Kanina pa kami nakatambay rito sa underground, habang ako naman ay malayang tinitingnan, hinahawakan sa malapitan ang mga mga kagamitan na nakakakuha ng atensyon sa akin. Pakialamera kasi ako, eH. Kanina pa kating-kati ang mga kamay ko.

Nakakuha naman ako ng permiso sa kanya kaya mabuti na lang ay hindi niya ako pinagbawalan. Halos pumapagpag ako sa mga kamay ko dahil sa mga alikabok na nahahawakan ko. Puro mga makakapal na libro, picture at kung ano-ano na ang nakikita ko.

"Ang dami niyong helpers, pero hindi mo man lang pinalilinis ang mga ito, Heimlich! Haynaku, kung nandito lang ang nanay ko, malamang sa malamang, nabungangaan ka na nun kasi napakapabaya mo! At alam mo ba? Kahit mas malawak pa itong underground mo sa bahay namin, malinis naman kami. Matikulosa rin kasi si Nanay, eh. Ayaw nun sa marurumi." pamamalatak ko sa kanya habang hindi ko maiwasang mapangiwi sa mala-haunted sa loob na ito.

"Hindi siya madumi. That's what you call vintage."

"Yea, very, very vintage,"

Nilingunan ko siya, muntik naman ako mabulunan sa sarili laway nang makita kong malapit na malapit lang pala siya sa likod ko.

"Ano ba!?" napasapo ako sa sariling dibdib. Kanina lang ay nakaupo siya sa sofa, paano siya nakapunta sa likod ko? "Para kang asong buntot na buntot! Hindi ka ba napapagod sumunod sa akin? Umupo ka kaya muna. Wag kang mag-alala, hindi naman ako magnanakaw ng gamit dito, oh," kung makasunod kasi ito ay kulang na lang dumikit ang matambok na pwet ko sa kanya.

Nananadya yata!

"Uupo lang ako kung uupuan mo ako,"

Napabuntonghininga ako ng malalim at napairap sa kawalan. Muntik ko na siyang sugurin sa batok! Pero dahil sa nalaman ko ang tungkol sa kanya ay para bang napaurong ako. Mahiya ka nga Phryne. Babatukan mo talaga siya? Baka nakakalimutan mo kung sino sya?

"B-Bahala ka dyan,"

Nadinig ko ang tawa niya, Nakapamulsa siyang nakasunod sa akin, at sa tuwing interesante ako sa isang bagay at magtatanong sa kanya, para siyang asong ulol na agad akong lalapitan kapag siya'y tatanungin ko sabay pasimpleng ipupulupot niya ang isang braso sa aking baywang at hahagudin ako roon. And, of course, I won't forget the tingling sensation I get from his gentle caress. Argh!

Mga galawan talaga ni Heimlich. Tss.

At ako naman, gustung-gusto rin!

Habang abala ako sa pagmamasid ng mga bagay ay hindi ko maiwasang mapaisip. Oo nga't may naibahagi na siya sa akin. Pero kasi... parang pakiramdam ko ay may kulang pa rin. Hindi sa nagiging demanding ako. Oo nga't naibahagi na niya ang kwento tungkol sa pamilya niya... sa totoo lang, ang malaman na isa pala silang Royal Family ay sapat na sa akin iyon, eh. Ngunit hindi ko naman inaasahan na magkukwento siya mismo sa nangyayari sa pamilya niya.

Sa kagustuhan na makilala ang buong siya. Inaamin ko, at hindi ko iiwasan na interesante talaga ako sa kanya. Kung ano nga ba ang buhay niya noon, hanggang ngayon. Gusto ko kung paano ba maging anak si Heimlich. Paano ba maging kaibigan, paano ba si Heimlich bilang Prinsepe? Anu-ano ba mga gusto niya at ginagawa niya?

I want to know more about him. Kahit na... pangit man o maganda, gusto ko pa rin malaman.

"Heimlich," untag ko sa kanya nang makita kong abala na ito sa hawak na isang lumang libro na sa tingin ko'y nobela.

Kahit hindi sobrang liwanag, silay na silay ang tangos ng kaniyang ilong na pwede ng pagulungan ng mga jolens, ang pilik mata nito na kurbang-kurba, proporsyonadong panga, ang mapulang labi, lalo na ang mga mata nito na para bang umiilaw sa dilim dahil sa kulay nito.

