Ένιωθα δυο μάτια καρφωμένα πάνω μου καθώς κοιμόμουν, ανοίγω απαλά τα μάτια μου και βλέπω τα γαλανά μάτια της Αυγής κολλημένα πάνω μου. Μια κοιτούσε εμένα και μια το μπλόκ που είχε στα χέρια της.

«Μην κουνηθείς!» φωνάζει καθώς καρφώνει τα μάτια της πάνω μου. Χωρίς να πω λέξη κάθομαι στην θέση μου και περιμένω να τελειώσει το "έργο" της όπως το αποκαλεί. 

«Θέλεις μετά να βγούμε να παίξουμε στο χιόνι;» ρωτάει ενώ μια λάμψη ευτυχίας φωτίζει τα γαλανά μάτια της.

«Θα το ήθελα πολύ Αυγή όμως, δεν ξέρω αν θα το επιτρέψει ο πατέρας σου.» της απαντάω.

«Δεν θα πει κάτι.» λέει και γρήγορα σηκώνεται από την θέση της και κατευθύνεται προς την ντουλάπα της. Λίγα λεπτά αργότερα έβγαλε από την ντουλάπα της κάποια χειμερινά ρούχα. «Αυτά για να είσαι ζεστά. Εγώ θα πάω να μιλήσω στον μπαμπά μου.» λέει απαλά, ανοίγει την πόρτα και απομακρύνεται. Μόλις έφυγε σηκώθηκα από την θέση μου και έσπρωξα απαλά την πόρτα. Πήρα τα ρούχα στα χέρια μου και άρχισα να τα φοράω. Το λευκό μπουφάν έδειχνε τόσο όμορφο και παραδεισένιο όπως ο κάτοχος του. Γλυκό και αθώο. Κάθισα για άλλη μια φορά πάνω στο κρεβάτι και περίμενα την Αυγή να έρθει.

Λίγα λεπτά αργότερα η πόρτα ανοίγει και μια κατ' ενθουσιασμένη Αυγή εισέρχεται μέσα στο δωμάτιο.
«Σήμερα θα παίξουμε στο χιόνι!» φώναζε ξανά και ξανά.  Ξαφνικά πλησιάζει κοντά στο πρόσωπο μου και ψιθυρίζει "θα πάμε κάποια μέρα να δω τον αδελφό μου...". Χωρίς να περιμένει απάντηση απλά σηκώνεται και πιάνει το χέρι μου. Άντε έλα!»

Με την καθοδήγηση της βγήκαμε στο εξωτερικό του σπιτιού. Το κρύο χτύπησε το πρόσωπο μου ενώ λευκές νιφάδες χιονιού άρχισαν να πέφτουν πάνω στο ήδη λευκό τοπίο. Κοίταξα δίπλα μου την Αυγή, είχε σηκώσει το κεφάλι της και κοιτούσε τον γκρίζο ουρανό. «Τι όμορφα που είναι!» αναφώνησε και άπλωσε το χέρι της ενώ οι κρύες νιφάδες έλιωναν στη θέρμη του χεριού της. Σκύβω ελάχιστα και παίρνω το χιόνι στο χέρι μου και σχηματίζω μια μικρή μπάλα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και την πέταξα πάνω στον μικρό άγγελο. Ένα τεράστιο χαμόγελο στόλισε το προσωπάκι της ενώ τα γαλανά της μάτια έλαμψαν. Έφτιαξε και αυτή με την σειρά της μια χιονόμπαλα και μου την πέταξε γελώντας δυνατά.

Οι φωνές μας αντηχούσαν πάνω στα βουνά ενώ η χαρά της Αυγής απερίγραπτη. Έτρεχε από το ένα μέρος στο άλλο άλλοτε πετώντας μου χιονόμπαλες και άλλοτε απλά πετώντας προς τα πάνω το χιόνι. «Είναι τόσο όμορφα!» φώναζε ξανά και ξανά. Το βλέμμα μου πλανήθηκε για άλλη μια φορά πάνω στο παλιό σπίτι. Άντρες στέκονταν πάνω σε κάθε γωνιά και παράθυρο του σπιτιού παρατηρώντας μας να παίζουμε.

