Chapter 8

Everyone is located to their designated tasks. From our volunteer team to the research intelligence team.

Masasabi kong tanging kami lamang mga piloto ang magaan ang gawain sa mga oras na ito. We can do whatever we wanted.

May dalawa pa kaming mga kasamahang piloto na pinili na lamang magpahinga sa isa sa mga tent. Gusto ko man magpahinga, hindi ko magawa. Dahil laging nakabuntot sa akin si Commander Armstrong.

Ang isa lang sa ipinagtataka ko bakit sa halip na si Commander Jensen ang kasama ko si Commander Armstrong ang nandito? He is a space commander, not the flight Commander. He should focus himself to any space related trip, not this one.

And another one, I don't really like his words on me. It's damn irritating.

Masyadong abala ang lahat para maipaabot ang tulong nila sa mga tao sa Myanmar.

I can't help but to bitterly smile, it's hard to accept that the unity in this world can only be seen in calamities.

Hindi ba maaaring magtulungan ang bawat bansa nang hindi humahagupit ang kalamidad? The world is full of jealousy and competition, nilalamon na ang mundo sa ganitong sistema. At nakakatakot ang resulta nito, nakakatakot.

Maging sa pagtulong na ito ay nagkakaroon din ng kani kanilang competisyon. Halos mangati ang mga kamao kong hindi lumipad sa mukha ng isang sikat na artista na dumating dito kasama ang ilang media para iparating sa buong mundo na busilak ang puso niya at handa siyang lumipad mula sa malayong bansa para tumulong.

Kinamumuhian ko ang mga taong opportunista, at kung nagsisimula nang maghiganti ang kalikasan sa mundong nagsisimula nang balutin ng mga tanga, gustong gusto kong sila ang unang malunod sa kanilang kahangalan.

You can always help, but you don't need to slap the face of the million people on how great you are.

With my left arms across my stomach with my right elbow leaning on it, my fist is damn burning together with my eyes darting on her.

"Hypocrite," matigas na sa sabi ko.

"Want to punch her? I'll clap for you Lieutenant." Nagulat ako sa sinabi ni Commander Armstrong.

Hindi ba dapat ay pigilan niya ako?

"I think I still have my patience." Pero kaunting kaunti na lang. Lalo pang nag init ang ulo ko nang hindi magawang sundin ng nagmamagaling na artista ang gusto ng mga batang sumabay sa kanilang munting sayawan.

Halos mandiri pa ito at nakailang irap nang nag abot ang mga bata nang hindi kalinisang pamaypay na siyang gagamitin sa pagsasayaw.

Nakita ko pa ang senyasan nila ng cameraman, having this signal like 'Don't include that'

Narinig ko ang pagsipol ni Commander Armstrong. Hindi nagtagal ay lumapit na dito ang Commander ng Airbase na ito at nakipagkamayan dito. Kumislap ang flash ng mga camera.

"How can someone think about her popularity in this kind of situation? People nowadays."

"People nowadays are dumb." Natapos ang pag uusap ng artista at ng Commander.

Nagawa pa nitong ituro ang mga dinala nilang mga pagkain. Gusto kong pumalakpak nang ilang beses. Saang movie ko ba siya napanuod? I regretted watching that movie.

Hindi na muli itong bumalik sa pakikipag usap sa mga bata, lalayo na sana ito nang hawakan ng isang bata ang kanyang damit. Nagpanting na ang tenga ko nang makita kong iritado niyang hinigit ang damit niya sa bata.

Humakbang na ako papalapit sa posisyon nila.

"Lieutenant," hindi ko na pinansin ang pagtawag ni Commander.

Mabilis kong hinawakan ang balikat ng bata at sinalubong ko ang nagtatakang mga mata ng artista sa akin na bigla lang namang sumulpot.

"You can now go," malamig na sabi ko dito.

Hindi ko na siya hinintay na sumagot sa halip ay humarap na ako sa bata at marahan akong lumuhod para magtama ang aming mga mata.

"I can dance with you, you, you and you." Malapad akong ngumiti sa mga batang hindi siguro naiintindihan ang mga sinasabi ko.

God, why am I seeing my little brother and sisters?

Dahan dahan kong kinuha sa kanila ang dalawang pamaypay. May lumapit na babaeng teenager at may sinabi siya sa mga bata na hindi ko maintindihan.

"I told them that you will dance with them. Thank you for giving them a little attention, as you see.." bahagya niyang nilibot ang kanyang paningin. "No one from us can give hope to one another, we're too drained to hold each other's back, thank you so much Pilot."

Tipid lamang akong ngumiti sa teenager bago ako humarap sa mga bata. Nagulat ako nang may nagpuntang mga bata sa likuran ko at tinanggal nila ang pagkakapusod ng buhok ko.

May nakahanda na rin silang mga bulaklak na pansin ko na marami pang alikabok at mga maruming laso.

I saw Commander Armstrong leaning against the metal post while holding his phone with grin on his face. Hantarang sinalubong ng aking mga mata ang kanyang camera.

"Stop that Commander."

