Έχω πει ποτέ πόσο δεν μου αρέσουν τα μαθηματικά; Όχι; Δεν θυμάμαι. Το λέω τώρα όμως!

Αυτή η καθηγήτρια είναι μια από τις χειρότερες. Αλήθεια πιστεύει πως θα μας κάνει αστερία μέσα σε μια χρονιά; Εδώ δεν τα κατάφεραν τόσα χρόνια οι προηγούμενοι καθηγητές, θα μπορέσει αυτή μέσα σε ένα χρόνο; Εγώ αρνούμαι να προσπαθήσω πάντως.

«Μπρουκς; Θέλεις να μας πεις και εμάς τι σκέφτεσαι;» την ακούω να λέει και εκείνη την στιγμή παρακαλούσα να γίνει κάτι, το οτιδήποτε και να με αφήσει στην ησυχία μου. «Λοιπον;» συμπληρώνει καθώς αρχίζει να χτυπά ρυθμικά το πόδι της στο πάτωμα.

«Εγω...σκεφτόμουν το πώς θα μπορέσω να λύσω ΟΛΕΣ αυτές τις ασκήσεις που θα μας βάλετε για αύριο...» λέω προσπαθώντας να φανώ έστω και λίγο πειστική.

«Δεν θα σας βάλω ασκήσεις.Όμως κάθε εβδομάδα θα σας δίνω κάποιες ασκήσεις τις οποίες θα πρέπει να τις λύσετε ομαδικώς. Κάτι σαν ομαδική εργασία. Και φυσικά θα καταλάβω αν τις λύσατε εσείς ή βάλατε κάποιον άλλον. Θα σας χωρίσω εγώ.» είπε και έμεινα να την κοιτάζω με το στόμα ανοιχτό. Τι λέει; Επίσης μακάρι να με βάλει με τον Βίκτωρα είναι πάρα πολύ καλός στα μαθηματικά.

«Βικτωρ με την Μαρία, Άννα με Στέλλα, Κρις με Άνταμ, Τζακ με Δάφνη και... Έμμα με Τζάκσον...» από εκεί και ύστερα δεν άκουσα τα άλλα ονόματα. Έμμα και Τζάκσον. Τι καλά. Γιατί έπρεπε να είμαι με τον Τζάκσον; Γύρισα ελάχιστα το κεφάλι μου για να τον αντικρίσω και παρατήρησα πως με κοιτούσε ήδη. Κατάλαβα θα πατώσω για άλλη μια φορά στα μαθηματικά. 

Μόλις τελείωσε με τις ομάδες, μας έβαλε να καθίσουμε με τα ζευγάρια μας ενώ λίγα λεπτά αργότερα μας μοίρασε τις ασκήσεις που θα έπρεπε να κάνουμε.

«Ευκολάκι.» τον ακούω να λέει δίπλα μου. Εγώ έριξα μια ματιά και το μόνο που μπόρεσα να καταλάβω ήταν η εκφώνηση.

«Ε αφού τα βλέπεις εύκολα, ο θεός μαζί σου.» απαντάω και τον ακούω να σιγογελάει. «Πρόσεχε μην πνιγείς.» λέω γυρνώντας του την πλάτη.

«Ωωωω γιατί κάνεις μούτρα τώρα;» τον ακούω να ψιθυρίζει στο αυτί μου. Μα καλά τι έχει πάθει τώρα τελευταία; Αλήθεια με τρομάζει. 

«Δεν σου κάνω μούτρα άνθρωπε των σπηλαίων.» απαντάω σε μια προσπάθεια μου να απομακρυνθώ έστω και ελάχιστα από κοντά του. Όμως, το χέρι του τυλίγεται γύρω από την μέση μου και με τραβάει κοντά του, κολλώντας με πάνω του.

«Για που νομίζεις ότι...» όμως, δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει αυτό που ήθελε να πει καθώς τον διέκοψε η φωνή της καθηγήτριας μας.

«Αυτά. Να τα κάνετε στο σπίτι σας κύριε Άντερσεν και όχι σε δημόσιους χώρους.» είπε και αλήθεια δεν είχα ξανανιώσει ποτέ τέτοια ντροπή. 

«Μα δεν κάναμε και τίποτα.» απάντησε χαλαρός κάνοντας με να θέλω να τον χτυπήσω.

«Εξακολουθεί όμως, να μην είναι πρέπον αυτό το σκηνικό σε μια τάξη.» την ακούω να λέει γυρίζοντας μας την πλάτη.

«Είσαι με τα καλά σου;» του ψιθυρίζω, έτοιμη να τον σκοτώσω.

«Μα δεν έκανα κάτι. Εκτός και αν θα ήθελες να κάνω κάτι.» είπε και άρχισε να με πλησιάζει. Εγώ όμως, έτσι όπως έκανα πίσω για να τον αποφύγω, έπεσα από την καρέκλα. Ναι, έγινα ρεζίλι για άλλη μια φορά στην τάξη μου, και για αυτό ευθύνεται ο Τζάκσον.

«Είσαι καλά;» με ρωτάει τείνοντας το χέρι του. Ε όχι! 

Σηκώνομαι όρθια και κάθομαι στην θέση μου χωρίς να του απαντήσω. Ακουμπάω τους αγκώνες μου πάνω στο θρανίο και απλά περιμένω να χτυπήσει το κουδούνι χωρίς να δίνω ιδιαίτερη σημασία στον Τζάκσον. 

Μόλις το κουδούνι ήχησε στον χώρο, μια ομάδα από παιδιά άρχισαν να προχωράνε προς την έξοδο. Λίγο πριν φτάσω και εγώ στην ελευθερία μου, ένα χέρι τυλίχτηκε γύρω από τον καρπό μου και με τράβηξε κοντά του. 

«Και τώρα τα δυο μας μικρή πεισματάρα.» λέει αλλά έλα που δεν ήμασταν τα δυο μας.

«Κυριε Άντερσεν, στην επόμενη παρατήρηση θα σας πάω στον διευθυντή. Και εσείς δεσποινίς μην τον προκαλείτε.» ακούμε την καθηγήτρια πίσω μας. Για μια στιγμή, τον προκαλώ; Εγώ; Πώς;

Απομακρύνθηκα γρήγορα από κοντά του και έτρεξα στο προαύλιο. Με τα μάτια μου έψαξα γρήγορα γρήγορα τον χώρο για να βρω τον Βίκτωρ και την Κλειώ αλλά ήταν άφαντοι. Μα που στο καλό πήγαν;

Ένιωσα για άλλη μια φορά ένα χέρι στον ώμου μου, γύρισα να απότομα να δω ποιος είναι. Όταν βλέπω τον Βίκτωρ να κρατάει στα χέρια του μια τούρτα και την Κλειώ δίπλα του να τραγουδά παράφωνα το τραγούδι των γενεθλίων. Δάκρυα άρχισαν να κυλάνε πάνω στα μάγουλα μου ενώ έκανα την ευχή μου. Να είμαστε πάντα γεροί και αγαπημένοι. 

Πως σας φαίνεται μέχρι στιγμής η ιστορία; ☺️