I gasped. Malalim akong napalunok at ilang kurap na ginawad ko sa kanya. Tinitigan ko siya saglit na baka nagbibiro lang siya at tatawa bigla sa huli. Ngunit nanatili pa rin itong seryosong nakatitig sa akin, naghihintay sa itutugon ko matapos sa introdaksyong sinasabi niya.

Tumikhim siya saglit para makuha ang atensyon ko.

"Tell me you're just kidding, Heimlich..." mahinang utas ko.

Inakala kong hindi ako magugulat sa sasabihin niya pero halos parang may bombang sunud-sunod na nagpasabog sa harapan ko dahil sa nalaman ko mula sa kanya. Hindi... hindi simple itong nalaman ko! Hindi normal ito! Parang napaka imposible!

Inoobserba ko pa muli ang seryosong makuha niya na baka biglang umarko ang nguso nito sa pagkangisi ngunit nanatili lang itong seryoso habang umiiling.

"I'm not kidding, Phryne. This is serious," napakunot siya saglit sa akin. He also bit and licked his lower lip as he sighed. "Seriously, I'm actually surprised that you don't seem to know me while our name is very fragrant in different countries. Not to brag, but we are famous. The Sanjrani are also often in the news because of my father. Kaya nakapagtataka lang na hindi mo ako... namumukaan," paliwanag niya habang napapakagat ang labi sa akin habang tinititigan ang nagugulat kong reaksyon.

Hindi ko pa rin magawang makapagsalita ng maayos.

Maya-maya'y umarko ang labi nito sa pagkangiti habang pinupukulan ako ng imposibleng tingin. "You're really impossible woman. Kaya tuwang-tuwa ako sayo dahil wala kang kamalay-malay," he slightly chuckled.

Napalunok ako at napasinghap habang kumukurap sa kanya. "Teka lang, ha..." kinalma ko muna ang aking sarili. Umiwas ako ng tingin at saglit na natulala ngunit binalik ko muli ang tingin ko sa kanya. "Unang-una, hindi ako madalas magbukas ng T.V. Pangalawa, wala akong pakialam sa mga ganyang bagay pero may alam ako sa mga ganyang monarkiya na yan, okay? At pangatlo, hindi ko alam na isa ka pa lang totoong Prinsepe! Like—oh, my god!? Alam mo 'bang si Prince William lang ang kilala ko?"

Tumango siya habang lalong lumalaki ang ngiti sa akin. "Yes, I know him. I used to meet him a lot because he used to visit here with his wife Kate Middleton," then he smirked.

"Holyshit!" napapahapong sambit ko habang nanlalaki ang mata ko sa kanya. Halos mapasapo pa ako sa sariling bibig.

Really, Heimlich, fuck!

"Oh, my god!" naiiling ko pa rin siyang tinitingan. "Seriously, hindi kita kilala. Kamalayan ko ba sayo! At isa pa... oh, god. Hindi ko alam! B-Bakit ngayon mo lang ito sinabi sakin?" halos hindi ko na alam ang sasambitin.

His lips formed into grim line. "Dahil alam kong mag-iiba ang tingin mo sakin..."

Sabagay tama siya. Pero hindi naman kasi halata sa mukha niya.

For me, he looks like the most sinfully handsome, horn-bastarded badass I've ever seen. That was my first impression of him. And that impression was right. Like very accurate. Ni hindi nga sumagi sa isip ko ang ganitong bagay tungkol sa kanya. Basta ang alam ko lang ay mayaman siya. Sobrang yaman. At ngayon, ito pala ang dahilan sa kabila ng pagiging mayaman niya.

Hindi ko naman maiwasang galain ang mga mata ko sa kapaligiran. This room is very vintage and classic. It doesn't look bright and when you look at it, the colors are very heavy to feel. Especially the lights, you can feel the vibe as if you are back in ancient times. All equipment is purely vintage. Every bit of dust is also obvious and is rarely cleaned. Even the webs and spiders that I see in an old cabinet, that is battered by the dim lights.