"Don't worry Lieutenant, I won't post it on social media. You will kill me for that. I'll just keep this for myself. UASA top pilot in her flowing hair with ribbon and flowers. Too girly, too cute." He is damn grinning from ear to ear like an idiot.

"Pyu lay!"

"What?"

"You're already done," he translated it for me.

"Oh, what's next?" tumayo na ako.

Pansin ko na nakabraid ang ilang bahagi ng buhok ko na may kasamang laso at bulaklak.

"It's beautiful," ngumiti ako sa mga bata na ilang beses pumalakpak sa akin.

Pansin ko na maliliit silang mga tambol na pinapalo ng kanilang mga munting kamay. Nagsimula nang sumayaw ang mga bata at dahil mahilig akong makipaglaro sa mga kapatid ko madali kong nakukuha ang gusto nila.

I tried to follow their steps and movement with smile on my face. Pansin ko ang pagliwanag ng kanilang mga mukha ng may taong handang ngumiti kasama sila, makipaglaro sa kabila ng ganitong sitwasyon.

They are still kids afterall, with or without calamities. Pansin ko na may ilan na rin matatanda na nanunuod sa amin at mabagal na pumapalakpak para sabayan ang pagtambol ng mga bata.

Sa nakalipas na taon ngayon ko masasabing ilang beses akong ngumiti ng tunay sa isang araw. I can't help but to smile while enjoying to dance with this kids. Kahit mali ang bawat paggalaw ng dalawang malaking pamaypay na hawak ko ay nagpapatuloy ako habang marahang tumatawa.

Saglit akong natigilan sa pagsasayaw nang makita kong nakababa na ang hawak na telepono ni Commander at bahagyang nakaawang ang kanyang mga labi habang nakatitig sa akin ang kanyang asul na mga mata.

Hindi ko pinatagal ang titig ko sa kanya at pinagpatuloy kong makipaglaro sa mga bata.

"Min ka chaw de!" I heard him shout. What?

Narinig ko ang pag ingay ng mga tao dahil sa isinigaw niya sa akin. Noise of teasing crowd.

"What?" I mouthed him. Kaunti lang ang nalalaman ko sa Burmese.

Umiiling lang itong nakangisi sa akin habang bahagyang nakasandal sa poste.

"What does he mean?" nilingon ko ang teenager na nakangiti rin sa akin.

"He's right, you are a beautiful pilot." I don't know what to react. How could he shout like that?

Kakausapin ko pa sana ang teenager nang may humawak sa braso. One of the members of research team.

Pansin ko ang kaba sa kanyang mukha habang inilalayo niya ako sa mga tao.

"Lieutenant!"

"What is it?" mali ba na makisalamuha ako?

"We need to go, we need to get out of this place as soon as possible. They are now packing their things." Seryosong sabi nito.

"Mr. Houston, why?" agad nakahabol sa amin si Commander Armstrong. Ito mismo ang nagtanggal ng kamay ng researcher sa aking braso.

"Through our monitor which is connected to our mainline cite, we've seen numbers of unfamiliar aircrafts approaching in this country."

"You mean unknown? They are not the US military or any aircrafts from the helping countries?" sabay kaming napalingon ni Commander Armstrong nang nagsisimula nang umaandar sa lupa ang una naming eroplano.

"Our systems can't name their licensed or any traces from their aircrafts."

"Then are you telling us that this place is being targeted by terrorist?" biglang bumilis ang pagtibok ng puso ko nang marinig ko ang sinabi ni Commander Armstrong.

"Sadly but yes, we need to move right now. US and Myanmar Military can handle this."

"What?! We're going to leave this innocent people?" halos manlaki ang mata ko.

"Lieutenant Monzato, we are people of UASA. We're not for combats, world needs our intelligence not our strength. We need to go." Madiing sabi nito.

"Did you inform them US and Myanmar military about this? What is the aircrafts exact location?" tanong ni Commander Armstrong.

"Maybe they are already aware, US had their back."

"What?! What the fvck is maybe Mr. Houston! We are talking about lives here! Lives of those hopeless people! We can't risk them by just your damn 'maybe'! Myanmar doesn't have advance technology just like what we had! Every system is down in this place! How can they be informed?! How intelligent are you?! Your team is only thinking about your own safeness!" tumalikod na ako sa kanila.

"Commander Armstrong, you can have the plane. I will stay in this country."

"What?! Are you insane Lieutenant?" angil na sabi ni Mr. Houstan.

Hindi ko siya pinansin at patakbo akong bumalik sa kumpulan ng mga tao. Nagmadali akong lumapit sa babaeng nakakaintindi ng sasabihin ko.

"I want you to help me, please announce to everyone to stay in one area." Agad akong nagpalingon lingon hanggang sa may makita akong hindi maaaring daanan ng sasakyang panghimpapawid kung gusto nito lumipad nang hindi kataasan.

"There!" itinuro ko na ang pinakaligtas na lugar.

"What? Why?" nagtatakang tanong nito.

"Just help me."

