"𝘔𝘺 𝘸𝘩𝘰𝘭𝘦 𝘭𝘪𝘧𝘦 𝘩𝘢𝘴 𝘣𝘦𝘦𝘯 𝘥𝘦𝘥𝘪𝘤𝘢𝘵𝘦𝘥 𝘵𝘰 𝘮𝘢𝘬𝘪𝘯𝘨 𝘰𝘵𝘩𝘦𝘳𝘴 𝘢𝘳𝘰𝘶𝘯𝘥 𝘮𝘦 𝘩𝘢𝘱𝘱𝘺."

Matapos naming kumain ay bumalik na rin kami ng university. We had our laboratory class around 2:00-5:00 PM. Time flies fast and hindi rin nagtagal ay na-dismissed na rin kami sa klase. Our Genetics professor reminded us of our lab activity next week before leaving.

It's all about observing sperm cells on the miscroscope. Napakamot na lang ako ng ulo dahil ako lang ang lalaki sa aming grupo.

"Malas hindi tayo magka-grupo, Santi." Nakalabing wika ni Ria habang maingat na nililigpit ang lab gown na suot niya.

"It's okay. Kailangan din natin maghiwalay ng grupo para naman maka-interact tayo ng iba." She then took her laboratory work book and put it inside her bag.

"Oo nga e. Saka ka-grupo mo si Grazia." Napatingin ako kay Grazia nang makitang paalis na ito. Nang magtama ang paningin nami'y inirapan na naman ako nito.

Sabay kaming napailing ni Ria't naglakad na palabas ng department. There were no available bikes kaya naman naglakad na lang kami hanggang maka labas ng main gate. 

"Santi, sasabay ka ba sa akin sa simbahan?" Umiling ako.

"I have somewhere to go." Napatingin ako sa relo ko.

"Baka bukas na ako makakasama." Nang mapatitig ako sa kaniya'y naroon ang nagtatanong niyang mga mata kung saan ako pupunta, pero imbis na magtanong ay nginitian niya lang ako't tumango.

"Ingat ka! See you tomorrow!" Inantay ko muna na sunduin ito ng driver niya bago umalis upang magtungo sa aking pupuntahan.

Pagdating ko roon ay halos alas-syete na ng gabi't kaagad ako sinalubong ng isang babae. Maganda ito't balingkinitan ang katawan.

"Good thing you're not late, Santi." She smiled at me and gave me the suit I wore in my working nights.

"Iba talaga ang charisma mo. Ilang gabi ka pa lang nagta-trabaho rito ay marami ka ng nabihag na mga kababaihan." Umiling-iling na lang ako't agad na nagbihis.

Even if I was not blessed having a happy life, people would say I was blessed with my genes. I was able to find a job easily dahil sa mukhang mayroon ako. It was because whether we admit it or not, looks do matter.

When I was done making myself look presentable, mabilis akong lumabas ng dressing room. Huminga ako nang malalim bago pumasok sa mundong hindi ko alam na papasukin ko para lang may matustos sa pag-aaral ko.

When I opened the door, flashing lights blinded my sight. Naroon makikita ang mga lalaki't kababaihan na nakaupo sa isang tabi, mga nagsasayawan sa indak ng musika. Kapansin-pansin din ang tatlong maliliit na entablado kung saan nagaganap ang main event ng gabi.

I went to the Bartender Station and I was shock to see the bar stools were full of women. Nakaupo ang mga ito't matyagang naghihintay sa akin. I was amazed with the fact that it was empty earlier and now they were all occupied.

"Oh, the hot bartender is here." One of them giggled. I just smiled at them. I may be just seeing things or not but I think I saw them blushed.

"May I take your orders, ma'am?"

"A glass of Manhattan, please."

"I'd like Margarita."

"Martini."

Isa-isa kong nginitian ang mga ito while I was preparing and mixing their drinks. Hindi nakatakas sa aking paningin ang titig ng mga ito. When I was done, I gave them their drinks with a smile on my face.

My work requires me to smile every now and then. I just got used to it because it does not harm anyone in any way.

I work in an underground club. This is where millionaire's gather for their biddings, gamble, women, and any other illegal whereabouts. I was the newly hired bartender here because of my looks.

Hindi ko alam kung paano ako nakapasok dito. Ang alam ko lang ay may humigit sa akin babae at inalok ako ng trabaho. I could get at least 10 thousand pesos per hour. It was a very crucial moment of my life and I had no other choice so I said yes without any hesitation.

