Όλοι οι έφηβοι χόρευαν στον ρυθμό της μουσικής, εγώ πάλι δεν είμαι τόσο καλή στον χορό. Η Κλειώ πήγε να βρει το αγόρι της και έτσι εγώ είχα την ευκαιρία να κοιτάξω τον κόσμο γύρω μου, συγκεκριμένα το γειτονάκι . Τα μάτια πλανήθηκαν στον χώρο και προσπάθησα να βρω τον άγνωστο, όμως ήταν άφαντος.

«Πώς είναι το πάρτι;» άκουσα μια φωνή και δευτερόλεπτα αργότερα ένιωσα ένα χέρι στον ώμο μου. Γύρισα να αντικρίσω το άτομο που με διέκοψε απο την αναζήτηση μου. Είδα τον Τόμας.

«Ναι! Πολύ ωραίο!» απάντησα καθώς προσπαθούσα να φανώ ευγενική. Τον αγνόησα και άρχισα να ξανά κοιτάζω γύρω μου, αυτή την φορά ψάχνοντας την Κλειώ, αλλά ήταν άφαντη και αυτή. Ωραία θα περάσουμε και σήμερα. Με εκνευρίζει πολύ όταν το κάνει αυτό. Προχώρησα μέσα στο πλήθος, νόμιζα πως δεν θα έβγαινα ποτέ ζωντανή από εκεί μέσα. Σαν σαρδέλες είχαμε γίνει.

Προχώρησα προς τον κήπο και τότε την είδα. Ο Λίο καθόταν επάνω σε ένα παγκάκι ενώ η Κλειώ την καθισμένη επάνω στα πόδια του. Γελούσαν και μιλούσαν με κάποιον. Παρατήρησα καλύτερα τον συνομιλητή τους, μιλούσαν με...τον άγνωστο; Έβγαλα γρήγορα το κινητό απο την τσέπη μου και κοίταξα στην κλειστή οθόνη το είδωλο μου, εντάξει ήμουν καλά. Πήρα μια βαθιά ανασα και κατευθύνθηκα προς το μέρος τους.

«Γεια σας παιδιά!» είπα καθώς χαμογελούσα προσπαθώντας να δείχνω χαλαρή μπροστά στον νέο μου γείτονα.

«Εσένα κάπου σε ξέρω...» είπε ο άγνωστος. Εκείνη την στιγμή ένιωθα τον κρύο ιδρώτα να με λούζει...μην το πεις μην το π- «Ναι είσαι η stalker απο σήμερα το πρωί!» συμπλήρωσε και άρχισε να γελάει.

Κοίταξα το έδαφος και παρακάλεσα να ανοίξει και να με καταπιεί...ομως δεν μου έκανε την χάρη. Σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα την Κλειώ η οποία είχε ξεσπάσει σε τρανταχτά γέλια. Να θυμηθώ να την σκοτώσω μετά.

«Το όνομα της stalker είναι Έμμα!» είπα λίγο πιο δυνατά απο όσο ήθελα.

«Το δικό μου όνομα είναι Τζάκσον.» είπε καθώς σήκωσε το ένα του φρύδι. Να μου σπάσει τα νεύρα θέλει; Ακόμα δεν ήρθε. «Ελπίζω Εμμα την επόμενη φορά να είσαι πιο διακριτική, σε κανέναν δεν αρέσουν οι ματακιδες.» συμπλήρωσε και αφού μου έκλεισε το μάτι έφυγε. Εγώ έμεινα εκεί στην θέση μου με τα μάτια γουρλωμένα και το στόμα ορθάνοιχτο να χάσκει. Πως τόλμησε να πει κάτι τέτοιο;

Γύρισα να κοιτάξω την Κλειώ, η οποία με το ζόρι κρατούσε τον εαυτό της να μην γελάσει, μην πω για την αποτυχημένη προσπάθεια του Λίο, ο οποίος έβγαζε πνιχτους ήχους σαν την φώκια.

«Αν θες να γελάσεις γελά!» του φώναξα και έκανα να φύγω, όμως η φωνή της Κλειώ με σταμάτησε πιάνοντας μου το χέρι απαλά.

«Η διάθεση μου έχει πιάσει πάτο, πάω σπίτι.» της είπα και έφυγα. Ακούς εκεί ματάκιας! Ποιός εγώ! Έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του! Εγώ απλά ενημερώνομαι για το τι γίνετε στην γειτονιά! Εγκλημά είναι η ενημέρωση; Οχι!

