi ako makaangat. Lumingon sa akin si Heimlich at matalim na tumingin sa akin.

"Promise me not to cry. When I see your tears dripping, I will take you away. You understand woman? " kastigo niya agad sa akin.

"Anong gagawin mo-"

"Promise me!" sigaw niya na ikinapikit ko ng mariin. Bagay na hindi ko mapaniwalaan na ginagawa niya ito sa akin.

"I-I promise..." nangingig na sambit ay pilit na tumango ako.

"Good. At ayokong marinig ang iyong pag-iingay—"

"Heimlich,"

"Dahil gusto kong marinig mo ang ungol naming dalawa."

Namiga ang puso ko.

"And I want to show you what you have left."

I think I was mistaken when I thought I knew Heimlich inside and out. I used to believe that the reason he acts like a prick most of the time is because he is struggling to keep up with his responsibilities, or perhaps because of his past and what he has been through in his entire life, so I could understand his actions. Lahat ng kagandahan, at kapangitan ng side niya, tinanggap ko, inunawa ko, ginusto ko rin kalaunan dahil aminado akong gustung-gusto ko na siya.

Akala ko, noong nalaman ko ang tungkol sa kanya, may kabutihan akong makikita sa kanya. Na hindi siya katulad ng kanyang ama na halos isumpa niya. Na kahit sa kabila na pagiging masungit, malamig at malupit niyang tao ay kahit papaano, naranasan niyang mahalin, tulad ng pagpapalaki sa kanya ng kanyang ina.

Akala ko hindi niya magagawa ang bagay na ito, iniisip ko kasi na malabo. Ngunit maling-mali ako dahil ngayon, natanto kong sadya pala talaga siyang gago. He was full of himself, so arrogant, so insensitive, and so fucking cruel and disgusting. Lahat talaga kaya niyang gawin.

Habang nag-uulap na sa luha ang mga mata ko, tinitingnan sila sa harapan ko, para bang unti-unting nadudurog ako ng pinung-pino sa nakikita ko.

"Undress me, sweetheart." utos ni Heimlich sa tuwang-tuwa na mukha ng fiancee niyang si Clementine na parang inaasinan ang makati niyang kipay.

Sumasakit na ang dibdib ko sa nakikita ko. Sana isa na lang itong bangungot na magising na lang ako dahil hindi naman talaga ito totoo.

"A-Anong ginagawa niyo?!" asik na sigaw ko sa kanila, hindi ko na nagugustuhan ang nakikita lalo na sa mga palad na paghagod-hagod ni Clementine sa dibdib ni Heimlich habang tinatanggalan na ng butones ito, nang-aasar pa kung sumulyap sa akin.

Hindi ko alam na sa hinhin niyang kumilos, ay may itinatagong siyang matinding pagnanasa kay Heimlich! Ibang-iba siya ngayon kumpara kanina!

"Heimlich, seriously!?" hindi makapaniwala kong sambit sa kanya.

"We are going to fuck. I want you to watch carefully how we make love in front of you."

Make love, huh?

Pigil ang hiningang mahigpit akong napailing. "No! H-Heimlich... please, don't do this to me," nanginginig at nagsusumamo kong sambit. "H-Hindi mo magagawa sakin 'to!"

"Oh, it is, woman. It is." patuya niyang sambit.

Napadiin ako sa hinahawakan kong upuan. Parang gusto ko na lang sumigaw sa sakit at tumakas ngunit madiin ang pagkakatali sa akin. Hanggang sa namalayan ko na lang ang sarili na lumuluha na ako habang naghahalikan na silang dalawa sa harapan ko, at si Clementine, mukhang sarap na sarap habang tinitira ito ni Heimlich patalikod.

Nakakababoy silang panoorin.

Oo, pokpok ako. Pero kahit kailan, ni minsan, at kahit konti, hindi ko sinubukang manood ng pagtatalik ng iba. Kasi kahit alam kong pokpok ako, kakaiba ako, at ako lang nakakaalam non sa sarili ko na kailanman hindi makikita ng lahat kundi ako lang dahil nga sa... pokpok lang ako. Marumi daw. Puta. Lahat ng kalamugang bagay na iniisip ng lahat ay hindi na big deal sa amin—pero iba ako. Kahit ganito ako, alam kong malaki ang kaibahan ko sa iba.

"Eyes on us, woman!" sigaw niya.

Masakit sa mata, ngunit wala akong nagawa kundi mapatingala na lang sa nagbabadyang luha. Hindi ko naman maigagalaw ang mga kamay kong naitali para ipunas ang mga namamatak na luha ko sa pisngi ko. Inaamin kong... hindi ko gusto ang nakikita ko. Inaamin kong... nasasaktan na ako. Heimlich, bakit ka nagkakaganito? Pwede bang itigil mo na ito?

