[22.11.2002]

- Tato, mam problem - zaczęła, gdy wróciła ze szkoły.

- Jaki?

- Moja szkoła bierze udział w konkursie cheerleaderek... w sensie chodzi o układ taneczny...

- W czym więc problem?

- Że zawody za miesiąc, a my, od początku roku, nie wymyśliliśmy dobrego układu.

- Ty też występujesz?

- Chciałabym, ale boję się, że jeśli wygramy, to powiedzą, że ty im za to zapłaciłeś...

- Nawet jeśli, to trudno... Wystąp. Spełniaj marzenia, realizuj się, rozwijaj pasje...

- Myślałam, żebyś nam pomógł z układem... I tak w szkole jestem pod nazwiskiem mamy, więc nie sądzę, żeby tak szybko wpadli na to, że jesteś moim ojcem, a nie facetem.

- Co? - spojrzałem na nią zszokowany - o czym ty mówisz?

- Pomóż nam z choreografią, błagam...

- To zrozumiałem... O co chodziło Ci z ojcem, a facetem?

- W szkole tylko dyrekcja wie, że jesteś moim ojcem... Pomóż, proszę...

- Dobra... Jak?

- Jesteś choreografem, artystą... Chciałam, żebyś został... Naszym trenerem.

- Nie macie trenera ze szkoły?

- Kilka dni temu, na swoim treningu, złamała nogę... Tato, tylko ty możesz to uratować...

- Nie mówiłaś, że jesteś cheerleaderką...

- Wiem, że mama też była... Nie chciałam ci przypominać... Ale teraz, naprawdę potrzebuję twojej pomocy.

- Nie ma problemu... Ale... Zadzwoń do nich... Będziemy trenować tutaj...

- Czemu tutaj?

- Zaufaj mi...

Okłamałem ją, wiedziałem o zawodach, bo miałem być jednym z jurorów w finale.

- Ok...

Luna zaprosiła ich na weekend, więc miałem trochę czasu na ogarniecie ich...

Wysłałem po nich autokar z moim kierowcą...

***

Gdy dotarli, chciało mi się śmiać z ich min...

- Poznajcie mojego tatę. - Luna przerwała ciszę.

Kiedy ich już poznałem, zabrałem ich do sali tanecznej...

- Dobra... jeszcze tylko kilka pytań... Po pierwsze, macie jakąś tematykę narzuconą?

- Nie, i to jest największy problem, bo gdyby była, mielibyśmy o co się zaczepić.

- Ok... coś wiecie o jury? Wiecie kto w nim będzie? - próbowałem wybadać teren.

- Mamy tylko informację, że w finale będzie ktoś, kto jest światowej sławy choreografem... więcej nic...

- Dobra... To znamy poziom... na jakim etapie jesteście? W sensie w zawodach.

- Został nam półfinał i finał.

- Jasne...

Miałem już plan na oba etapy...

Po próbie zaczęli się ogarniać, bo mieli przecież zostać na weekend.

[23.11.2002]
0

0:30

Podszedłem pod drzwi pokoju Luny, w którym nadal siedziała jedna z jej przyjaciółek... Nie miałem pretensji, że nie śpią, bo miały przecież po 16 lat, a po prostu bardziej chciałem dopilnować, żeby z tego nocowania, nie wyszła orgia...

- Luna, tak w zasadzie, to ile on ci płaci? - zapytała jedna z dziewczyn.

- W sensie?

- Bo mówiłaś, że to twój Tatuś...

- Za co niby ma mi płacić?

- Nie musisz zgrywać świętej... Jakoś zarabiać trzeba... Ile można na tym zarobić?

- Na czym? Na tym, że to mój tata?

- Tak. Ile za to dostajesz? I za co? Za dzień? Za godzinę? Za każdy raz?

- Jaki raz?

- Za numerek... no wiesz, za dawanie mu dupy...

- Ty jesteś chora na łeb? To jest mój ojciec. Biologiczny.

- Tak, tak Luna... - stwierdziła prześmiewczo - i dlatego masz na nazwisko Ester... Po biologicznym ojcu ma się nazwisko.

- Jestem w szkole pod nazwiskiem mamy, żeby nie wywoływać rozgłosu, że do tej szkoły chodzi córka Michaela Jacksona. Rozumiesz?

- Mhm... już ci wierzę. Po co ci zdjęcie jego żony?

Usłyszałem, że Luna zaczęła płakać... odczekałem chwilę i zapukałem do jej drzwi

- Córeczko, w porządku? - uchyliłem drzwi i zajrzałem do pokoju

Bez słowa się do mnie Przytuliła

- Nie płacz... Luna...

Druga dziewczyna wstała i wzięła do ręki zdjęcie Madeleine stojące na biurku Luny

- Piękne zdjęcie - stwierdziła

- To ostatnie zdjęcie, na którym Madeleine i Luna są jednocześnie i ostatnie zdjęcie Madeleine... Kilka tygodni później zmarła. - odparłem... Chciałem ją ruszyć emocjonalnie - Gdy Madeleine przegrała z chorobą, Luna miała niecałe 7 lat... Od tego czasu sam są wychowuję.

Poczułem, że Luna mocniej się do mnie przytula...

- Ne pleure pas mon ange... tout ira bien... - powiedziałem do Luny (fr. Nie płacz aniołku... Będzie dobrze...)

Uspokoiła się trochę.

- Mogę z tobą porozmawiać? - zapytałem dziewczyny, która wcześniej spowodowała płacz Luny...

- Tak...

Zabrałem ją na zewnątrz.

- Co się stało, że Luna zaczęła płakać?

- Zapytałam o zdjęcie.

- Po prostu?

- Tak.

- Jak masz na imię?

- Eliza.

- Eliza, słyszałem o co pytałaś Lunę... może ja ci na te pytania odpowiem.

- Ile ona dostaje kasy, za sypianie z Panem?

- Nie dostaje za sypianie ze mną, tylko za to, że jest.

- A za co? Za godzinę, za dzień?

- Naszą ustaloną kwotę dziennie, chyba, że potrzebuje więcej.

- Starcza Panu jedna taka dziewczyna?

- Co ty, pracy szukasz?

- Myślę o zmianie pracy...

- Słuchaj Eliza... Luna nie kłamała. Ja jestem jej ojcem... Miałem 28 lat, gdy się urodziła... Madeleine miała wtedy 23 lata...

- Czemu zawsze ukrywał pan twarz córki?

- Żeby miała normalne życie bez fleszy... Ja to przechodziłem przez Josepha i zespół... Nie chciałem takiego losu dla Luny...

- Nie chciał Pan, nigdy znaleźć kogoś, kto zastąpiłby pana córce matkę?

- Nie... bałem się, że jeśli się z kimś zwiążę, to albo skończy się tak jak z Madeleine, albo Luna skończy jako Kopciuszek...

- A teraz? Luna ma 16 lat... Nie myślał Pan o tym, żeby znaleźć kogoś, kogo Pan pokocha? Już nie dla córki, ale dla siebie?

- Chciałbym, ale się boję... dla Madeleine mógłbym zrobić wszystko... Kiedy zachorowała, przysięgałem jej, że nie umrze, że ją wyleczą... Przysięgałem... A zmarła mi na rękach... - łzy same ciekły mi z oczu.

Poczułem jak ktoś mnie przytula.

- Tato, nie płacz - szepnęła Luna.