The beautification of his perfect physique. In his true form, he resembles a heartless prince eager to conquer the plebeian lands.

"Hm?" tugon niya na ikinaalipungat ko nang umangat siya ng tingin.

Saglit akong tumangila at tumikhim. Napalunok ako sa kagwapuhan niya. "Uh..." pasimple akong tumabi sa kanya, nilingunan niya ako, saglit ko rin siya nilingunan at pasimpleng inabala ang sarili sa pagtingin ng mga nakahilerang libro. "Now, you have told me about your family. I just want to know ... about you. Yung ikaw lang, wala ng iba,"

Like I said, kung anuman iyong malaman ko tungkol sa kanya. Ang buong sya, dapat harapin ko. Kahit na ikagugulat ko pa ito.

"What about me? Can you be specific? Ayoko mahati ang iniisip ko, gusto ko ikaw lang iniisip ko—" naputol ang pagbibiro niya.

"H-Heimlich..." seryosong ko siyang nilingunan. Napalingon rin siya sakin habang napapakunot ang noo. I don't know kung kailangan ko pa bang ibalik sa usapan ito, pero kasi gusto ko lang maklaro.

"Come on, what is it?" dinig ko pagsarado ng hawak niya na libro at itinapat na ang tingin sa akin.

Ano ba yan! Lalo tuloy akong napanghihinaan ng loob na itanong ito dahil sa mga titig niyang nagpapalambot lalo sa tuhod ko!

Humigpit ang kagat ko sa aking labi at halos hindi huminga. "A-About dun sa... mga binaril mo. Mr. Davies---"

"We don't have to talk about that." tumungo agad siya at sabay bukas niya muli ng libro at kunwari'y nagbabasa.

Argh. Pinigilan ko ang mapairap. Seriously, Heimlich?

Ayoko makipag-away sa kanya. Ang gusto ko lang, makapag-usap-usap kami sa mga seryosong bagay na... magkakaintindihan kami. Makapag-usap sa mga bagay na masinsinan na hindi nagtatalo.

Bumuntonghininga ako ng malalim at kinalma ang sarili. "I think we have too. Please, Heimlich. Kung magsasabi ka ng mga totoo, please, huwag mo ng unti-untiin at ayoko na namang mabigla ako sa mga bagay na hindi ko alam sayo. G-Gusto kong... kapag mapakinggan ang mga dahilan at paliwanag mo."

"Kung anumang bagay na gusto mong malaman sa sinasabi mo. Yan ang hindi ko kayang ipakita sayo, Phryne," seryosong sagot niya. "Hinding-hindi,"

Saglit akong napapikit at bumuntonghininga. "At least, I want to know. Gusto kong unawain ka, Heimlich. Yun lang naman. Gusto kong maintindihan ka. Naiintindihan mo ba ang sinasabi ko? Gusto ko lang... magsabi ka ng totoong sa mga bagay tungkol sayo. Kahit na... pangit man yan o maganda," malumanay na sambit ko habang nagsusumamong tingnan siya.

Napaangat ang tingin niya sa akin. Nagugulat habang nakaparte ang labi. Pasimple siyang napapasinghap habang binibigyan ako ng imposibleng tingin. May mga binubulong na hindi ko maintindihan.

"Are you interested in me, mi adelaide?" he even managed to joke with me.

Pinigilan kong wag muling mapairap dahil parang hindi niya sineseryoso ang sinasabi ko.

"Heimlich, seryoso ako..." unti-unting nawala ang ngiti niya sa labi at naging seryoso na rin.

"Phryne... I thought we already understood? I told you the reason why I shot him... " he bit his lower lip as his eyes wandered over my face.

Napapangusong dahan-dahang akong tumango sa kanya habang hindi rin siya nilulubayan ng tingin. "I know, I know. Nauunawaan ko. Pero ang hindi ko maunawaan ay bakit parang madali lang sayo ang bumaril ng tao? Hindi ka ba natatakot? Hindi ka ba natakot nang... nakapatay?" alangan kong tanong sa kaniya.

