– Bawcie się dobrze! – krzyknęła Jun, siedząc na ręczniku na plaży. Ona nie miała najmniejszego zamiaru kajakować, w sumie nie można było się jej dziwić - nic szczególnie nie zachęcało do spędzania wolnego czasu w ten sposób - brudna, zimna woda była wystarczającym powodem do odmowy.

– Tiaaa... – jęknął Kazuya, ładując się do kajaku.

Odpłynęli od pomostu w ślimaczym tempie.

– Już mam ochotę się zajebać – mruknął Jin po piętnastu minutach.

– Zajebać to cię mogę ja, tym wiosłem zaraz w łeb dostaniesz – odpowiedział mu ojciec, rozsierdzony zachowaniem syna.

– Czy choć raz mógłbyś mnie nie obrażać?! – spytał nastolatek agresywnie zamachując się wiosłem.

– A czy ty mógłbyś chociaż raz nie być jebanym rozczarowaniem?!

– Jakim rozczarowaniem, przecież nigdy nie sprawiam większych problemów, jestem nawet najlepszy z klasy z matmy...

– Matmą mi nie zaimponujesz, biorąc pod uwagę kto cię jej uczy... – wysyczał Kazuya, coraz bardziej agresywnie wiosłując.

– Mógłbyś przestać obrażać nie dosyć mnie, to jeszcze swoją rodzinę?!

– TEN PEDAŁ NIE JEST ZE MNĄ SPOKREWNIONY!

– Może i jest adoptowany, ale to nadal...

– Nie wymądrzaj się, gówniaku!

– Zabrakło ci argumentów, hę?

– Słuchaj, młody, miarka się przebrała i...

Nie było dane mu dokończyć.

– Czy to... – Kazuya spojrzał pod nogi. – KURWA, MAMY DZIURĘ W KAJAKU!

Sytuacja była na tyle beznadziejna, że byli na samym środku jeziora.

– Kurwa mać, mój telefon! – zaaferował się Jin i próbował ratować swojego iPhone'a przed zalaniem.

***

– Co się stało? Gdzie macie kajak? – wydukała Jun. Dopiero zasnęła, opalając się, a jej syn i mąż już wrócili, krzyżując jej plany. Zmrużyła oczy i przyjrzała się im dokładniej. Dopiero teraz zauważyła, że są przemoknięci do suchej nitki, a Jin ma we włosach pokaźnych rozmiarów algę. Na domiar złego jeszcze głośno kichnął.

– Zatopiliśmy kajak...

***

Jin przez całą resztę dnia i niedzielę wykazywał oznaki mocnego przeziębienia, aż w końcu w poniedziałek wszystko się skumulowało i złapała go choroba.

– Faktycznie, masz gorączkę... – Jun cmoknęła ze zmartwieniem, gdy zobaczyła na termometrze czerwone 38. –Poradzisz sobie sam, prawda? Leki masz w kuchni, przy kuchence.

Jin skinął głową na tak i z westchnieniem z powrotem rzucił się na łóżko. Już miał dzwonić do Hwoaranga, że dziś nie pojawi się w szkole, ale Koreańczyk go wyprzedził. Na nowym telefonie (poprzedni się utopił) czarnowłosego wyświetlił się numer chłopaka. Odebrał.

– Halo..? – wydukał, zmęczony.

– KAZAMA, DO CHUJA WAFLA, CZEMU NIE MA CIĘ W SZKOLE?!

– Jestem chory, debilu... – jęknął Jin.

– O... Sory... – mruknął rudy, wyraźnie zawstydzony. Było w jego głosie też coś w rodzaju... zmartwienia. – Wracaj do zdrowia...

– Dzięki... chyba – westchnął czarnowłosy. – To cześć...

– Hej... – nagle coś mu się przypomniało: – Kazama! Czekaj...

Jin się rozłączył, nie usłyszawszy wiadomości Koreańczyka, a ów nie pofatygował się, żeby oddzwonić.

Bardzo szybko zasnął, zmogła go choroba...

***

Jina obudził dzwoniący telefon. Nie sprawdziwszy nawet kto to, odebrał.

– Czego? – burknął do słuchawki, nadal trochę zamroczony gorączką i snem.

– To ja, jebany debilu, otwórz mi! – w głosie rozpoznał Hwoaranga.

– Hwo, jeszcze się zarazisz, idioto – westchnął czarnowłosy.

– Po prostu mnie wpuść, kondomie – jęknął Hwo. – Przyniosłem zeszyty do odpisania, jak nie uzupełnisz, to będzie trochę chujowo, nie sądzisz?

– A tak, na śmierć o tym zapomniałem! – ożywił się nagle Jin. – Już schodzę.

W miarę swoich dość ograniczonych możliwości zbiegł po schodach, przy okazji trzy razy kichając. Hwoarang już był na progu. Swoje przydługawe, rude włosy spiął w niski kucyk, a na sobie miał prostą, białą koszulkę i spodnie od dresu, jakby ubierał się w biegu.

– Wyglądasz jak debil – zaśmiał się Hwoarang widząc swojego przyjaciela w swoim jasnoniebieskim pasiastym szlafroku, w przechodzonych do granic możliwości kapciach, z "pandami" pod oczami i z wręcz zwisającymi z nosa gilami.

– Nie musisz mi o tym przypominać – mruknął Japończyk w odpowiedzi, pociągając przy tym nosem. Jego uwagę przyciągnęły siatki, które miał ze sobą jego przyjaciel... – Po co ci te toboły?

– Dokarmiam cię, a co? – zaśmiał się rudy, przekraczając próg domu, zdejmując uprzednio buty. – Gdzie masz gazówkę?

– Chwila, Hwo, nie...