Pagkatapos ng ilang oras ay nakaramdam na ako ng pangangalay dahil sa pag mi-mix ng mga inumin. Sa hindi ko malamang dahilan ay panay pabalik-balik ang mga kababaihan rito't tila ba hindi nagsasawa sa inuming inihanda ko.

"Vali?" Napalingon ako nang tawagin ako ni Calixta.

I go by the name Vali in the bar.

"Prepare the García's AurumRed Gold. It will be needed in the main event." Tumango ako bilang tugon.

Pumunta ako sa lagayan ng alak. García's AurumRed Gold was the most expensive wine in the world. It sells for about €25,000. That's a lot of money just for a wine. 

Napatingin ako sa relo ko't hindi ko man lang namalayan na malapit na pala mag alas dose. At midnight, the main event will eventually take place. Maingat kong dinala ang alak na mas mahal pa sa buhay ko patungo sa ice bucket at nilagyan ito ng mga disenyong nababagay rito.

"Vali, one of them also ordered for Goldschläger." Balik ni Calixta.

Hindi ko maiwasang mamangha kung gaano ka yaman ang mga taong narito. Goldschläger is a wine made of gold flakes. It was literally made of gold. Ang halaga nito'y maaring pantustos ko na ng pag-aaral ko hanggang makapagtapos ako.

At my age, I still don't know how the world works. You do a dinified job and still poor, you do a dirty job and then you're rich.

 You spend millions for nonsensical things when other's out there couldn't even eat. Of course, pera nila 'yon. May pinagdaanan din sila't maraming pagsisikap na dinanas para makuha ang luhong gusto nila. I don't mind but, is it really necessary?

Time flies so fast and it was already 12th midnight. Lumiwanag ang tatlong maliliit na entablado't may umakyat doong tatlong babae. They were wearing seductive clothes, holding a whip and a mask on their faces.

Sa baba ng maliliit na entablado'y naroon nakaupo ang mga kalalakihang sa tingin ko'y may edad na. Ang mga mata ng mga ito't tila ba nagpepyesta sa laman na kanilang nakikita. When the slow music started to play, and they began to dance on the pole, men started to cheer on them.

Iniwas ko na lang ang tingin ko't napahalumbaba sa aking kinauupuan. Yes, this is not an ordinary job but we cannot judge people according to their occupation.

"Vali?" Paglingon ko'y nakita ko si Calixta na may dala-dalang tray ng alak.

"You need to serve them the wine 5 minutes from now. Keep your eyes on the time." Tumango na lamang ako bilang tugon.

Dumako ang tingin ko sa entablado't mariin ko na lang pinikit ang mga mata ko matapos makitang isa-isang tinatanggal ng mga babaeng  ang kapiraso ng kanilang kasuotan.

Hindi ko man alam ang dahilan kung bakit nila pinili ang gantong landas ay hindi ko pa rin sila magawang husgahan. They must have their own reasons at kung ano man iyon ay labas na ako roon.

It's their own decision, it's their own business. It's not that I'm tolerating sex work nor I'm advertising that it's a good job. Ang pinupunto ko lang ay kahit ano man klaseng trabaho meron ang isang tao'y nararapat pa rin ito respetuhin.

Because in reality, people ask your job to know whether they should respect you or not.

Napahinga ako nang malalim bago imulat ang mga mata ko. Exactly 12:35 I went down the stairs holding two buckets of wine. Maingat kong nilapag ang mga ito sa mesa't pinilit kong ngumiti kahit pa ni isa sa kanila'y walang nag-abala upang tapunan ako ng tingin.

They were all busy gawking and ogling over the flesh of flawless women in front of them. Akmang aalis na ako nang may kung anong tumilapon sa ulo ko. When I touch my head and took the thin cloth, my eyes widened.

It was black laced underwear.

Napakurap-kurap ako. Madilim ang paligid kaya't walang nakakita kung ano ang hawak ko. Inikot ko ang paningin ko't napatingin ako sa pinakamalapit na etablado kung saan naroon sumasayaw ang isang babae.

"Vali!"

"Vali! Come back marami ka pang costumers dito!" Sa pagmamadali ko'y naibulsa ko na lang ang hawak ko't agad-agad na bumalik sa Bartender Station.

A few more minutes passed and my shift was almost over. Hindi ko rin napansin na patapos na pala ang main event. Each one of those dirty old hags began their biddings to take those three women home for tonight.

I fixed my hair as I folded the sleeve of my clothes up to my elbow while walking.

"Tumingin ka naman sa dindaanan mo!" Muntik na ako mabuwal sa kinatatayuan ko nang makabangga ako ng isang maskuladong lalaki.