"Fucking don't you fucking cry you, bitch!"

Oh my god... tell me na hindi siya ito. Tell me na hindi ganito kagago si Heimlich na nagustuhan ko. Hanggang sa marinig ko na ang palitan ng kanilang mga ungol. Tila sarap na sarap habang umuulos ang lalaki sa babae. Sa bawat ungol ay impit na iyak ang kinukuwala ko sa bibig ko.

"Wala akong ititira sayo, Phryne. Enjoy the view and embrace fucking yourself." saad niya pa habang hinahabol ang paghinga sa pang-uulos niya na kulang na lang ay bumirit si Clementine sa kalualhatian. "Dudurugin kita ng pinung-pino."

Ang sakit. Putang ina. Heto na ngang nakikita ko ay durug na durog na ako. Sobrang sakit na. Ano pa bang ikadudurog ko na gusto niya? Kase grabe naman siya magbigay ng leksyon, maaaring sa tingin niya ay nagkamali talaga ako ng isang beses, pero sobra at doble ang ibinabalik niya.

"Tama na, please..." nanghihina kong sambit, hindi ko alam kung naririnig niya ba ito.

Hindi ko... hindi ko kayang makitang may iba siyang ganito. Parang kakapusin ako ng hininga habang nakapikit lang ako. Naririndi sa nadidinig, pero nakapikit lang ako. Ayaw nang magmulat pa.

"H-Heimlich, hindi mo magagawa sakin 'to. A-Ako lang... 'diba? Sabi mo..." ngarag ang boses ay nagawa ko pang magsalita at halos magmakaawa.

"Poor you. You're not only woman who satisfies my sexual needs." he chuckled with no humor. And his kind of chuckle can be heard with ... anger.

Hindi ko alam kung anong nararamdaman ko, mas nangingibabaw sa akin ang paninibugho, gusto ko silang sugurin, pero mas nangingibabaw rin sa akin na tumakbo na lang paalis sa harapan nila.

Sa pag-impit ng pinipigilan kong iyak, maya-maya ay naramdaman ko ang mga kamay na pagtanggal ng mga gapos ng tali niya sa akin. Hindi ko na maaninagan siya ng maayos sa nanlalabong paningin ko dahil sa luha. Namamanhid, hindi maigalaw nang maayos ang mga daliri sa sakit na nanunuot sa bawat himaymay ng katawan ko.

Hindi ko alam kung bakit kailangan niyang gawin 'to. Ang sakit-sakit.

Hilam ang luhang napamulat ako. Umigting ang panga niya at inalis ang tingin sa akin. Walang hiya-hiyang nakaharap siya, na wala man lang katiting na saplot na suot-suot sa pang-ibaba.

"Leave. My fiancée and I will cuddle. Bukas ang pinto, makakalabas ka na," saad niya saka tumayo. Tiningala ko siya ngunit para siyang walang pa ring pakialam sa akin.

Hindi pa rin ako makapagsalita. Nanatili pa akong natulala. Wala naman akong ginawa pero ramdam ko sa buong katawan ko ang panghihina. It was as if he had torn me in the middle. He ripped my heart out, causing me to not breath properly. No, it's not just my heart... it's like he ripped my whole body.

"H-Heimlich..."

"You bitch! Are you deaf? He said, leave us!" dinig kong sigaw ni Clementine na feel na feel ang pagkahiga sa kama habang nababalot ng puting kumot.

Ang sarap niyang paliguan sa kagustuhan na siya ay bigwasin.

Ngunit mas nangingibabaw na lang ang panghihina ko.

Walang nagawa, iika-ikang diretso ang aking pagmartsa ng paglakad, sa paglabas ng pinto nang hindi sila nililingunan.

Nanghihina akong napadausdos paupo sa likod ng pintuan nang maisara ko agad iyon. Still catching my breath. Kinapa ko ang nangingirot kong dibdib at halos magasumot ko ang sariling suot habang patuloy na namamatak ang maiinit na luha sa aking pisngi, naaalala ang mga senaryong hindi ko na dapat pang nasaksihan kanina.

Namumugto ang paghinga ay hindi ko na naiwasang ikuwala ang kanina ko pang pinipigilang hikbi.

Hindi ko talaga inaasahang na ganito...

Nagtiim-bagang ako at hindi maiwasang magalit kay Heimlich. Isama pa sa pambababoy nila sa isa't-isa sa harapan ko. It feels sickening already. In less than half an hour, I was still sitting on the floor when I heard a series of knocks.

