Chapter 56

Water is one of the most important sources of life as well as the fire. Water and fire can make our life beautiful but it can also create an endless nightmare bringing our life into the wildest current of hell.

The two faced character isn't just for humans but also for our nature. And this reality can't be viewed just on air, but also on land and to different parts of the world.

Pedro and I landed safely. We immediately removed our parachute and we ran towards the nearest motorcycle.

Mula ito sa malaking bahay na may mataas na bakod. Pedro climbed up easily and opened the gate. Hindi na kami nag-aksaya ng oras dahil kapwa na kami sumakay sa motorsiklo.

We didn't even had the hard time to start the engine, this is just some of basic tricks we learned during our military drill inside the airbase.

Survival and desperation trick to be exact. We checked the fuel and the engine status if we'll be having a problem but luckily there's no complication found.

Inihagis sa akin ni Pedro ang helmet na agad ko namang nasambot.

"Shall we?" tumango ako sa kanya.

Halos sabay tumalon ang aming motorsiklo sa ere dahil sa mabilis na pagpapatakbo nito.

Habang humaharurot ang aming mga motorsiklo pansin kong muli na namang nagbabadyang bumuga ng apoy ang bulkan.

"Lieutenant, the fires are coming!"

Pedro alerted me, kahit alam niyang hindi ko na ito kailangan.

"Copy Commander!"

Since UASA possesses highly advance technology, our uniform as well as the every single item in our body can be useful during calamities. Just like our contact lenses on our eyes.

The distance, the speed and the intensity of damage can be easily calculated using our eyes.

Our every movement needs calculation, analyzation and sometimes assumption if there will be no option. But this time, using this highly advance lens we can easily locate the safest place to run to keep our lives moving.

A large burning rock is coming this way. We already got the signal. Hindi tulad nang nangyari sa eroplano, na hindi man lang kami nabigyan ng babala hanggang sa nagulat at nabigla na lang kami sa sunod-sunod na pangyayari.
Luckily, we survived. I knew this isn't the right time to think about the negativity, but is it possible that Proffessor Wilson sabotage our plane?

For a well built plane, there is a small percentage of system's traffic. Hindi mangyayaring hindi agad ito magiging alerto sa paparating na apoy na may bato na siyang tatama sa amin.

Before Engr. Wright introduced our plane, they informed us that some mechanical process were performed by Wilson's team.

Damn you, Shiela.

When the lens sent the signal, together with Pedro we abrubtly followed the holographic image instructions with our lenses.

To avoid possible motorcycle crash, the lens gave us the opposite direction for us to move freely without hesistation.

Kapwa namin kinabig sa papalayong direksyon ni Pedro ang aming mga motorsiklo.

Due to intense motorcycle drift. My whole body almost inclined with the motorcycle like it was about to kiss the land.
Dahil sa mabilis kong pag-ikot at pagkabig, hindi lang usok ng apoy ang bumalot sa paligid kundi matinding alikabok dulot ng gulong ng nagngingitngit kong motorsiklo.

Mabibigat ang aking paghinga nang tuluyan na akong naka-distansya sa nagliliyab na bato.

Nang sandaling muling nag-ingay ang aking sasakyan ay siyang narinig ko ang papalapit na si Pedro.

"Seriously baby? You're a master on air, I've seen you recklessly driving  MUX and now? A huge motorcycle. Ano pa ang hindi mo kayang sakyan?"

"Ikaw," muntik nang mahulog si Pedro sa kanyang motor.

I grinned. Halos manlaki ang mga mata niya sa akin, hindi ko siya hinintay na magsalita dahil pinaharurot ko na ang aking sasakyan.

I heard him shouting. Why is he like that? Siya nga ay bigla na lamang maglalambing sa akin nang hindi ko inaasahan.
Hindi ba ako pwedeng mang-gulat kahit minsan sa kanya?

A little savage way. Isa pa, nagugustuhan ko ang nagiging reaksyon niya.

"Behati! You should stop doing that, nakakadalawang beses ka na sa akin."

"I just answered you, Commander."

Just like the first encounter, the continuous rocks of fires were like a dancing balls playing with us.

Our motorcycles are now creating a zigzag and cylindrical movement.

"Armstrong! We already have located the ex-president." Panimula ni Graham Bell.

"Give us the exact location." Habang nakikipag-usap si Pedro ay naghahanap na ako ng posible naming daanan na hindi kami mapapabagal.

Right now, we're approaching to the ocean of cars struggling with traffic. Kahit nasa malayo pa lamang kami ay nakikita kong halos hindi na gumalaw ang mga sasayan

"I'll send the exact details to your communication watch, it will guide you both on your journey. We're all counting on you."

"Copy," sagot namin dalawa ni Pedro.

Hinayaan ni Jensen at Graham Bell bukas ang radyo nila. At narinig kong binabalak nilang magnakaw ng isang passenger airplane sa pinaka-malapit na airport dito.

Sino nga ba ang magpapahiram ng eroplano na dadalhin sa isang lugar na umuulan ng apoy.

"How is that possible, Jensen?"

Hindi na namin narinig ang sunod nilang usapan nang kapwa namin makita ni Pedro ang pagbalik ng kanilang sasakyan.

"Goodluck to them," narinig kong sabi ni Pedro.

Magpapatuloy pa sana kami ni Pedro sa pagmamaneho nang may isang matandang lalaki na nakaharang sa daan at mukhang humihingi ng tulong.

"Help! Help please.."

Nagpreno na ako at mabilis akong bumaba. Sumunod sa akin si Pedro.

"M-My daughter, my grand daughter. Help them." Maluha-luhang sabi nito.

