Part 1.3

His first Thank You

Vanessa's POV
 As a 9th grade tapos nasa first section ka, we have a locker room na ipinasadya pa ng adviser namin.

 Dahil nga mga ayaw din ng kaklase ko na magdala ng mabigat na bag (mostly kasi maarte at richkids sila, haha) ay mabilis na nagkasundo ang PTA or Parents and Teachers Association na magpagawa ng lockers.

So, nasa loob lang rin 'to ng classroom for additional security at tsaka nasa right side lang. Magkatabi na ang locker naming mga babae at sa mga lalaki.

One time, as I passed over men's side, nakita ko kung gaano kakalat ang locker nya. Grabe lang, di mo aakalain!

He's a son of a teacher at anak ng hacienda owner so how the heck he can't manage his own things? Napakadumi, swear.

"Ang gulo ba n'yan!" I commented as I stare at it.

"Eh di oh, linisin mo." He said na parang nag-uutos kaysa nagsa-suggest.

And because I really wanted to impress him, I smile at him at taas noo na akala mo ay hindi ako intimidated sa presence nya;

"Sige, mamaya." I answered without second thoughts.
Gusto ko rin kasing makita kung may tinatago ba sya roon na suspicious, like a photo of a person he likes?

Baka sakaling magising ako at tumigil na sa kaka-hopia. Hys.

"Sige ha." He said in a challenging tone tsaka iniabot sa akin ang susi ng locker nya na kasama ng I.D. nya. It was in his lace anyway.

Lunch break...

Konting tiyaga at..tadaaaa!

After half hour of fixing what's inside, natapos ko na. Hooray!
With a proud smile plastered on my face, I look at him as he walk towards my location. Sa tapat ng locker nya.

"Malinis nga. Good." He said satisfied with what he see.

Ngumiti lang sya at tsaka bumaling na roon upang may hanapin.
Pinapanood ko lang sya, 'yon na iyon?

 Seriously?!

Wala na namang thank you man lang? Again?!

Grrrr..

Bago pa ako makapagsalita ay may hawak na syang notebook at nakatalikod na sa akin, probably going to leave me with disbelief.

Hindi na ako nakapagtimpi at..

"Thank you o salamat na nga lng wala pa?! Grabe ha! Tinuruan ka ba noon nung kinder ka, James?! Bakit sa iba nagpapa-salamat ka, bakit sa akin hindi?! Ang damot mo naman."

Naiinis at pikon na sabi ko na sakto lang para marinig nya. 

I don't want to be a drama queen though. Ayaw ko namang maging issue pa kung sisigaw ako rito.

Napaka-malisyoso pa man din ng mga kaklase namin. =__=

"Hindi naman kita inutusang gawin ang mga bagay na 'yon diba? Bakit kasi ang bait mo sa akin?" sagot nya. Which caught me off guard!

Sht! Ano? Confessed na ba, self? No!

"Kasi nga, mahalaga ka sa akin! Ang bobo mo talaga, gurang pa!" Nagpipigil na sabi ko.

 Ay nako! Kapag ako hindi nakapagtimpi, nakuuu! Mawawala ang pagka-dalagang pilipina ko, huhu.

With that, tumalikod na ako para maiwasan na masabi ko ang hindi ko dapat sabihin pero..

"Thank you sa concern."
Napahinto ako dahil do'n.

O___O

Totoo?!!

IT'S HIS FIRST THANK YOU FOR ME. ANG UNA AT SIGURO ANG HULI NA RIN.

Pero ayos lang.
At least once in a lifetime, he appreciate what I did by saying those magical words.
Huli na 'to.

From now on, iiwasan ko na sya. 

He's a jerk named James and no matter how I explain it, I just fell for him even though he only said "Thank you" to me ONCE.

*EnD*