- Co znajdowało się w tym liście?

     - Nic, o czym musiałbyś koniecznie wiedzieć.
     Ingeborga siedziała wraz z Knutem przy suto zastawionym stole, jedząc pieczonego kurczaka.

     - Czemu nie jesz? - spytała znad talerza.

     - Dobrze wiesz, że nie smakuje mi mięso przyprawione tymi ostrymi przyprawami z Naladeszu - odrzekł.
     - To idź do kuchni. Na pewno znajdzie się choć kawałek, którego nie doprawili. Zawsze są z tobą problemy, Knut.
     Ze swojego podwyższenia, na którym siedziała wraz z ważniejszymi osobami z zamku doskonale widziała, co się działo na sali. Dziewczyna miała to do siebie, że lubiła obserwować każdego i wszystko dookoła. Robiła to w zasadzie nieświadomie, ale często przekonywała się o tym, że to przydatna "utajniona" umiejętność. Choć i miała swoje negatywne konsekwencje - tak naprawdę nigdy nie mogła się odprężyć przy innych i choć na chwilę przestać czuwać. 

     Knut wstał i odsunął krzesło. Hałas, jaki wywołał, przesuwając ciężki mebel po drewnianej podłodze, zdekoncentrował Ingeborgę. Warknęła na niego, gdy ten odchodził w stronę kuchni i powróciła do jedzenia udka.

     Był wieczór i wszyscy właśnie spożywali kolację.

     Vit, który jadł tylko kolacje w zamku zdawał się odmieniony. Jakby bardziej szczęśliwy. I uśmiechał się do jednej ze służących. Swoją drogą, to ona często się dzisiaj przy nim kręciła i nie pozwalała żadnej innej osobie ze służby dolać mu wina. Inga domyślała się, czym spowodowane mogą być te skryte uśmiechy, nagłe szczęście obojga i chęci bycia blisko. Tolerowała to. Być może gdzie indziej, w innych kręgach kulturowych, ba, może nawet na dworze Manfreda, byłoby to nie do pomyślenia, aby służąca związała się z kimś wysoko postawionym, nawet strażnikiem. Ale Ingebordze to nie przeszkadzało i nie miała zamiaru nikomu niczego utrudniać, szczególnie stawać na drodze miłości, jeśli jest prawdziwa.

     Frej... mój kochany Frej...
     Jej rozmyślania przerwał Knut, który znowu przy przesuwaniu krzesła wywołał ogromny hałas i większość głów zwróciła się w ich stronę. Królowa zacisnęła jedną rękę w pięść, ale postanowiła to zignorować. Zobaczyła zrezygnowaną twarz przyjaciela.

     - Co jest, nie mieli niedoprawionego mięsiwa?

     - Nie. Znowu muszę się obejść smakiem. Znowu muszę jeść kartofle i warzywa - wymruczał, wbijając widelec w gotowaną marchew. 
     - Albo się dostosujesz, albo będziesz żył gorzej - rzekła, oblizując palce i nabierając sobie kolejną porcję na talerz. - Następnym razem postaram ci dać robotę fizyczną. Pomyślmy... może odśnieżanie? Zobaczymy, jak długo będziesz w stanie pociągnąć o kartoflach i warzywach, kiedy będziesz codziennie musiał przesypywać setki kilogramów śniegu. Gwarantuję - wtedy przyprawy będą twoim najmniejszym problemem. 
     - To... co było w tym liście? - spytał, starając się zwrócić rozmowę na inne tory.

     - Król Ksana prosi o pomoc, tyle w temacie.

     - Jaką pomoc? 
     - Nie rozumiesz hasła: "tyle w temacie"? Po prostu Kraj Białych Szczytów jest atakowany przez Królestwo Wschodu. Askald najwidoczniej leci na dwa fronty, nie powiem, to bardzo odważne z jego strony - powiedziała.

     - Ale...

     - Niedaleko kraju rządzonego przez Ksana jest taka wyspa, podlega Askaldowi i z tamtej strony zaatakowano. To nie tyle odwaga, co głupota. Niestety, mimo całej mojej sympatii nie możemy udzielić mu wsparcia.

     - Dlaczego?
     - Jeszcze nie ogarniasz, Knut? Sami prowadzimy działania wojenne i jesteśmy w trakcie odpierania morskiego ataku ze wschodu. Uważam, że Ksana sobie poradzi. Wysłał też listy do innych państw sojuszniczych. A ja mu pomogę najbardziej w momencie, kiedy pokonamy Wschód. Wtedy Askald będzie osłabiony. 
     - Może i masz rację...

     - Mam. Znam się na tym. Może nie jestem strategiem, jak Moldvin, ale daję sobie radę - wypowiedziała te słowa z nieskrywaną pewnością, odgryzając kawałek udka.

     - Mogę cię o coś zapytać, Inga?

     - Hm?
     - Co jest pomiędzy Vitem a tą... służką?

     - Ma na imię Salta - warknęła dziewczyna. - Nie traktuj jej, jakbyś był wyżej położony. Sami kiedyś byliśmy nikim. Zapomniałeś, do jakiego zawodu się szkoliłeś, szkutniku? 

     - Ja nie to miałem na myśli...

     - A to, co się dzieje pomiędzy nimi, powinno interesować tylko ich dwóch i boginię Freję.