Pansin ko na nagmamadali na rin si Commander Armstrong kuhanin ang atensyon ng Commander na airbase na ito. Malaki ang paninigurado kong dito susugod ang mga terorista, nasa lugar na ito ang supply ng mga kanyon, baril at iba't ibang armas ng bansang ito sa paglalaban.

They will always attack the toughest place during its weak point.

Alam ko ang mga instrumentong dala ng aming mga researchers, their satellite monitor can only recognize approaching things which is nearer. Ibig sabihin malapit na silang makarating dito.

Sa aking mabilis na pagtakbo ay hinarap ko ang eroplanong natatandaan kong ibinigay ng US government sa bansang ito nitong nakaraang apat na buwan. Bahagya kong nilingon ang mga tao, nagsisimula na silang magtakbuhan.

Nasa taas ng isang parang entablado si Commander Armstrong na nagbibigkas ng kakaibang lennguwahe dahilan kung bakit tumatakbo na ang mga tao.

May ilan pang mga cadena na nakatali sa eroplano nang makarating ako. May isang lalaki na siyang bantay na mukhang naalarma nang makita ako.

"Who are you?! You are not allowed here."

"I need to use that, I don't have enough time." Lumapit na ako sa isang parang podium kung saan may isang buton dito na alam kong kusang magtatanggal sa mga cadenang nakatali sa eroplano.

Mabuti at hindi ito tuluyang nasira dahil sa lindol. Marahas akong hinila ng lalaki nang makita niyang papakialaman ko na ang pagkakacadena ng eroplano.

"I'm really sorry," with my powerful fist I gave him my forceful punch straight to his face making him to knocked down.

Marahas kong pinindot ang buton at muli akong nagmamadaling lumapit sa eroplano.

"Woah! What happened—" hindi ko na pinatapos ang sasabihin ng lalaking nakasalubong ko at sinalubong ko ito ng suntok.

Mabilis kong tinalon ang eroplano at nagmamadali akong sumakay dito. Agad gumalaw ang mga kamay ko sa mga pamilyar na buton para unti unti na itong paandarin.

Thank you so much to US military for giving this jet fighter to Myanmar.

"What the fvck Lieutenant?! Let me fly that plane!" sigaw sa akin ni Commander Armstrong na humahabol na sa aking eroplano hawak ang kanyang megaphone.

This jet fighter is a single seater.

"Behati! You stubborn woman!" Hindi ko siya pinansin hanggang sa tuluyan nang makalabas sa malaking pinagtataguan nito ang eroplano. Nakasunod pa rin humahabol sa akin ang Commander na walang tigil sa pagmumura sa akin.

"Monzanto!"

Binuhay ko ang buton na maaaring may koneksyon sa main audio system ng buong airbase, kahit nag aalangan na ako kung gumagana pa ito.

"This is Commander Thanh San, who is the pilot in Command in Jet Fighter 87?" nahihimigan ko ang kaba sa kanyang boses.

Pansin ko na naglalabasan na rin ng ilang malalaking canyon ang iba't ibang military mula Myanmar at America.

"This is Flight Lieutenant Monzanto speaking, Universal Aeronautics and Space Administration pilot. Asking your permission to fly on your territory sir."

Sa halip na sumagot ito ay nakita ko siya sa unahan ng kumpol ng mga tao. Saluting on me with his fellow soldiers protecting the crowd.

Isa na lang ang kailangan kong hingan ng permiso.

"Behati! Behati! You get down here! Ako ang magpapalipad!" sigaw pa rin ni Commander na humahabol sa akin.

I tried to connect the aircraft to US military team.

"Jet Fighter 87 in command, connect the system base to UASA. As soon as possible." Dahil alam na ng airbase team ang sitwasyon, hindi na nila pinatagal hanggang sa marinig ko ang pamilyar na boses ni Commander Mitts.

"Get down Behati! This is not part of your job! You are an UASA pilot, not a goddamn war pilot! Give it to someone inside that military base!" sigaw sa akin ni Commander Mitts.

I can see the blinking sensor, malapit na ang mga kalaban. I can see four aircrafts approaching. Hindi ako aabot kung magpapatuloy ako sa lupa.

"I am made to fly Commander, not to watch the world with cruelty with my folded wings full of fears."

"Behati! God! Baby! Fly up! They are already behind us! They will burn you down!" Pakinig kong sigaw ni Commander Armstrong.

Shit! Yeah, they're coming.

"Give me your command, Commander Mitts. Give me your command." Nangangatal na ang mga kamay ko.

"No, hindi ganito ang trabaho mo Behati!"

"Then I am laying down my license Commander, I am giving up this career and I don't mind burning my license for this fly, for the sake of these people behind me. I am giving up as a UASA pi---" hindi na ako pinatapos ni Commander Mitts.

"This is Commander Mitts of Universal Aeronautics and Space Administration! I am giving you my command! Crash them down Lieutenant! Crash them down!"

I immediately put my goggles on and with my hands gripping in control wheels with full of so much passion.

And I answered Commander Mitts confidently.

"Roger"

--

VentreCanard