Mabigat ang loob ko nang magising ako. Hindi ko alam kung paanong pagmulat nang mata ko ay nasa isang kama ako, nakabihis. Sapo ang dibdib para sa paghinga ay para bang nanggaling ako sa matinding bangungot dahil ramdam ng pamumugto sa aking mata.

Naiwaksi ko sa isipan ko ang huling pangyayari. Mga mata niyang galit, mga hindi ko inaasahang masasakit na salitang binitawan niya sa akin, at tuluyang pag-iyak ko sa harapan niya, at ang sakit... na nakakapa ko sa bandang dibdib ko. Paulit-ulit na remerehistro sa utak ko ang mga nangyari, parang sirang plaka. Napapangusong natulala ako, siguro sa tindi ng galit niya ay kaya niya nasabi iyon? Hindi naman siguro malabong... malamig na ang ulo niya ngayon.

Agad nanubig ang mata ko habang naiisip iyon. Napailing sa sarili. Sana lang magkaayos na kami.

"Ang pangit naman ng bangungot ko..."

Nasaan na kaya si Heimlich?

Galit pa rin kaya siya sakin?

I rolled my eyes, wondering if it was very different in his room and that the aura was darker here. Hindi ko maintindihan, at nalilito rin kung bakit naririto ako. Ang weird kasi ng mga nakikita kong mga bagay sa paligid, at sa harap ko ay hindi ko mawari na may nakasabit roon at mga tali.

"Mabuti naman at nagising ka na..." I gasped as I heard the familiar baritone voice.

Ginala ko ang mata ko kung saan nagmumula ang kanyang boses, aangat na sana ang mata ko para sa pagngiti ngunit ganun pa rin ang kanyang expresiyon—madiin at malamig. Tulad kanina. Mula sa aking kinahihigaan ay nasa may tabi siya, prenteng nakaupo at may hawak rin na kopita. Kanina pa kaya siya ron?

"Heimlich," mahinang tugon ko nang makalapit siya papunta sa harapan ko sa ibaba ng kama.

"Maybe shall we start?"

Hindi ko maiwasang mapakunot sa kanya habang seryoso niya lang akong tinititigan. Nakahalukipkip lang siya habang tinititigan ako. I felt imprisoned by his burning stare. Lagi pang magulo ang kanyang buhok at hindi man lang nakatali ngayon, mas lalo siyang naging maskuladong sa paningin ko, at nakadagdag lalo sa kanyang kagwapuhan. He's wearing a white long-sleeves at nakatupi pa ito hanggang siko. His first three buttons were opened, kaya lantad na naman ang kanyang mabalbon at matikas niyang dibdib na puno ng mga tattoo. Black jeans na fitted sa pang-ibaba at black leather shoes ang suot sa pang paa, kahit siya ay nasa sariling tirahan ay palaging nakasapatos ito at palaging may suot na mamahaling relong pambisig. Mga bagay na madalas kong mapansin na hindi siya umuulit ng mga bagay na nagamit na niya.

Napalunok ako nang magtama muli ang aming mata. Hindi ko alam kung bakit imbes na sobrang magalak ako at nasa harapan ko siya ay hindi ko maiwasang pangunahan ng... kaba.

"H-Heimlich... are you still mad at me?" namamaos na tanong ko. Ramdam pa rin ang pamamaga ng lalamunan ko. I bit my lower lip. Mahina ay naglakas loob kong itanong ito sa kanya.

Napamulsa siya at matiim lang akong tinititigan. Wala man lang pagbabago sa kanyang reaksyon. Nasanay kasi ako na kapag kami ay nagkakatampuhan o sagutan, madalas, siya ang sumusuko at sinasabing hindi niya ako matitiis. Siya pa ang mas gumagawa ng paraan. Pero ngayon, mukhang malabo na yata mangyari iyon, dahil ramdam kong sa bawat tingin pa lang ay mag iiwan sa akin ng galit na nararamdaman.

Ganito ba talaga siya kagalit para hindi ako pakinggan?

I licked my lower lip and averted my eyes on him. Ayaw kong tagpuin ang mga mata niya, kaya sa kabila ng kabang nararamdaman ko ay nagsalita muli ako. Siguro naman, kahit ngayon, magagawa na niya akong pakinggan sa pagpapaliwanag ko.

"Look, p-pwede bang magpaliwanag ako—"

"Did I fucking ask an explanation?" he said abruptly.