Namumugto pa sa paghinga ay huminga muna ako ng malalim at agad na pinunasan ang luha ko gamit ang sariling palad. Hindi ko alam kung pagsisisihan ko bang binuksan pa ang pinto dahil sa kaharap ko na iniluwa ng pinto, hindi pa nga ako nakaka-recover sa nararamdaman ko, ay heto na naman siya sa harapan ko.

Gusto ko siyang kausapin, pero ngayon, parang ayaw ko na muna siyang harapin.

Madilim ang tingin nang sinalo niya sa akin, nakasuot pa rin ito ng damit na suot niya kanina, medyo gusot nga lang dahil sa nangyari. Hindi ko alam kung nasaan si Clementine ngayon at iniwan niya. Siguro nakatulog na agad iyon sa sarap na ginawa nila.

Mahina siyang nilalang. Hindi tulad ko, nakakailang rounds kami ni Heimlich.

Napabuntonghininga ako nang tingnan ko siya.

Ano? Yun bang babae ang ipapalit mo sa akin? Ni hindi ka kayang paligayahin sa kama. Siya na ba talaga gusto mong isama sa altar, ha? Mahal mo ba talaga siya?

"Ano na naman ba? Please, wag ngayon. Pagpahingahin mo naman ako. P-Pagod na ako... at oo, galit din sayo, Heimlich. Ang sakit na ng mga g-ginagawa mo." namamagod kong sambit sa kanya.

He had hurt me a lot. At kung bubulyawan niya pa ako, eh wala na akong pakialam. Pagod ako ngayon. Kung kukulitin pa niya ako o kung ano pang kababuyang gagawin niya sa harapan ko, baka isang kalabit na lang talaga ay magwawala na ako. Pero ayoko nang mangyari yon dahil mas iniisip ko pa rin ang magkaayos kaming dalawa. Maging malinaw rin sa kaniya na ang ipinaparatang niya sa akin na ikinagagalit niya, ay hindi talaga totoo. Hindi man malinaw sa akin pa ang lahat, pero para sa sarili ko, alam kong hindi totoo. Hindi kong makakayang pumatol sa ama niya. Hinding-hindi ko 'yun magagawa sa kanya.

"You need to leave,"

Napapikit ako ng mariin at bumuntonghininga ng malalim.

Pagod at hindi ko naiwasang mapairap sa kanya."Fine. I'll just fine another room. Pagod na pagod na 'ko..." wala ng pakialam kong sambit sa kanya.

Heimlich blinked his eyes and swallowed hard. And I'm not sure if it is fear I saw that flashed in his eyes. Pumikit ako at nag-iwas ng tingin. I can't look at him. Dahil sa tuwing makikita ko na ang mukha niya ngayon, naaalala ko pa rin ang nangyari kanina sa kanilang dalawa ni Clementine.

"Kaya nga para hindi ka na mapagod, sumama ka na."

"S-Saan tayo pupunta?" nilingon ko siya. Galit pa rin ba siya sakin?

"Aalis."

Tahimik lang akong nakaupo. Walang nagsasalita sa aming dalawa. Habang sya naman, seryosong nakatutok ang mata sa harap, abala sa pagmamaneho, ni hindi ako tinatapunan ng kaunting tingin. Hindi ko alam kung saan kami pupunta, at kada tatanungin ko naman siya, hindi naman siya sumasagot. Wala rin akong maapuhap na sasabihin sa kanya.

Hindi ko na talaga alam.

Litung-lito na ako sa kanya.

Panay tanghod lamang ako sa madilim na dinaraanan namin, hindi ko alam kung anong daan ito, ni walang kabahay-bahay at katao-tao, tanging mga poste lang ng ilaw at mga nagtatayugang puno sa gilid. Hanggang sa hindi ko namalayan na nakaidlip na pala ako. Siguro sa sobrang pagkapagod sa nangyari sa araw na ito ay bumigay na ang katawan ko.

Sa pagkaalipungat, namalayan ko na lang na nakatigil na kaming dalawa sa gilid ng daan. Nilingon ko siya at sumalubong sa akin ang seryoso niyang itsura na nakatulala sa kawalan.

Pasimple kong kinusot ang mata ko. "Nasaan tayo?" untag ko sa kanya.

"Baba." imbes na sambit niya habang diretso lang ang tingin sa harap. Ni hindi ako magawang lingunan.

Napakunot ako. Ano ba talagang nangyayari? Saan niya ba ako dinala? Bakit pinapababa niya ako?

Napakunot ako. "Flat ba ang kotse? May problema ba?"

"Ikaw ang problema kaya ikaw ang bumaba."

"Anong—"

"Ang sabi ko bumaba ka. Alin ba don ang hindi mo maintindihan?" madiin at mukhang kaunting kalabit na lang ay mauubos na naman ang pasensya niya.