– Czy ja ci pozwoliłem mówić? Nie! Nie przemęczaj się, wracaj do łóżka! – powiedział chłopak, roześmiany, odpalając gaz.

– Czy ty w ogóle wziąłeś te zeszyty..?

– To był tylko pretekst, Kazama, jesteś aż taki głupi? – westchnął Koreańczyk z łobuzerskim uśmieszkiem. – Przecież i tak nie doczytałbyś się moich hieroglifów.

Jin głęboko westchnął. Czasami zachowanie Hwoaranga naprawdę doprowadzało go do szewskiej pasji...

***

– Co to? – spytał Jin, gdy rudowłosy pojawił się w drzwiach z tacą z jakąś parującą substancją w misce.

– Rosół – odpowiedział mu Hwoarang, stawiając przed nim tacę. Nie zapomniał zabrać także porcji dla siebie - nie jadł obiadu, bo chciał towarzyszyć Jinowi. W sumie, nie chciał się do tego przyznać. Poczuł się, jakby wyjawienie mu, że czuje się w stosunku do niego... inaczej byłoby po prostu... dziwne. Poza tym, miał wrażenie, jakby mógł zepsuć całą ich relację jednym zdaniem pojedynczym nierozwiniętym... – Smacznego – obdarował go szczerym, promiennym uśmiechem, co nie było dla niego zbyt częste.

– Boję się próbować tych twoich kulinarnych eksperymentów... – powiedział Jin, nieufnie patrząc na oka pływające na powierzchni.

– Cicho bądź, jest ugotowany na dobrej wołowinie, ręczę za niego – mruknął Hwo, z buzią pełną makaronu.

Czarnowłosy musiał mu zaufać. W końcu Koreańczyk mieszkał praktycznie sam i musiał przygotowywać sobie jakiś obiad, gdy akurat nie miał pieniędzy, więc...

– Nie czuję szmaku – mruknął Japończyk, wolno przeżuwając kawałek mięsa pływający w zupie.

– Skoro nie chciałeś próbować moich delikatesów, to chyba w sumie lepiej, nie? – zaśmiał się rudy.

– Czyli przyszedłeś mnie niańczyć, tak? – powiedział Jin, zmęczony.

– Dokładnie. Mierzyłeś sobie temperaturę?

– Rano było trzydzieści osiem... – westchnął ciężko, a następnie głośno kichnął.

– Jezu, zawału dostanę przez to twoje kichanie – parsknął Hwo, roześmiany.

– Co, geniuszu, mam wstrzymywać? – jęknął Japończyk, pociągając nosem, a następnie dodał, dość nieśmiało: – Wiesz, miło z twojej strony, że się pofatygowałeś i przyszedłeś... – zaczął miętolić pościel w dłoni.

– N-nie ma za co, naprawdę! – ożywił się Hwoarang i znów się uśmiechnął. – Po prostu trochę się... martwiłem i...

Jin znowu poczuł to uczucie, jakby nagłe przyspieszenie serca, nagle uderzenie ciepła. Chciał mu coś powiedzieć, spytać, czy ich relacja jako "przyjaciele" jest nadal aktualna i czy przypadkiem nie wyewoluowało to w coś... innego...

Niebawem usłyszeli kroki na dole.

– To pewnie mama – oznajmił Kazama, odgarniając pojedyncze kosmyki włosów z czoła.

– Wróciłam! – krzyknęła i weszła na górę. – Jak się czu... O, Hwoarang, nie spodziewałam się ciebie.

– Dzień dobry, pani Kazama – odparł rudy, nadal z rosołem w buzi.

– Smacznego – zaśmiała się. – Widzę, że zrobiliście pewne rzeczy za mnie? O, a przy okazji, Jin, zejdź do mnie do salonu za chwilę, okej?

– Dobra? – odparł Jin, delikatnie zdziwiony. Gdy jego matka odeszła, zwrócił się do przyjaciela: – Nie obrazisz się jeśli...

– Nie, oczywiście, że nie, w sumie to muszę nawet się zbierać... – spojrzał na ekran swojego zdemolowanego do granic używalności iPhone'a 5.

– Oh. – tylko tyle był w stanie z siebie wyrzucić Japończyk. Miał ochotę powiedzieć "Czemu tak szybko?", lub przynajmniej proste "Zostań jeszcze".

Nie mógł. Bał się. Znów nie potrafił stwierdzić, co to za dziwne uczucie...

– No to... pa! – powiedział Koreańczyk, jakby zawiedziony. On też miał nadzieję na długą, szczerą rozmowę, jednak los jak zwykle się do niego nie uśmiechał. – Do widzenia, pani Kazama!

– Hej – mruknął Jin z ponurym uśmiechem.

Gdy zamknął drzwi, podeszła do niego matka. Miała ni to skonsternowaną, ni to zdziwioną minę...

– Jin, czy ty i Hwoarang... Bo wy... – wyraźnie nie umiała sklecić zdania.

– Mamo... – jęknął czarnowłosy. Obawiał się najgorszego. – Nie, ale... My jesteśmy tylko dobrymi przyjaciół...

– Nie o to mi chodziło! Chciałam tylko spytać, czy jedziecie razem na tę wycieczkę do Kioto... – odparła Jun, zdziwiona. – Ale jeśli masz jakieś wątpliwości, problemy, może potrzebujesz porady, to ja zawsze jestem do twojej dyspozycji, jeśli chodzi o orientację to ja żadnego problemu z tym nie mam, wujek na pewno...

– NIE, MAMO

***

Jun już coś podejrzewa że jej syn pedałkiem może być heh ( ͡° ͜ʖ ͡°) Mondra dziołha powiem wam no

Jednak piszę z kolonii lol
Naginając przy tym wszelkie panujące tu zasady.

yolo i wgl