Ut­wier­dziłam się już w prze­kona­niu, że nig­dy nie przejdę obok ciebie obojętnie. Twój wi­dok zaw­sze będzie po­wodo­wał przys­pie­sze­nie pra­cy mo­jego ser­ca a każde dźwięcznie wy­powie­dziane przez ciebie słowo będzie dreszczem przechodzącym przez całe mo­je ciało.
Po­godziłam się już z wol­nością którą mi dałeś, jed­nocześnie zgadzając się na uwięzienie w sta­nie za­wie­sze­nia.
O nic cię nie wi­nię. Nie czuję żalu.
Je­dynie życiu nie pot­ra­fię wy­baczyć te­go, że nie mam za czym tęsknić, tyl­ko wie­cznie pragnę.