Το ξυπνητήρι ήχησε στον χώρο. Ο ήχος ήταν τόσο ενοχλητικός που δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να τον αγνοήσει. Σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα το μηχάνημα.

«ΕΣΥ. ΚΑΠΟΙΑ. ΜΕΡΑ. ΘΑ. ΠΕΘΑΝΕΙΣ.» είπα μέσα από τα δόντια μου ενώ σηκώθηκα. 

Κοίταξα την ώρα, 7:00. Με αργά βήματα πήγα προς το μπάνιο. Σήμερα βαριόμουν αφάνταστα να κάνω ντους όμως, έκανα. Ντυθηκα, πήρα την τσάντα μου και αφού κατέβηκα γρήγορα τις σκάλες βγήκα από το σπίτι. Η Κλειώ για ακόμα μια φορά δεν ήταν εδώ. Πήρα θυμωμένη μία βαθιά ανάσα και άρχισα να προχωράω. Στα μισά της διαδρομής έβαλα τα ακουστικά,  αφήνοντας τον εαυτό μου να ακολουθήσει την μελωδία, άρχισα να σιγοτραγουδω και να κουνάω ελάχιστα τα χέρια μου.

Όλο αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην μπορώ να καταλάβω τι γινόταν γύρω μου. Έτσι, όταν ένα χέρι με ακούμπησε απαλά στον ώμο, τρόμαξα. Αφού ούρλιαξα γύρισα να κοιτάξω ποιο ήταν το άτομο που με τρόμαξε και φυσικά να το βρίσω.

«Γεια! Συγγνώμη αν σε τρόμαξα. Είμαι ο Άλεξ.» είπε το ξανθό αγόρι που βρισκόταν μπροστά μου. Μου φαινόταν αρκετά γνωστός όμως, δεν ήξερα από που. «Πηγαίνουμε στο ίδιο σχολείο.» συμπλήρωσε χωρίς να χαθεί λεπτό το χαμόγελο από τα χείλη του.

«Α εμ γεια. Είμαι Έμμα χάρηκα για την γνωριμία.» απάντησα και εγώ με την σειρά μου, νιώθοντας λίγο άβολα με την κατάσταση αυτή.

«Σε βλέπω κάθε μέρα να περνάς από αυτόν τον δρόμο αλλά συνήθως έχεις παρέα οπότε αποφεύγω να σε πλησιάσω. Σήμερα όμως, που σε είδα μόνη σου είπα να χαιρετήσω. Αν σε ενοχλώ μπορώ να φύγω.» είπε και η αλήθεια είναι πως δεν είχα ιδέα τι να απαντήσω σε κάτι τέτοιο.

«Α. Εμ...θέλεις να πάμε μαζί στο σχολείο σήμερα;» τον ρώτησα γιατί κακά τα ψέματα δεν θα μπορούσα να τον αφήσω έτσι. Είναι και πολύ ωραίο παιδί...ε κρίμα είναι μωρέ έκανε τόσο δρόμο για να μου μιλήσει.

"Εμ...κοπελιά μην παίρνεις πολύ αέρα στο σχολείο πάει το παλικάρι.” άκουσα μια μικρή φωνουλα μέσα μου να λέει. Και κάπως έτσι τα όνειρα μου, να γίνω διάσημη στο σχολείο, άρχισαν να καταρρέουν σαν  τραπουλόχαρτα.

«Φυσικα!» τον ακούω να λέει ενώ το σέξυ χαμόγελο του έγινε πιο πλατύ κάνοντας την εμφάνιση τους τα τέλεια δόντια του. Καλέ! Αυτός πρέπει να κάνει διαφήμιση οδοντόκρεμας.«Και...με τι σου αρέσει να ασχολείσαι στον ελεύθερο χρόνο σου;» προσθέτει μετά από λίγο.

«Εμ μ' αρέσει να ζωγραφίζω, να χορεύω και να διαβάζω βιβλία.» απαντάω ενώ τα μάτια μου άρχισαν να λάμπουν. «Εσυ;» ρωτάω γυρίζοντας ελάχιστα το σώμα μου προς το μέρος του.

«Εγω ζωγραφίζω κυρίως ή όταν δεν το κάνω αυτό βγαίνω με την παρέα μου...» λέει απαλά. Στα μάτια του όμως διέκρινα μια δόση μελαγχολίας όμως, δεν έδωσα σημασία. Και...νεκρική σιγή.

«Τα μάτια σου είναι πολύ εκφραστικά...» λέει όμως, πιο πολύ ακουγόταν σαν να τα έλεγε στον εαυτό του παρά σε εμένα.

«Εμ ευχαριστώ... νομίζω...» είπα χωρίς να ξέρω που βρήκε πως τα μάτια μου είναι εκφραστικά.

«Είδα τις προάλλες να σου κάνουν έκπληξη οι φίλοι σου. Είχες γενέθλια;» με ρωτάει και η αλήθεια είναι πως κρατηθηκα υπερβολικά πολύ για να μην του απαντήσω "Όχι, είπαμε να κάνουμε πρόβα για του χρόνου." Αλλά αντί για αυτό απάντησα «Ναι...είχα...»

«Χρονια σου πολλά. Και πόσο έγινες;» με ξανά ρωτάει.

«Δεκαεφτα.» του απαντάω και παρακαλούσα τον Θεό να φτάσω στο σχολείο. Η διαδρομή μου φάνηκε τόσο μεγάλη.

«Ω φτάσαμε! Να το σχολείο. Χάρηκα που τα είπαμε Έμμα.» μου απάντησε και απομακρύνθηκε από κοντά μου. Τι έγινε μόλις; Πλησίασε την παρέα του και αφού μου έριξε μια κλεφτή ματιά έφυγε με τους φίλους του.