Ano na naman ito?

"Hindi ko talaga maintindihan kung bakit mo ako pinapababa..." napalunok ako.

Nakipagtagisan ako sa kanya ng tingin ngunit siya rin ang unang nagbitaw.

Marahas siyang bumuntonghininga ng malalim at binuksan ang pinto, bumaba at umikot papunta sa akin para pagbuksan ako.

Curious, I went down. I looked around. I just now took a good look at where the car was parked. We were in the same dark place with no one except the two of us.

"H-Heimlich..."

"Aalis ka na. Maiiwan na kita rito."

Agad na dinambahan ng kaba ang dibdib ko sa sinabi niya.

Ilang beses akong napakurap at tila nabingi sa kanyang sinabi.

"A-Ano? Ako?" tinuro ko pa sarili ko para kumpirmahin ang nadinig. Ilang beses akong napakurap sa kanya. "Aalis ako? B-Bakit... paano tayo? Paano ka? Akala ko sabay tayo?" naaaligaga kong tanong sa kanya.

"Hindi ako. Ikaw lang ang aalis."

"Bakit ako aalis? Akala ko ba... sabay tayong aalis?" mariin kong ikinagat ang labi ko sa pagbabadya ng emosyon sa pananatiling lamig ng pakikitungo niya sa akin.

May ideya na ako sa naiisip ko ngunit ayaw kong intindihin. Kailangan ko muna ipaglaban ang pinanghahawakan ko;

Mahal niya ako.

Galit na galit lang siya, kaya siya ganito.

Maaayos pa naman namin 'to, diba?

"Are you stupid?" iritado niyang tanong.

"Oo... tangang-tanga na sayo..."

Totoo. Hindi naman ako maiiyak ng ganito kung hindi ako mauulol ng ganito sa kaniya.

"Hanggang ngayon ba... galit ka pa rin sakin, hm?" nagsusumamo ko siyang tiningnan. "Heimlich, please, hear my explanation. I seriously don't know what happened that night. Maniwala ka—"

"Shut the fuck up, whore." he licked his lower lip and averted his eyes on me. Halos sabunutan na ang sariling buhok at parang nahihirapan na siya sa akin.

Naalarma ako at pilit na kinalma ang sarili para masabi ko ang mga gusto ko sa kanya.

"Please. Mahal na mahal na kita..."

His adams apple protruded. Nagparte ang kanyang labi. Nakita ko ang gulat sa mata niya, ngunit sandali lamang at agad na napawi iyon, napalitan muli ng galit.

"R-Really..." nanginginig niyang sambit habang kumukuyom ang panga niya sa akin.

"F-Fine! Kakalimutan ko na ang nangyari sa inyo ni C-Clementine. Kahit masakit... pipilitin kong kalimutan. Magsimula tayo... Mahal na kita... A-Akala ko ba sasaluhin mo ako 'pag sinabi ko sayong mahal na mahal kita? You assured me that you will catch me, love me harder, and protect me. S-Saluhin mo na ako! Lumayo na tayo! I-I promise...I promise magbabago na ako! Kung gusto mo, aalis na rin ako sa trabaho ko, katulad mo, tatalikuran ko ang buhay ko rito. J-Just... just take me, kahit saan. Hindi ba gusto mong lumayo tayo at mamuhay ng maayos? So, let's go. Take me. Take me back. Take me away from here. Sasama na ako sayo." pagsusumamo ko sa kanya na halos kumbinsihin ko na siya, malayo lang kami sa lugar na ayaw na ayaw niya.

Tumiim ang bagang niyang pagkalingon sa akin.

"I'm not going to leave at magpapakasal na ako." diretso niyang sambit.

Sa simple niyang tugon ay para bang unti-unting gumuguho ako.

Napatigagal ako sa harapan niya na inakala kong magbabago na ang sinabi niya. Namumuo ang luhang mapait akong tumawa sa kanya.

"N-No... no, please... no!" hindi ko magawang tanggapin ang sinabi niya. "That's it? Ganun na lang yun sayo, ha? Akala ko ba mahal mo ako? Diba patay na patay kapa nga sakin-"

Napapikit siya saglit ng mariin. "Tumigil ka na! Mapapatay kita, Phryne." sinigawan na niya ako. Sa pagbabanta niya sa akin na ikinasinghap ko at hindi makapaniwalang tingnan siya.

He's so unbelievable!

Natitigilang kinagat ko ang labi ko at halos hindi ako makahinga. "What the hell are you? Do... Do I deserve this? You know what? I never had anyone make me feel as cheap... as you did." tila lason nalasahan ko nang lumunok ako, na halos manuot sa kaluluwa ko.

