Hwoarang czuł, że powinien krzyczeć, wierzgać się, protestować. W końcu to nie było ani trochę normalne, prawda? Jin bezceremonialnie rozłożył się w wannie w swoich białych bokserkach. Dla kontrastu Koreańczyk nie miał na sobie żadnej bielizny - w końcu kto, do cholery idzie się kąpać w majtkach?

Ale on siedział tylko cicho, bez słowa wpatrując się w Kazamę. Czuł, że zaczyna się rumienić. Czy to był rumieniec ze wstydu, czy może..?

Jin nie mógł oderwać wzroku od twarzy Hwo. "Boże, jaki on ładny", pomyślał, widząc jego jeszcze delikatne i chłopięce rysy twarzy, przywodzące na myśl K-popowych wokalistów cieszących się największą popularnością wśród żeńskiego audience'u.
Aż wrzał z podniecenia. Tylko... Jak to wszystko mu powiedzieć, jak..?

– Hwoarang. – rzucił szybko, patrząc mu głęboko w oczy. – J-ja... Ja cię kocham.

Znów chwilę milczeli. Rudy nie był pewien, co odpowiedzieć. Zaczął się nerwowo śmiać. Teraz miał ochotę się strzelić w twarz, to chyba było najgorsze, co mógł w tamtej chwili zrobić. W głębi duszy chciał mu odpowiedzieć - "Jin, ja też cię kocham", ale... miał coś w rodzaju... blokady. Po prostu nie mógł.

Jednak Jin miał to za przeproszeniem gdzieś. Wręcz rzucił się na Hwoaranga, wywołując przy tym miniaturowe, wannowe tsunami i wylewając sporą ilość wody na płytki. Zanim rudzielec zdołał cokolwiek powiedzieć, Japończyk zamknął mu buzię pocałunkiem. Z owych warg zaraz potem wydobył się jęk, głośniejszy, niżby tego chciał.

Popatrzyli sobie w oczy.

Hwoarang także rzucił się na Jina, zupełnie jakby chciał się zrewanżować i zaczął go obcałowywać. Jego ręka niby samoistnie wylądowała w bokserkach Kazamy.

– Czyli chcesz..? – Jin zrobił pauzę w miejscu ostatniego słowa, jakby zostawił przestrzeń do interpretacji dla Hwo.

– Jak żałować, to na całego – powiedział, z lekkim uśmiechem.

***

Obudzili się obok siebie, znów wzajemnie w siebie wtuleni.

Spali na jednym łóżku, po odkryciu, że stolik nocny oddzielający ich łóżka jest przytwierdzony do podłogi. Hwoarang o mało z niego nie spadł, a plecy Jina "tuliły" ścianę.

Nie chciało im się wstawać - perspektywa siedmiu godzin zwiedzania i przysłowiowego łażenia po Kioto zdecydowanie im się nie uśmiechała.

– Zamkniemy się tu, będziemy się żywic wyłącznie chipsami i nie wychodzimy do wieczora? – zaproponował Hwoarang, głośno się śmiejąc.

– Ta, żebyś wiedział, zapisz mnie – wtórował mu Kazama, także się śmiejąc, okręcając kosmyk włosów rudzielca wokół palca. – A serio - wolę nie ryzykować.

– To był tylko głupi żart, no – mruknął Koreańczyk.

Zanim czarnowłosy zdołał odpowiedzieć, usłyszeli kogoś majstrującego przy drzwiach. Byli pewni, że są zamknięte, ale...

– Jin? – odezwała się Asuka, nadal będąc w swojej jasnoniebieskiej piżamie ze spodniami w kucyki Pony i koszulką jej klubu karate. Stanęła jak wryta, gdy zobaczyła Jina i Hwoaranga w jednym łóżku, w samej bieliźnie, zakrywających się kocem. Zaczęła powoli się cofać i zamykać drzwi. – N-nieważne... Może ja już pójdę..?

