Εδώ και μια ώρα κάθομαι στο παράθυρο μου κοιτάζοντας το σπίτι του τέρατος  προσπαθώντας να βρω το θάρρος για να πάω να ζητήσω τα σουτιέν μου. Σιγά το πράγμα μωρέ σαν να πας να ζητάς ζάχαρη απο κάποιον γείτονα...σωστά; Φυσικά και οχι!

Μπορώ να το κάνω...μπορώ να το κάνω. Πήρα τα κλειδιά μου και βγήκαν έξω απο το σπίτι ή τώρα η ποτέ. Πάω απέναντι και χτυπάω το κουδούνι. Για κακή μου τύχη όμως δεν βγαίνει το τέρας αλλά η μαμά του.

«Πως μπορώ να σε βοηθήσω;» με ρώτησε καθώς με κοιτούσε εξεταστικά.

«Εμ...εμ...εχ...έχω...βασικά...ο Τζακσον...έχει...εμ...κάτι δικο μου...εμ μια παραγγελία, έβαλα μάλλον λάθος διεύθυνση και ήρθε εδώ.» είπα γρήγορα πριν προλάβω να αλλάξω γνώμη.

«Μισό λεπτό να τον φωνάξω.» λέει και χάνεται από μπροστά μου.

Λίγα λεπτά αργότερα εμφανίζεται το γομαρι ε θέλω να πω ο Τζάκσον. «Έχεις κάτι δικό μου...» του λέω και περιμένω την απάντηση του αλλά αυτός απλά με κοιτάζει απορημένος. Καλά που τον βρήκαμε αυτόν;

«Τα σουτιέν μου θέλω βλήμα!» φωνάζω μην μπορώντας να κρατήσω την ηρεμία μου. Ε όχι να με περνάει και για χαζή.

«Δεν...» πήγε να μιλήσει όμως τον διέκοψε μια γυναικεία φωνή.

«Τζάκσον θα πρέπει να ντρέπεσαι που πήρες τα σουτιέν της κοπέλας. Έτσι σε μεγάλωσα εγώ;» του φωνάζει και ένιωσα τόση μεγάλη χαρά που με υπερασπίστηκε.

Δεν απάντησε απλά με κοίταξε γεμάτος μίσος και νεύρα. Ξύδι! Εγώ τι πρέπει να πω που είδε το σέξυ μου σουτιέν όλο το σχολείο; Εγώ θα πρέπει να έχω νεύρα όχι αυτός.

Γύρισε λίγο αργότερα με το κουτί...άνοιξα το κουτί και κοίταξα αν ήταν όλα εκεί, εντάξει όλα ήταν εκεί. Όλα εκτός από το σουτιέν που κρεμόταν παρέα με την σημαία στο σχολείο.

Ξαφνικά κατάλαβα πως αυτά...δεν τα είδα μόνο εγώ αλλά και εκείνος...σκατα! Χωρίς να πω κάτι έκανα μεταβολή και έφυγα για το σπίτι μου. Έπρεπε να ετοιμαστώ για αύριο. Με περίμενε μια πολύ...δύσκολη μέρα.

Μόλις έφτασα στο σπίτι μου, είδα την μητέρα μου να κατεβαίνει τις σκάλες φορώντας ένα υπέροχο φόρεμα.

«Μαμά; Ποιανού την καρδιά θέλεις να κάψεις σήμερα;» αναφώνησα πλησιάζοντας την. Ήταν πολύ όμορφη και το φόρεμα αυτό τόνιζε το υπέροχο σώμα της.

«Θα βγω γλυκειά μου.» μου απάντησε. Ευχαριστώ για την διευκρίνιση δεν το είχα καταλάβει...νόμιζα θα πήγαινες να πλύνεις τα πιάτα έτσι.

«Εγώ άλλο ρώτησα.» της είπα γλυκά. Κάτι μου κρύβει, όμως αφού είναι χαρούμενη με αυτόν τον άντρα...εμένα μου περισσεύει.

«Φεύγω γλυκειά μου τα λέμε!» είπε αποφεύγοντας για άλλη μια φορά την ερώτηση μου. Εγώ θα μάθω ποιος είναι! Αφού με φίλησε στο μέτωπο έφυγε κλείνοντας την πόρτα πίσω της.

Έτρεξα στο δωμάτιο μου και πήρα το λάπτοπ μου. Ώρα για ταινία! Έβαλα να δω θρίλερ ναι είμαι περίεργη. Την στιγμή που η αδρεναλίνη φτάνει στα ύψη, νιώθω κάποιον πίσω μου. Γυρνάω προς το παράθυρο και βλέπω κάποιον πάνω στο δέντρο.

Έτσι όπως ήμουν βγήκα τρέχοντας από το δωμάτιο! Θεέ μου! Πήρα τα κλειδιά και βγήκα έξω από την πίσω αυλή. Θα πηδήξω τον φράχτη. Αργότερα κατάλαβα πως αυτή ήταν μια πολύ λάθος απόφαση πάρα πολύ λάθος. Τώρα θα μου πείτε γιατί, ε γιατί δεν φτάνω να πηδήξω τον φράχτη για αυτό.