"Wow... I didn't know you had this kind of room, Heimlich. You guys are really crazy rich, "I sighed deeply. "Ang daming gamit at mukhang mga luma na... bakit hindi mo pinapalinis ito sa naninilbihan sa inyo?" kuryosong tanong ko sa kanya dahil parang pinamamahayan na ng ilakabok ang kapaligiran rito.

Binalik ko ang tingin ko sa kanya at nahuli kong nakatitig siya sa akin habang nakahalukipkip.

Napakibot ang labi ko at hindi na alam ang sasabihin. I'm really speechless. At kung papuri lang ang sasabihin ko ay baka maubos ang laway ko sa kanya.

Maya-maya ay humarap muli siya sa malaking painting.

"I don't just let other people in here ... all the stuff you see, all that is from my late... mother,"

Napalunok ako at natigilan.

I know na isa ito sa mga pinka iniiwasan niya dahil alam ko, kahit hindi siya sabihin, sensitibo ito pagdating sa kanya. Kahit ako rin naman... kung maaga akong mawalan ng ina, malulungkot rin ako.

"I keep all this. I hid it even though since my mother died, my father ordered the servant to throw it all away, " he smiled bitterly even though he wasn't looking at me. "But I did not agree,"

Lihim akong napasinghap. "B-Bakit naman yun gagawin ng mismong Papa mo?"

"Dahil kilala ko siya..." malalim na boses niyang sambit at saka siya napahinga ng malalim at lumingon sa akin. "Ilyas, my father, is not just a king, he is also a brutal dictator."

Ilang beses akong napakurap sa nadinig. "W-What do you mean?"

Hindi ko alam kung kasusuklam ba ang nabasa ko sa mga mata niya habang nakatingin sa painting, pero sandali ko lamang nakita iyon. Imbes na sagutin niya ang naging tanong ko ay idinaan niya na lang pagpapakilala ang mga nasa litrato at naging interesante naman ako.

Grabe. Namamanghang pinagmamasdan ko ang kanilang istura mula sa Royal Family Portrait. Mula sa mga eleganteng suot na hindi basta-basta masusuot ninuman at hindi pang-ordinaryo sa mga ordinaryong tao. According to Heimlich, they are dressed in Shalwar kameez, a Pakistani national dress worn in the Pakistan subcontinent. Depending on where it is worn, the kameez comes in a variety of styles. A shalwar (buggy trouser) and a kameez are worn (long shirt). Pakistani women typically wear a scarf with their shalwar kameez.

Sa kasuotan ay nababalandra kung gaano sila makapangyarihan, mataas at mayamang tao. Kulay dugo ang mga nagkalat ng tinta sa mga suot nila, at ang kakaibang tahing istilo. In elegant dresses, luxurious and glittering with their smooth skin, they attach jewelry to them. Wow... they really are a royal family.

And until my eyes stopped next to Ilyas's, who was a very beautiful woman. She wasn't smiling, but the beauty was strong and screamed at the fierce look. There was velvet colored veil on her head and her skin was bright as porcelain, may mga gintong alahas rin na kolorete bagay na nakadagdag sa kanyang ganda.

Everything about them has its own luxury face. Na kulang na lang ay isilid mo sila at angkinin. Lalo na si Heimlich, as, usually, he's sinfully handsome. Lagi siya nahahagip ng mata ko. Hindi na yata kayang lampasin ng tingin. Parang ang sarap niyang haklitin mula sa pinta pero nakalimutan kong nasa tabi ko lang pala siya!

Sobrang gwapo niya na kulang na lang ay halikan ko ang painting na mukha niya kahit maalikabok na ang canvas nito.

"She's so beautiful..." hindi ko naiwasang haplusin ang mismong painting habang tinitingnan ang isang napakagandang babae.

Their painter must have been able to paint beautifully because their face was flawless. Nothing is amiss; every detail is perfect and not lightly made. It's more than just a work of art; it's a masterpiece.

