Za­pytałeś-,,Kim dla ciebie jes­tem?".
Od­po­wie­działam, że nie wiem.
Ale czy ko­nie­cznie muszę na­zywać to uczu­cie szczęścia i spo­koju gdy cię widzę?
Tę pot­rzebę roz­mo­wy z tobą?
Tę tęsknotę po dłuższej rozłące?
Spra­wiasz, że się uśmie­cham, że od­dycham głębo­ko i spo­koj­nie, że czuję się swo­bod­nie.
Spra­wiasz, że jes­tem sobą.
Ale nie, nie kocham cię.
Nie jes­teś też moim przy­jacielem...

...lecz jes­teś mi pot­rzeb­ny, bar­dziej niż kto­kol­wiek in­ny.

Dla­tego błagam nie za­dawaj więcej py­tań
i nie każ mi na­zywać te­go kim dla siebie jes­teśmy.

Proszę. Po pros­tu bądźmy.