"Pasensya na po kayo, hindi ko sina-"

"Whatever! Let's go!" Hindi pa man ako natatapos ay kinaladkad na nito ang babaeng hawak niya sa braso.

My eyes landed on the woman, and when I saw the design of her laced outfit I unconsciously reached for my pocket where I hid that laced underwear. 

Lumingon ito sa'kin at nagtama ang aming mga mata. Her eyes were begging me to help her. It was as if being dragged by force or whatever they're gonna do to her was out of her consent. Iniwas ko na lang ang tingin ko't nagtungo sa locker ko upang kunin ang bag ko't magbihis upang makauwi na ako.

One thing I learned about life is to mind my own business.

Calixta handed me a white thick envelope. Tumango na lang ako't nilagay ito sa bag ko. Sa kapal nito'y tantya ko'y mahigat 40K ang laman no'n. I know it was dirty money but I had no other choice. I have to live.

I pulled out my phone and earpods as I plugged in some music as I walk. Tahimik akong naglalakad sa gitna ng kalsada habang nagmumunimuni. Wala ng byahe ang mga sasakyan ng gantong oras lalo na't mag aalos dos na kaya wala akong choice kun'di maglakad pauwi.

The street was silent and dark. Hindi masyado dumadaan ang mga sasakyan dito sa kadahilanang madilim dito't puro talahib ng damo. Madalas pang sinasabi na marami raw ang namamatay sa tuwing naaaksidente rito.

"Tulong! Tulungan mo ako! Tulong!" Mula sa malayo ay may nakita akong babaeng natatarantang tumatakbo papalapit sa akin.

Pagkat madilim ay hindi ko masyado maaninag ang mukha nito ngunit ng ilang metro na lang ang lapit niya'y kaagad ko itong nakilala. She was that girl earlier. The one who looks at me with pleading eyes.

"Tulungan mo ako, nakikiusap ako sayo! Maawa ka sa'kin! Please! Please!" Hinawakan ako nito sa braso habang niyuyugyog ang katawan ko't panay ito tingin sa kaniyang likuran. Tinitigan ko muna siya.

Her eyeliner was all over her eyes from the tears that was falling down her cheeks. Gulo-gulo ang buhok niya't nagkalat na ang make-up at lipstick sa mukha niya. Napansin ko rin ang pasa sa gilid ng labi niya at ang hindi mahitsura niyang kasuotan na parang pinunit.

"M-my mother had c-cancer," panimula nito.

"Kailangan ko ng pera sa mabilisang paraan kaya binenta ko ang sarili kong katawan sa pag-aakalang iisang tao lang ang gagamit sa akin p-pero..." Umiling-iling ito habang walang sawa sa pag-agos ang masaganang luha sa kaniyang mga mata.

"Marami sila! Marami sila! Ayaw ko! Ayaw ko! Mas mabuti pang mamatay na lang ako!" Binitawan niya ang braso ko't humagulgol kakaiyak sa harap ko. 

She grabbed the collar of my shirt and pulled me in closer, dahilan upang mapatitig ako sa kaniyang mga mata.

"Nagmamakaawa ako sayo, tulungan mo ako..."

"Gagawin ko lahat... Gagawin ko... Ple-" Ibinaling ko ang tingin ko sa kalsada't nang may matanaw akong sasakyan mula sa kalayuan ay kaagad kong hinigit ang kamay niya't inalalayan siyang tumakbo. 

Malalaking hakbang ang tinahak ng mga paa ko habang patuloy sa pagtakbo. Paglingon ko'y ilang metro na lang ang layo nito sa amin. Kung sa kalsada kami dadaan ay madali nila kaming mahuhuli kaya naman hinila ko papuntang talahiban ang babae't doon tumakbo palayo.

Narinig ko ang pagtigil ng sasakyan. When I saw flashes of light towards our direction, mabilis kong hinawakan ang ulo niya't pinayuko sa damuhan. I felt her arms around my body, hugging me as tight as she could. Nararamdaman ko ang pagtibok ng puso niya't ang takot na nagdudulot ng panlalamig ng buong katawan niya.

"Nasaan na ang pokpok na'yon?" I felt her flinch. Lumalim lalo ang hininga niya't siniksik niya ang ulo niya dibdib ko.

"Tangina ang haba ng kuko ng bwiset na yun!" Rinig kong reklamo ng isa pang kasamahan nito. 

"Hanapin niyo, paniguradong hindi pa nakakalayo ang mga yun." Nagsimula maghanap ang mga ito sa nagtataasang talahib. 

