Έχει περάσει μια εβδομάδα από την τελευταία φορά που βρέθηκα μόνη μου με τον Τζάκσον. Αποφεύγουμε ο ένας τον άλλον όπως ο διάολος το λιβάνι. Και στην τελική τι του έκανα;

Προχώρησα προς τις τουαλέτες του σχολείου γιατί κόντευε να σκάσει η φουσκιτσα μου. Αλλά καλά να πάθω που πίνω τόσο πολύ νερό. Με το που ανοίγω την πόρτα για να μπω, ένα χέρι τυλίγεται γύρω από τον καρπό μου και με τραβάει. Γυρνάω και αντικρίζω τον Τζάκσον. Τι θέλει πάλι αυτός! Δεν βλέπει πως η φύση με καλεί;

«Τι θες; Καλά με είχες αφήσει ήσυχη τόσο καιρό.» του λέω και γελάει. Τι στο καλό; Καλά χαζό είναι;

«Πόσο χαζή παίζει να είσαι; Η Μία δεν μου μιλάει εξαιτίας σου!» γρύλισε και με πλησίασε. Και εγώ τι να έκανα; Να έπεφτα στα γόνατα και να την παρακαλούσα; Επίσης αφού δεν σε θέλει τι προσπαθείς;

«Ε βρες άλλη!» του λέω και κάνω να φύγω γιατί σε λίγο θα έχουμε ατύχημα. Όμως, δεν με αφήνει. «Άσε με να φύγω και ξανά έρχομαι!» του λέω και αρχίζω να κουνιέμαι πάνω κάτω. Ακούγεται τόσο λάθος έτσι όπως το λέω αλλά δεν βαριέσαι. Χωρίς να έχω άλλα περιθώρια τραβάω απότομα το χέρι μου και τρέχω στις τουαλέτες.

Πλένω τα χέρια μου και βγαίνω έξω. Ήταν ακόμα εκεί. Τον κοίταξα στα μάτια εκνευρισμένη.

«Καλά τι κάνεις ακόμα εδώ;» τον ρώτησα γεμάτη απορία.

«Εσύ είπες να σε περιμένω.» απάντησε καθώς σήκωνε το φρύδι του, πραγματικά μου ήρθε να τον βαρέσω . Ποιος νομίζει ότι είναι;

«Δεν μπορώ να κάνω κάτι σχετικά με την Μία αυτό που μπορώ να πω μόνο είναι να με αφήσεις ήσυχη.» του απάντησα και έκανα να φύγω. Το χέρι του για ακόμα μία φορά τυλίχτηκε γύρω από τον καρπό μου και με τράβηξε κοντά του.

«Θέλω να διορθώσεις αυτό που έκανες. Δεν μπορώ άλλο μακριά της.»

Δεν απάντησα. Τι να έλεγα άλλωστε; Αν θέλει να είναι μαζί της ας προσπαθήσει, εγώ δεν έχω καμία δουλειά να τον βοηθήσω. Το περίεργο όμως δεν είναι αυτό, αλλά το ότι στα λόγια αυτά ένιωσα την καρδιά μου να βουλιάζει.

«Ε ωραία τότε κάνε κάτι να την ξανακερδίσεις.» του απάντησα και τράβηξα το χέρι μου από το κράτημα του. Πήρα μία βαθιά ανάσα και κατευθύνθηκα προς την αυλή. Γύρισα ελάχιστα και κοίταξα πίσω μου ο Τζάκσον καθόταν ακόμα ασάλευτος εκεί που τον είχα αφήσει. Τι περιμένει δηλαδή; Ας κάνει ότι είναι να κάνει μόνος του.

Βγήκα έξω και έψαξα την Κλειώ, την οποία την βρήκα αγκαλιά με τον Τζακ. Δεν τους ενόχλησα. Όμως το καλό που της θέλω είναι να αρχίσει να μου δίνει και εμένα σημασία. Μπορεί να μην είμαι γκόμενος της αλλά είμαι η καλύτερη της φίλη.

«Εΐ σπορε!» άκουσα κάποιον να φωνάζει πίσω μου. Γύρισα και αντίκρισα τον Βίκτωρ. Χωρίς να το σκεφτώ έτρεξα και έπεσα στην αγκαλιά του. Ξαφνικά ακούω μια φωνή λίγο πιο πέρα.

«Ωωωω το ζευγάρι της Αγίας Παρασκευής.» είπε και ήμουν έτοιμη να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο.