I saw him stilled. His adams apple protruded. Nanginig din ang labi ko sa pagkatanong ko sa kanya. No, kailangan kong malaman ito. Kasi kahit naman malaman ko ang totoo, hindi ko pa rin naman siya magagawang... layuan. Tama. Ewan ko... para kasing isipin ko ang pag-iwas, parang ang hirap na sa akin.

"Please? No more lies, okay?" kinuha ko ang kamay niya at pinisil. "Whatever it is, makikinig ako. I'll understand. Just tell me, Heimlich.,

"Hindi mo maiintindihan," umiwas siya ng tingin sa akin. Ngunit hinuli ko rin.

"Hindi mo pa nga sinasabi, eh. Paano ko maiintindihan 'yon?"

He shut his eyes tightly. Pumungay ang mata niya nang magmulat siya. "Phryne, sa totoo lang ikaw lang ang inaalala ko. Ayokong matakot ka sa akin tapos kapag nalaman mo ang totoo, ay dumating sa puntong layuan mo ako at magalit ka. I can't deal with it, so you don't have to know." mahihimigan ang pakiusap niyang tugon.

Alam ko naman 'yon pero hindi ko na talaga kayang palampasin ito. "Look at me, Heimlich." napipilitang humarap siya sa akin, malikot ang kanyang mata.

I know he feels uneasy about this, kahit hindi man niya sabihin, iniiwasan niya, then I asked, but it's also good that I open it up to him so that I can understand him and not be immediately criticized.

That is the least I can do. If it makes it easier to judge other people, pero para sa akin, hindi. I have also experienced being criticized by others, so I don't want to do to the same thing. Especially with him.

Dahil nakatingin lang siya sa harap ng bookshelf, pumunta ako sa harapan niya at agad na sinakop ko ng palad ang mukha niya.

"Phryne..."

Tumango ako sa kanya. "I told you, whatever it is. Magugulat man ako sa malalaman, pero hindi ako magagalit sayo. I promise. Kasi alam ko, at naniniwala ako, lahat ng bagay may malalim na dahilan."

He heavily sighed. Ang malikot niyang mata ay itinutok na sa akin. Para bang nanlamig ako sa mga titig niya, himihigpit ang panga habang nanunusok ng tingin, para bang kayang kalukutin ang kalooban ko.

"Are you sure, huh?" mahina niyang saad. Kita ko sa mata ang disgustong magsabi ito pero wala siyang magagawa dahil mangungulit ako.

Walang sali-salitang tumango ako. Ilang segundo niya akong tinitigan bago siya magsalita.

"I hurt and kill people." panimula niya.

Lihim akong napasinghap at agad na humigpit ang bagang ko sa nalaman.

"But I also protect people depending on what I am assigned," seryoso pa niyang sambit. "I told you... my father, is a brutal dictator. And me? His own son is like a dog that is obedient to his commands. I don't want to tell you this but, damn it..." sunud-sunod siyang napamura at umiiling sa akin.

"Come on, tell me," saad ko.

"W-We..." huminga siya ng malalim at napapikit ng mariin. "We have illegal businesses and I don't want to elaborate that. Damn it, I just don't," suko niyang sambit. "Please Phryne, don't insist that I tell you this in detail. I just fucking don't,"

Malalim ako napalunok. Hindi ko alam kung bakit nakita ko na at napatunayan na niya iyon sa harapan ko, iba pa rin pala kapag yung mismong yung taong 'yon ay totoong umamin na sayo sa mga hinala mo. So... they have illegal business? Why? At paano nagagawa ito ni Ilyas sa sariling anak? Kay Heimlich?

"Now, you're speechless." sarkastiko siyang natawa. "Fuck! I really don't have to admit it to you! What did you do to me and it looks like you put a spell on me to make me obey you, huh? Damn it. This is our top secret and then I told you this. My only intention is to always impress you, but look, what is happening? I am destroying my image in front of you. Fuck!" he bit his lower lip.

I bit my lower lip too. Pinakiramdaman ko ang saking sarili... natatakot ba ako? Pandidirihan ko ba siya? Galit ba ako sa kanya? Pero... bakit ganun? Wala akong ibang maramdaman? Oo, kumabog ang ang puso ko, pero hindi sa kaba. Sa gulat lang dahil hindi ko inaasahan na aamin talaga siya. Natatakot man pero nagawa kong paniwalaan siya.