Mapait siyang umiling. "I didn't make you feel cheap, Phryne. You know that." malamig niyang tugon.

"No, you did. Right now. You did." Mapait din akong ngumiti sa kanya dahil ako'y sobrang nasasaktan na.

Malutong siyang napamura at tila mauubusan na ng pasensya. "What do you want? You fuck my father! You want money? Just name it!"

"I want fantasy. I want fairytale, Heimlich--"

"That's bullshit!"

"---a-at minsan, pinaramdam mo sa akin na para akong nasa fairytale. Na sinabing mahal na mahal ako at nangakong poprotektahan ako..." nagsimula muling mag-unahan na naman ang mga luha ko.

"I will slap you if you try to be so dramatic!" dinuro pa niya ako.

"What's wrong with you? I thought we have mutual understanding? Akala ko, ako ang mahal mo? Ikaw na rin ang nagsabi na tutol ka na ikasal sa taong hindi mo mahal! Hindi mo gusto si Clementine, 'diba? Kagustuhan lang yon ng ama mo! Akala ko ba gusto mong lumayo na tayo-"

"The fuck you are saying? Tigilan mo na yang kakailusyon mo! Hindi na ako papatol sa nalaspag na ng ama ko!" sigaw niya sa harapan ko na para bang kulang na lang madinig ko ang pagkakapunit ng puso ko sa paratang niya.

Ganito ba talaga ang tingin niya sakin?

Alam kong katatawanan lang ito ng iba, na ang isang pokpok na tangang katulad ko ay nasasaktan sa sinabi niya. Na na-inlove sa kanyang customer. Pero hindi na naman kasi siya iba sa puso ko, eh. Mahal ko siya. Itong kaharap ko, mahal ko na. Hindi ko naman siya mamahalin ng ganito kung hindi niya ako minahal sa paraan na gusto ko.

Sa sakit ng kanyang sinabi ay napapikit saglit ako ng mariin. "Sinabi ng walang nangyari sa amin ng ama mo! Ilang beses ko pa bang uulitin sa harapan mo para maintindihan mo na hindi ko alam! Hindi ko alam! At hindi ko magagawa 'yon sayo! Walang nangyari! Hindi ko alam kung paanong... madali mong nasasabi sa akin ang mga bagay na yan na para bang sigurado ka! Oo, pokpok ang pagkakakilala mo sakin, pero sinabi ko na sayo, kapag hindi ko gusto, hindi ko gagawin! Hindi ko talaga... kayang gawin yan sayo! Hinding-hindi!" hindi na naiwasang pagtaasan siya ng boses.

"Talaga? Baka nga hindi pa kita lubos na kilala... sige nga, paano mo mapapatunayan ang sinabi mo? Ano pa bang ibig sabihin nito?" he let out a wicked and disgusted smile.

May kinuha siya mula sa saglit sa kotse niya at inangat paharap ang envelope sa akin na halos ibato na niya, tinitigan ko iyon at dahil madilim, malinaw sa paningin ko na nakikita ko ang mga pictures na nasa harapan ko.

Naroon ako at si Ilyas.

Magkatabi kami sa kama kung saan pamilyar na pamilyar sa akin ang kwartong 'yon dahil doon ako mismo... nagising ng gabing 'yon. Nakapikit ang aking mata, nakaimbabaw ang isang lalaki na para bang hinahalik-halikan ako ni Ilyas sa aking leeg na ikinakilabot ng buong sistema ko.

I squinted my eyes to see better. Malalim akong paulit-ulit na napalunok. Sinuri ko talaga ng mabuti kung ako ba talaga 'yon! Napasinghap na lang ako sa nakikita. Para bang lambot na lambot ako roon. Pero bakit may ganito? Ibig sabihin ba nito...

Sa nanginginig na labi ay takang napatanong ako sa aking sarili. "Panong... A-Anong ibig sabihin niyan? Bakit may picture? Ano to? Saan-"

"Now you're in denial again in front of the fucking proof! Ano? Limot mo pa rin ba?" tanong niya.

Naunawaan ko na ang galit niya pero pakiramdam ko talaga may mali... kasi maging ako, wala akong kamalay-malay dyan!

Natulala ako at hindi alam ang sasabihin habang naiiling na lang kanya. Pinilit ko mang isipin, ngunit wala talaga akong maalala. Paano nangyari ang bagay na yon? Na wala akong kamalay-malay?

"Sabagay, ano pa bang silbi kung magpaliwanag ka pa sa harapan ko? Kitang-kita ko na ang katotohanan, Phryne! Wag ka namang sinungaling! Wag mo na akong tarantaduhin! Putang ina!" sigaw niya sa harapan ko na para bang tinaksilan ko siya gayong hindi ko talaga alam ang totoo.