Pedro's eyes are now torn. Kung kukumbinsihin niya akong umalis at bigyan nang pansin ang misyon o iwan ang matandang ito.

Dahil kilala na niya ako, alam kong alam na niya ang sunod kong hakbang.

He never complained. Kaya mas mabuting magmadali na lamang kami.

Nagtungo kami sa isang sirang sasakyan. Nadaplisan ito nang malaking bato pero halos tumupi na ito dahil sa malakas na pagkakabagsak ng bato.

At napasinghap ako nang maipit nga ang mag-ina. Pero hindi gaanong naapetukan ang batang kasama nito dahil nakayakap ang ina para mapanatiling ligtas ang kanyang anak.
But based on the woman's appearance, the damage from her body, the blood loss, she'll have a hard time to recover again.

"Peter, try to lift it up." Tumango si Pedro.

Sinubukan niyang tanggalin ang nakapatong na bakal na poste sa sasakyan, na siyang bumagsak rin rito nang magkaroon na ito ng hindi magandang takbo.

Pero kaunting espasyo lamang ang nagagawa ni Peter.

"I'll help," kahit nanghihina na ang matanda ay pilit itong tumulong sa amin.

Habang lumalaki na ang espasyong nabubuhat ni Peter at nang matanda ay pilit kong inaabot ang babae.

"Give me your hand, we'll bring you out."
Para akong nakarinig ng ungol nang panibagong delubiyo nang nagsimulang magbigay ng babala ang lens na siyang nasa aking mata.

"Behati, faster baby! We'll all die here!"

"Give me your hand! Give me your hand!" dumagundong ang tibok ng puso ko.

Not again, I don't want to see another..

Pilit akong ngumiti nang nagdaop ang aming mga kamay.

I don't care if I'll give her another pain for this harsh rescue but we really need to go out of this place.

Pero agad lumaglag ang mga balikat ko nang makaramdam ako ng pisil sa aking kamay bago hirap na ngumiti sa akin ang babae.

"Keep my baby safe, you're that woman right? The woman of hope." Tumutulo ang luha niya habang pilit na niyang inaabot ang kanyang anak na wala nang tigil sa pag-iyak.

"Not again, please.." nangangatal ang mga braso ko habang inaabot ang bata.

At nang tuluyan ko nang yakap ang sanggol, agad akong nakaramdam ng marahas na pagbuhat mula sa likuran ko.

"We need to move baby!" may buhay nang sasakyan ang nakaabang sa amin.

Mabilis akong dinala ni Pedro sa unahan.
Sa sobrang bilis nang pangyayari ay humaharurot na kami papalayo sa nasusunog na sasakyan ng babae na siyang tinamaan ng panibagong buga ng bulkan.

"I-I'm sorry baby, hindi natin siya agad makukuha and-- sorry to say this. But she'll die soon. Kung mas nagtagal pa tayo, kasama tayo sa nasusunog."

Hindi ako sumagot kay Pedro nang lumingon muli ako sa likuran ay nakita kong natutulog na ang matanda.

"I made him sleep."

Napagod rin ang sanggol sa pag-iyak at hindi kami nag-uusap ni Pedro.
Ramdam na namin ang kaba, takot at matinding tensyon.

Sabay kaming napamura ni Pedro nang makita na halos magpatong-patong na ang mga sasakyan sa daan para lamang makalayo rito at makaligtas.

Bumusina nang bumusina si Pedro pero wala kaming magawa.

"Kailangan natin magmadali, the ex president refused to leave this place. Nais na yatang mamamatay sa kalamidad na ito."

"What?!"

"Yes, Graham Bell gave me the whole detail."

Hindi pa man nakakalipas ang ilang minuto ay tumawag ulit si Graham Bell.
Napatingin ako sa labas nang may mas malaki silang dalang eroplano

"We're stuck here, cars are everywhere."

"Can you do something? Harness? Pull us up and bring us to the President's area." Dagdag ni Pedro.

"Sorry but the harness is already intact with our metal basket. We'll use it for people. We can't use it on your car." Paliwanag ni Graham Bell.

"I-I have an idea.." mahinang sabi ko.
Pumasok sa isip ko ang mga salitang narinig ko mula sa ina ng batang hawak ko.

"Connect my communication watch to your speakers. I'll try to talk."

"Copy,"

Huminga ako nang malalim habang inaayos ni Graham Bell ang lahat.

I'll use my fame in the right path. While everybody is busy enjoying their fame, making themselves on top, slapping their power with greed and selfishness. I'll just stay here and talk, making human's eyes open to the true color of reality.

Ingay ng speaker ang unang narinig ko. Patuloy pa rin sa pagbusina ang mga sasakyan.

Tumikhim ako at  huminga nang malalim.

Nang nagsimula na akong magsalita ay kusang tumigil ang pagbusina nang lahat.

Nangangatal ang mga labi ko habang pinagmamasdan ang mga buhol-buhol na sasakyan.

"This Pilot Behati Azalea Monzanto, from Universal Aeronautics and Space Administration. Maybe, some of you can recognize me and some are not. I'm currently inside a black SUV with plate number of XRT 25, can't cross the path of my goal. But right now, everyone of you can help me. I am here inside your country with my one mission, this is to make ex President Valenzuela alive. His survival is our world's survival. UASA needs him for our successful mission but to make it possible I need everyone's cooperation. Please, lead me the path of our survival."

"Please, people of Guatemala. Survive with me."

Tuluyan nang nalusaw ang puso ko kasabay nang nangangatal na ngiti sa aking mga labi at takas na luha sa aking mga mata nang makita kong unti-unting nahahawi ang daan.

Nang sumulyap ako kay Pedro ay nakatitig na ito sa akin.

"Your words can survive people."

--

VentreCanard