Knowing him, ayaw na ayaw niyang inaalam ang buhay niya. Pero bakit kapag isa o dalawang pitik ko lang ng pagtatanong ay bumibigay at umaamin siya? Bakit parang imbes na magalit ay mas natutuwa ako... habang nakikita siyang nagsisisi at mukhang nahihiya sa harapan ko at hindi makatingin ng diretso sabayan na namumula ang leeg at tainga niya.

He looks frustrated as he groaned in annoyance. "I told you, you shouldn't have asked. Natatakot ka na ba? Iiwasan mo na ba ako? Magagalit ka na ba sakin? Ayaw mo na ba sakin? Na turn-off ka na? Look Phryne, you admitted to me that you're already falling for me. I'll understand if you back out---"

"Hey, hey, hey! C-Calm down!" suway ko sa kanya habang hinahawakan ang mukha niyang pabaling-baling kung saan habang ginugulo ang sariling buhok at mukha ng problemado.

Para siyang nababaliw na ewan. Agad ko naman pinigilan ang kamay niya dahil mas mababaliw lalo ako sa paggulo ng buhok niyang lalong bagay na bagay sa kanya.

Argh! Ako lang pwedeng makasabunot sa buhok niya!

"What!? Paano ako kakalma kung hindi ka nagsasalita sa harapan ko? Damn it! Aaminin ko, hindi ako natatakot makapatay pero parang mas natatakot pa yata akong hindi mo ako pansinin! Nagbago na ba ang isip mo sakin—" agad na inilapat ko ang isang daliri ko sa labi niya dahilan na pagkatigil niya.

I sighed. "Heimlich, honestly...I don't know what to say..." napalunok ako, napalunok rin siya at mukhang kabado pa yata ito sa sasabihin ko. "Y-You really kill people?" nanginig ang labi ko sa pagkasambit.

Hindi alam kung iiling ngunit tumango siya sa akin. "I do. Bad people, Phryne. Only bad people."

Hindi ako nakapagsalita. Pinakiramdaman ko ang sarili ko kung may nararamdaman ba agad akong pagkadisgusto. Damn it! Bakit parang kalma pa rin ang puso ko?

"Are you scared, hm?" naalipungatan ako nang hawakan niya ang pisngi ko. Hindi mo iisiping nakakagawa siya ng mararahas na bagay sa mararahan na pinapakita niya sa akin ngayon.

Tumango ako sa kanya bilang pag-amin. "I'm scared and speechless at the same time. Pero ang isiping pumapatay ka naman ng masasamang tao ay nababawasan ang takot ko. I-I don't know," hinawakan ko ang dibdib ko, lumapat naman ang mata niya sa ginawa ko at binalingan ko muli siya. "I don't know... bakit hindi ko maramdaman ang matinding takot sayo?"

"Yes, you don't know. Dahil hindi mo pa alam ang buong ako, Phryne. Dahil hindi mo naman nakita. Baka kapag nalaman mo ang nakaraan at pinagdaanan ko ay tuluyan ng lumayo ang loob mo. I can kill people without blinking. I torture people without hesitating. I often feel no pity. Aaminin kong masama akong tao. You see? I'm a bad person, Phryne. Sabihin mo lang kung nag-iba ang tingin mo sa akin, nauunawaan ko kung ayaw mo na--"

Agad akong umiling. "No, don't say that, Heimlich."

"This is me, not lying to you, Phryne. This is me being honest. This is your request, I just grant it. I hope you accept the truth I say. Just tell me if you can't handle and hate what you hear from me, don't worry, I'll stop,"

I looked at him intently. Hindi ako makapaniwalang seryoso niyang sinasambit ito sa harapan ko.

I sighed. "Yes, I want you to stop..."

Agad ko nakitaan ang bumalatay na pagsisisi sa kanyang mata.

"...I want you to stop telling yourself that you are a bad person. How can you say you are a bad person if you know how to love? You say that... you love me. Sapat na ba 'yon para matigil ka na, hm? Minamahal mo ako, diba? Ibig sabihin may kabutihan ka pa rin. Dahil ang tunay na masamang tao, hindi maalam magmahal. Mabuti ka dahil nagmamahal ka. Mabuti ka dahil... minamahal mo ako," I bit my lower lip, nasiyalan ko ang multong kumubli sa kanyang labi.