«Καλά δεν είχες τίποτα καλύτερο να πεις;» του απάντησα και το μόνο που έλαβα ήταν ένα γέλιο. Τι γέλιο δηλαδή σαν φώκια που πεθαίνει ακούστηκε. «Αχ Βίκτωρ ΜΟΥ πάμε κάπου μόνοι μας.» του απάντησα και έριξα μια κλέφτη ματιά στον Τζάκσον, ο οποίος απλά έφυγε λίγο εκνευρισμένος, σαν να του μπήκε βδέλλα στο παντελόνι δεν ξέρω.

«Τι έπαθε αυτός;» ψιθύρισε στο αυτί μου ο Βίκτωρας. Ε λογικό να ρωτάει.

«Τίποτα μάλλον έπεσε από την κούνια μικρός...» του απάντησα σηκώνοντας αδιάφορα τους ώμους μου. «Πάμε;» πρόσθεσα και του έδωσα το χέρι μου.

Ο Τζάκσον με κοιτούσε χωρίς να σχολιάζει. Πως το έπαθε; Με ξαφνιάζει.

Κοίταξα ξανά τον Βίκτωρ και προχωρήσαμε πίσω από την αυλή. Ήθελε να καπνίσει το παιδί. Η αλήθεια είναι πως είμαι πολύ περίεργη για την γεύση που μπορεί να έχει το τσιγάρο. Όμως, δεν καίγομαι να μάθω και όλας.

«Λοιπόν, για πες τι τρέχει με το μανάρι;» με ρώτησε.

«Ποιο μανάρι;» τον ρωτάω χωρίς να καταλαβαίνω ποιον λέει.

«Αυτόν που κάθεται και μας κοιτάει και προσπαθεί να διαβάσει τα χείλη μας.» λέει κάνοντας μου νόημα προς τα δεξιά. Καλέ ο Τζάκσον! Χαμογέλασα στον Βίκτωρ και μέσα από τα δόντια μου του είπα «Φίλα με λίγο...». Τα μάτια του γούρλωσαν σε αυτές τις λέξεις όμως, το έκανε. Για αυτό τον αγαπάω δεν ρωτάει ποτέ, περιμένει αργότερα να του τα εξηγήσεις από μόνη σου.

Τα χείλη του ακούμπησαν απαλά τα δικά μου. Δεν ήταν σαν το φιλί του Τζάκσον αλλά ήταν καλό. Μόλις απομακρύνθηκε κοίταξα ξανά προς την μεριά του Τζάκσον και είχε εξαφανιστεί. Έτσι για να μάθεις φίλε μου να μην με αναγκάζεις να κάνω πράγματα.

«Τώρα πες τι τρέχει με τον ζηλιάρη;» είπε και άρχισε να ανασηκώνει τα φρύδια του.

«Εμ είναι γείτονας μου.» του απάντησα γενικά.

«Εμ αυτό κοπελιά το ξέρω αυτό. Κάτι άλλο;» συνεχίζει. Τι έλεγα; Πώς δεν ρωτάει; Μάλλον λάθος θυμόμουν.

«Εμ απλά έχουμε κάποιες... διαφωνίες.» απάντησα ξανά.

«Και μια έλξη.» μου απάντησε και αυτός. Ε; Τι είπε μόλις; Εγώ; Να τον θέλω; Φυσικά και όχι. Μπορεί να είναι ωραίος, με τέλειο σώμα και...ωπα πήρα φόρα. «Γιατί κάνεις έτσι; Δεν είναι κακό να σου αρέσει κάποιος.» συνέχισε να μιλάει και μα το θεό αν το συνεχίσει θα σηκωθώ να φύγω, νιώθω άβολα. Το πρόσωπο του Βίκτωρ πλησίασε το δικό μου και χαμογέλασε. «Τον έχεις φιλήσει;» πρόσθεσε και κόντεψα να πάθω ανακοπή.

«Τι λες; Εγώ; Αυτόν; Όχι!» απάντησα γρήγορα και κοίταξα αλλού.

«Μόνο η αντίδραση σου μου αρκεί ως απάντηση.» είπε και μου έκλεισε το μάτι.

«Εγώ δεν τον φίλησα!» ξανά είπα.

«Εγώ για πλάκα το είπα αλλά μάλλον είναι σωστό αυτό που είπα. Έτσι;» ξανά λέει και απλά θέλω να ανοίξει η γη και να με καταπιεί.

«Πάω σπίτι. Γεια!» φωνάζω και φεύγω από κοντά του. Νιώθω άβολα. Πώς μπορεί να μιλάει για αυτά τα πράγματα με τόση άνεση. Φτάνω στην αυλόπορτα όταν χτυπάει το κουδούνι και αντιλαμβάνομαι πως πήγα να φύγω εν ώρα μαθήματος. Έτσι άρχισα να τρέχω σαν το κατσίκι για να μπω στην τάξη πριν προλάβει να μπει η καθηγήτρια μου.