"That is Yelena... my mother..."

Nagparte ang labi ko pagkalingon ko sa kanya. Mapungay ang matang ako kaniyang nginitian.

"I-I thought she's your sister." I shook my head. "She's so pretty, Heimlich..." she looks so young!

"She is." agreed and he slightly chuckled. "This last portrait of ours also showed that she died early. The next shots didn't follow up over time dahil kulang naman kami... Mother wasn't here." paliwanag niya na dahan-dahang ikinatango ko.

Huminga ako ng malalim. Mukhang hindi siya kumportableng tanungin tungkol sa kanyang ina kaya hindi ko siya pipilitin. Baka maulit na naman ang huling nangyari sa amin nung nasa date kami.

"And your sisters... ang dami mong mga kapatid na babae. At isa pa, hindi kayo sobrang magkakamukha, no? Para bang lahat kayo may kanya-kanyang asset ng ganda. Iba-iba rin ang kulay ng mata, may brown, may green, may bluish green, may gray, may blue. Wow, ha? Ano bang mga lahi niyo? Tapos... ikaw lang ang lalaki. Seriously?" sambit ko pa habang tinititigan ang mga nasa mukha ng litratro. "At'saka, hindi ko rin nakikita rito ang mga kapatid mo dito sa kastilyo niya. Bakit wala sila rito?" sunud-sunod na tanong ko.

He chuckled a little bit. "Take it easy, I will answer everything, mi adelaide, "

I bit my lower lip. "Sorry," I gave him a little grin and gave him a peace sign.

He shook his head at binalik muli ang tingin sa litrato. "My breed is British Pakistani. My father is a Half-British and legally Pakistani Muslim, and Mom, Yelena, is a white British and an Iris descent."

Tinitigan ko lang siya ng mabuti. Hindi ko alam kung bakit wala akong makitang hawig niya mula sa kaniyang ina. Lahat sila mga gwapo at magaganda. Yun nga lang, mukhang nagawa yata siya ng sama ng loob dahil matigas ang istura nito, hindi mo alam kung kaya mong palambutin dahil sa intimidating nitong pigura. Mas marami siyang nakuhang pagkakahawig ni Ilyas. Lalo na sa kulay niya, kuhang-kuha, maging sa balbas. Kung mala-tsokolate naman ang kulay ng mata ng kanyang ama, kabaligtaran naman ang kay Heimlich, bagay na hindi nag-iisang hindi niya nakuha roon sa tatay niya.

Pero maganda rin si Yelena, ano naman kaya ang lahi nito dahil iba-iba ang kulay ng mata ng kanyang mga anak? Nalilito ako sa nakikita ko at ang sakit na ng ulo ko!

"As so you know, Phryne. Halos lahat kami bastardong mga anak ni Ilyas." diretsa pa niyang sambit na hindi kumukurap.

At ako naman ay halos lumuwa ang mata ko, malaglag ang panga at ilang beses pang napakurap. Napatutop naman ako sa sinabi niya.

"W-What? Di nga?" hindi ko siya makapaniwalang tingnan.

Napapakamot siya sa batok habang siya ay nahihiyang tumango sa akin. "Yes. Look, Phryne..." he licked his lower lip. "I don't want to sugarcoat anything about my family. Sayo ko lang sinasabi ito... I can't deny that my father has lived with many different whores for a long time. I-Isa na rin pala roon ang Mama ko—"

"Y-You mean?"

Napapikit siya saglit at bumuntonghininga ng malalim. "Yes, iba ang tunay na mama ko. My real mother is a former servant in our castle. My biological mother is just like my mother, Yelena. She's also from Ireland, but according to the investigation, she's a half-filipino on her mother's side, which is my grandma. Basta malaki na ako nung nalaman ko ang tungkol sa tunay kong ina."