Napaigtad ako.

Gulung-gulo na rin ang isip ko.

"H-Hindi ko magagawa yan sayo..." nilapitan ko siya na halos yapusin ko ang braso niya. Pilit niyang tinatabig ngunit hinihigpitan ko pa rin ang kapit. "P-Please, makinig ka naman muna... hindi ko talaga alam-"

"Umalis ka na! Nang dahil sayo, nagkandaletse-letse na rin ang mga nagagawa ko! Tama nga ang ama ko, isa ka lang perwisyo!"

"Heimlich, no! Sinisira lang tayo ng ama mo--"

"Ikaw ang sumisira sakin!"

Napapikit ako ng mariin sa walang paglagyang galit niya. "Hindi ako aalis sa tabi mo. Sabi mo isasama mo ako, magbabago na—"

"If you follow again, I'll fucking slap you!" pambabanta niya sa akin. Para siyang diring-diri na dumikit ako sa kanya habang patuloy na lumalayo siya.

"Heimlich, please—" pilit ko siyang hinahawakan na halos yapusin ko na siya, ngunit marahas niyang kinakalag ang mga braso ko.

The suddenly, he could do something that almost surprised me again.

He slapped me.

Hard. That I can't bear my face to look at him.

Halos mapaluhod ako sa panlalambot ng tuhod ko. Malakas ang pagkakasinghap ko at halos mamanhid ako sa kanyang pagsampal sa aking pisngi. Hindi ko akalaing magagawa niya sa akin ito

Namalisbis ang luha ko nang mapapikit ako sa sakit na nararamdaman.

Pinagbuhatan ako ng kamay ng taong mahal ko.

"Listen, woman!" sinamual niya ang baba ko habang nakatingala ako sa kanya. Masakit at mahigpit ang kapit niya roon, hindi na magawang mapaigik, ngunit wala ng mas sasakit pa sa mga salitang binabato niya sa akin at sa malamig na titig niya. "Alam mo ang pinakaayaw ko sa lahat? Yung tinatarantado ako! Galit ako sa sinungaling! Katulad ka lang rin ng mga kinakalantaryo ng ama ko! And a whore like you doesn't deserve in a fairytale. You are just fit into a rotting hell. You're just a dirty slut and fuck all the guys to your stench itchy-dirty-pussy."

Mapait, pagak pa siya saglit na natawa. Ngunit unti-unti nawala ang kanyang ngisi kasabay ng pagtabingi ng kaunti ng kanyang ulo habang seryosong pinagmamasdan ako.

"At anong sinasabi mong mahal kita? That's bullshit! Thinking that I really love you makes me want to puke. I'm just so bored and fucking lied to you so that I can play with something for two months in my upcoming wedding. Ginamit lang kita sa kalibugan ko bago ako matali sa totoong babaeng mahal ko. I can't afford to like and love someone like you. You're just a slut. A fucking girltoy. My pimp. You hear me?" halos panlisikan pa ako nito sa namomoot nitong mga mata habang marahas niyang niyuyugyog ang mukha ko gamit ang isa niyang kamay na mahigpit na nakakapit sa panga ko, para maintindihan ko.

Iniinda ang mga naririnig na masasakit na salita niyang pumipirat sa puso ko.

Anong sabi niya? "L-Li..." Libog? Halos hindi ko na maituloy ang aking sasabihin.

Nanginig ako sa takot ngunit sakit sa puso ang nangingibabaw sa nararamdaman ko. Impit na iyak habang masakit akong tumatango sa kanya. Kaya kahit hindi sang-ayon ang puso ko sa sinabi niya, nagawa ko pa ring tumango dahil sa... takot ko sa mga tingin niya.

"So, leave." hindi pa ako nakakabawi ay mabilis pa niyang sinaboy sa mukha ko ang makakakapal na dolyar na halos hindi ko na mabilang sa dami at nagkalat sa semento.

Parang mamamatay ako sa sakit na nararamdaman ko. Para niya akong mabilis na dinudurog ng pinung-pino hanggang sa magkapira-piraso. Kahit hindi ko nakikita ang sarili, alam kong kaawa-awa na ako.

Deserve ko ba 'to?

"I want you out of my sight. I fucking want you out of my life. Seeing your face, makes me want to puke. You disgust me, woman. Don't beg. You fucking disgust me! I guess, this is where our business ends. Tapos na ang dalawang buwan. Thank you for the wonderful mindblowing sex. I really enjoyed it. " tumawa pa siya na halos ikabaliw ko na sa sakit ng dibdib ko.

Naiimpit na sa paghikbi ay mahigpit akong napakamao, napapikit ng mariin at huminga ng malalim.