Mapait akong ngumiti sa kanya. Hindi pa rin natinag.

"You still can't listen to me, are you?"

He tilted his head, as if I wanted to cover myself because of the coldness of what he was throwing at me.

"Are you really hoping I'll listen to you woman, huh?"

Napalunok ako sa sarkastikong naging tugon niya. Naninibago sa kinasayan kong malambing niyang boses pagdating sa akin, ay para bang bumalik siya sa dating Heimlich na pagiging malamig na nakilala ko. Kung malamig na siyang tao tulad ng unang interpretasyon ko sa kanya, parang mas dumoble pa ata. Mas tumindi. Dahil sa... alam kong galit siya. Sa akin mismo.

"Dream on, Phryne. Dream on," para bang sinasabing walang magbabago sa isip niya at hindi talaga niya ako papakinggan.

"Heimlich..." mapagsumamo ko siyang tiningnan, ngunit umiwas lang siya ng tingin habang nakakunot ang noo.

"Close your eyes." utos niya.

"H-Huh?"

"I said, close your fucking eyes." mariing kastigo niya.

Agad naman akong nataranta, nanginginig sa biglang sigaw niya ay mabilis akong napapikit ng mariin at kinagat ang nanginginig na labi.

"A-Anong gagawin mo sakin?" hindi ko maiwasang kabahan nang lagyan niya ng blindfold ang mata ko.

Maya-maya ay nadinig ko ang kanyang mainit na bulong mula sa kanya.

"A pain must have pain, right? I want to punish you, Phryne. I want to punish you real hard, real... bad."

Hindi ko alam kung bakit sa kabila ng lamig ng boses niya ay para bang nag-init ang sistema ko, bagay na hindi niya namamalayan dahil sa laki ng epekto niya para sa akin.

The truth is that I can quickly feel sexual desire when the two of us just look at each other. Something I'm not sure if it's still normal. Pero ang maalala ang aming sitwasyon;

"Heimlich, you don't have to do this to me! Please, alisin mo ang tali!" pakiusap ko dahil nagulat na lang ako nang bigla niya akong binuhat at itinali sa kung saan.

Hindi ko alam kung saan niya ako itinali pero ramdam kong nakaangat ako, at ang damit ko, kanina pa niya tinastas kaya hindi ko alam kung ano ang binabalak niya. Kinakabahan ako. Pero mas natatakot.

"H-Heimlich... anong gagawin mo sa akin? Nasaan ako? Bakit ako nakatali?" sunud-sunod na tanong ko. Ramdam ko ang lamig dahil ni isa, ay wala akong kasaplot-saplot. "Please, wag ganito..."

"Let's play..."

"Heimlich, p-please..."

I heard him chuckled with no humor. "I'm just getting started, Phryne. You know me. You know, my heart is cold as ice when I'm mad. It's either that I can kill or ruin a life. You know that. A pain must have pain. Kung nagawa mo akong akong saktan, dapat... ganun ka rin."

Kahit na naka-blindfold ako, napapalunok ay humigpit ang pagkakapikit ko. Mahigpit pa ako napapailing. Hindi ko kita ang reaksyon niya, ayaw ko man paniwalaan ang nadidinig ko, pero nasisiguro ko at nararamdaman ko na seryoso talaga siya sa sinasabi niya.

Galit na galit talaga siya sakin.

Na halos wala na akong makapa para maunawaan siya.

"H-Heimlich... no. Please listen to me. Hindi kita sinasaktan. Nagkakamali ka—"

"Oh, come on! Let's make it fair." mapaglaro pa niyang putol sa akin, para bang sabik na ito na magdusa ako sa gagawin niya.

"Ito ba talaga ang gusto mo, huh?" lakas-loob kong tanong ko sa kanya.

Ganito nga siguro talaga siya, kapag naranasan niya lahat sayo ng bagay na hindi niya gusto, dapat maranasan mo rin. Hindi pwedeng hindi. Walang excuses o pagpapaliwanag, kahit na naiisip ko ay napaka unfair niya sa akin. At hindi ko inaasahan na inakala kong hindi niya magagawa sa akin... ay gagawin niya ngayon. Gagantihan, sa isang kasalanang wala akong kamalay-malay at pakiramdam ko'y hindi ko naman talaga ginawa.

Heimlich is so unfair.

"As if I have a choice?" hindi mo alam kung gaano ka sobrang hindi ka patas, Heimlich.