"So much confident now, huh?" anito at parang gusto pa akong asarin.

"Bakit, hindi ba totoo?" tinaasan ko siya ng kilay. Para naman kaming highschool na nag-uusap nito!

"Totoo,"

I laughed a little and just smiled at him.

"So... you really don't scared?"

"Of course, I'm truly scared, Heimlich. Hindi ko itatanggi iyon na ang nasa harapan ko ang isang tao ay nakakapatay. But it's you, Heimlich. Hindi ibang tao ang nasa harapan ko. Itong nasa harapan ko, kahit na nalaman ko ang totoo, ewan ko, gusto ko pa rin. Hindi ko kakalimutan kung ano ang pinagmulan kung paano mo kinuwento ang pinagdaanan mo. Doon pa lang ay lalong nakilala kita. Malaking bagay 'yon sa akin dahil unti-unting naiintidihan kita..." dagling nag-init ang pisngi ko na habang nagsasalita ako ay pinagmamasdan niya ako.

Damn it, Phryne! Narinig mo ba ang sarili mo? Parang hindi ikaw, ah!

Napapangusong nag-iwas ako ng tingin.

He bit his lower lip. "Damn it, woman. I am happy but why does my heart hurt?" he voice hoarse.

My lips slowly formed for a small smile.

Napabuntonghininga ako ng malalim. Pinagdantay ko ang aking braso sa kanyang leeg hanggang sa nilaro-laro ko ang malago niyang buhok. Ramdam ko ang nanunusok na titig niya sa akin. Hindi ko maiwasang matawa sa loob-loob. Bakit parang mukhang natatae pa rin siya sa harapan ko?

Akala ko ba, atapang atao siya?

"Are you okay, Heimlich?" untag ko sa kanya nang ibalik ko ang tingin ko sa kanyang tulalang mukha sa akin.

Dinig ko ang simpleng singhap niya. "So that's it? Wala ka ng ibang reaction? Hindi ka magagalit? Hindi ka—"

"Ano karapatan kong magalit sa nagawa mo? Sabi ko naman sayo... lahat ng bagay, may malalim na dahilan. Tingin ko naman lahat ng bagay na nangyari sayo, alam kong may malalim na dahilan. Okay lang kung hindi mo na sabihin sa akin ng buo, you can tell me some other time. Makikinig ako. Sapat na sa akin yung ngayon...na makilala ka."

I heard him sighed while looking at me intently. "Will you still stay even if I look like this?"

Natatawang tumago ako sa kabadong mukha niya.

Pinakiramdaman ko ang puso ko. Gusto ko pa rin ba?

Kung aalis ako, edi hindi ko na siya makikita? Walang Heimlich na madalas hahalik sa akin. Mamimiss ko ang yakap niya. Ang paglalambing niya. At kung aalis ako-Ah! Ang isiping iyon ay lalong naghaharumentado ang puso ko. Hindi. Hindi ko kaya. Ayoko. Hindi ako aalis.

"Oo," walang gatol kong sagot.

Napabuntonghininga muli siya ng malalim, kita ang pagpikit ng mariin na para bang nabunutan ito ng tinik. "You will not... leave me?" alangan niyang tanong sa akin na para bang matatakot siya sa magiging sagot ko.

"Hindi..." I bit my lower lip. "pa,"

"Damn it," it was as if he watched in horror at his reaction.

"Char,"

Para siya maiiyak na ewan sa pang-aasar ko sa kanya. Really, he sounded afraid like I'll leave him. Pinakiramdaman ko muli ang sarili ko... gusto ko ba siyang iwan?

Parang... ayoko talaga. Heimlich, kasalanan mo ito, sinanay mo ako.

"Dahil sa nalaman mo, nagbago na siguro ang tingin mo sa akin,"

"Oo naman, no! After all the truth you laid down on me? Anong ine-expect mo?" tinaasan ko siya ng kilay. "Honestly, I see you as a majesty sexy badass now,"

A grinned appeared on his lips. "Really?"

Tumango ako at tinawanan siya. Nakatitig lang siya sa akin. Na tila ba inoobserba ang bawat parte ng mukha ko. Ang hilig niyang gawin sa akin ito. At kapag ganito ang kanyang ginagawa ay agad ko siyang hinahalikan.