Με αργά βήματα πλησίασα το γνωστό παγκάκι. Κοίταξα γύρω μου ψάχνοντας να βρω την Κλειώ και τον Βίκτωρα όμως, πουθενά. Πήρα το κινητό στα χέρια μου και έστειλα μήνυμα στην ομαδική συνομιλία που είχαμε "ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ;". Κανείς τους δεν απάντησε. Ενοχλημένη τοποθέτησα το κινητό ξανά μέσα στην τσάντα μου όταν, ξαφνικά δύο χέρια τυλίχθηκαν γύρω από τον λαιμό μου. Έμεινα στην θέση μου. Γέλια άρχισαν να ακούγονται πίσω μου. Μόλις συνειδητοποίησα ότι αυτά τα γέλια ανήκαν στον Βικτώρ και την Κλειώ σηκώθηκα εκνευρισμένη.

«Πάτε καλά μωρέ;» τους φώναξα και τους πλησίασα. «Γιατι αργήσατε τόσο;» τους ρώτησα ενώ λίγο αργότερα χτύπησε το κουδούνι.

«Εμείς εδώ ήμασταν. Σε περιμέναμε.» είπε ο Βίκτωρ καθώς μπαίναμε μέσα στις τάξεις μας.

«Αν εσείς ήσασταν εδώ και με περιμένατε τότε εγώ είμαι κολλητή της Βασίλισσας Ελισάβετ και πίνουμε τσάι κάθε Κυριακή στο παλάτι της.» του απάντησα και κάθισα στην θέση μου.

«Καλημερα παιδιά!» ακούω την καθηγήτρια της ιστορίας να λέει και λίγο αργότερα άρχισε το μάθημα. Τι καλά.

Πρόσεξα πως ο Τζάκσον δεν είχε έρθει, πράγμα που με ξάφνιασε καθώς δεν αργεί ποτέ στα μαθήματα.

Η πόρτα χτυπάει διακόπτοντας το μάθημα και κάνοντας με να χάσω έναν χτύπο. Ανοίγει αργά και εμφανίζεται ο κύριος διευθυντής.

«Μπρουκς θα χρειαστεί να έρθεις μαζί μου για λίγο στο γραφείο μου.» είπε απλά και αφού χαιρέτησε την καθηγήτρια και γυναίκα του απομακρύνθηκε από την τάξη μας. Εγώ τι έκανα και πρέπει να πάω στο γραφείο του;

Χωρίς πολλά πολλά σηκώθηκα από την θέση μου και τον ακολούθησα μέχρι το γραφείο του. Κάθισα στην καρέκλα απέναντι του και περίμενα να μου μιλήσει, για να μου πει τον λόγο που βρισκόμουν εδώ. Το στομάχι μου είχε δεθεί κόμπος. Θεέ μου τι έκανα;

«Έμαθα από κάποιον πως έχεις ξεκινήσει καβγά και πως ερωτοτροπείς μέσα στην τάξη. Εσύ και ο Άντερσεν θα πρέπει σήμερα και για όλο τον μήνα να καθίσετε στο σχολείο και να το καθαρίσετε.» τον ακούω να λέει και απλά μένω να τον κοιτάζω σαν χάνος. ΜΑ ΤΙ ΛΕΕΙ; Ποτέ το έκανα εγώ αυτό;

«Κύριε, εμ δεν μπορώ να το κάνω αυτό καθώς έχω ιδιαίτερα.» λέω σε μια προσπάθεια μου να αποφύγω την παραδειγματική τιμωρία.

«Αφου είναι ιδιαίτερα μπορείς εσύ να καθορίσεις την ώρα. Σήμερα έχετε δουλειά. Δεν θα δεχτώ να λείψει κανείς από τους δυο σας. Σε περίπτωση που γίνει αυτό θα προστεθούν και άλλες μέρες.» ξανά λέει και είμαι έτοιμη να πέσω στα γόνατα και να τον παρακαλέσω να μην με βάλει τιμωρία.

Με κατεβασμένο το κεφάλι βγήκα έξω από το γραφείο. Την ώρα που πήγα να φύγω είδα τον Τζάκσον.

«Γιατι δεν μπήκες στην τάξη;» του λέω καθώς τον πλησιάζω.

«Σε νοιάζει;» με ρωτάει και μπορώ να διακρίνω την ειρωνία στην φωνή του.

«Ε κάνε ότι θέλεις.» του απαντάω και πάω να φύγω.

«Εσυ είσαι αυτή που χαριεντιζοσουν με τον χλεχλε το πρωί!» φωνάζει και αυτόματα του κλείνω το στόμα με το χέρι μου.

«Δεν χαριεντιζομουν ένα αυτό. Δεύτερον τι μου είσαι για να σου δίνω λογαριασμό ε;» του λέω ψιθυρίζοντας.

«Το αγόρι σου.» λέει και απλά μένω με ορθανοιχτα μάτια. Αχ πόσο ωραία ακούστηκε από τα χείλη του. «Και δεν θέλω να σε ξανά δω κοντά του.» συμπληρώνει.

«Το ξέρεις πως δεν έχουμε κανονική σχέση έτσι;» του θυμίζω όσο και αν με πονάει.

«Θελεις να έχουμε;» ρωτάει και μου σηκώνει το φρύδι ενώ με φέρνει κοντά του αφήνοντας ένα απαλό φιλί στα χείλη μου.

«Εμ πρέπει να γυρίσω στην ταξη» φώναξα και άρχισα να τρέχω. Τι ήταν αυτό; Νόμιζα θα πεθάνω από ανακοπή αν καθόμουν και άλλο μαζί του.