"K-Kung ganon... mapapatawad mo ba ako kapag hinayaan kita sa gusto mong gawin sakin?"

Hindi siya sumagot sa naging tanong ko imbes ay ininsulto niya lang ako.

"Whore."

"Then fuck me like a whore you think I am! Tutal pokpok naman talaga ako, 'diba?" mapakla akong natawa.

Nadinig ko naman ang baritonong ungol niya sa pagtikhim.

"Fuck me hard and senseless. Iparamdam mo sakin kung gaano talaga ako karuming babae... sanay na ako. Go on. Gawin mo ang gusto mong gawin lahat sa katawan ko basta... basta wag mo lang ako sobrang saktan at pahirapan. Gawin mo, para mawala agad ang galit mo. Kung yan lang talaga ang paraan mo." kahit ngayon lang, hahayaan ko siya.

He let out a sharp curse, hindi kaagad siya nakasagot.

"You really disgust me... "

Imbes ay naramdaman ko ang mga palad niya sa paghagod sa hubad na katawan ko. Kinagat ko ang aking labi sa dagling sensasyon kong naramdaman. Kung hindi ko iisipin na galit siya sakin ay baka matuwa pa ako at hindi mangamba, pero sa kabila ng sensasyon ay unti-unti ng nagiging taliwas na ang nararamdaman ko. Napapalitan na ng takot. Takot... na kung kakayanin ko ba. Kung kakayanin ko bang saluhin lahat ang galit niya.

"Brace yourself. I will never stop until you beg for more."

Until I just realized that I was crying because I was in pain, while I heard him moaning with pleasure as he tasted my weakening body.

"Heimlich... it hurts," ang bawat dagli at pilit na pag-ulos niya ay nakapagpapairit sa akin. "H-Hindi dapat ganito..." wala akong maramdaman na sarap kundi sakit.

Tanging sakit lang dahilan na mapadaing ako sa rahas niyang ginagawa.

"You're my property. I bought you, so I'm free to do whatever I want with you," sabay kagat niya sa tainga ko na ikinadaing ko dahil sa ngipin niya.

"H-Heimlich, please be gentle."

"This is my way of sex, Phryne. This is the real me. I like it rough, dirty and messy. And I'll make sure you get tired until you can't fucking walk for a days, naiintindihan mo? Gusto kitang masaktan, hanggang sa madurog ka sa sakit ng pinung-pino."

He almost killed me.

He almost killed me with pleasure.

Pero sa kabila na kalaulhatiang nararamdaman ay ramdam ko ang bawat gigil niya sa tuwing dadampi ang mga palad niya at labi ang lahat sa akin. Walang mararamdamang pag-iingat. Maski sa kanyang mga halik ay nag-iwan sa akin ng lasa ng sakit at pait.

Dahan-dahan pa akong bumangon mula sa kama, ang kaninang hubad ko na katawan ay nalapatan na ng karampot na saplot dahil sa pagsira niya kanina. Wala sa sariling mahina akong natawa, sa karahasang nagawa niya ay nagawa niya pa akong bihisan.

"You must be hungry, Phryne..."

Sa pagkapatulala ay naalipungatan ako nang makita kong may bitbit na tray si Olive ng mga pagkain. Hindi ko alam kung paano siya nakapasok rito ng hindi ko namamalayan. Nang magtama ang aming mata ay para bang hindi siya makatingin ng maayos sa akin, siguro... dahil sa itsura kong magulo.

"I'm not hungry, Olive..." walang gana kong sagot.

She bit her lower lip. Imbes ay lumapit siya sa akin ay nilapag ang tray sa tabi ng kinahihigaan kong kama at umupo sa gilid ko.

"Still, you should eat." tumikhim siya sa akin saglit.

Hindi agad ako nakasagot. Parati pa rin sumasagi sa isip ko ang mga nangyari. Walang oras na panay iyak lang nagagawa ko, sa isang paratang na nagbibigay ng malaking kwestiyon sa utak ko. Isang kwestiyon na hindi ko malaman ang sapat na sagot sa parang walang halos mapaglagyan ang galit niya at hindi mabigay agad ang kapatawaran.

