Πέρασε μια εβδομάδα από το περιστατικό με τον Τζάκσον. Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο. Ξύπνησα με πολύ ενέργεια η αλήθεια είναι και ήμουν πολύ, πολύ χαρούμενη γιατί επιτέλους θα μπορέσω να δω το αγόρι που μου αρέσει, κοινώς κρας.

Έβαλα μια φλωραλ φούστα με ενα άσπρο τοπακι απο πάνω, έπιασα τα μαλλιά μου μια ψηλή κοτσίδα και φυσικά φόρεσα τα πέδιλα μου. Πήρα την τσάντα μου, κατέβηκα κάτω, πήγα στην κουζίνα και αφού έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο της μαμάς μου έφυγα.

Η Κλειώ μου έστειλε μήνυμα πως με περιμένει απ' έξω οπότε δεν έπρεπε να αργήσω. Μόλις την είδα έτρεξα κατά πάνω της αγκαλιάζοντας την.

«Σιγά καλέ!» φώναξε καθώς γελούσε. «Άντε πάμε μην αργήσουμε.» συμπλήρωσε και πιάνοντας με αγκαζε προχωρήσαμε για το σχολείο.

«Χώρισα...» μου είπε και γύρισα να την αντικρίσω με γουρλωμενα μάτια έτοιμα να βγουν από τις κόγχες τους.

«Τι;» φώναξα μην πιστεύοντας αυτά που έλεγε.

«Ναι...δεν πήγαινε άλλο.» είπε και μπήκε στην αυλή του σχολείου.

Είχαν ήδη μαζευτεί αρκετά παιδιά στην αυλή του σχολείου, ήμουν πολύ χαρούμενη. Κάποια στιγμή σήκωσα το κεφάλι μου και είδα κάτι κόκκινο να ανεμίζει παρέα με την σημαία του σχολείου. Ω καλέ! Μοιάζει με σουτιέν. Μαζί με την Κλειώ πλησιάσαμε περισσότερο τον στήλο για να δούμε καλύτερα το σουτιέν. Την κακομοίρα ποιός τόλμησε να της το κάνει αυτό; Θα πρέπει να νιώθει χάλια. Τώρα που το παρατηρώ καλύτερα μοιάζει τρομερά με ένα κόκκινο σουτιέν που είχα παραγγείλει... αλλά εμένα δεν έφτασε ποτέ αυτή η παραγγελία.

Ξαφνικά μια φωνή ακούγεται από τα μεγάφωνα. «Έμμα Μπρουκς πως σου φαίνεται το καινούριο σου σουτιέν;»

Στα λόγια αυτά τα αυτιά μου άρχισαν να βουιζουν, ενώ δάκρυα πάλευαν να βγουν. Κοίταξα γύρω μου τα εκατοντάδες ζευγάρια μάτια που είχαν γυρίσει να με κοιτάξουν. Η Κλειώ κάτι μου έλεγε όμως δεν ήμουν σε θέση να της απαντήσω, με όσο θάρρος και αξιοπρέπεια μου είχε μείνει έτρεξα προς το γραφείο του διευθυντή να δω ποιο ζώον τόλμησε να κάνει κάτι τέτοιο.

Μόλις ανοίγω την πόρτα βλέπω τον Τζάκσον και άλλο ένα παιδί με...μπλε μαλλιά; να γελάνε.

«Τζάκσον σε έχω κρεμάσει!» φωνάζω ενώ τον πλησιάζω απειλητικά... όσο απειλητικό μπορεί να φαίνεται το 1,60 τέλος πάντων. Το αγόρι με τα μπλε μαλλιά άρχισε να κακαριζει κάνοντας με να γυρίσω εκνευρισμένη προς το μέρος του. «Εσύ στρουμφάκι βούλωνε.» του απάντησα καθώς το σαγόνι μου άρχισε να τρέμει απο τα νεύρα και την ένταση.

Ο Τζάκσον με πλησίασε εξαγριωμένος «Μίλα καλύτερα στον φίλο μου!» φώναξε μπροστά στο πρόσωπο μου. Αχ θα του σπάσω το κεφάλι.

«Ο φίλος σου μιλιά δεν έχει; Θέλει και μέσω να μιλήσει;» του λέω καθώς προσπαθώ να τον απομάκρυνω.

«Πολύ φορά δεν νομίζεις πως πήρες;» απάντησε και με πλησίασε περισσότερο με αποτέλεσμα να βρίσκομαι ανάμεσα σε αυτόν και το γραφείο του διευθυντή. Σκέφτομαι πολύ σοβαρά να πηδήξω πάνω στο γραφείο.

«Τι γίνεται εδώ;!» ακούω την βροντερή φωνή του διευθυντή. Και τότε...μου ήρθε μια ιδέα. Αφού κοίταξα τον Τζάκσον και το στρουμφάκι άρχισα να κλαίω.

«Δεσποινίς Μπρουκς; Τι έγινε;» Με ρώτησε. Τα καλά του να είσαι καλή μαθήτρια.

«Με...με γελοιοποίησαν μπροστά σε όλο το σχολείο...και...και μετά πήγε να μου επιτεθεί...» άρχισα να φωνάζω και να ωρύομαι μέσα στο γραφείο.

