«Το απόγευμα θα βγούμε για να γιορτάσεις τα γενέθλια σου έτσι;» με ρωτάει η Κλειώ. Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω, γιατί αύριο είναι καθημερινή και έχουμε σχολείο.

«Μαλλον θα βγούμε το Σάββατο, που δεν θα έχουμε και σχολείο την επόμενη.» της απαντάω ενώ η ματιά μου επικεντρώνεται στον Τζάκσον. Κοντά του, η μάλλον κολλημένη πάνω του ήταν η Δάφνη. Αχ και να μπορούσα να πιάσω αυτό το ενοχλητικό κουνούπι στα χέρια μου. Ο Τζακ γύρισε ελάχιστα το κεφάλι του και κοίταξε προς τα εμάς ή έτσι φάνηκε τέλος πάντων. Η Κλειώ δίπλα μου χαμήλωσε ελάχιστα το κεφάλι της, φαινόταν ότι την πονάει ακόμα. Λογικό είναι από την μια. Όμως πρέπει να τον ξεπεράσει το συντομότερο. Πέρασα τα χέρια μου γύρω της και την αγκάλιασα απαλά, το είχε ανάγκη παρόλο που δεν το έλεγε.

Κοίταξα ξανά προς την κατεύθυνση τους. Ο Τζακ συνέχιζε να κοιτάει προς το μέρος μας. Έτσι, και εγώ σήκωσα το μεσαίο μου δάχτυλο επιδεικτικά. Το μόνο που έκανε ήταν να μου χαμογελάσει ειρωνικά και φυσικά να γυρίσει μπροστά. Τώρα αν πάω και τον χτυπήσω θα φταίω; Όχι πείτε μου δηλαδή.

Η υπόλοιπη μέρα πέρασε ιδιαίτερα ήρεμα, πήγα σπίτι μου έκανα ιδιαίτερα και μετά απλά κάθισα στο δωμάτιο μου κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο μου.

Ένας μικρός ήχος σαν κάποιος να πετάει αντικείμενα πάνω στο παράθυρο μου. Ώπα κάτσε κάποιος όντως πετάει πράγματα πάνω στο παράθυρο μου. Με αργά βήματα προχώρησα προς το σημείο και κοίταξα κάτω. Ήταν ο Τζάκσον.

Κατέβηκα γρήγορα τις σκάλες και τον πλησίασα.

«Τι κάνεις εδώ;» ψιθύρισα στενευοντα εκνευρισμένη τα μάτια μου.

«Ηρθα να σε δω.» λέει ενώ ένα αχνό χαμόγελο στόλισε το πρόσωπο του.

«Γιατι;» ρώτησα και εγώ με την σειρά μου.

«Γιατί σε είδα σκεπτική...» απάντησε γέρνοντας ελάχιστα το κεφάλι του ενώ το χέρι του με πλησίασε ελάχιστα «Και επειδή θέλω να σε δω..» συμπλήρωσε δαγκώνοντας το κάτω χείλος του.

«Α...» είπα χωρίς να ξέρω τι να απαντήσω σε αυτό. Να με δει γιατί; Θέλει να με σκοτώσει; «Νομιζω είναι ώρα να φύγεις...» συνέχισα βάζοντας τα χέρια μου πάνω στον θώρακα του, σπρώχνοντας τον απαλά.

Ξαφνικά άρπαξε τα χέρια μου και με τράβηξε κοντά του. Τα μάτια μου έμειναν καρφωμένα επάνω δικά του. Δάγκωσε για άλλη μια φορά τα χείλη του γεγονός που με έκανε να ξεροκαταπιω. Γιατί μου το κάνει αυτό; Προσπάθησα να αποτραβηχτώ όμως το ένα του χέρι τυλίχτηκε γύρω από την μέση μου πιέζοντας με και άλλο πάνω του. Η χτύποι της καρδιάς μου άρχισαν να αυξάνωνται ενώ μια πρωτόγνωρη αίσθηση άρχισε να φωλιάζει μέσα μου. Στο μυαλό μου επικρατούσε η σύγχυση ενώ απανωτές σκέψεις άρχισαν να εισέρχονται στο μυαλό μου.

«Α...όχι, μην το κάνεις αυτό μωρό μου. Ξέρω πως και εσύ το θέλεις...» ψιθύρισε στο αυτί μου ενώ αμέσως μετά τα χείλη του άρχισαν να κάνουν τα δικά τους  παιχνίδια πάνω στον λαιμό μου, το κεφάλι μου αυτόματα έγειρε απαλά δίνοντας του καλύτερη πρόσβαση στον λαιμό μου.

Το χέρι του βρέθηκε στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου τραβώντας απαλά τα μαλλιά μου. Ενώ λίγες στιγμές αργότερα τα χείλη του σκέπασαν τα δικά μου, το φιλί του σιγά σιγά μου έπαιρνε το οξυγόνο όμως, μου έδινε ζωή. Απομακρύνθηκα ελάχιστα από κοντά του για να πάρω μια βαθιά ανάσα και τον κοίταξα στα μάτια. Μου χαμογελούσε.

«Ειδες που ήθελες τελικά;» είπε και αφού μου έδωσε ένα φιλί για καληνύχτα έφυγε. Έκανε ότι έκανε άναψε φωτιές και έφυγε. Έτσι απλά! 

Κάθισα έξω λίγο ακόμα και κοίταξα τον σκοτεινό ουρανό. Ήξερα πολύ καλά πως αυτό το έκανε από εγωισμό και για ένα στοίχημα. Όμως, όσο προσπαθούσα να τον διώξω από το μυαλό μου άλλο τόσο φώλιαζε βαθιά μέσα μου κάνοντας το δύσκολο για εμένα να ελέγξω τα συναισθήματα μου.

"Γιατι μου το κάνει αυτό;" ήταν μια ερώτηση που στοιχιωνε το μυαλό μου. Όμως, η απάντηση ήρθε από μόνη της "γιατί εσύ τον αφήνεις." Η διαπίστωση αυτή έκανε την καρδιά και το στομάχι μου να σφιχτεί. Πρέπει να σταματήσει αυτό. Έτσι ίσως καταφέρω να σταματήσω το στοίχημα και να βγω κάπως κερδισμένη, με διαλυμένα συναισθήματα. Όμως θα είμαι ακόμα κερδισμένη αφού δεν θα είμαι υποχείριο κάποιου.

Με αργά βήματα προχώρησα προς το σπίτι μου. Ήθελα να ξεκουραστώ για κάποιο λόγο. Μετά την συνάντηση που είχα μαζί του νιώθω υπερβολικά εξαντλημένη. Σήκωσα απαλά τα σκεπάσματα και ξάπλωσα.

Το σώμα μου μπορεί να "κοιμόταν" όμως, το μυαλό μου συνέχισε να δουλεύει και κυρίως να φαντάζεται καταστάσεις που δεν θα συμβούν ποτέ, βασανίζοντας με και βυθίζοντας με περισσότερο στην λήθη.

.......
Πως σας φάνηκε; Σας άρεσαν οι πρωτοβουλίες που πήρε ο Τζάκσον; Λέτε η Έμμα να καταφέρει να τον διώξει από κοντά της;