Ramdam ko pa rin ang bakat ng mga palad ni Heimlich, ang mga naiwang markang galing sa halik at kagat sa bawat parte ng katawan ko ay halatang-halata. Ang bawat parte ng katawan ko... na puro marka ng mga tali sa pagkakahigpit at bumakat ay nanatili pa ring namumula, ang bawat tapik niya ng malakas sa pang-upo ko, sa leeg at pisngi ko ay mahapdi. Isama na rin sa panggigigil niya kaya hindi niya napigilan ang pananabunot ng buhok niya sa akin.

Ang makita kong sinusuri niya ako ay napayakap ako sa sarili ko, inuntag ang katahimikan at tipid na ngumiti sa kanya.

"Phryne, I found out what happened... I'm sorry and I didn't even help you. A-Are you okay?" malumanay na tanong niya, mahihimigan ang pag-aalala sa kanyang boses.

Nagpapasalamat pa rin ako dahil may isa pang taong tulad niya na nagtanong kung maayos ang kalagayan ko. Napakabuting tao ni Olive, kaya naramdaman ko mula sa kanya na kailangan ko ng isang taong makakausap man lang.

"I'm not okay, Olive." totoong sagot ko sa kanya.

Napakalupit pala magalit ang amo niyo. Hindi ko alam kung hanggang saan ang galit niya pero sana... sana man lang ay hindi lalong tumindi at nabawasan na.

"I'm sorry, I wasn't by your side when you had to defend yourself." anito na para bang sising-sisi.

Napatingin ako sa kanya.

"I .. I accidentally saw it, Phryne. I'm really, really sorry."

Lihim akong napasinghap. Agad akong nag-iwas ng tingin sa kanya sa agad na pag-iinit ng gilid ng mata ko.

Bakit pakiramdam ko, wala talaga akong alam?

Pagod at malalim akong bumuntonghininga ng malalim. "No, it's fine. This isn't your fault. I just didn't expect this to happen to us..."

Nanatili siyang tahimik habang nakatungo, pinaglalaruan ang sariling daliri.

Bumuntonghininga ako. "Actually, I'm not sure what to do. Heimlich is so angry at me that he won't even listen to me. It appears that I was too much to blame for him, so he was able to punish me in this way. What do you believe is the best way for him to forgive and listen to me, Olive?" saglit ako napapikit ng mariin. "I can't think of anything. Please give me advice, Olive." dahil hindi ko na matitiis kahit ilang minuto, oras o segundo na magiging ganito pa rin kami ni Heimlich.

Kung papakinggan man niya ako, handa akong magpakumbaba, masabi ko lang talaga ang saloobin at paliwanag ko sa kanya. Pero paano ko gagawin yun kung maski sa panunubok ko, hindi niya ako binibigyan ng kaunting pagkakataon?

Sandaling nakita ko ang malalim nitong pag-iisip habang ang mata niya ay nakatingala. Bumaba ang tingin nito, at tanging seryoso na lang niya akong tinitingnan.

"Honestly, Phryne... I don't know... majesty is strangely angry. I-I... I don't want you to expect or say anything that can only be immersive in you. But the truth is, all I can say is accept what he will punish you for... because I believe if he really loves you, he won't do this to you... "prangka niyang sagot sabay suri niya sa kabuuan ko. Makikita ang awa sa kanyang mata, ngunit hindi ko na pinansin pa iyon.

Tumatak lang sa isip ko, imbes na gumaan ang loob ko ay lalo lang yatang nagbigay ng agam-agam sa akin.

"Your Majesty loves me so much, Olive. I know that, he was always gentle with me. He's just so angry right now. But what you're telling me now is, " I couldn't help but sniff at the tears that were gathering in my eyes again. Fuck! Hindi naman ako ganito pero napapadalas na ang pagiging emosyonal ko! "So... he doesn't really love me? That's why he did this to me?" ang sakit kasi.

Kilala ko naman na matindi siyang tao. Base sa mga kwento at napagdaanan niya, alam ko iyon. Pero hindi talaga ako na sanay siya na ganito. Hindi niya pinaranas ito sa akin na magkasama kami, at dun sa pinapakita niyang iyon, iyon lang ang kinasanayan ko. Nakalimutan kong may ganito siyang pag-uugali. Na kahit alam ko naman, nakakagulat pa rin talaga sa akin.

Hindi ko naiwasang punasahan ang tumulong luha sa aking pisngi habang naaalala ang mga ginawa niya sa akin. He inflicted twat punishment on me. One of the most intense sex-punishment I have experienced all my life from him. Parang hindi mo na makakayang ulitin pa. That is ridiculous. That is terrifying. Para niya akong ginawang Barbie doll, ginawa ang mga kahalayan sa marahas na paraan na parang iisipin niyang wala akong kapaguran at hindi nasasaktan.

