~Your P.O.V~

Był to zwykły, normalny, cichy i spokojny dzień...

KABUM!!!

BUM!!!

PIERDUT!!!

No i koniec spokojnego dnia... Westchnęłam głośno i niespiesznie poszłam do kuchni. Na miejscu zastałam to, czego można się było spodziewać. Czyli dużej chmury czarnego dymu i kaszlącego kucharza, który był równie czarny, co ściany i cała reszta pomieszczenia.

- Bard... - Zaczęłam. - Niech zgadnę... Miotacz płomieni i obiad?

- Dynamit i deser. - Skorygował mnie blondyn. - Myślałem, że teraz się uda... - Co tu dużo mówić, jeszcze nigdy się nie udało.

- Radzę posprzątać nim Sebastian się dowie.... - Chciałam wyjść ze zniszczonej kuchni, ale się jeszcze zatrzymałam. - Chociaż znając go to już wie.

- Brad. - A nie mówiłam? Koło mnie stanął czarnowłosy demon. - Co mówiłem na temat używania środków wybuchowych w czasie gotowania? - Odwróciłam się w jego stronę i ucałowałam jego policzek.

- Oj, nie złość się na niego. - Szepnęłam do demona. - Przecież kiedyś się tego nauczy...

TRZASK!!!

BUM!!!

ŁUBUDU!!!

Spojrzeliśmy z narzeczonym na siebie.

- Pięć funtów, że to Mey-Rin coś stłukła.

- Dziesięć na Finniana. - Odpowiedział i ruszył się tym zając.

~Sebastian P.O.V~

Szybkim krokiem poszedłem do źródła dźwięku. Czyli do... Gabinetu panicza? Zapukałem niepewnie . Odpowiedziało mi jakieś zamieszanie po drugiej stronie i po chwili głośny krzyk, a za nim przekleństwo. Otworzyłem powoli drzwi i zastałem panicza i panienkę Kitsune. Kłócących się. To się często nie zdarza. Popatrzyłem na nich oboje i zacząłem się zastanawiać o co im chodzi.

- Jeśli można. O co państwo się pokłócili? - Zapytałem, wprawnie ukrywając uśmiech.

- Nie. Nie można. - Warknęła lisica. - To wina tego... Tego... Tego zarozumiałego kretyna! - Krzyknęła. Spojrzałem na panicza.

- Nie prawda! To wina tej upartej baby! - Ponownie zaczęli obrzucać się obelgami różnej maści. W pewnym momencie dziewczynka chwyciła jakaś wazę i rzuciła nią o ziemię. Gorsi od dzieci.

- I jak? Które z nas wygrało? - Do środka weszła ______. Rozejrzała się uważnie po pomieszczeniu i zmarszczyła brwi. - Dobra. Co mnie ominęło?

- Jego się pytaj!

- Jej się pytaj! - Krzyknęli jednocześnie. Oni mają po pięć lat, czy co?

- A rozumiem. - Shinigami westchnęła z przekonaniem. - Czyli mamy tu klasyczną kłótnie kochanków. - Nastolatka schroniła się za mną, bo jeszcze chwila i oberwałaby książką. - Czyli mam rację?

- O-oczywiście, że nie! - Krzyknęli oboje. Na ich policzkach, jednak, widać było rumieniec. - My nie jesteśmy razem!

- Jeszcze. - Skorygował ich mój anioł, ale ponownie musiała się schować. - Ja tylko mówię.

- To źle mówisz!

- Ale przyznajcie, że chcielibyście.

- Myślisz, że to dobry pomysł wkurzać dwa demony? - Spytałem ją cicho.

- Nie wiem. Jak co chcę (f/f) (ulubione kwiaty) na grobie. - Odszepnęła. - Ale... Chyba już pójdę. Muszę... Sprawdzić, czy nie ma mnie gdzie indziej. - Z tymi słowami wybiegła z pokoju. Może i dobrze.

- To wszystko twoja wina. Gdybyś tylko... - Złapałem oboje za kołnierze i rozdzieliłem od siebie, ignorując ich rzucanie się i protesty.

- Mogę wiedzieć, czemu się zaczęliście kłócić?

- Ciel nie chce spędzać ze mną czasu.

- Bo go nie mam.

- Już nie pracujesz jako Kundel Królowej. Mógłbyś mi poświęcić trochę więcej uwagi.

- Jeszcze mi mówisz, że za mało daję ci uwagi? Spędzam z tobą, każdą wolną chwilę, ale chciałbym też mieć czas dla siebie.

- Czyli już mnie nie chcesz!

- CO?! Oczywiście, że chcę z tobą być! Przecież już ci nie raz to mówiłem! - Panicz nagle zamilkł i spojrzał na mnie. Czyli dopiero teraz sobie przypomniał, że ja tu jestem?

- I dalej panicz twierdzi, że nic was nie łączy? - Spytałem. Do pokoju ponownie wpadła ______ z dużym uśmiechem na ustach, jak ja kocham ten uśmiech.

- Wiedziałam! - Postawiłem oboje, a ona ich przytuliła. - Wiedziałam, że wasza dwójka musi być razem. Jesteście tacy słodcy~

- Nie jesteśmy! - Zaprotestowali jednocześnie. Mimo to złapali się za ręce.

- Jesteście rozkoszni~ Chcę być druhną na waszym ślubie!

- CO?! - Zaśmialiśmy się razem. Wiedziałem, że mój anioł coś takiego wymyśli.

~??? P.O.V~

NIE! TO NIE MOŻE BYĆ PRAWDA!

Uderzyłam wściekła w stojący niedaleko wazon, przez co upadł i rozbił się na drobinki, rozchlapując dookoła wodę.

- Panienko! - Mój służący podbiegł do mnie przerażony. Uklęknął koło wazy i zaczął ją sprzątać. - M-musi panienka się uspokoić...

- NIC NIE MUSZĘ! - Wrzasnęłam na klęczącego anioła. Odwróciłam się od niego. Moje długie włosy powiewały za mną z każdym krokiem, tren sukni ciągnął się po kamiennej posadce, a odgłos moich obcasów na kamieniu był jedynym dźwiękiem, który teraz było słychać. Uspokój się. Musisz to zrobić. Dla twojego brata. Zemszczę się. Tylko jak...

Spojrzałam na zwierciadło, w którym widziałam roześmianą shinigami i przytulającego ją demona. Chyba, że... Tak. To bardzo dobry pomysł. Podeszłam do lustra i oparłam się o jego ramę.

- Mój drogi Sebastianie Michaelis. Pożałujesz, że kiedykolwiek wszedłeś w drogę mnie i mojemu rodzeństwu...

_____________________________________________________________________________________

Zaczynamy Akt Trzeci tego opowiadania!!!!

Małe ogłoszenie:

Z powodu, że powoli zbliżamy się do zakończenia, to zawieszam inne opowiadania, by całkowicie skupić się na tym jednym. Mam nadzieję, że się wam spodoba :)