Chapter 62

I pushed Pedro away from me when I noticed someone's eyes on us. I almost forgot that there was someone in here that wasn't informed about our relationship.

"Peter," pilit kong itinulak ang dibdib niya papalayo sa akin.

Parang nawala na sa sarili si Pedro dahil nasa akma na itong hahalikan akong muli pero pinanlakihan ko na siya ng aking mata.

I quickly motioned my eyes to the direction where the astonished astronaut was standing.

Dito natauhan si Pedro at lumingon siya sa kanyang assistant.

"Hey," he awkwardly said while scratching his forehead.

Hindi ko alam kung bakit nanatiling nakayakap sa bewang ko ang kanyang braso at hanggang ngayon ay natatagpuan ko ang sarili kong nakaupo sa kandungan niya.

"She actually forced me, have you seen it? She just punched me for that kiss." Hantaran pa akong itinuro ni Pedro na parang isa siyang inosenteng lalaki.

He's playing with me. I raised one of my eyebrows, sa pagkakataong ito ay ako na ang tumitig sa naguguluhang astronaut na nakatitig sa amin.

Maybe Pedro was expecting that I'll do everything to defend myself, gagawa ng dahilan para sa kanya ko ibalik ang sisi, that I didn't force him or something. But I am actually Monzanto and I'm not going to give him any satisfaction.

"Any problem with that? Yes, I did force him." Kita ko ang pag-awang ng bibig ni Pedro sa sinabi ko.

Tinapik ko ang isa niyang braso na nakapulupot sa akin at unti-unting bumaba ang hintuturo niyang nakaturo sa akin.

Gulat siya.

Mabilis na akong tumayo at humiwalay sa kanya. Nagtungo na ako sa navigation system at nilampasan ang natulalang astronaut.

"Where should we go now, Commander?" tanong ko.

"Man, thank you for helping. Just don't mind us." Narinig kong tinapik ni Pedro ang balikat ng kanyang assistant bago ito tumabi sa akin.

"You need to get back to your plane," lumingon ako sa kanya.

"We'll leave this courier plane now?"

"My assistant can handle this now," tumango ako sa sinabi ni Pedro.

Nang mapansin nitong patay ang koneksyon naming sa pagitan ng UASA ay mabilis niya itong binuhay.

Halos magulat ako nang marinig ang malinaw na boses ng communication admin kumpara sa kanina na wala na kaming maintindihan.

"Commander Armstrong? Commander Armstrong do you copy?"

"This is Commander Armstrong speaking, three channels installation success." Sigawan ang narinig naming, ofcourse it was a good news. Malalaman na namin ang nangyayari sa bawat isa.

Nagpaalam na kami ni Pedro sa kanyang assistant at nagdiretso na kami sa aking eroplano.

This time, ako naman ang mamumuno sa pagpapalipad dito. Tulad ng lagi naming posisyon, laging nasa likuran nakaupo si Pedro.

He's in the upper side, sitting like a king.

Before the courier plane released us to space, Pedro updated our current situation, these information will help our comrades from UASA to analyze our upcoming situation for our journey.

I even heard Graham Bell giving his own situation, malapit na ang mga itong makarating sa Mars.

Sa bawat bitaw ng salita ni Pedro kapalit nito ay bawat bilis ng mga daliri at utak ng mga pinakamatatalinong na tao mula sa UASA.

The future of human survival will depends on the astronaut's words. Habang ang mga tao ay abala sa kanilang bawat sarili sa pagpapataas ng kanilang posisyon sa lipunan, hindi nila naiisip ang ilan sa mga taong katulad ni Pedro na buhay ang isinusugal para sa kanilang mga kapakanan.

I admired the every human profession, pero habang buhay kong titingalain ang mga taong piniling tumahak sa propesyong buhay ang puhunan.

At masasabi kong hinding-hindi ko magagawang pagsisihan na nagmahal ako ng taong, hindi lang kanyang buhay ang dinadala.

Pedro's been living carrying the life of humans, lagi man niyang sinasabing ako ang naging dahilan kung bakit biglang nagbago ang persepsyon niya tungkol sa kanyang propesyon, hindi pa rin maalis dito na sa umpisa pa lang ay siya ang talaga ang naging inspirasyon ng nakararami.

He's actually the man of hope.

Hindi ko man nasasabi sa kanya, pero siya ang isa sa naging dahilan kung bakit ako nasa posisyon ko sa mga oras na ito.

It happened days after the typhoon Haiyan, one of the strongest tropical cyclones ever recorded.

Buong mundo nakatutok sa malaking pangyayaring humagupit sa Pilipinas, ngunit higit na naaapektuhan ang lugar na siyang aking sinilangan.

I never considered myself as lucky, buhay nga ako at hindi man lang nasugatan, ngunit ang buong pamilya ko, ang kanilang mga ngiti, tawa, ang malambing na tawag nila sa aking pangalan, ang kanilang maiinit na yakap at ang halik ng aking mga magulang ay tuluyan nang nawala nang parang bula.

Hinding-hindi ko makakalimutan ang buong panghihina ng aking katawan at umaasang sana, kasama na lang ako, sana isinama ko na lang sila sa pag-alis, sana hindi na lang ang aking buong pamilya.

Tulala ako nang ilang araw, na halos hindi ko na gugustuhin pang kumain, uminom at mabuhay pa.

Pero pinili kong tumulong at magbigay ng mga pagkain sa mga nangangailangan. Siguro sa paraang ito, makakalimot ako kahit papaano.