Κοίταξα δεξιά και αριστερά μου και τότε παρατήρησα το παλιό μου δεντροσπιτο. Θα πάω εκεί. Σκέφτηκα και έτρεξα προς το δέντρο, τα ξύλινα σκαλιά με το ζόρι κρατιωντουσαν στην θέση τους ενώ το σπιτάκι ήταν έτοιμο να πέσει. Μάλλον θα το ξανά σκεφτώ.

Καθώς το κοιτούσα στο μυαλό μου, άθελά μου εμφανίστηκαν εικόνες από το παρελθόν. Εικόνες που πάλευα να αφήσω πίσω μου.

Ήμουν εγώ και ο πατέρας μου, αν θα μπορούσα φυσικά να τον αποκαλώ έτσι. Και φτιάχναμε μαζί το σπιτάκι. Τον έβλεπα εβδομάδες να προσπαθεί να μου φτιάξει το "κάστρο" μου χωρίς κανένα παράπονο. Πώς μπόρεσε να μας αφήσει έτσι; Τι πάει να πει δεν μπορώ να είμαι πια μαζί σας; Του έμοιαζα με κάποια χάρτινη κούκλα; Εγώ καρδιά δεν έχω; Να πάει στην γκόμενα του εγώ δεν τον θέλω εδώ.

Χωρίς να το καταλάβω δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου, όχι δεν έπρεπε να κλάψω. Δεν έπρεπε να χαραμίσω κανένα δάκρυ μου για αυτόν τον άνθρωπο. Μου έλειπε τρομερά, ανέκαθεν ήμουν πιο κοντά με τον πατέρα μου από ότι με την μητέρα μου. Μάλλον ήρθε η ώρα να γυρίσω πίσω στο σπίτι. Αν είναι να πεθάνω θα πεθάνω.

Με βαριά βήματα μπήκα στο εσωτερικό του σπιτιού και πήγα προς το δωμάτιο μου. Κοίταξα τρομαγμένη το παράθυρο και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα βγήκα από το δωμάτιο μου και αποφάσισα να ξαπλώσω στο κρεβάτι της μαμάς μου. Το σώμα μου είχε ανάγκη να κοιμηθεί και να ηρεμήσει. Άφησα για ακόμα μια φορά τον εαυτό μου να ταξιδέψει σε κόσμους μαγικούς και μοναδικούς. Εκεί που μπορώ εγώ να φτιάξω την δικιά μου ιστορία.

Έβλεπα ένα πρόσωπο, δεν φαινόντουσαν καθαρά τα χαρακτηριστικά του. Όμως, έδειχνε πολύ ήρεμο. Πλησίασα περισσότερο για να μπορέσω να το δω καλύτερα όμως, το άτομο αυτό απομακρυνόταν από κοντά μου. Όσο το πλησίαζα άλλο τόσο απομακρυνόταν. Κρύος ιδρώτας άρχισε να με λούζει ενώ προσπαθούσα απεγνωσμένα να τον φτάσω.

«Έμμα σήκω!» ακούω την φωνή της μητέρας μου, στενεύω τα μάτια μου και προσπαθώ να δω αν εκείνο το άτομο είναι η μαμά μου αλλά μπα, άγνωστος παραμένει.

«Σηκω έχεις σχολείο!» συνεχίζει. Τώρα είναι που δεν θα σηκωθώ, προτιμώ να κυνηγάω τον άγνωστο παρά να δω τον Τζάκσον και το στρουμφάκι του.

«Έμμα δεν θα το ξανά πω. Σήκω!» φώναξε λίγο πριν κλείσει με δύναμη την πόρτα πίσω της. Πήρα όσο θάρρος μου είχε απομείνει και απαρνήθηκα τον έρωτα μου. «Θα σε δω το μεσημέρι αγάπη μου.» φωνάζω και απλώνω μπροστά το ένα μου χέρι προσπαθώντας να δείξω δραματική. Τότε βλέπω τον Τζάκσον στο παράθυρο του να με παρατηρεί και να σκάει στα γέλια. Ε και εγώ επειδή είμαι πολύ πρωινός τύπος του σήκωσα το μεσαίο μου δάχτυλο και έκλεισα τα παντζούρια.

Πήγα στο μπάνιο έπλυνα το πρόσωπο μου και έπιασα τα μαλλιά μου σε μια ψηλή κοτσίδα, είχε πολύ ζέστη για να τα αφήσω κάτω. Πήρα την τσάντα μου μαζί με ένα τετράδιο και έφυγα. Μάλλον σήμερα θα πάρουμε το πρόγραμμα. Καθώς ανοίγω την πόρτα τον βλέπω μπροστά μου. Όρεξη που την έχει πρωί πρωί.

«Εμένα..δεν θα μου κάνεις χειρονομίες.» λέει και φεύγει.

«Καλημέρα και σε εσένα!» του φωνάζω με αποτέλεσμα να γυρίσει και με κοιτάξει εκνευρισμένος, εγώ απλά του χαμογέλασα αθώα.

Άλλη μια βασανιστική μέρα στο σχολείο αρχίζει. Η αλήθεια είναι πως με εκνευρίζει η ρουτίνα του σχολείου...αλλά τι να κάνουμε πρέπει να ζήσουμε με αυτήν.

............

Καλησπέρα! Έτοιμο ακόμα ένα κεφάλαιο! Περιμένω πως και πως να διαβάσω τα σχόλια σας! Ερώτηση. Πως σας φαίνεται η Έμμα και ο Τζάκσον;