Οι αχτίδες του ηλίου χάιδεψαν απαλά το κοιμισμένο μου πρόσωπο. Αναδεύτηκα απαλά στον ύπνο μου όταν το χέρι μου ακούμπησε κάτι μαλακό και ζεστό. Άνοιξα διστακτικά τα μάτια μου και γύρισα να αντικρίσω αυτό που ακούμπησα. Σηκώνω απαλά το σώμα μου και με αργές κινήσεις προσπαθώ να δω τον άντρα που είναι δίπλα μου. Το στομάχι μου είχε δεθεί κόμπος στην σκέψη μόνο πως δίπλα μου θα βρισκόταν κάποιος άγνωστος. Πλησίασα σιγά σιγά το κεφάλι μου πάνω από το δικό του. Όταν κατάλαβα πως ήταν ο Τζάκσον άφησα την ανάσα μου να βγει ελεύθερη, με αποτέλεσμα να πέσει πάνω του. Αναδεύτηκε ελάχιστα και άνοιξε τα γαλανά του μάτια.

«Η καλύτερη καλημέρα.» λέει με την βραχνή φωνή του ενώ μου χαμογελάει αχνά. Εγώ δεν μίλησα, δεν ήξερα τι να πω. Απομακρύνθηκα από κοντά του και σηκώθηκα από το κρεβάτι. Μόλις τα πόδια μου ακούμπησαν στο πάτωμα ένιωσα το δωμάτιο γύρω μου να γυρνάει. Δύο χέρια τυλίχτηκαν γύρω από την μέση μου τραβώντας με κοντά σε ένα γεροδεμένο σώμα. Σήκωσα ζαλισμένη το κεφάλι μου και τον κοίταξα. Στα μάτια του διέκρινα μια δόση ανησυχίας.

«Καλά είμαι.» του απάντησα και προσπάθησα να απομακρυνθώ για άλλη μια φορά από κοντά του.

«Όχι δεν είσαι.» είπε και με αργές κινήσεις με οδήγησε στο κρεβάτι του. «Κάθισε.» πρόσθεσε και αφού βεβαιώθηκε πως ήμουν εντάξει βγήκε από το δωμάτιο του.

Όση ώρα έλειπε από το δωμάτιο είχα την ευκαιρία να παρατηρήσω τον χώρο γύρω μου. Το δωμάτιο ήταν αρκετά τακτοποιημένο ενώ τα χρώματα που κυριαρχούσαν ήταν το μαύρο και το λευκό. Τον τοίχο δίπλα από το κρεβάτι του κοσμούσαν κάδρα γεμάτα φωτογραφίες. Στις περισσότερες βρισκόταν αυτός και η μητέρα του, σε άλλες ήταν με μια κοπέλα αγκαλιά και στις υπόλοιπες με τους φίλους του. Με αργές κινήσεις σηκώθηκα και πλησίασα την φωτογραφία με το ξανθό κοριτσάκι. Το χαμόγελο της σε μαγνήτιζε ενώ τα καταγάλανα μάτια της την έκαναν να μοιάζει με έναν μικρό άγγελο. Τα μάτια μου χάθηκαν μέσα σε αυτή την υπέροχη φωτογραφία που μέσα της φώλιαζε μια υπέροχη ανάμνηση.

«Είναι πολύ όμορφη.» ακούω την φωνή του πίσω μου.

«Ναι είναι... συγγενής σου;» λέω χωρίς να πάρω τα μάτια μου από την φωτογραφία.

«Ναι. Η αδελφή μου είναι.» λέει χαμηλόφωνα.

«Αλήθεια; Και που είναι τώρα;» ρωτάω γεμάτη περιέργεια. Ήθελα και εγώ να γνωρίσω από κοντά τον μικρό άγγελο με τα γαλάζια μάτια.

«Στον παράδεισο. Ο κόσμος των ανθρώπων ήταν πολύ σκληρός για αυτήν...» λέει και περνάει αργά το χέρι μέσα από τα μαλλιά του. Η θλίψη στα μάτια του έκανε την καρδιά μου να ραγίσει. Πλησίασα κοντά του και τον αγκάλιασα. Δεν έπρεπε να ρωτήσω, ήταν λάθος.

«Συγγνώμη.» ψιθυρίζω. Τα χέρια του με πιάνουν από τους ώμους και με απομακρύνουν ελάχιστα. «Γιατί;» ρωτάει και με κοιτάζει έντονα στα μάτια.

«Που σε έκανα να θυμηθείς την αδελφή σου...» του λέω μετανιωμένη που ρώτησα.

«Δεν έκανες τίποτα κακό...την Αυγή δεν την ξέχασα ποτέ. Πάντα θα φωλιάζει μέσα στην καρδιά μου.» απαντάει και με κλείνει για ακόμα μια φορά στην αγκαλιά του. Χαίρομαι που η μικρή Αυγή είχε έναν τέτοιο αδελφό.

«Πως... πέθανε;» τον ρώτησα καθώς η περιέργεια μου ολοένα και μεγάλωνε.

«Ο πατέρας μου έβαλε φωτιά στο σπίτι, είχαμε βγει εγώ και η μαμά μου, όμως η Αυγή έτρεξε να σώσει το σκυλάκι μας και...μαζί με αυτό έγιναν στάχτες...» απαντά και αφήνει τα δάκρυα να κυλήσουν. Η καρδιά μου σφίχτηκε. Ο μικρός άγγελος πόνεσε, πόνεσε πολύ...

"Μικρέ μου άγγελε αν με ακούς σου λέω από τα βαθύ της καρδιάς μου ένα μεγάλο λυπάμαι. Λυπάμαι για αυτόν τον άσχημο κόσμο, λυπάμαι για τον πόνο που σου προκάλεσαν. Λυπάμαι που έφυγε από την ζωή το γλυκό σου και φωτεινό χαμόγελο. Δεν είχα την ευκαιρία να σε γνωρίσω αλλά μέσα από τον αδελφό σου μπορώ να καταλάβω πως είσαι όντως ένας άγγελος." είπα μέσα μου ενώ δάκρυα άρχισαν να κυλάνε πάνω στα μάγουλα μου.

«Σςςς μην κλαις...τώρα είναι σε έναν πιο φωτεινό κόσμο.» λέει και προσπαθεί να με κάνει να γελάσω. Όμως, η εικόνα του μικρού αγγέλου είναι χαραγμένη ανεξίτηλα στην μνήμη μου. Δεν ξέρω γιατί με τράβηξε τόσο αυτό το κορίτσι αλλά δεν μπορώ να την βγάλω από το μυαλό μου. Είχε κάτι το αγνό και μοναδικό.

«Πρέπει να φύγω.» του είπα και χωρίς να προσθέσω κάτι άλλο έφυγα. Πήγα τρέχοντας στο σπίτι μου και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου. Είχα ανάγκη από ύπνο και ξεκούραση.

Μόλις έκλεισα τα μάτια μου ο μικρός άγγελος εμφανίστηκε μπροστά μου. «Πρόσεχε τον Τζάκσον...» είπε και αφού μου χαμογέλασε έφυγε.

«Θα τον προσέχω μικρέ μου άγγελε...» απάντησα. Δεν ήξερα αν ο άγγελος που εμφανίστηκε μπροστά μου ήταν αληθινός ή η φαντασία μου παίζει άσχημα παιχνίδια όμως, θέλω να πιστεύω πως ήταν η μικρή Αυγή, η οποία ανησυχούσε για τον αδελφό της. Με αυτές τις σκέψεις αφέθηκα στην αγκαλιά του Μορφέα.