[20.01.2003]

Widok córki nieprzytomnej o mało nie doprowadził mnie do histerii...

– Luna! – potrząsnąłem nią... – Luna, córeczko... ocknij się! – poklepałem ją po policzku... – Luna! Przepraszam, ale muszę... – dałem jej z liścia – Luna, ocknij się!

Spojrzała na mnie nie przytomnym wzrokiem.

– Luna, co się stało? Poślizgnęłaś się? – zapytałem.

– Nie... nagle zrobiło mi się ciemno przed oczami... to pewnie przez zmęczenie... ten występ był męczący...

– Jak się czujesz?

– Ostatnio dziwnie...

– Mów co ci dokładnie jest.

– Boli mnie głowa, kości, tutaj – złapała się za lewy bok – Jestem ciągle zmęczona...

To co mówiła, mnie przeraziło... Dokładnie to samo działo się z Madeleine, po czym zdiagnozowali u niej białaczkę...

– Właź na wagę.

– Po co?

– Bo temperaturę chcę ci zmierzyć – odparłem ironicznie – Właź.

Kiedy zobaczyłem wynik, to mi Zrobiło się słabo... straciła prawie 6kg wagi, a praktycznie nie miała z czego ich tracić, bo była szczupła...

– Idziemy – pociągnąłem ją za sobą

– Gdzie?

– Do samochodu. – zbiegliśmy po schodach – Bill, Jedziemy do szpitala. – krzyknąłem do ochroniarza, zgarnąłem swój portfel i torebkę Luny, po czym zaciągnąłem córkę do garażu... otworzyłem drzwi od samochodu – Wsiadaj!

– Tato, przestań!

– Nie. – prawie ją tam wepchnąłem, po czym sam wsiadłem.

Bill wsiadł chwilę później.

– Do którego? – zapytał.

– Żadnego – odparła Luna.

– Tam, gdzie jechaliśmy z Maddie. – cudem to powiedziałem.

Kiedy wyjechaliśmy z terenu, Luna spojrzała na mnie z wyrzutem.

– Po co? To tylko zmęczenie... to przez szkołę.

– Uwierzę, że głowa i osłabienie... ewentualnie to omdlenie też... Ale nie wmówisz mi, że przez szkołę bolą cię kości i brzuch, ani że tracisz na wadze...

– Zawieziesz mnie tam siłą?

– Po pierwsze, nie jesteś pełnoletnia, więc mam prawo, po drugie, tak samo zaczęło się u Madeleine... ciebie, los mi nie odbierze.

– Ty się boisz, że też tak umrę?

– Tak.

Bez słowa się do mnie przytuliła, ale to starczyło...

***

Kiedy dostałem w końcu jej wyniki, nerwy mi puściły i powiedziałem chyba każde przekleństwo, jakie znałem...

Po stracie pierwszej córki, później stracie żony, teraz los chciał mi zabrać drugie dziecko... zebrałem się w sobie, żeby powstrzymać łzy...

Wszedłem na salę Luny.

– Tato, czemu chcą mnie zostawić w szpitalu? I czemu nie zdjęli mi jeszcze wenflonu?

– Bo... – popłakałem się

– Nie płacz... – objęła mnie

– Znów ten koszmar... – ledwie to powiedziałem – Ciebie, nie dam sobie odebrać.

– Powiesz mi w końcu, o co chodzi?

– Przeczytaj – podałem jej papiery z wynikami.

– Mama zmarła na to samo, prawda?

– Na dokładnie tą samą odmianę białaczki... Susan też... I, z tego co wiem, matka Madeleine też.

– Obiecaj mi coś...

Uspokoiłem się i spojrzałem na nią.

– Co tylko zechcesz.

– Zwiążesz się nareszcie z kimś. Nie możesz żyć sam.

– Jeśli znajdę odpowiednią, to się zwiążę... obiecuję...

– Tato, ja wiem, że straciłeś i mamę i Susan, ale... To ja ci obiecam, że przeżyję... To nie leczenie ma na to wpływ, a nastawienie samego zainteresowanego.

Jej słowa mi pomogły...

– Chcesz tu zostać, czy kombinować, żebyś leczenie przechodziła w domu?

– W domu... zdecydowanie w domu...

– Poczekaj chwilę...

Poszedłem pogadać z lekarzem prowadzącym...

– Luna, udało się. – powiedziałem zaraz po wejściu na jej salę – Ale jest jeden warunek...

– Jaki?

– Że musisz podpisać zgodę...

– Jasne.

Zabrałem Lunę i przydzieloną jej lekarkę do Neverland

Luna przysnęła w samochodzie, więc do jej pokoju ją zaniosłem...

– Który pokój możemy przeznaczyć na gabinet lekarski? – zapytała lekarka

– Tutaj... – otworzyłem drzwi do pokoju, obok pokoju Luny, umeblowanego jak biuro – za tamtymi drzwiami – wskazałem drugie drzwi w pokoju – jest sypialnia, myślę, że się pani spodoba...

Pomogłem jej ogarnąć przekształcenie biura na gabinet...

Kiedy to było ogarnięte, lekarka poszła podać Lunie jakieś leki... w tamtym momencie mało do mnie docierało, jeśli chodzi o ich nazwy...

[27.01.2003]

Widziałem, jak z wysportowanej, silnej dziewczyny, Luna stawała się cieniem człowieka, ledwie mogąc przejść parę kroków... straciła też prawie wszystkie włosy...

Nieważne co zjadła, i tak zaraz tego nie było w jej żołądku

Siedziałem z nią, ile tylko mogłem...

– Tato, zabierz mnie na zewnątrz...

– Luna, jest zima, a ty jesteś osłabiona... Nie chcę, żebyś się rozchorowała.

– Wiosny mogę nie dożyć... proszę... na chwilę...

Otuliłem ją jak najcieplej się dało i zabrałem na ogród.

– Myślisz, że zobaczę przyszłoroczny śnieg? – zapytała.

– Nie miej takiego nastawienia, proszę... chciej żyć...

– Chcę... po prostu mówię jak jest.

Wróciliśmy...

W pokoju spojrzała na mnie.

– Możemy posiedzieć w salonie?

– Nie zmarzniesz?

Otuliła się kocem

– Nie.

Zeszliśmy do salonu i usiedliśmy na kanapie...

Luna przytuliła się do mnie i wbiła wzrok w ogień w kominku.

– Wierzysz w reinkarnację? – zapytała.

– Tak, czemu pytasz?

– Zastanawia mnie, co jeśli jestem zreikarnowaną Susan...

– To i tak cię kocham. I nadal jesteś moją kochaną córeczką...

Jej telefon zadzwonił.

– Tak Lucy?

– [...]

– Poczekaj... – spojrzała na mnie – Lucy chce z tobą rozmawiać...

– Ok... – wziąłem od niej telefon – halo?

– Dzień dobry... mam prośbę...

– Jaką?

– Po pierwsze, niech Luna nie słyszy tej rozmowy...

– Jak uważasz... – Wstałem i poszedłem do kuchni – O co chodzi?

– Media mówią, że Luna jest chora... To prawda?

– Tak...

– Mogę ją odwiedzić?

– Myślę, że tak, ale nie zwracaj, proszę, uwagi na jej wygląd...

– Luna jest w domu?

– Tak... Załatwiłem jej leczenie w domu, póki jej stan na to pozwala.

– Co jej właściwie jest?

– Geny... To samo, co zabiło Madeleine.

– Białaczka?

– Tak...