"You know Heimlich, if you really madly in love with then be it! Wag mong itago! Pero anong ginagawa mo!? Pinapangunahan mo ang galit mo! Ni hindi mo ako magawang pakinggan! Iiwan mo ako?" pagak kong tinawanan ang sinabi niya kahit ang sakit-sakit na. "Running and hiding like a fucking coward? Magaling ka lang bumaril pero wala kang bayag! Sabi mo, mahal na mahal mo ako! Sabihin mo lang kasi na kaya mo ginagawa 'to ay baka takot ka lang sa ama mo! Nagbago na ba ang isip mo? Maiintindihan ko naman! Tang ina, mahal na mahal na rin kita, eh! Pero ano 'to? Bakit parang ang bilis at ang dali mong nasasabi 'yan sa harapan ko? Wala ka talagang bayag! May tite ka lang pero wala kang bayag!" puno-puno ng hinanakit kong sigaw sa kanya.

Hindi niya ako tinitingnan. Ang sakit. Parang pinipiga niya ang puso ko, ang sakit-sakit na. Parang hindi ko na kaya kapag iniwan niya ako. Hulog na hulog na ako sa kanya, at kung kailan sigurado na ako at handa na akong magpasalo sa kanya, bigla na lang siyang aatras dahilan na bumagsak ako. Umasa ako, akala ko kasi 'pag nahulog ako, maaasahan kong sasaluhin niya ako. Siya pa nga ang nangako at nagsigurado, pero pwede palang magbago yon sa isang iglap lang?

"Umuwi ka na. At ayoko nang makita ka pa, Phryne." huling sambit niya bago ko siya makitang pasakay na siya sa kanyang kotse, nataranta agad ako kaya hinabol ko siya.

Sa isang iglap lang ay naubos ako. Naubos ang pag-asa ko. Ako lang pala itong ilusyon ng ilusyon. Wala na pala para sa kanya. Sakin kasi meron pa. Bakit ang bilis naman? Wala na ba talaga... kahit kaunti?

"Heimlich, ano ba!? Sabi mo mahal mo ako? Galit ka kaya mo nasasabi ang mga to pero sana paki-"

"Para sakin isa ka lang laruan, bayaran at parausan. Nakalimutan mo na yata ang kontrata at papel mo sa buhay ko, Phryne?" natawa siya sa kawalan habang madilim akong tinitingnan.

Hindi ko na siya makilala.

Ang laki-laki ng pinagbago at ang layo na niya sa Heimlich na kinasanayan ko. Lalo siyang naging malupit.

"Masyado ka bang nag-enjoy sakin? You fuck the rules, and now the rules hard on you. I should leave. Ikakasal na ako. At isa kang pagkakamali na hindi ko na uulitin pa. Kalimutan mo na lang ang lahat ng mga sinabi ko at maghanap ka na lang ng ibang lalaking magmamahal sayo..." natawa siya sa sarili na para bang isang biro iyon. "Oh, kung meron pa nga ba? Let's see. Masyado mo naman ako minahal. Gaya nga ng parating sinasabi mo, hindi mo ako mahal, nasarapan ka lang... sa tite ko. Let's say na ganun lang din ako sayo?" umangat ng kaunti ang labi niya, nagawa pang ngumisi. "Tawag lang ng laman,"

Naestatwa ako saglit sa sinabi niya na halos ikinakunot ko at hindi makaya-kaya ng sistema ko na nilalabas niya mula sa bibig niya. Parang hindi siya 'to! Sa galit ay hindi ko siya naiwasang sigawan ng husto.

"Eh, gago ka pala, eh! Akala mo ba masarap ang tite mo? Osige! Oo na, masarap na! Sobra! Pero ito ang tatandaan mo... hindi lang etits mo ang masarap sa mundo! Tandaan mo na hindi lang isa ang matitikman ko! Hindi lang ikaw, gago! Ang yabang mo! Ang kapal-kapal na ng mukha mo! Isa kang malaking putang ina mo para pakawalan mo talaga ako... gago!" nanggagalaiti't hinahapong sigaw ko sa kanya.

Hindi niya ako pinansin. Sa kabila ng galit ko, ang isiping iwanan na lang niya ako bigla ay para bang paglalaho na rin ng mundo ko. Nasanay na ako eh, hindi ko na kayang iwan niya ako. Pinanghawakan ko ang sinabi niya. Nagtiwala ako sa kanya. Binigay ko sa kanya. Isinalalay ko na sa kanya ang lahat.

Sa kanya ko lang rin ibinigay ang kaisa-isang puring iningatan ko sa mahabang panahon!