Napakurap ako. Unti-unti na namang sumabog ang kaloob-looban ko sa mga rebelasyong sinasabi niya sa akin. Hinay-hinay lang naman, Heimlich! Sandali lang! Seryoso ba siya?

"P-Pero..." napatingin ako sa magandang babae sa painting.

Hindi ko maiwasang malito. Kung may tunay siyang ina, at bakit parang...

Muntik na naman akong mahilo sa paliwanag niya pero mabuti na lang ay naintindihan ko. "Okay... p-pero, paano ka natutong magtagalog?"

His lips slowly formed to smile. "It's because of my biological mother. If you don't ask, even if we haven't had a chance to be together, she's still important to me. So, everything she loved, I loved too. I learned to study their language over a number of years, so I got used to it. At balak kong... kung may pagkakataon man na baka meron akong kapatid sa kanya, aalamin ko a-at pupuntahan ko," he bit his lower lip. Wala namang imposible sa kanya. Hindi ko alam na ganito ang tumatakbo sa isip niya.

Tumikhim siya saglit at matiim akong tiningnan. "I know you're confused. I was angry with Ilyas because he hid from me for so long and when I was older. Mabuti pa nga sana nung bata pa ako eh, maaari pa niya akong mauto at mabilog ang ulo ko but--damn it! I was in a twelve grade when I found out the truth," he chuckled with no sense. "Nalaman ko pa mismo kay Yelena. Na mismong inakala kong tunay na ina. Hindi niya ipinagkait sa akin ang katotohanan. "

Napasinghap ako ng malalim. "Heimlich... kung ganon, kung hindi si Yelena ang tunay mong ina. Sino ang tunay na anak niya? May pagkakataon ba na... naharap mo ang tunay mong ina?"

Mapait siyang ngumiti sa akin at umiling. Bigla naman napirat ang puso ko sa kanyang naging reaksyon.

"Nagkaroon ng anak si Yelena kay Ilyas, ngunit nakunan din noon. Hindi ko itatangging sa sobrang nabulag ako sa galit, maski tunay kong ina ayokong harapin at hanapin. Magulo at sarado ang utak ko. Hindi ko pa kayang tanggapin. Of course, it gave me a fucking shock in my whole life. That I live and everything is a lie. But because Yelena explained why my biological Mother did that, na nagawa niya akong ipaubaya, it was also because of Ilyas' greed and cruelty."

Napapaamang ako habang sa pakikinig.

"Hindi hinayaan ni Ilyas na isama ako ng tunay kong ina lalo na at kasal siya kay Yelena, kaya napilitan ang ina ko na iwan ako sa puder niya. Pinalabas niya sa lahat na ako ay anak ni Yelena. Dahil sino ba naman ang magsisira ng sariling pangalan kapag naibulgar na may anak siya sa isa sa mga naninilbihan? Ako ang unang naging bastardo ni Ilyas. Akala ko nga noon, madali kong mahahanap ang tunay kong ina dahil dito lang rin siya nanilbihan noon, pero gumagawa lang pala ako ng paraan sa wala. Hindi ko na siya makikita pa dahil matagal na pala siyang patay magmula ng dahil sa malubhang sakit niya. Nakakatawa at nakakapanghinayang isipin na sa litrato ko lang nakita ang mukha ng nanay ko. Ni hindi ko man lang siya nakausap, nahawakan, nakasama sa lahat-lahat... Sa lawak ng kastilyo namin, hindi ko man lang siya namukhaan, napakiramdaman at nakilala bilang tunay na nanay. A-At nagsisisi ako sa huli,"

"H-Heimlich..." napalunok ako. "Your mother is really nice because she doesn't want you to live with a big lie," nagpapasalamat na agad ako Yelena, kahit na namatay na siya alam kong napakabuti niyang tao.

At kahit na hindi ko pa nakikita ang tunay na nanay ni Heimlich, alam kong mabuti rin iyon at napakabait, matapang at magandang babae.