Bago pa man makalapit ang mga ito'y tinanggal ko ang pagkakayakap sa akin ng babae. 

"Kailangan mo na umalis. Go run and hide far away. I will stall them for you." Nakita ko ang pagtutol sa mga mata niya.

"Paano ka? Hindi kaya ng konsensya ko na may mangyaring masama sa taong tumulong sa akin." It's too late for that now. I know I've said I  have learned to mind my own business, but not in this case.

"Go." I smiled and pushed her lightly. 

"Be safe." Iyon na lang ang huling salita na narinig ko sa kaniya bago siya yumukod at patakbong umalis. 

Napabuga ako nang malalim. Umalis ako mula sa pagkakatago't saktong tumapat sa mukha ko ang ilaw na nagmula sa lalaking may hawak na flashlight. When they saw me they run towards me. Tumakbo naman ako sa kabilang direksyon patungo sa kalsada. 

Tagaktak na ang pawis ko habang patuloy nila akong hinahabol. Hindi pa nakuntento ang isa sa kanila't hinabol ako gamit ang sasakyan. Hindi rin nagtagal ay naabutan din nila ako. Hinarang ako ng sasakyan at paglingon ko naman nasa harapan ko ang dalawa pa nitong kasama. 

"Nasaan mo itinago ang babae?" Hindi ako naka imik. Bagkus ay tinitigan ko lang ang mga ito.

Kung itinago ko man, bakit pa nila ako hinahabol? Sa ilang minuto nila akong hinabol ay malamang nakatakas na 'yon.

"Hindi ko alam." Iyon na lang ang isinagot ko. 

I stood there unarmed, and I knew what they're gonna do next. Hindi na ako nagulat nang sikmurahan ako ng isa sa kanila. Napasandal ako sa hood ng sasakyan habang nakayuko. 

Bumaba ang lalaking nasa loob ng sasakyan at binigyan naman ako ng suntok sa kaliwang pisngi. Muntik na ako mabuwal mula sa kinatatayuan ko kung hindi ako nakahawak sa gilid ng sasakyan. Ang hindi ko lang inaasahan ay ang pagtarak ng kutsilyo sa kanang bahagi ng puson ko. 

Napaluhod ako habang kagat-kagat ang ibabang bahagi ng labi ko sa kirot na nararamdaman. Mahina akong natawa sa aking isipan matapos ako sumalampak sa sahig dahil sa pagsipa nito sa aking leeg

A punch after punch. Hindi nila ako tinigilan hanggang hindi sila nakuntento. Isang malakas na sipa sa sikmura ang huling natanggap ko bago tuluyang lumisan ang mga ito. Nanatili akong nakatihaya sa gilid ng daan habang nakatingala sa kalangitan. 

Walang kahit na anong bituin at pakiramdam ko rin ay uulan na matapos ng ilang sandali. Napahawak ako sa kaliwang pisngi ko. Napasinghal ako nang mapansing may pasa roon. Sa lakas ng pagkakasuntok ng mga ito sa akin ay nakakasigurado akong hindi lang isa o dalawang pasa ang magmamarka sa mukha ko kinabuksan.

A few seconds later, the rain started pouring. Napatingin ako muli sa madilim na kalangitan. Sa pagpatak ng ulan ay nakaramdam ako ng hapdi sa kanang bahagi ng puson ko kung saan ako sinaksak kanina. It wasn't that deep, thanks to my belt. 

Dahan-dahan akong bumangon at patuloy na naglakad sa kalsada pauwi. I still need to go home even if I have to walk all the way there in this state.

This wound and bruises is nothing compared to the pain I've been through these past few years. Nasanay na ang katawan ko sa kahit na ano mang sakit. Is it because I've become strong to endure it, or because I was too numb to even feel it?

Pagkatapos ng halos isang oras na paglalakad sa gitna ng ulan. Napatigil ako nang makarating ako sa labas ng aming bahay. The lights were turned off, and it almost looks like no one's staying there. It looks abandoned... like me. 

Naramdaman ko ang panlalamig ng buong katawan ko at ang pamumutla ng labi ko dahil sa dugong kanina pa dumadaloy palabas ng sugat ko. Napailing na lang ako.

Good job for holding on my little platelets. 

Susuray-suray akong naglakad upang magtungo sa pinto ng bahay. When I opened it, I heard a creaking sound. Nang tuluyan kong buksan ang pinto'y bumungad sa akin ang mga bote ng alak na nagkalat sa sahig. Nakaapak pa ako ng bubog. 

