》Michael《

[14.07.1986]
14:12

Usłyszałem płacz dziecka... naszego dziecka... Madeleine spojrzała na mnie wykończona i uśmiechnęła się...

– To dziewczynka – oznajmił lekarz.

– Nazwiemy ją Luna – stwierdziła Madeleine.

– Kocham cię Maddie... – pocałowałem ją w usta.

Jeszcze tego samego dnia wróciliśmy z malutką do domu.

– Jest słodziutka... – stwierdziła Madeleine.

– Wdała się w ciebie... – pocałowałem ją w czoło pogładziłem jej rude włosy – też będzie najpiękniejsza na świecie...

– Ale pewnie będzie córeczką tatusia...

– Ma najcudowniejszą mamę na świecie... Też się od ciebie nie oderwie...

[19.05.1990]

Maddie od dłuższego czasu źle wyglądała i kilkukrotnie zemdlała lub zasłabła... W końcu namówiłem ją na badania...

Zdiagnozowali u niej białaczkę...

– Michael, ja nie mogę umrzeć... Nie teraz... Nasza córeczka ma dopiero 4 lata...

– Nie umrzesz. Stać nas na leczenie. Wszystko będzie dobrze...

[25.05.1990]

Maddie zaczęła leczenie, o czym od razu napisały media, które, nie mam pojęcia skąd, dowiedziały się o jej chorobie...

[30.05.1990]

Gdy ochroniarze przynieśli listy ze skrzynki (mi samemu lub Maddie nie pozwalali do niej podejść, a w zasadzie to nawet zbliżyć się do bramy, żeby nikt nas nie zastrzelił) zatkało mnie...

Listy ze słowami współczucia i wsparcia dosłownie mnie zasypały... Luna się świetnie bawiła - wskoczyła w nie jak w stertę liści...

[21.06.1990]

Dopiero tym razem zabrałem Lunę do Maddie, bo jechaliśmy po nią, żeby zabrać ją do Neverland, bo miała miesięczną przerwę w leczeniu, żeby nie wyniszczyło jej organizmu.

Popłakałem się na jej widok, bo sama siedziała zapłakana, ze szczotką w dłoni... na szczotce została reszta jej włosów

– Maddie, nie płacz... – przytuliłem ją

– Popatrz na mnie!

– Patrzę. Patrzę i widzę najcudowniejszą żonę i matkę, najpiękniejszą kobietę na świecie...

Gdy wróciliśmy do Neverland, Maddie się położyła, a Luna spojrzała na mnie.

– Gdzie włosy mamy? – zapytała.

– Twoja mama jest chora... Kiedy wyzdrowieje, jej włosy wrócą.

– A czemu jest chora?

– Nie wiem córeczko...

[17.08.1990]

Wyniki Maddie były negatywne i pozytywne jednocześnie – wygrała z chorobą...

[19.08.1990]

Postanowiliśmy uczcić jej wyzdrowienie i zaprosiliśmy naszą rodzinę

[13.04.1992]

Maddie zemdlała i trafiła do szpitala...

Jak się okazało, miała nawrót choroby...

[28.10.1992]

Maddie była już tak osłabiona chorobą, walką z nią, lekami i tym wszystkim, że nie była w stanie stać dłużej niż 2 minuty

Lekarze powiedzieli mi wprost:

– Niech Pan z nią porozmawia i powie jej, jak najdelikatniej, że to koniec... Że zabiera ją Pan do domu...

– To znaczy?

– Nie wyleczymy jej, przykro nam. Pielęgniarka poinstruuje pana, co do podawania leków, które ulżą pana żonie.

Wszedłem na salę Maddie...

Patrzyła na mnie ledwie żywym wzrokiem...

– Mike, jestem już tym zmęczona... Chciałabym... Chciałabym jeszcze zobaczyć nasze dziecko.

– Maddie, oni mówią, że twoje leczenie jest trudne...

– Mike, ja czuję, że to koniec... Zabierz mnie do domu... Proszę...

– Dla ciebie wszystko...

Po tym, jak dostałem instrukcje od pielęgniarki, co do leków, zabrałem Maddie do Neverland...

[16.11.1992]
22:10

Od momentu, gdy zabrałem Maddie ze szpitala, nie spałem prawie wcale...

– Michael... – szepnęła słabo.

– Tak?

– Pocałuj mnie, proszę... Ja... Czuję, że... Że to już.

– Kocham cię – pocałowałem ją...

Gdy oderwałem się od jej ust, była już nieprzytomna, a chwilę później przestała oddychać...

– Kocham cię Madeleine...

[23.11.1992]

– Kocham cię Madeleine... – ostatni raz ją pocałowałem, nim zamknęli trumnę...

[17.10.1996]

Luna dobrze radziła sobie w szkole, mimo braku matki...

Ja też w końcu jakoś pogodziłem się z faktem, że Madeleine odeszła...

[16.11.2002]

– Dziś mija 10 lat, od śmierci ukochanej żony Króla Popu – usłyszałam głos z telewizora i spojrzałem na ekran.

– Madeleine Ester–Jackson miała 29 lat gdy zmarła. Dziś miałaby 39 lat...

Telewizor zgasł...

Obejrzałem się... Luna stała za mną z pilotem...

– Nie katuj się tym, tato...

– Chciałbym, ale nie mogę... Im ty jesteś starsza, tym bardziej się boję, że ciebie też tak stracę... Że zostanę sam.

Usiadła obok mnie.

– Niektórzy zaczynają pić, inni ćpać....

– Ja nie zacznę. Nie chcę umrzeć... Nie mogę zostawić ciebie samej...

– Nie mówię, że masz zacząć, tylko żebyś znalazł sobie zajęcie, żeby nie myśleć o tym, że nie ma z nami mamy...

– Co na przykład?

– Coś, do czegoś masz talent, poza tańcem, śpiewem, pisaniem tekstów... Nie wiem, może fotografia? Malarstwo?

– A pomożesz mi?

– W jakim sensie?

– Będziesz moją modelką?

– Tak...