Hindi ko pa rin lubos na aakalain na magagawa niya talaga sakin 'to.

"Maybe ... maybe he doesn't love you so much that he was able to punish you like this. Don't expect anything from him. He's a beast when he's mad. A merciless man. Be strong, and your only choice if you don't want to get hurt?"

Palihim akong suminghap. Hindi na makatingin sa kanya dahil nararamdaman ko na ang hiya para sa sarili ko at nakita pa niya akong ganito. Ramdam ko ang pananatiling titig niya sa akin.

"What is it?"

"To left his side."

"O-Olive..." agad naman nagharumentado ang puso ko sa sinabi niya, umangat ako ng tingin at agad na umiling sa kanya kasabay ng pagtulo ng luha ko.

"It's true. Take my advice as a friend. Don't forget my advice to you before you get worse from him... it would be better for you to leave the castle... get away... and leave his life forever. It's hard to love someone like him. It is difficult to enter the lives of the Sanjranis. It may be a great privilege, but it's dangerous. Dangerous... for a woman like you." alanganing sambit niya sa huling linya, pero alam ko naman ang ipinupunto niya dahil hindi naman ako ganun katanga.

Alam ko naman na hindi kami magkatulad ng buhay ni Heimlich, kaya hindi na ako magtataka, na pati si Olive, sa relasyon namin ni Heimlich, mag-aalangan sa amin, sa akin. Na kaming dalawa ay napaka imposible.

"Olive, I-"

"Connecting your life with his life is very dangerous and impossible, Phryne. You probably don't want to ruin your life from him, do you?"

Hindi pa man ako nakakasagot ay mabilis na siyang nakaalis sa harapan ko. Natulala na lamang ako sa sinabi niya. Nakakainis mang isipin na malaki ang tsansa na sobrang tama siya sa sinasabi niya. Pero kapag sumasagi sa isipan ko ang mga binitawang salita, mga pangako, at ang pinanghahawakan ko mula kay Heimlich ay nawawala kahit papaano ang pangamba ko.

Hibang na nga siguro para paniwalaan pa rin ang sarili.

Kasi kahit sa kaunting panahon, naramdaman ko ang totoong siya. Na naniniwala akong totoo ang mga ipinapakita niya kaya't mabilis na lang para sa akin na nahulog ang loob ko sa kanya.

Pero baka naman kapag nagkita muli kami... okay na kami at hindi na siya galit, diba? Alam kong mahal niya ako at nararamdaman ko iyon, palagi niya iyon sinasabi sa akin, sa mga galit niya, nauunawaan ko kung bakit nagawa niya sa akin ito. At na nadala siya ng galit at matindihang pag-aakala.

Galit siya sa akin dahil mahal niya ako.

Hindi siya magagalit ng ganito kung hindi niya ako mahal.

Dahil kung hindi niya ako mahal, kahit pa na maaaring totoo ang sinasabi niya at paratang niya sa akin, balewala lang sa kanya. Wala siyang kahit na ano masasabi.

Oo, tama, dahil kahit nasaktan ako sa ginawa niyang ito, mas masakit pa rin kung iisipin na kung sakaling totoo man ang sinasabi niya ay wala siyang pakialam. Kaya... sige... sasaluhin ko na lang siguro ang galit niya, palalagpasin ko na lang muna itong ginawa niya.

Sa payo ni Olive, malaking naging kaguluhan talaga iyon sa isip ko. Pero desidido ako, kahit tama siya, pakiramdam ko magiging mali lang kapag sinunod ko siya dahil taliwas na taliwas talaga sa nararamdaman ko, dahil ang mas sinisigaw ng puso ko... ay ang manatili pa rin sa tabi ni Heimlich ko.

Panghahawakan ko pa rin yung mga pangako niya sa akin.

Panghahawakan ko pa rin yung mga plano niya para sa amin. Dahil simula nang sinabi niya ang mga iyon, kusa ko ng isinalalay ang sarili ko dahil nagtitiwala ako sa kanya. Sya na ang bahalang gumalaw ng baso naming dalawa.

Kaya't hindi ko ito magagawang bawiin o bitawan na lang siya ng isang iglap. Hulog na hulog na ako sa mga bitag niya, kaya kahit nagawa niya sa akin ito, hindi pa rin ito ang sapat na dahilan para tuluyang layuan ko siya. Kailangan ko pang magpaliwanag.