Mapait siyang ngumiti sa akin at tumango. "Tama. Pero kahit na wala akong kamalay-malay, hindi ko itatanggi na minahal ako ng parang tunay na anak ni Yelena, which is the real wife and queen of my father's life. Even though my father had a lot of hookups with different woman, it wasn't a revelation or a secret. Yelena still didn't leave him. She still loved and stayed with my father. That what fucking love does. Na kahit may kalayaan namang umalis, pinili mo pa ring manatili at itali ang sarili kahit wala namang pipigil sayo. How fool, right?"

Hindi ko maiwasang malungkot habang nakatingin sa kanya. "Yelena loves your father so much." bumuntonghininga ako ng malalim at saglit kaming natahimik.

"Nakakatakot pala magmahal ng sobra,"

Napalingon siya sa akin at tinanguan ako. "Yea,"

"Too much love will kill you, if you can't make up your mind..." muntik ko nang kantahin ang linyang ito pero pumiyok ako at tinawanan niya lang ako.

"Kill me because my love for you is overflowing, mi adelaide," umarko ang labi nito sa kaunting ngisi.

Natatawang inirapan ko siya. "Kung magmamahal ako, hindi ganun katindi. Hindi ganun katanga, kalalim at lalong kung magmamahal man ako, hindi ako mamamalimos at magmamakaawa. Iiyak man, pero hindi hahagulhol. Ganda ko kaya para saktan. Tanga na lang gagawa nun sakin," I raised my brow and flipped my hair.

Pero totoo, kung dumating sa puntong magmamahal ako, dapat, mas mahal ko ang sarili ko.

"Hm, you're right. Sobrang tanga ko na nga kung masasaktan pa kita," tumango siya sa akin habang nangingisi. "That's my Phryne,"

"I know right!" maarte kong sagot.

Umiwas naman ako ng tingin dahil sa nakakalunod niyang titig. Muntik ko na tuloy makalimutan sino pala siya! Mahiya ka naman, Prina! Masyado ng makapal ang mukha mo! Hindi ka ba nahihiya?

"Hindi mangyayari sayo yan dahil kusa kong ibibigay ang dapat at sapat na pagmamahal na mararamdaman mo," banayad na saad niya na tila inaalis niya ang agam-agam sa akin.

Kinagat ko agad ang labi ko sa sinabi niya. Dagling dinadaga na naman ang puso ko sa mga salitang binibitawan niya. Hay, Heimlich, bakit ba ang landi mo? Bakit ba ang sarap-sarap mong lumandi? Lalo tuloy akong nahuhulog sayo.

"Napakalandi mo, sige na, nawawala tayo sa topic," tinampal ko pa ang kanyang braso pero nakangiti lang siya sa harap kahit na hindi siya nakabaling sa akin. "Tell me more, Heimlich,"

"As you wish, baby," tumikhim siya saglit.

Lumingon naman ako sa kanya saglit. Ang kaninang ngiti niya ay unti-unting nawala na naman at natulala na tila malayo na naman ang iniisip.

"I'm a bastard son... But not once did Yelena make me feel like a bastard. She loved all of us, she loved me like a real child, so if you notice, I get sad when I remember her because all her loss is still fresh in my mind. Dahil... a-ayokong isipin ang pagkamatay niya. Simula nang namatay siya, nawalan na rin ng saysay ang buhay ko. Pati ang pagmamahal niya sa akin bilang anak ay kanyang natangay hanggang sa hukay. At wala akong ibang maisip kundi si Ilyas..." nakita ko pag-igting ng kanyang panga.

"Heimlich..."

"Can you imagine that? Yelena was able to love us as if we were real children born from the wombs of various Ilyas women. Ilyas, I want to blame him for everything that happens to us. In our family, on Yelena's death, he became a careless father. All he thinks about is his wealth, position, whores and money. But I kept it all because Yelena's last will to me before she died was, never to be angry with Ilyas, always obey and be a fucking good son to him. Pero paano ko gagawin ang bagay na 'yon kung yung sariling ama ko, hindi magawang ituring na totoong anak? Hindi man ako tunay na anak ni Yelena pero si Ilyas, dugo't laman niya ako."

