Miasto tańczy drżącego kankana                                                                                                                            
w barwnym mleku świateł rozproszone                                                                                                              
dyszy niebo jak zgaszony dywan                                                                                                                          
namarszczony z flandryjskich koronek                                                                                                                  
asfalt ślisko ucieka przed

światłem                                                                                                                                                                             

w łuk                                                                                                                                                                                           

w umarłym kadłubie ulicy                                                                                                                                    

można bardzo głośno mówić                                                                                                                            

można... bardzo cicho krzyczeć.                                                                                                                          

Latarniami miasto zgasi gwiazdy                                                                                                                                   

i dźwięk zacznie w banię nieba wnikać                                                                                                                      

sam zostanę na czarnym asfalcie                                                                                                                     

balansując krawędzią chodnika.

Bardzo kojarzy mi się z moją "Magią wieczoru". Szkopuł tkwi w tym, że ten wiersz poznałam niedawno, a "Magię..." napisałam dwa lata temu. "Hymn" Krzysia ma w sobie więcej goryczy, surrealizmu. Cóż się dziwić, żyjemy przecież w diametralnie innych czasach. Krzyś jest moim mistrzem!