Εγώ, η Κλειώ και ο Βίκτωρ είχαμε μαζευτεί στο σπίτι μου. Σήμερα θα κοιμόντουσαν και οι δύο εδώ.

«Δεν χρειάζεται να είσαι έτσι για ένα τέρας.» της είπα για ακόμα μια φορά. Όμως, η προσπάθεια μου έπεσε ξανά στο κενό.

«Δεν ξέρεις πως είναι Έμμα!» φώναξε και ξέσπασε σε λυγμούς. Και όμως...δυστυχώς ξέρω και μάλιστα πολύ καλά.

Δεν της απάντησα. Σηκώθηκα και με αργά βήματα πήγα προς την κουζίνα. Ξέρω τι θα την κάνει να νιώσει καλύτερα ή μάλλον ελπίζω να την κάνει να νιώσει καλύτερα. Παγωτό.

Πήρα το παγωτό στα χέρια μου, τα κουτάλια και φυσικά το λάπτοπ μου. Μια καλή ταινία και ένα υπέροχο παγωτό όλα τα λύνουν.. έστω και παροδικά.

«Δες τι έφερα!» φώναξα και της έδειξα το παγωτό.

«Δεν θέλω να φάω. Πενθώ.» λέει και μα το θεό ήθελα να την χτυπήσω. Σιγά τον άντρα ρε συ. Ένα κοντό στρουμφάκι ήταν...εκτός και αν... «Κλειώ; ΠΡΟΧΩΡΉΣΑΤΕ;» διαπιστώνω και εύχομαι η απάντηση της να μην είναι θετική γιατί, αν είναι θετική θα την πάω να κάνει εξετάσεις. Μην έχει κολλήσει και τίποτα. «Γιατί δεν απαντάς;» την ρωτάω στενεύοντας τα μάτια μου.

«Ναι...και την επόμενη...εμ...έγινε αυτό που έγινε.» λέει και...γλίστρησα. Κοίταξα το λάπτοπ δίπλα μου να αργοπεθαίνει και εγώ να μην μπορώ να κάνω τίποτα. Αγάπη μου! Μην με αφήνεις. Πάτησα το κουμπί για να ανοίξει... τίποτα.

«Και...εγώ γιατί το μαθαίνω τώρα;» είπα καθώς σηκωνόμουν από το πάτωμα μαζί με το νεκρό πλέον λάπτοπ μου.

«Μα...δεν πρόλαβα να στο πω...» είπε και δάκρυα κυλούσαν πάλι στα μάτια της.

«Σωστά. Όμως, αγάπη μου προσπάθησε να ηρεμήσεις. Θα βρεις έναν πολύ καλύτερο. Τώρα...απλά να μην του δείξεις πόσο σε πλήγωσε.»  συνέχισα και προσπάθησα όσο το δυνατόν να της φτιάξω την διάθεση. Όμως, αυτό που κατάλαβα εγώ είναι πως η ίδια δεν ήθελε να φτιάξει η διάθεση της. Ξέρω πως είναι δύσκολο αλλά αφού είναι μαλακας καλύτερα που το έμαθε τώρα.

«Θέλω να κοιμηθώ.» η φωνή της ακούστηκε σαν ψίθυρος στα αυτιά μου. Εγώ και ο Βίκτωρ κουνήσαμε καταφατικά τα κεφάλια μας και την αφήσαμε να κοιμηθεί. Το είχε ανάγκη.

«Θα του ανοίξω το κεφάλι.» είπα μόλις έκλεισε η πόρτα πίσω μας.

«Σιγά εσύ ρε άντρα. Άσε να το χειριστεί μόνη της. Εσύ κάτσε να λύσεις λίγο τα δικά σου προβλήματα.» απάντησε ο Βίκτωρ και εν μέρη είχε δίκιο αλλά η Κλειώ με χρειαζόταν. Δεν πρόλαβα να απαντήσω καθώς το κουδούνι ήχησε στον χώρο. Η μητέρα μου αποκλείεται να ήταν ούτε πίτσα παρήγγειλα άρα ποιος ήταν;

Μόλις άνοιξα την πόρτα στο κατώφλι είδα ένα άτομο που δεν περίμενα να δω.

«Μπαμπά;» είπα και δεν πίστευα πως κατάφεραν αυτές οι λέξεις να βγουν από το στόμα μου με τόση ευκολία.

«Τι κάνεις γλυκιά μου;» είπε και με πλησίασε. Όμως, δεν τον άφησα έκανα ένα βήμα πίσω και απομακρύνθηκα από κοντά του.

«Τι θέλεις εδώ;» είπα όσο πιο ψυχρά μπορούσα. Καθώς τα συναισθήματα μου αυτή τη στιγμή ήταν ανάμεικτα. Δεν ήξερα πως έπρεπε να αντιδράσω. Ένα κομμάτι του εαυτού μου ήθελε να πέσει στην αγκαλιά του ενώ ένα άλλο ήθελε απλά να του κλείσει την πόρτα στα μούτρα.

«Ήρθα να δω το κοριτσάκι μου.» είπε ενώ δάκρυα πάλευαν να βγουν από τα μάτια του. Ψεύτη.

«Ωραία με είδες. Γεια τώρα έχω...κάποιες δουλειές να κάνω.» απάντησα και έκλεισα την πόρτα.

Δάκρυα άρχισαν να κυλούν πάνω στα μάγουλα μου. Δεν έπρεπε να κλάψω όχι για αυτόν... Τα χέρια του Βίκτωρα τυλίχτηκαν γύρω από την μέση μου φέρνοντας με κοντά του.

«Όλα θα πάνε καλά...μην στεναχωριέσαι.» ψιθύρισε γλυκά στο αυτί μου. Έκλεισα τα μάτια μου και πήρα μια βαθιά ανάσα. Ήθελα να μείνω στην αγκαλιά του όλη την υπόλοιπη ημέρα. Ήξερα όμως πως αυτό ήταν αδύνατο.

«Δεν έπρεπε να έρθει ξέρει πολύ καλά πως δεν είναι καλοδεχούμενος εδώ.» απάντησα και απομακρύνθηκα από κοντά του. «Πάμε να δούμε καμία ταινία;» πρόσθεσα και προχώρησα μπροστά με κατεύθυνση προς την τηλεόραση.

Καθ' όλη την διάρκεια της ταινίας το μυαλό μου ταξίδευε στην συνάντηση που είχα πριν λίγα λεπτά με τον πατέρα μου. Πως μπόρεσε να έρθει εδώ; Ακούς εκεί για να με δει...ε όχι!