I sigh and closed the doors. Saktong pagpasok ko sa loob ay bumuhos ang malakas na ulan at gumuhit din ang kidlat na kitang-kita ko sa aming bintana na puno ng alikabok. Madilim pero hindi na ako nag-abala pang buksan ang ilaw. 

Umakyat ako ng hagdan habang nakahawak sa sugat ko. Huminto ako sa harap ng kuwarto ng aking ina. I was about to knock on her door when I stopped midway. Napangiti ako nang mapakla. Talking to her would only make me feel inferior, but I still care for her no matter what.

"M-ma..." Kumatok ako isang beses at walang sumagot. I knock a few more times. Marahas na bumukas ang pinto't inihanda ko ang aking sarili sa pagsigaw niya ngunit wala akong narinig. 

When I opened my eyes, I saw her staring at me with her bloodshot eyes. Wala itong kahit na anong emosyon. Simula pagkabata ko'y ni isang beses hindi ko siya nakitaan ng ibang emosyon bukod sa galit at dismaya.

All she had was her cold eyes that looks down on me as if I was a dirt and my existence disgusted her. Hindi ko naman siya masisisi roon. I am the sole reason why she became like this. She gave me a new life and I destroyed hers. 

"K-kumain ka na po ba?" Imbis sagutin ako ay napatingin siya sa hitsura ko. May mga pasa ako sa mukha at basa ang damit ko. Alam ko rin na napansin niya ang pagpatak ng dugo ko sa sahig.

Napahawak ako sa hamba ng pinto nang makaramdam ako ng panghihina. It must be because of the loss of blood. Nahihirapan man ay ngumiti ako sa kaniya. Alam kong hindi siya magtatanong. She never asked if I'm okay. 

"I.." I heaved a deep breath and look at her in the eyes. Nginitian ko siya.

"I saved a woman who was about to get rape." I saw how her jaw clenched, and I knew I said something wrong. 

Naipikit ko ang mga mata ko nang dumapo ang kamay niya sa pisngi ko. Umalingawngaw ang tunog ng sampal na natanggap ko mula sa kaniya. I immidiately felt the stinging pain from her slap.

Narinig ko ang marahas at malalalim niyang hininga. When I decided to open my eyes, I regretted it. I saw her crying in front of me. Puno ng galit at puot ang mga mata niya. 

"You saved a woman who was about to get raped?!" Dinuro niya ako't tinulak ako sa balikat dahilan upang mapaatras ako at mapasandal sa handle ng hagdan.

"And you want me to what?! Feel proud of what you did?!" Sarkastiko itong tumawa habang patuloy sa pagdaloy ang masaganang luha sa kaniyang mga mata.

"Lucky her she was saved!" Pinunasan niya ang luha niya't pinaningkitan ako ng mata.

"How dare you to mock me!" And she slapped me once again.

"If only I was also saved back then! If only someone was there! Hindi sana sira ang buhay ko ngayon!" Nagngingitngit ito sa galit, at wala akong ibang magawa kun'di tanggapin ang galit niya. Nilapitan niya ako sabay hawak sa pulsuhan ko. 

"Kung sana may nagligtas sa akin, hindi ka sana pinanganak! Wala sanang ala-alang patuloy na pumipeste sa akin tuwing nakikita ko ang pagmumukha mo!" Bawat salitang binibitawan niya ay parang libo-libong kutsilyo na ilang beses akong sinasaksak. Sa sobrang bigat ng nararamdaman ko ay nahihirapan ako humingi nang maayos.

"I tried so hard to abort you but you still managed to live!" Mahigpit akong napakapit sa handle ng hagdan dahil sa panlalambot ng tuhod ko. 

Ilang beses ko na narinig ang mga katagang iyon mula sa kaniya pero ganoon pa rin ang epekto sa akin. Wala pa rin itong kasing sakit. Maybe because those words came from the only person you cared the most, your own mother who regretted giving birth to you.

These bruises and wounds are truly nothing compared to the pain I'm feeling with just her words. Sinubukan kong ibuka ang bibig ko pero wala akong salitang maapuhap para sabihin sa kaniya. 

I remained silent as I look at her helplessly crying in front of me. Bawat hikbi niya ay hindi maipaliwanag na pagsisisi ang nararamdaman ko. For once, kahit isang araw lang ay gusto kong makita siyang hindi umiiyak o nagagalit tuwing nakikita ako. 

But I think that was too much to ask.

With tears on her face, she cupped my face and gaze at me with her begging eyes. Ang mga mata nito'y nakikiusap at nagsusumamo.

"Please, why don't you just die?" I smiled weakly.

If I did, will you finally smile? 

GLC| GOLUCKYCHARM