Agad kong nilapat ang labi namin. Ramdam ko ang pagtuod niya sa dagling galaw ko ngunit maya-maya'y kusa na rin gumalaw ang labi niya at nakipagtagisan na ng halik sa akin.

I feel like I really couldn't accept this life given to him. Nabuhay sa kasinungalingan. At hindi pa maayos ang trato ng ama, ginagawang tuta ang sariling anak para gumawa ng ilegal na bagay. He doesn't deserve this cruel fate—suffering, losing the two mothers he loved most in life, Ilyas has not been able to treat him properly as his real child.

At naniniwala akong anuman ang malaking nagawa niyang kasalanan sa buhay, hindi pa rin siya masamang tao. May mabuti pa ring natitira sa kanyang kalooban. Kahit katiting.

I wonder if he enjoyed his childhood life?

"Phryne," he groaned when I sucked his lower lip.

Lalo kong hinapit ang batok niyang palapit sa akin upang mahalikan siya ng maayos. He reached for my waist and pulled me closer to him, respond to my kisses and a bit hungry for something.

"I badly wanna kiss you right now ... kiss me more. Kiss me back, Heimlich, "

Halos isiksik ko lalo ang sarili ko sa kanya nang bumaba ang halik niya sa panga ko papunta sa leeg ko. Nalalasing, at napapahalinghing sa kanyang ginagawa ay kusang gumalaw ang kamay ko papunta sa sinturon niya.

"Damn! What are you doing, Phryne?" saglit siyang humiwalay sa akin. It gives me a puzzled and amused look at the same time.

He watched me as his eyes full of lust... drunk.

Mapungay ang matang tumuon ang mata ko sa kanya. Napapalunok man ay unti-unting umarko ang labi ko sa pagkangisi na lalong ikipinagtaka niya.

"Fuck, tangina. What on earth are you doing to me?" hirap na hirap na sambit niya habang unti-unting dinadakot ko ang umbok niya, pasimpleng pinipisil at hinihimas.

Umungol siya at nagmura.

"Shit, baby," pag-ungol niya.

Imbes na mapakapit sa akin ay napakapit ito sa bookshelf ng mahigpit. Natatakot na baka ako ang malukot ng kanyang kamao. Muli siyang nagtangkang lumapit para humalik sakin ngunit nanunudyong iniwas ko muna ang mukha ko.

"Not now, Heimlich. May iba akong gustong halikan..." bulong ko sa tainga niya na lalong ikinamura niya ng malutong.

"Damn fucking what is it, mi adelaide?" napapamura niyang tanong habang mahigpit na nakapikit sa akin. Nakasandal ako sa bookshelf at halos kulong niya ako sa mga bisig niya. Nagsisimula na naman mamugto ang bawat paghinga niya sa pandinig ko.

"Fuck. Phryne. I feel like I have an fucking orgasm in my fucking pants right now,"

I bit my lower lip and slightly chuckled when I heard him violent groaned.

I tilted my head at lalo siyang pinagmasdan ng mabuti sa nagtitimpi niyang itsura. Seeing him like this is so fucking makes me horny. He is so, so, sexy.

"Heimlich, what is your biggest sex fantasy that you have never experienced with me, hm?"

I heard him heavily sighed. Natawa ako nang nagawa pa niyang makapangnakaw ng halik sa aking labi habang siya ay napapalunok sa ginagawa ko sa gitnang bahagi ng hita niya. Kung ganito na ang epekto niya, what more pa kaya kapag ibinaba ko ang pants niya at hinawakan at isubo 'yon?

Magugustuhan niya... kaya?

"Oh, fuck, mi adelaide. Marami at baka mahimatay ka at hindi mo gugustuhing marinig mula sakin-shit! Oh... baby, don't stop!" wala sa sarili niyang sagot habang napapalunok at umaarko na ang kanyang ulo sa simpleng paghimas ko.

"Try me,"

I laughed at my thoughts. You're becoming a wicked and dirty girl, Phryne!

Rinig ko ang bayolenteng ungol niya sa mararahang paghagod ko. It's really, really hard. Na halos maramdaman ko ang pagtibok nitong hawak ko. Frustration are all over washed in his face, I can feel it, kaya sisimulan ko na ang pakay ko.