Dahil nagtiwala ako sa kanya. Pero nang makita kong pasakay na siya ng kanyang sasakyan ay tumayo ako, biglang nataranta at nagsisi sa nasabi ko sa kanya.

"N-No... please, wag kang umalis! Wag mo akong iwan, Heimlich... I'm sorry, okay? Hindi ko na alam ang gagawin ko 'pag wala ka! You know, I trusted you! Sinalalay ko sayo ang lahat pero bakit mo ko ginaganito..." wala na akong maapuhap na matinong sasabihin sa pagkataranta.

Lumingon siya sakin, sa isang pagkakataon, nakita ko muli ang emosyon sa kanyang mata, naroon ang lungkot at sakit, ngunit mas nangingibabaw ang galit. "Nagtiwala rin ako sayo, pero tinira mo ang tatay ko. Yun ang hinding-hindi ko matatanggap sayo, Phryne. Na kahit lumuha ka ng dugo, magmakaawa, at paulanan ako ng tawad, hindi sapat 'yon...diring-diri ako sayo." masakit sa akin dahil sa kabila ng dahan-dahan niyang sinasambit ang mga ito ay posible pala, na para bang dahan-dahan niyang hinihiwa ang pagkatao ko hanggang sa manuot na sa buto at kaluluwa ko.

Napahagulhol na ako habang nakatingin sa malamig muli niyang mga mata.

"Heimlich..." hikbi ko sa pagitan ng pagluha. "Tang ina mo mahal na mahal kita. Wag mo naman akong iwan..."

Wala akong nagawa nang simulan na niyang paandarin ang kotse. At sa isang iglap lang ay halos matanaw kong lumalayo na ang kotseng pinaharurot niya. Tumakbo ako para habulin siya. Halos matalisod ako at magkanda sugat ang aking binti sa paghahabol ko huwag lang niya akong iwan. Di inalintana ang lamig ng semento kahit na nakayapak na ako. Hinabol ko pa pero... iniwan niya pa rin ako. Ilang beses... ilang beses ko pang isinigaw ang pangalan niya na halos maputol ang litid ko at sumakit ang dibdib ko, nagbabakasakaling babalikan niya ako pero mukhang malabo na.

Paano na?

Paano na ako?

Wala na ba talaga?

Kung kailan namang tumitindi na ang nararamdaman ko, saka niya ako iiwan ng ganito.

Deserve ko ba talagang maranasan 'to? Kasalanan ko ba talaga at ito ang karma ko? Naging sobrang makasalanan ba ako para madanas ko ang mga 'to? Sa kabila ng nagsusuko kong puso, gusto kong ubusin ang sarili ko. Baka sa kakatiting ng lakas ko ay bumalik siya kahit papaano. Tanaw ko pa ang ilaw ng kanyang kotse sa malayong daan, at sumigaw akong muli. Sumigaw ng sumigaw hanggang sa mapagod, mainis, manghina, at maiyak na lang ako sa kawalan ng pag-asa.

"Tang ina naman... putang ina mo! Tang ina mo ka! Tang ina mo talaga! Putang ina naman! Hayop ka...ang sama-sama mong hayop ka!" sigaw ko na halos ikinahagulhol ko ng malakas sa pag-iyak, napapalibutan na nagkalat na pera habang nakaupo na lang ako sa semento, mukhang mababaliw na. "Tang ina mo, mahal na mahal kitang inaka..."

Pagod na pagod na ang puso ko. Para bang pati ang luha ko at sa pag-iyak ko sa kanya ay maiiga na. I've done almost everything. Mga bagay na hindi ko dapat gagawin, at ipinangako sa sarili na hindi, pero nagawa ko pa rin. Nagawa ko pa rin lunukin ang lahat at magmakaawa sa kanya. Pero hindi pa rin sapat sa kanya para maabot ko siya. Dahil maging siya, kusa niyang inilayo ang kamay sa akin dahil ayaw na niyang humawak pa. Ang nangakong hindi ako bibitawan at hindi sasaktan ay ginawa na niya ngayon sa hindi ko inaasahan.

In just one blink, everything changed.

He had hurt me a lot.

I feel like someone ripped my heart out of my chest. Do I really deserve this? God, it hurts so bad. Kulang ang salitang sakit.

Sabi niya mahal niya ako. At sa unang pagkakataon ay tinugon ko ang palaging sinasabi niya. Mahal ko na din siya. Tang ina, mahal na mahal na.

Pero kung kailan nasabi ko na ito bilang una, hindi ko alam na ito na rin pala ang huling beses na masasabi ko ito sa kanya.

"Get in."

Sa kalagitnaan ng paghihinagpis kong nararamdaman, napatingala ako sa isang taong... hindi ko inaasahan.   

P I E D R A I J A D A