– Asuka, czekaj! – krzyknął Jin i podbiegł do niej. Chwycił ją za nadgarstek, próbując zatrzymać. Zamknął z powrotem drzwi.

– ZOSTAW MNIE!

– Cicho! Asuka, błagam, nie mów nikomu, jeśli...

– CO WY TAM ROBILIŚCIE, CO?! – wrzasnęła.

– CICHO! To nieistotne, ważne jest to, żebyś nikomu nie mówiła! Nie wiem, będę kupował ci co tydzień z dwie paczki twoich ulubionych Pocky, tylko nikomu nie mów... – jęknął Jin błagalnie.

– Dorzucę się – powiedział Hwo drżącym głosem, nadal będąc w kącie i okrywając się nieśmiało kocem. Powiedzenie, że był przerażony było niedopowiedzeniem - z czoła lał mu się zimny pot, a jego źrenice były ze strachu wielkości niewiele różniącej się od oczka w igle.

– Dobra... – jęknęła dziewczyna. – Umowa stoi. Ale... wy... robiliście to ze sobą? Ugh, sama myśl o tym...

– ASUKA.

– Ok, ok, nie jestem homofobem, czy co, ale... to trochę obrzydliwe, no!

– Gruba, do jasnej cholery! – powiedzieli chłopcy niemal w tym samym momencie.

– TYLKO NIE GRUBA! Jeżeli jeszcze raz tak mnie nazwiecie, to z naszej umowy nici, zrozumia...

– Tak, tak, Asuka... Pa – westchnął czarnowłosy, gdy wychodziła z pomieszczenia.

– ...zrobiło się trochę niezręcznie, huh? – zaśmiał się nerwowo Hwoarang.

– Aleś spostrzegawczy – odburknął Jin.

***

Środa

W końcu nadszedł koniec wycieczki i wszyscy wrócili do domów i następnego dnia mieli rozpocząć lekcje tak, jak zwykle. Do końca roku szkolnego zostały raptem dwa tygodnie - każdy nie mógł się tego doczekać - w końcu nareszcie nadeszły upragnione wakacje!

Nauczyciele także wrócili do domów.

Chaolan Lee obawiał się, że objawia pierwsze symptomy załamania nerwowego. Po wrażeniach związanych z tamtą wycieczką miał wątpliwości, czy w ogóle jest odpowiednim człowiekiem do wykonywania zawodu nauczyciela. Poprzedniego dnia nie spał do czwartej, bo jego cudowni podopieczni nie chcieli respektować ciszy nocnej i musiał ich uciszać. W końcu użył swojej broni ostatecznej i siedział w pokoju Kousuke Mori'ego, upewniając się, że nikt nie robi niczego nielegalnego, lub naruszającego ciszę nocną, lecz niestety poległ i zasnął - obudził się przed drzwiami pokoju z narysowanym penisem na czole.

Wrzucił walizkę do sypialni nawet jej nie rozpakowując i rzucił się na kanapę, oraz rozejrzał po swoim wielkim mieszkaniu. Rozejrzał się po salonie i zaczął rozmyślać, czy lepiej od razu odespać, czy przedtem się też upić. Miał w końcu pokaźny zapas alkoholu w barku, plus trzy butelki jego ulubionego wina w lodówce... A jakby czuł się wyjątkowo depresyjnie, miał także tanie różowe Carlo Rossi z wyprzedaży.

Zanim zdążył do końca się nad tym zastanowić, zadzwonił telefon. Głośno westchnął i podniósł owo urządzenie. Dzwoniła Jun. Nie zdziwiło go to - żywili do siebie głęboką sympatię (w "nieromantycznym" tego słowa znaczeniu) i kobieta traktowała go trochę jak swojego przyjaciela geja - nie przeszkadzało mu to, bo sam cierpiał na brak towarzystwa.

– Tak?

Przez słuchawkę dało się słyszeć cichy szloch. Jun płakała.