«ΨΕΜΑΤΑ ΣΑΣ ΛΕΕΙ!» φώναξε ο Τζακσον και εγώ μαζεύτηκα στην θέση μου "τρομαγμένη".

«Χαμήλωσε τον τόνο της φωνής σου νεαρέ! Αύριο εσένα και τον φίλο σου σας θέλω στο γραφείο! Μην διανοηθείτε να μην έρθετε!» τους φώναξε και μας άφησε να φύγουμε, αφού μου είπε πως ότι και να γίνει να πάω να του μιλήσω.

«Αυτό...θα μου το πληρώσεις Μπρουκς.» ψιθύρισε απειλητικά στο αυτί μου.

«Τα απ' αυτά μου θα πάρεις Τζάκσον.» του απάντησα και εγώ χαμογελαστή και κατευθύνθηκα στο προαύλιο.

«Τι έγινε;» με ρώτησε ανήσυχη η Κλειώ.

«Θα σου πω αργότερα. Τώρα πρέπει να μάθουμε σε ποια τάξη είμαστε.»

Λίγα λεπτά αργότερα βρισκόμασταν στην αίθουσα και περιμεναμε να μας αφήσουν να φύγουμε. Τότε την πόρτα ανοίγει ο Τζάκσον και το στρουμφάκι του. «Συγγνώμη που αργήσαμε είμαστε καινούριοι και...χαθήκαμε.» απάντησε γλυκά και έξυσε νευρικά τον σβέρκο του. Αχχχ τι τέλειος που δείχνει έτσι...

«Ναι φυσικά. Καθίστε έχει δυο κενές θέσεις πίσω απο την δεσποινίς Μπρουκς.» είπε η καθηγήτρια.

Ε; Υπάρχει άλλη Μπρουκς εδώ; αχ σε παρακαλώ ας υπάρχει...και... όχι εγω είμαι.

«Πως σου φάνηκε το σουτιέν;» με ρώτησε και έσκασε ένα χαμόγελο.

«Δεν είναι του τύπου μου...μάλλον εσενα θα σου πήγαινε πιο πολύ...θα τόνιζε τα μάτια σου.» του απάντησα με την σειρά μου και γύρισα μπροστά.

Καθώς παρατηρούσα την καθηγήτρια κατάλαβα πως έριχνε κλέφτες ματιές στον Τζάκσον. Ε οχι! Αυτό πάει πολύ! Είναι δικός μου...γείτονας, μόνο εγώ θα τον κοιτάζω σαν ξερολουκουμο!

Ξαφνικά ένιωσα κάτι υγρό και μάλιστα κρύο να κυλάει στην πλάτη μου! Σηκώθηκα όρθια και άρχισα να τσιριζω.

«ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΚΑΝΕΙΣ;!»

«Μην βριζεις είσαι σε τάξη...και μου χύθηκε καταλάθος ο καφές.»

«Επίτηδες το έκανες!» φώναξα και προσπάθησα να ηρεμήσω. Είναι ακόμα η αρχή! Στο τέλος της χρονιάς θα εχω γίνει σαραβαλακι.

«Δεν πειράζει Έμμα πήγαινε να πλυθείς.» είπε η καθηγήτρια γλυκά. Άμα σου φέρω τίποτα στο κεφάλι και εσένα...

Βγήκα απο την τάξη και κατευθύνθηκα προς τις τουαλέτες. ΕΝΤΑΞΕΙ μπορεί να τον χώρισε η κοπέλα του αλλά εγώ ΔΕΝ τον εκανα ρεζίλι σε όλο το σχολείο! Μπορεί να τον είδα γυμνό αλλά το εκανα ΜΟΝΟ εγώ και οχι ΟΛΟ το σχολείο.

«Και είναι ακόμα η αρχή.» το άκουσα να λέει καθώς στήριζε το σώμα του στον τοίχο δίπλα στην πόρτα.

«Φύγε...αρκετά! Είσαι πολύ βλήμα τελικά!» του φώναξα και έκανα να φύγω.

«Πρόσεχε πως μιλάς.» αγριεψε. Σιγά ρε! Πάω να φέρω το λουρί να τον δέσω μην δαγκώσει κάνα περαστικό και έχουμε κρούσματα λύσσας μετά.

«Όπως θέλω θα μιλάω!» απάντησα με την σειρά μου και αφού κρατήθηκα μην τον φτισω έφυγα. Αυτό θα το κάνω αργότερα.

Αφού μας έδιωξαν απο το σχολείο στο δρόμο για το σπίτι άρχισα να λέω στην Κλειώ όλα όσα έγιναν. Αυτή με την σειρα της δεν έπαψε να γελάει κάνοντας τα νεύρα μου κρόσσια.

«Νομίζω πρέπει να πας να πάρεις τα σουτιέν σου.» είπε και ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια.

Αχ θα φάει μπουνιά βαστάτε με! Όμως, έχει δίκιο πρέπει να πάω να τα πάρω.

...................

Καλησπέρα και πάλι! Ακόμα ένα κεφάλαιο στην ιστορία της Έμμας και του Τζάκσον έφτασε στο τέλος της!!!