"H-Heimlich..." hindi ko alam kung bakit nasasaktan ako sa mga sinasabi niya kahit na kalmado lang siya nagsasalita at napakalamig niya.

Hindi ko alam na may ganito siyang pinagdadaanan. Hindi ko alam na ganito ang kwento ng pamilya nila. Magulo rin at nakakalito dahil iba-iba pa pala sila ng ina ng kanyang mga kapatid. My goodness! Yes, Ilyas is attractive man, pero hindi ko alam na ganito siya kagrabe mambabae. Sa harap-harapan din ng kanyang asawa ang ginagawang kagaguhan.

Paano niya nagawa ito kay Yelena?

Isa lang umultaw sa utak ko.

Hindi niya mahal ito.

Dahil kung totoong mahal niya, hindi niya magagawa ito. Kung isang pagkakamali man, hindi pa rin tama at hindi na dapat para ulit-ulitin ito. Masasabing sinasadya ito pruwebang nagkaroon pa ng iba't-ibang anak. Sakit na iyon at hindi dapat tinatawag na 'hindi sinasadya.'

Naniniwala kasi akong; 'If you fool me once, shame on you. But if you fool me twice, shame on me,"

Yelena is a fool and shame on her.

Sorry for the harsh word Yelena if you can even hear me. She didn't use her mind and she sent more to her heart. She chose to immerse herself in the love she felt for Ilyas, so even though she was repeatedly hurt and deceived face to face—she did not leave. Kahit na mali na ang manatili, mas pinili niya ang maging mali kahit na alam niya ang tama at makabubuti para sa kanya.

But sometime, what is best is not what is right, right?

Perhaps she didn't choose to be right because she knew it would make her unhappy. She chose the wrong one because she knew it would make her happy, even if it meant being hurt by the one she loved—she was still there... beside him. She remained and continued to love her husband until her last day.

Nauunawaan ko na ganun siguro talaga kapag nagmamahal ng lubos.

But I don't think she deserves her death.

She just died, still in pain.

She hadn't even experienced enough to be loved without being too hurt.

Maybe the pain she felt carried her all the way to the pit.

I can picture his lovely mother, raising children who aren't her own, and loving Heimlich as if he were a real child. She continues to suffer with Ilyas, who does not care about her, in order to find another man who deserves her. She, on the other hand, chose to be faithful.

She stood for being a good wife and a mother.

My god. That was an achingly beautiful but ugly story.

Haynako! Kung magmamahal ako, sisiguruhin kong hindi panget! Minsan ko na nga lang ito mararanasan sa buhay ko, kaya dapat maging makabuluhan naman ang lovelife ko. At kapag nangyari iyon, siguradong handa ako at makakailag ako sa mga bagay na maaaring ikalubog ko. Ayokong mapagaya sa iba. Dahil kapag malulubog ako, sisiguruhin kong may nakahanda na akong tali para agad sa pagkaangat ko.

Kung tatalikuran, tatalikuran ko rin. Hindi ko hahabulin, tatakbuhin, maski lilingunin! At hindi-hinding ako magiging tanga. Super duper malabo yon.

"Napakabuti ng nanay mo." tukoy ko kay Yelena. "Hindi niya deserve ang pagkamatay."

"If anyone should have died, it should have been Ilyas, right?"

Napakagat ako sa ibabang labi at hindi na lamang nakasagot.

"Hindi nga pala madaling patayin ang masamang damo..." mahina siyang humalakhak.

Napakunot ako. Tama ba ang nadinig ko?

Binalingan ko siya. Masyado siyang seryoso, maaaring may galit nga talaga siya sa ama niya at patuloy na nagtatanim ng sama ng loob, pero tama pa rin ba na hilingin mo na mamatay na lang ang tunay na ama mo?