– W-w-wylali mnie... – jęknęła.

– Już jadę – zadeklarował Lee. Zabrał te nieszczęsne Carlo Rossi i pojechał pocieszać Jun.

***

Kazuya od razu domyślił się, że coś jest nie tak.

"Co ten pedał tu robi?!", pomyślał, widząc Mercedesa C-klasę Chińczyka na JEGO podjeździe, na JEGO posesji.

Zajął mu miejsce. Cholerny chuj, zajął mu miejsce. Musiał stanąć na ulicy, jak gość, a nie gospodarz. Garaż nie wchodził w grę, Jin uparcie trzymał tam motocykl.

Zamknął drzwi do samochodu z takim impetem, że pojazd aż się cały zatrząsł. "Myśli, że może sobie stawać jak pan, bo ma Merca. Jebany snob, moja Honda jest milion razy lepsza, ma lepsze wyposażenie, a kosztowała mniej", pomyślał ze wściekłością wchodząc do domu.

– END AJ SEJ - HEEEEEEIEEEEIEEEEIEEJEJHEEEEEIEEEEIEEEJ - AJ SEJ HEJ! ŁOTS GOJING ON?! – Lee i Jun próbowali śpiewać, ale byli tak pijani, że nawet z tym mieli problemy i bardziej przypominało to krzyki o pomoc połączone z jodłowaniem i mongolskimi śpiewami gardłem.

Jun miała rozmazany makijaż i nie miała na sobie koszuli, a brat Kazuyi zawiązał sobie krawat na głowie. Śmierdziało od nich winem i papierosami.

– CO TU SIĘ DO CHOLERY WYRABIA? – wrzasnął.

Lee i czarnowłosa momentalnie ucichli. Gdy do Chińczyka w końcu dotarło, kto przyszedł, roześmiał się i powiedział:

(Uwaga, teraz będą trudne do zrozumienia dialogi, bo postacie mają brzmieć jak pijane XDD)

– Oooo, Kazuuya! No choć tu do nafs, nie bąćcz taki ponury, no! – zarechotał i sięgnął po butelkę wina. – No, hop!

Jun jedynie mu wtórowała i zaśmiała się równie głupio.

– Upiłeś mi żonę, prostaku – syknął Mishima. Był już gotów wywalić srebrnowłosego za drzwi.

– No weśś, Kaszuja, no... – wymamrotała Japonka, nadal głupawo rechocząc. – Nie szmutaj szię tak, jedziemy do Rzymu!

– CO?!

– No sztwierdziliśmy, że to szwietny pomysł, żeby, no wiesz, wyluzować szię i wogule - Jun wywalili z pfacy, a poza tym niedługo wakacje, no to pojeziemy sobie szyszczy na wakacje do Ojropy! Lot i hotel mamy zareżerwowane i no...

– JIN! – krzyknął. Z jakiegoś powodu czuł potrzebę zrzucenia winy na syna. Nie odpowiadał, więc sięgnął po mniej konwencjonalne metody. Wyciągnął kabel od routera z wtyczki.

Po kilku sekundach dało się słyszeć przekleństwa z góry.

– TATO, GRAŁEM RANKEDA, DO JASNEJ CHOLERY!

– Wiedziałeś o tym? – wskazał na dantejską scenerię w salonie.

– Grałem w Overwatcha, jak miałem to widzieć?

– Mój syn to porażka... – Kazuya prawie się rozpłakał.

– No nie martw szię, pszynajminiej pojedziesz na wakacje! – zaśmiał się Lee.

– Cicho, pedale.

Jin jedynie westchnął. Ta rodzina była naprawdę poważnie dysfunkcyjna...

....

SIEEEMA

ogólnie to nie wiem co napisać no

OPRÓCZ TEGO, ŻE ZACZYNA SIĘ SZKOŁA I MI SMUTNO ;-;

To jest tak depresyjne, że nawet nie mam mema na koniec :v