Mahirap bitawan. Lalo na't...

Panghahawakan ko pa rin ang sinabi niya na mahal na mahal niya ako.

"I want you to dress her in a nice dress. That woman will look rich in front of everyone. Put on the most expensive jewelry as well. I want her to look like an exquisite one," utos niya sa isang dalawang babaeng nasa harapan ko na hindi ko naman kilala.

"Yes, Your Majesty." sabay na tugon nila.

Panay titig lang ako kay Heimlich, ni hindi tumatama ang mata sa akin. Ramdam naman niya ang presensya ko pero para bang pinagkakaitan niya pa ako ni isang daplis ng tingin.

Galit pa rin ba talaga siya sa akin?

"Heimlich..." tawag ko, inakala kong hindi siya lilingon at iignorahin lang ako pero muntik na ako mabuwal na tumama agad ang mata niya sa akin.

"You, follow what they do." anito habang matiim pa rin ang matang nakatanghod sa akin.

Napalunok naman ako, hindi ko alam ang ire-react ko gayong hindi na ganun kalupit ang kanyang boses na may diin, ngunit mababa pa rin at may mahihimigan na lamig.

"Anong meron?" takang tanong ko sa kanya.

Nakita ko ang pasimpleng paghagod niya sa kabuuan ko ngunit agad siyang nag-iwas ng tingin at kinausap pa ang dalawang babae na sa tingin ko ay aayusan daw ako. Halata sa dalawa na pinagnanasaan nila ang Heimlich ko!

Kung hindi lang ako medyo nanghihina ay baka kanina ko pa hinalikan si Heimlich at umangkla sa braso niya sa harapan nila para makita nilang taken na itong pinaglalawayan nila!

"Today is my day."

"Huh?"

Napapikit siya ng mariin na para bang maiirita na naman ito, marinig lang ang boses ko.

"It's my fucking birthday,"

Nagparte ang labi ko. Hindi agad nakapag salita. B-Birthday niya ngayon? Seryoso!?

"What!?" iritang untag niya sa akin nang mahuling titig na titig pa rin ako sa kanya.

Para bang iritang-irita siya kahit wala naman akong ginagawa.

Napanguso ako sa turan niya. Kahit kailan talaga napaka mainitin ang ulo niya. Kapag kasi ganito siya, halikan ko lang ay lumalambot na. Kaso nauunahan ako ng takot ngayon at baka ibalibag lang ako nito 'pag susunggaban ko agad siya ng halik.

"N-Nothing... uhm... wala man lang akong gift sayo," alanganin kong sagot sa kanya.

Tumaas ang kanyang kilay na para bang nakakatawang pakinggan iyon mula sa akin. "Paano ka makakabili kung wala ka namang kapera-pera?"

I bit my lower lip. Agad na naramdaman ang pag-iinit ng pisngi sa pagkapahiya kaya napaiwas ako ng tingin. Oo nga naman. Ni barya ay wala sa akin.

"Kung bibili ka man ng regalo, para sa kaalaman mo, hindi ako tumatanggap ng cheap na tulad mo."

Pinigilan kong mapaubo at umiwas ng tingin para 'di siya magawaran ng imposibleng tingin.

Ako? Cheap? Parang hindi niya sinabing mahal niya ako, ah.

Parang hindi niya sinabing tangang-tanga siya sa akin.

Parang hindi niya rin sinabing hibang na hibang siya sa alindog ko.

Cheap, huh?

Iniwasan kong mapairap sa pag-uugali niya. Baka nakakalimutan niyang may isang milyon ako sa kanya? Kung advance na lang sana niya ibinigay, edi sana kahit isang dosenang brief ay maibili ko pa siya bilang regalo ko kahit papaano sa kanya!

Nagsisimula na naman akong mabuwisit sa ugali niya. Na akala ko ay hindi na uusbong ay unti-unting nag-aalburuto na naman muli sa loob-loob ko.

"Di bale na. Hindi mo na kailangan pang mag-abala. Dahil kaarawan ko, ako na lang mismo ang mangsosopresa sayo." ilang beses akong napakurap nang siya ay ngumiti pa sa akin.

Agad na kumabog ang dibdib ko.

Sosopresahin niya ako?

Talaga?

P I E D R A I J A D A