Ewan ko.

Kasi ako, kahit na may pagtatampo ako sa Nanay ko, kahit kailan, hindi ko hiniling na mawala siya sa mundo. Kahit gaano man hindi naging mabuti ang trato niya sakin, Nanay ko pa rin siya. Sya ang dahilan kung bakit buhay ako ngayon. Pero, ganun talaga siguro, kanya-kanya tayo ng pinagdaanan sa mga magulang.

Kaya sino ako para manghusga at pilitin ang paniniwala ko at nararamdaman sa nararamdaman at paniniwala niya?

Kinabahan na ako at palihim na nahabag ng makita ko ang paghigpit ng kanyang panga, habang nangingislap ang gilid ng kanyang mata. Hindi siya kumukurap, malamig man ang tinig at tingin niya sa litratong aakalain mong perpekto pero magulong pamilya. Anumang lamig din ng tinig niya, ramdam ko pa rin ang sakit sa loob niya. Na parang bombang anumang oras ay pwedeng sumabog, pero dahil nandito ako sa kanyang tabi, agad ko syang dinaluhan, hinigit ang isang braso at niyakap kasabay ng pagdantay ko ng ulo sa kanyang matigas na braso.

Namayani ang kaunting katahimikan. Parehas kaming nakatulala at malalim ang iniisip. Sa sinabi niyang kwento ay marami akong narealize sa buhay. Hindi niya alam na marami akong natutunan sa kanya.

Na hindi porke mayaman ang isang pamilya; hindi lahat ay masaya at perpekto na dahil lang sa nakukuha nila ang gusto nila. Hindi lang dahil nasa kanila na ang lahat. Mali pala ako. Natanto kong... lahat pala, lahat pala kanya-kanya ng kakulangan. Lahat tayo may hinahanapan. Lahat tayo may pilit na inaasam kahit na madalas nagpagkakaitan.

Na lahat pala, may pagdudusa rin. Iba-iba nga lang ang aspeto. Kahit na mayaman at mataas sila, hindi naman pala masaya, ang pagmamahal ay napagkaitan sa kanila. Magulo. Kahit na maraming bagay na meron kang makuha, may kulang pa rin. At hindi iyon mapapantayan na kahit anong bagay na meron ka.

Kami naman, kahit mahirap lang kami, kumpleto pa rin kami. Kahit kailan hindi nagloko ang tatay ko. Lahat kami may espasyo sa pagmamahal sa bawat-isa. Hindi lang namin ipinahahalata sa bawat-isa, pero lahat kami may pakialam. Kahit mahirap lang kami... oo mahirap na maging mahirap pero minsan kasi kahit na mareklamo kami sa mga bagay-bagay at maraming hiling ay... ramdam pa rin naman ang kuntento sa kung anuman na meron kami. Masaya at may pagmamahal.

Nagpapasalamat pa rin ako sa Kaniya, na sa kabila ng pinagdadaanan ng aming pamilya, hindi naging katulad ang buhay naming sa buhay nila, na ganun katindi. Nanatili kaming matatag.

"Maswerte ka dahil mahal ka ng mama mo. Mama ko kasi hindi, eh," mahina at pagak akong natawa. Bago niya akong balingan ay sumandal muli ako sa balikat niya.

"But my father didn't," yun nga lang.

Sasabihin ko pa sanang hindi totoo yon. But I just joked to light up his mood.

Napabuntonghininga ako ng malalim.

Naisip ko tuloy ang tatay niyang si Ilyas...

"It's been really hard for you, Heimlich ..." ang tangi kong nasaad sa kanya.

Mas lalong nag-iba ang tingin ko sa kanya. Para bang gusto ko na lang siya lambingin ng lambingin at yakapin, papaalalahanin na nandito lang ako.

I heard him chuckled a little. Pero alam kong hindi totoong masaya ang tawa na iyon.

"But I'm used to it, Phryne,"

P I E D R A I J A D A