Καθώς έφευγα του εριξα μια φευγαλέα ματιά. Γάιδαρε! Χαίρομαι μόνο που ήταν φίλοι μου εκεί όταν το είπε...γιατί αν το μάθαιναν άλλοι...αντίο κοινωνική ζωή. Θα πάω να μετακόμισω στην Ζιμπάμπουε. Ναι αυτό θα κάνω. Καθώς σκεφτόμουν κουνούσα το κεφάλι μου δεξια και αριστερά, το κάνω συχνά αυτό. Ξέρω πως πρέπει να το σταματήσω γιατί μοιάζω με δολοφόνο που το έσκασε από κάποια φυλακή αλλά δεν γίνεται με τίποτα...κακιά συνήθεια σας λέω.

«Εκτός από stalker, μιλάς και μόνη σου! Είσαι πολύ περίεργη τελικά.» άκουσα μια φωνη από πίσω μου, δεν χρειάστηκε να γυρίσω ήξερα πολύ καλά ποιός ήταν.

«Είδες μωρέ;» είπα και συνεχισα την διαδρομή μου, ακούς εκεί περίεργη.

«Που πας;» με ρωτησε και άρχισε να περπατάει δίπλα μου.

«Να μην σε νοιάζει. Φύγε τώρα.» του απάντησα και επιτάχυνα το βήμα μου, δεν είχα καμία διάθεση να του μιλήσω. Δεν πήρα απάντηση άρα υπέθεσα πως έφυγε.

Προχωρούσα προς το σπίτι μου, σκεπτόμενη τρόπους να τον αφανίσω αλλά γιατί να λερώσω τα χέρια μου με αίμα; Θα βάλω κάποιον άλλον να το κάνει! Σκέφτηκα και χαμογελούσα μόνη μου στην μέση του δρόμου. Αν κάποια μέρα καλέσουν το 100 να με μαζέψει δεν θα απορήσω.

Μόλις έφτασα σπίτι έβγαλα τις γόβες μου και καθώς ανεβαινα τις σκάλες ξεκουμπωνα το σούτιεν. Αντανακλαστικά το βλέμμα μου έπεσε στο απέναντι σπίτι, τα φώτα στον επανω όροφο ήταν ανοιχτά, το ίδιο και οι κουρτίνες. Προσπάθησα να δω καλύτερα όταν ξαφνικά ξεπρόβαλε όπως τον γέννησε η μαμά του, ο Τζάκσον! Πνίγηκα με το ίδιο μου το σάλιο, δεν την περίμενα καθόλου μια τέτοια εξέλιξη. Σε μια προσπάθεια να μην με δει έπεσα και σύρθηκα στο πάτωμα, δεν ήθελα να του δώσω κανένα δικαίωμα να με λέει ματάκια και stalker.

Ωχ θεέ μου τι θα κάνω; Κοίταξα την πόρτα του δωματίου μου, χαίρομαι που δεν άνοιξα ακόμα τα φώτα. Σύρθηκα σαν το φίδι μέχρι εκεί και βγήκα από το δωμάτιο, μετα απο λίγα λεπτα ξανά μπήκα μέσα και έκλεισα τις κουρτίνες. Δεν νομιζω να το κατάλαβε πως τον είδα ε; Όχι, τι είναι να με δει μέσα στα σκοτάδια κουκουβάγια;

Αφού φόρεσα τις υπέροχες μου ροζ πιτζάμες, πήρα το λάπτοπ στα χέρια μου και έβαλα να δω μια ταινία. Στην αρχή της ταινίας το κινητό μου αρχισε να χτυπά. Ποιος είναι βραδιατικα;

«Παρακαλω;»

«Αγάπη μου; Η μαμά είμαι. Θέλω να σου πω πως αύριο θα έρθει ο κύριος Στάθης για να κάνετε ιδιαίτερα.» Την άκουσα να λέει και μου το έκλεισε.

Τι καλά...αύριο μάθημα. Να σημειωθεί η ειρωνία παρακαλώ. Κοίταξα το λάπτοπ, τώρα δεν είχα καμία όρεξη για ταινία. Το έκλεισα και έπεσα για ύπνο.

..........
Γνωρίζω πολύ καλά πως αυτή η ιστορία δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο! Είναι μια απλή κλισέ εφηβική ιστορία! Όμως μπορώ να πω πως πραγματικά μου αρέσει να την γράφω! Με κάνει να γελάω και να ξεφεύγω από την μουντιλα της καθημερινότητας! ❤️