Hindi ko naman maiwasang kabahan.

Damn it, Phryne. But you can do this.

"What if I sucked your dick off—"

"The, fucking, what!?" gulat na tanong niya sa akin habang nanlalaki ang kanyang mata.

I bit my lower lip more. "You heard me. I-I'm gonna suck your dick and gave you a throat-gaggling blowjob until it splashed in my face your—"

"Putangina." madiin na sambit niya habang nakapikit ng mariin.

Napunguso ako sa pagkunot ng noo nito sakin. "Ayaw mo ba?"

Tinitigan ko siya at puro mura lang ang naririnig ko sa kanya habang hindi makapaniwalang tumitingin sa akin. Parang bang nabaguhan sa mga sinasabi ko. Hindi pa ba siya nasanay na parehas kaming malibog magsalita? Bakit parang gulat na gulat ito? Eh ano naman kung gusto kong—

"Don't fucking say that again, Phryne," nag-igting ang panga niya na ikinapaamang ko.

"Heimlich—" napailing ako sa kanya na parang ayaw niya ang suhestiyon ko.

"You said that you don't do blowjobs! Damn it! Bakit mo pa sakin ito sinasabi ito? Are you torturing me—"

"I just want to try it. Ayaw mo ba!?" agad na sumibol ang inis ko dahil sa prustasyong nakikita ko sa mukha niya.

Saglit kaming nagtitigan para makita niyang seryoso ako sa sinasabi ko. "O-Of course I want this. But..."

"Heimlich, dalawa lang pamimilian mo. Gusto mo o gusto mo. Let me kiss you down... there," sa pisil ko at hagod lalo roon.

"Ah... fuck... Phryne!" napatingala siya at halos mag-igting ang ugat sa leeg niya sa pamimigtas ko sa kanya.

"Bakit ikaw, I always let you kissing my pussy, halos kainin mo na nga, pero ako hindi pwede? Hmp, damot." napanguso ako.

"You're losing my sanity, did you know that, mi adelaide, hm? Fuck!"nahihirapan niyang tugon.

"I want... to do it," I bit my lower lip.

But how do I do that? Aaminin kong... ni isang beses hindi ko pa nga nagagawa iyon! Ni wala akong alam roon! I'm just into handjob not a fucking blowjob! Tapos... ang lakas ko pang mag-aya sa kanya!?

Mahiya ka naman, Prina!

"Fuck! A-Are you... sure?" mahina niyang tanong sa akin dahil pakiramdam ko malapit na mapigtas ito sa ginagawa ko. "Because of what you said... I can imagine feel your hot, sexy mouth playing around in my fucking cock. Damn it, Phryne! I'm warning you!"

"Oh, please, Heimlich... I'm making sure that I'll make you cum quickly. Come on, just a taste." umangat ang labi ko sa pagkalasing ko ng ngiti sa kanya.

"Don't fucking looking at me like that! It's too damn sexy! Ngayon pa lang, nilalabasan na ako. Paano pa kaya pag nakain mo ako? Papatayin mo ba ako sa sarap, ha?" namomroblema niyang sambit sa akin. "Tangina, oo na, gustung-gusto ko na," sukung-sukong sambit niya dahil tinatawag na siya ng laman.

"Then let's get this started, baby,"

Napapalunok na nag-alis ako ng tingin sa kanya at bahagya akong lumuhod sa harapan niya. Agad kong hinawakan ang sinturon niya at mabilis na inalis. Naririnig ko ang malulutong na mura niya dahil alam kong hindi niya ako mapipigilan kasi alam kong gustung-gusto rin niya ito. Nakatungo lang siya sa ginagawa kong pag-alis ng isang butones sa pants niya at ibinaba ang zipper nito.

Pasimple ko siyang tinitingala.

I bit my lower lip when our eyes met.

Mapungay ko siyang tinititigan, hoping that it will help me more to seduce him. He seemed drunk as he leaned over me and parted his lips. Hindi pa nakatulong na laging piercing sa basang labi nito at pananabunot sa sariling buhok dahilan na gumulo na naman ito.

"Phryne—tangina!"

Tang ina, ang laki talaga. 

P I E D R A I J A D A