Nang matapos na akong tumulong, pinipili kong maupo malayo sa karamihan at matulala na naman.

I've been trying myself to forget, pero hindi talaga kaya.

"Here, do you want some?" hindi ako nag-angat ng tingin sa boses ng lalaking nag-aabot sa akin ng tinapay at mineral water.

"Ibigay mo na lang sa iba,"

"But you're not eating yet. Kumain ka na." Pansin ko na medyo slang pa ang lalaking kumakausap sa akin.

Hindi na ako nagulat dahil maraming nagkalat na iba't-ibang lahi na tumutulong sa Pilipinas ngayon.

"Ibigay mo na lang sabi sa iba, busog pa ako."

Hindi sumunod sa akin ang lalaki at naupo ito sa tabi ko.

"Why are you like that? You've been killing yourself serving foods for others, but you should feed yourself too. You've given a second chance and you should prove that you are worth giving a second life."

Hindi ko pa rin siya pinapansin.

"Ang daming nawalan ng buhay, pero isa ka sa piniling manatili. You should live with your second life with value. Come on, eat." Siya na mismo ang nagtanggal ng pagkakabalot ng tinapay at nabukas ng mineral water.

Tuluyan na akong napalingon sa kanya.

Hindi pamilyar sa akin ang suot na uniporme ng lalaki, hindi ko rin masyadong mapagmasdan ang mukha niya dahil may suot itong cap na terno sa kanyang suot.

But I was sure that he's not a Filipino, tanging ang kanyang asul na mga mata lamang ang malinaw kong nakikita.

Inagaw ko ang tinapay at tubig sa kanya at tahimik akong kumain.

"Thanks," tipid na sagot ko.

Lumipas ang mga araw, katulad pa rin ako ng dati na tumutulong na walang buhay. My cousin Alys keeps giving me roses, galing daw sa isang sundalo mula sa ibang bansa.

Kahit minsan ay hindi ko ito pinansin, pero isang gabi bigla na lamang akong nagising dahil napanaginipan ko ang aking buong pamilya.

I ran away from my tent and looked for a place to hide myself. Nang may napansin kong puno na bahagya na lamang nakatayo ay pinili kong umupo dito at hinayaan ang sariling umiyak.

I cried calling my brother, sister, my father and mothers name. Parang tunay ang panaginip ko, parang makakasama pa kami, naririnig ko pa ang mga boses nila.

"WHY?!"

Ilang beses akong humahagulhol sa pag-iyak tuwing gabi sa tuwing nagigising ako dahil sa panaginip.

Sa ika-apat na gabi ko ay may napansin akong lalaking nakauniporme na nakaupo na sa likuran ng punong iniiyakan ko. I was about to leave the place when he talked.

"Can I share this place with you? I promise, I won't bother you. Gusto ko lang magpahinga."

Hindi ako sumagot sa kanya, sa halip ay naupo ako sa ilalim ng puno. Magkatalikuran kami at hindi kami nag-uusap. Ganito ang sitwasyon namin sa loob ng isang linggo hanggang sa minsan ay nagsalita na ito.

"Did you cry enough?" hindi ako sumagot.

"It's okay to cry, just don't mind me." Parang may kung ano sa sinabi ng lalaki dahilan kung bakit muli akong umiyak nang umiyak.

Kilala ko ang lalaking ito, he's that soldier who gave me bread and mineral water.

"It's alright, time will come and you'll pass this journey. You're a tough woman and a helpful one. Just cry for now." Bahagya akong nagulat nang lumapat ang kanyang kamay sa akin.

But that movement didn't alarm me or something, sa halip ay mas pinagaan ng lalaki ang aking pakiramdam.

Marahang umangat ang aking mga mata sa kalangitan, I saw a bright blue star just like the eyes of the stranger behind me.

Nasundan ng mga araw ang pagsasama namin ng lalaki, pero hindi kami nagpapakita sa isa't-isa, lagi lamang siyang nasa likuran at nakikinig sa akin. He's a good listener and all.

Pero dumating ang nagpasya na kaming umalis ni Alys sa Tacloban, we wanted to move on at gumawa muna ng distansya sa lugar na minahal namin pero siyang rin may matinding kakayahan para saktan kami.

We left Tacloban and I never had a word with the blue eyed soldier.

Ilang taon ang lumipas nagpasya akong pumasok sa Philippine AirForce. The last part of the entrance examination is an essay part, marami na akong naisulat pero tanging isang tao lamang ang pumasok sa isip ko bago ko bitawan ang aking panulat.

"I want to be an airforce because I want to prove that my second life is worth living for. I want my life to be valuable not just for myself but for others and that what greatest soldier I want to be."

Ngumiti ako nang maalala ko ang aking nakaraan, iniwan ko man ang aking pagiging sundalo. Kahit kalian ay hindi ko iniwan ang aking mga prinsipyo sa likuran ng una kong propesyon.

I typed my simple message to my Commander. I love you and thank you for everything.

"I love you more," he whispered.

I smiled before doing my pilot antics.

"This is Flight Lieutenant Behati Azalea Monzanto, carrying the Marsian 7832 plane expedition seventh, second in the year 2018. We're now on our way to Mars."

Inilabas ko ang aking dogtag na siyang katabi ng singsing na ibinigay sa akin ni Pedro.

Marahan ko itong hinalikan.

It wasn't me, but my blue eyed Commander. Rylandrien Peter Armstrong inspired me from the very beginning.