Οι ώρες περνούσαν πολύ βασανιστικά, χίλιες φορές θα προτιμούσα να κάνω μάθημα από το να κοιτάω τους τέσσερις τοίχους μήπως και αλλάξουν χρώμα. Το καλό είναι πως τελευταία ώρα είχαμε γυμναστική. Μάλλον από την άλλη εβδομάδα θα μπουν όλα σε μια τάξη.

Από τις σκέψεις μου με διακόπτει ένα χέρι στον ώμο μου και γυρίζω να δω το ενοχλητικό στρουμφάκι.

«Πως είναι έτσι η μάπα σου;» τον ακούω να λέει.

«Ε Μπαμπαστρούμφ δεν κοιτάς την δική σου μάπα και να αφήσεις την δική μου;»

«Μπαμπαστρούμφ;» απορεί και όλας.

«Ε ναι...μπλε μαλλί λίγο στο ύψος έχουμε το θέμα αλλά δεν βαριέσαι...κανείς δεν είναι τέλειος.» του απαντάω και γυρίζω μπροστά μου. Ακούω τα χαχανητά του βλάκα από δίπλα. Το βρήκε και αστείο. Έχει πολύ κακή αίσθηση του χιούμορ. Πρέπει να τον δει γιατρός.

Ευτυχώς χτύπησε το κουδούνι και το μαρτύριο μου με τα δύο μοσχάρια τελείωσε. Έστω και για πέντε λεπτά που διαρκεί το διάλειμμα.

Πήγα προς την Κλειώ και έπεσα πάνω στην αγκαλιά της.

«Δεν τον αντέχω άλλο! Αυτόν και το μπλε γκομπλιν που κουβαλά παντού μαζί του.» αναφωνώ και κρύβω το κεφάλι μου με τα χέρια μου. Η Κλειώ δεν απάντησε απλά ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια. Μα τι είπα τέλος πάντων;

«Έλα μην κάνεις έτσι...όσο περισσότερο ασχολείσαι άλλο τόσο θα σε εκνευρίζουν.» λέει και άρχισε να περπατάει προς την αυλή. Εεε περίμενε με που πας έχω να σου πω τον πόνο μου.  Κολλητή να σου τύχη. Φτου σου ρε!

Την πλησιάζω και την βλέπω να κοιτά προς την παρέα που είναι το στρουμφάκι. Κοίταξα καλύτερα και έλειπε η μασκότ της ομάδας. Που στο καλό είναι ο Τζάκσον;

«Εμένα ψάχνεις γλύκα;» ακούω μια φωνή πίσω μου και πετάγομαι.

«Πόσο βλήμα παίζει να είσαι; Δεν βλέπεις πως ήμουν αφηρημένη; Με κοψοχολιασες!» του φώναξα και έπιασα με το χέρι μου το σημείο της καρδιάς.

«Αυτός ήταν ο σκοπός μου.» λέει και μου κλείνει το μάτι.

Ήμουν έτοιμη να του ορμήσω και να του βγάλω το μάτι, αλλά βλέπει τόσος κόσμος και δεν είμαι άτομο της βίας. Καλά δεν είμαι πολύ άτομο της βίας.

Με αυτά και με εκείνα χτύπησε το κουδούνι, η Κλειώ έφυγε στην τάξη της και εγώ πήγα προς την τάξη μου.

Μόλις φτάνει ο γυμναστής μαζευτήκαμε όλοι γύρω του και εκείνη την στιγμή τον ακούω να λέει " πέντε γύρους το γήπεδο του μπάσκετ."

Στην αρχή νόμιζα πως κάποιος μου έκανε πλάκα έλα όμως που άρχισαν σιγά σιγά όλοι να τρέχουν. Πρέπει να το κάνω; Δεν θέλω. Μαμά έλα πάρε με από αυτό το βασανιστήριο!

«Μπρουκς; Γιατί δεν τρέχεις;» ακούω τον καθηγητή να λέει. Και εκεί που ήμουν έτοιμη να πω την πιο φαντασμαγορική δικαιολογία πετάγεται ο άνθρωπος των σπηλαίων.

