Teenage Gods - 1

Eindelijk, de bel. Ik pakte mijn tas en liep het lokaal uit. Druk kletsend met mijn vriendinnen liep ik naar mijn kluisje. De school was gevuld met kinderen van 12 tot 18 jaar oud. Onze school had echt aparte leerlingen. Zo had je bijvoorbeeld het sletjesclubje, een stelletje 1e en 2e jaars dat zich gedroeg als eindejaars. Links van me zag ik iemand struikelen over zijn superlange losse veters, en een stuk voor me droeg een jongen van rond de 16 zijn vriendin als een prinsesje rond de school. Nou ja, als hun daar blij van worden... Dacht ik.

Toen ik bij mijn kluisje aankwam, zag ik haar. "Sorry meiden, ik moet ff sanitair ontspannen!" Terwijl ik mijn kliekje achter me hoorde grinniken, haastte ik me naar het meisje toe. Ze droeg haar bruine haar zoals altijd in een vlecht over haar schouder, en ze droeg een zwarte skinny jeans met een zilverkleurige top. Toen ik haar bereikte, trok ze me mee het damestoilet in.

"Nadja, wat doe je hier!? Je weet dat je me niet in publiek mag opzoeken!" snauwde ik.
"Ik weet het, Vrouwe, en het spijt mij. Maar dit is een noodgeval. De Raad is bijeengeroepen."
"Bijeengeroepen? Is het zo erg dan?" zei ik verschrikt. Meestal bleef alles rustig, behalve een paar onschuldige akkefietjes die dan via WetsEp of hoe dat dan ook heet werden afgehandeld. Als de Raad echt bijeen werd geroepen, dan moet er een echt serieus probleem zijn.
"Ja." antwoordde Nadja. "We moeten nu direct vertrekken. We zijn al laat." Ik knikte.

We namen de metro naar het schilderijenmuseum. Zo snel als we konden, wat ons een paar verwijtende opmerkingen van volwassenen opleverde, liepen we naar het gebied "Griekse Kunst". Aan het eind van de hal zagen we het grote doek met daarop een bergpad geschilderd. Uit mijn tas haalde ik een zakje met poeder en dat sprenkelde ik over mijzelf en Nadja heen. Nu zouden de stervelingen om ons heen ons niet kunnen zien. We namen een aanloopje en sprongen richting het schilderij. Ik kneep mijn ogen samen en voelde een klap en hoe ik op de harde vloer viel. Ik opende mijn ogen en ging overeind staan. "Kom." zei ik tegen Nadja terwijl ik haar overeind hielp. We begonnen over het bergpad omhoog te rennen. Na enkele minuten bereikten we het enorme gebouw. We gingen naar binnen waar ik werd opgewacht door 11 andere tieners, allemaal zittend op een grote troon. Ik keek naar rechts, naar mijn eigen troon. Hij was mat zilver, en uit je ooghoeken zag je doorzichtige bosbeesten lopen zoals herten en wolven, die verdwenen als je er recht naar probeerde te kijken. Op de zijkant stond in zwierige letters geschreven:

Artemis, godin van de jacht, de bossen en de maan.