WESOŁYCH ŚWIĄT

Roh i Azali od razu domyślili się, że Suki mogła trafić do namiotu medycznego. Pytanie brzmiało: co sobie zrobiła?

Początkowo mężczyźni szli do niej we dwójkę, ale tuż przed wejściem Azali wepchnął przyjaciela do środka, po czym uciekł.

Roh stał w wejściu, wmurowany ze strachu. Patrzył na Suki, która na szczęście siedziała przy stoliku cała i zdrowa, sącząc herbatę.

Nie był w stanie nic powiedzieć. Na sztywnych nogach podszedł do kobiety i powoli położył dłoń na jej ramieniu, lekko je trąc.

Suki spojrzała na niego, oczy miała lekko zaczerwienione.

— A ty co myślisz? Katastrofa ze mnie... Koszmarne lądowanie... Powinnam wrócić do domu i zapomnieć o karierze wojskowej, nie nadaję się...

— Ja? Ja... nie miałem szansy lądować. Mój instruktor to zrobił. I... I uważam, że jesteś bardzo odważna — wydusił z siebie, zaciskając rękę na jej przedramieniu. Jej potok słów przyprawiłam go o zawał serca.

Lekki uśmiech pojawił się na twarzy Suki.

— Naprawdę?

— Tak. Jesteś... Jesteś naprawdę bardzo odważna. Ja... Ja bym już dawno uciekł wystraszony, chociażby po tym, jak źle strzeliłaś z broni... Gdybym to był ja, to już dawno byłbym w domu i piekł grzyby szpułkowe...

Suki zachichotała na wspomnienie o gotowaniu. To spowodowało, że zawstydzenie, jak i lekki strach, zmalały u Roha.

— Dziękuję... Potrzebowałam tego.

Kobieta powoli wyciągnęła ręce i objęła mężczyznę. Ten, lekko niezdarnie, oddał gest, rumieniąc się na tak bliski kontakt.

— Żaden problem. Ja tylko mówiłem, co myślę.

Roh spojrzał na kobietę. Powoli zaczął się nachlać w jej stronę, wpatrzony w jej zaczerwienione oczy. Teraz już nie wyglądały na smutne, ani na spanikowane. Zamiast tego ładnie migotały.

Suki również zbliżyła się w jego stronę. Wpatrywała się z radością w jego skupioną twarz, próbując odgadnąć, o czym myśli.

Wtedy ich usta spotkały się w krótkim pocałunku. Przyjemne mrowienie pozostało na ich ustach, kiedy się od siebie odsunęli.

— Przepraszam. Powinienem był zapytać... — zaczął Roh, a jego twarz była cała czerwona.

— Za co przepraszasz? Przecież odpowiedziałam.

To tylko powiększyło rumieniec mężczyzny. Znaczy, o ile było to możliwe.

— To... To jak tak to wygląda... To możemy kontynuować po tym, jak zdobędziesz licencję pilota...

— Powinieneś zostać mówcą motywacyjnym.

Oboje zaczęli się śmiać, kiedy nagle przerwało im głośne chrząknięcie.

Para natychmiastowo od siebie odskoczyła, Suki niemal spadła z krzesła. Oboje spojrzeli przerażeni w stronę wejścia, gdzie stał Iroh.

— Pa-pan generał!

— Ja naprawdę nie chcę się bawić w przyzwoitkę. Romanse proszę uprawiać poza szkoleniem.

Suki i Roh pokiwał głowami, cali czerwoni.

— Tak jest.

— Skupcie się na szkoleniu, oboje dostaliście pochwały od instruktorów. Nie zaprzepaśćcie tego. Jeśli jeszcze raz was przyłapię, zostaniecie wyrzuceni.

— Tak jest.

— Dobrze. To teraz ważniejsza sprawa. Mam dla was zadanie.

To przykuło uwagę obu szeregowych na tyle, że zapomnieli o wstydliwej sytuacji.

— Muszę się wybrać do Miasta Republiki. Przez pewien czas na moje zastępstwo będzie tu kapitan Shain. Macie mi zdać dokładny raport, kiedy wrócę. Zrozumiano?

— Tak jest, generale.

***
Mam nadzieję, że się spodobało.
Pozdrawiam z podłogi - Dywan.