«Ε κύριε δεν την βλέπεται πως είναι; Σιγά μην κουνηθεί.» γυρνάει και λέει. Καλά δεν του έμαθαν πως δεν πρέπει να διακόπτει; Ε; Ε; Μάλλον όχι.

«Λοιπόν;» συνεχίζει ο καθηγητής.

«Ε Μπρουκς πως σου φάνηκε το σώμα μου χθες το βράδυ;» γυρνάει και φωνάζει από την άλλη άκρη του γηπέδου. Ιιιιι θα τον τεμαχίσω και θα τον ταΐσω στα πιράνχας που θα αποκτήσω για χάρη του ως κατοικίδια.

Χωρίς να το πολύ σκεφτώ άρχισα να τρέχω προς το μέρος του. Όμως, έλα που ήταν μακριά, έλα που είναι και γυμνασμένος και το μόνο που κατάφερα είναι να γίνω μούσκεμα από τον ιδρώτα.

Ο γυμναστής μετά μας έδωσε μπάλα και μας έβαλε να παίξουμε μπάσκετ. Και ναι εγώ είχα την τύχη να είμαι μαζί του στην ίδια ομάδα. Σε κάποια φάση γυρνάει και μου φωνάζει "δώσε μου πάσα δώσε μου πάσα." Και εγώ του έδωσα πάσα έλα όμως που η μπάλα τον βρήκε κάπου που δεν έπρεπε "καταλάθος".

Έτσι όπως ήταν κάτω στο πάτωμα και σπαρταρούσε σαν ψάρι γυρνάω τρέχοντας κοντά του και του ψιθυρίζω στο αυτί. «Την επόμενη φορά θα είναι πιο δυνατή.»

«Επίτηδες το έκανες!» άρχισε να φωνάζει. Τότε και εγώ έβαλα τα κλάματα.

«Όχι, δεν το έκανα...» γυρίζω και αντικρίζω τον καθηγητή με δακρυσμένα μάτια. «Ήθελα απλά να του δώσω πάσα. Δεν το ήθελα αλήθεια.» συνέχισα να λέω κλαίγοντας.

«Αντερσον ατυχήματα γίνονται μην το κατηγορείς το κορίτσι δεν φταίει...έλα πάμε στο ιατρείο.» είπε και μαζί με άλλα δύο παιδιά τον μετέφεραν στο ιατρείο.

Μόλις έφυγαν όλοι με πλησίασε το στρουμφάκι. Αααα θα τις φάει και αυτός.

«Γιατί το έκανες αυτό.» λέει και με πλησιάζει.

«Ποιο μάτια μου;» του λέω ειρωνικά.

«Αυτό με την μπάλα. Ξέρεις ότι μπορεί να μείνει άσφαιρος;» λέει και με πλησιάζει.

Αυτόν τι τον νοιάζει; Γκόμενα του είναι και φοβάται μη δεν του σηκωθεί και έχουν θέμα;

«Πρόβλημα δικό του και της κοπέλας του. Εγώ τι φταίω; Καταλάθος έγινε.»

«Δεν σε πιστεύω.» λέει και στενεύει τα μάτια του.

«Και είχα μια φαγούρα αν με πιστεύει ή όχι ο μπαμπαστρουμφ.» είπα και έφυγα από κοντά του. Άντε θα μου ζητήσει και τα ρέστα το στρουμφάκι.

Με την άκρη του ματιού μου τον είδα να με πλησιάζει. Έτσι άρχισα να τρέχω και μπήκα μέσα στο σχολείο. Όχι δεν τον φοβάμαι, απλά είναι τρομακτικό στρουμφάκι. Δρακουμέλ έπρεπε να τον βγάλω. Του ταιριάζει γάντι.

..................................................

Έτοιμο και αυτό το κεφάλαιο! Είμαι πραγματικά πολύ χαρούμενη με την απόφαση μου να ξανανέβει η συγκεκριμένη ιστορία!