Κοίταξα για άλλη μια φορά το κατάλευκο πρόσωπο της Αυγής που τώρα φαινόταν λίγο πιο χλωμό λόγο του τοπίου. «Σε ευχαριστώ!» αναφωνεί και με πλησιάζει λαχανιασμένη. «Πρέπει να βρούμε τρόπο να πάμε στον αδελφό μου...» ψιθυρίζει και λίγα λεπτά αργότερα μου πετάει μια χιονόμπαλα. 

Ξαφνικά μου ψιθυρίζει "φύγε" και αρχίζει και τρέχει προς το δάσος. Τέσσερις άντρες άρχισαν να τρέχουν πίσω της ενώ η προσοχή όλων είχε στραφεί προς αυτήν. Χωρίς δεύτερη σκέψη τους ακολούθησα, δεν ήθελα ο μικρός άγγελος να πάθει κάτι. Ξαφνικά ένα χέρι τυλίγεται γύρω μου και με τραβάει πίσω. Τα μάτια μου γουρλώνουν ενώ η καρδιά μου κοντεύει να σπάσει από τον φόβο. Γυρίζω και αντικρίζω τον πατέρα μου. Δάκρυα ανακούφισης κυλάνε πάνω στα μάγουλα μου. Επιτέλους θα γυρίσω σπίτι.

Πυροβολισμοί άρχισαν να ακούγονται προς την κατεύθυνση που έφυγαν οι άντρες με την Αυγή. Χωρίς δεύτερη σκέψη άρχισα να τρέχω προς τα εκεί. Αίματα παντού, ο μικρός άγγελος όμως πουθενά. Το δάσος τώρα έμοιαζε ακόμα πιο απόμακρο και σκοτεινό, ο μικρός άγγελος δεν ήταν πουθενά.

Την νεκρική σιγή που επικρατούσε διέκοψε ένα ουρλιαχτό. Άρπαξα ένα όπλο και έτρεξα για άλλη μια φορά προς τα εκεί. Είδα τον μικρό άγγελο να στέκεται πάνω σε ένα σώμα ενώ κάτω μια κηλίδα αίματος άρχισε να κάνει την εμφάνιση του.

Με αργά βήματα πλησίασα, ήθελα να δω τον άντρα που βρισκόταν κάτω από τον μικρό άγγελο. Το ξανθό μαλλί και το λευκό του πρόσωπο είχαν λερωθεί με αίμα ενώ...τα χαρακτηριστικά του μου έμοιαζαν τόσο γνωστά. Όσο πλησίαζα άλλο τόσο ήθελα να τρέξω μακριά. Μέχρι που κατάλαβα πως το άτομο αυτό ήταν ο Τζάκσον. Τα γόνατα μου λύγισαν, τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν ενώ τα πάντα γύρω μου άρχισαν να γυρίζουν. «ΟΧΙ ΚΑΙ ΕΣΥ!» φωνάζει ο μικρός άγγελος. Όμως, το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να την κοιτάξω σε αυτά τα γαλανά μάτια που θύμιζαν τόσο τον αδελφό της. Το σώμα μου πονούσε ήθελα να πλησιάσω περισσότερο να τον δω, να δω αν αναπνέει.

Περισσότερες φωνές άρχισαν να ακούγονται γύρω μας. Ένστολοι άντρες μας περικύκλωσαν άλλοι πήραν τον Τζάκσον μακριά, άλλοι μιλούσαν στον πατέρα μου και άλλοι φρόντιζαν εμένα και την Αυγή. Εκείνη την στιγμή έκλεισα απλά τα μάτια μου, δεν ήθελα να συνεχίσω να ζω με αυτόν τον πόνο. «Όλα καλά θα πάνε μικρή...» ήταν το τελευταίο πράγμα που άκουσα λίγο πριν λιποθυμήσω.