Chapter 41

Hindi pa man sila nakakabawi sa ginawa ko nang umalingawngaw ang malakas na sirena sa buong hotel.

The fire sprinkler turned on. Kasalukuyan na kaming nababasa lahat.

This is what Pedro told me, hindi namin makukumbinsi ang lahat na lumikas sa isang iglap lamang lalo na at walang kapangyarihan ang aming mga salita.

"There's a fire!" sigaw ng isa sa kanila.

Mariin pa rin nakatitig sa akin sa ang nakikilala kong siyang manager ng resort.

"We need to move," seryosong sabi ko.

Pinagbuksan ko sila ng pintuan.

Tatlo pa lamang sa mga businessman ang nakakalabas nang tumunog ang telepono sa isa sa kanila.

It's the manager. Nagawa pa nitong tumigil at makipag-usap dito.

"Hurry up, please.."

Saglit lang kumunot ang noo nito bago siya sumulyap sa akin. He used his own language that I didn't understand.

"Sure, sure. Thanks.."

Hinihintay ko siyang lumabas pero tumigil ito.

"You go first,"

"Come on, I'm here to guide everyone."

"You can't command me, this is still my resort." Tinanggal nito ang kamay ko sa pintuan at itinulak ako nito.

"Go, guide them. I can handle myself." Mayabang na sabi nito sa akin.

Hindi na ako nakipagtalo sa kanya. Nagmadali na akong tumakbo, tumigil lamang ako nang sulyapan ko ang nakapaskil sa isang pader ng mga pasikot-sikot dito.

"Use the—"

"Gentlemen, use the fire exit. Follow me, we need to go to the nearest fire exit."

Tulad ko ay tumigil rin ito at siniguro niyang wala sa mga kasamahan niya ang maiiwan. Compared with the other businessmen, he's quite calm. Hindi ito nagpapanic katulad ng mga kasamahan niya.

"Next, you.." tumungo ito sa akin.

"You go first, this is my duty." Sagot ko sa kanya.

"I can't be aided by a woman."

Who is this Thai? Can't he understand that this isn't the good time about discrimination?

"Bahala ka,"

"What?"

I didn't answer him.

Lumabas na rin ako sa fire exit, we used a metal ladder that can immediately land us to the ground floor. I know this will consume time, but elevator is not safe this time.

Hindi namin alam kung kailan ulit lilindol at kung saan.

Ilang minuto lang ang tinagal namin, malapit nang makababa ang isa sa kanila pero napamura na lang ako nang madulas ang nasa harapan ko.

I was about to grab his hand when the Thai manager stopped me. He even embraced my stomach with his left arms to stop me from moving.

"He'll just drag you down, you're smaller. Can't you see? Besides it will not give them major damage." I sharply looked at him.

Tinanggal nito ang braso niya sa akin.

Kababa pa lamang namin sa hagdan ay sinalubong na ako ni Pedro. His eyes are darting to the manager beside me.

"Oh, Armstrong long time no see. You're with this woman?"

"Graham Bell," madiing sagot ni Pedro.

Graham Bell? Ngumiwi ako sa narinig ko.

Kinabig ako ni Pedro at pumulupot ang braso nito sa bewang ko.

"Small world, what are you doing here?" tanong ni Pedro.

"The manager? Your girl pissed me off, throwing me fire extinguisher." Tumungo sa akin si Pedro.

"What happened baby? You've missed? He's still in conscious."

"Who is he?"

"Ex-UASA pilot."

"Oh,"

Tumingin ang lalaki sa kanyang wrist watch.

"We only have few hours, can we continue this reunion later?"

Hindi kami sumagot ni Pedro at nagsimula na kaming pumunta sa kumpol ng mga tao.

"I have trucks here," sigaw nito sa amin.

"Okay we'll use it."

"I got the guest list, Behati." Inabot sa akin ni Pedro ang isang folder.

"Since summer is near to end, they got few guest today. 157 guest, 100 crews including the admins. All in all we have 257 people to be saved." Tumango ako.

"But the problem here is, we only have the guest list. I tried to ask the list of the crews on duty, but they told me that it isn't accurate since they have uneven shifting schedule."

"So we're just going to stick with the head count."

"Yes,"

Nakarating kami sa mga taong nakakumpol na at nagkakagulo. We can't just announce that any moment we'll be facing a tsunami.

May kanya-kanyang takbo ang mga ito na wala man lang ideya kung saan dapat tumakbo.

Hindi rin nagtagal ay dumating na ang limang malalaking truck na sunod-sunod na may tatak ng resort. Hatak ito ng isang malaking sasakyan. Bumaba si Graham Bell dito.

No doubt that he's an ex-UASA officer. Sinong may resort ang maghahanda ng mga truck sa isang resort?

"50 capacity per truck, but to fast the speed. I'll just make it 40."

"Don't tell me.."

"Yes, there will be per batch Behati." Sagot sa akin ni Pedro.

"Let's separate the women and children." Agad na sabi ni Graham Bell.

"Can't they use their own cars?"

"No, the road that we'll use will just ruin their cars. And then, they'll just stuck somewhere." Sagot ni Graham Bell.

Tumakbo na ito sa maraming tao.

"Dear guest, sorry for this commotion. But to make everyone safe, please cooperate with us."

"What the hell is happening?!"

Nagsisimula nang umulan ng katanungan sa mga guest. Gumala ang mga mata ko para hanapin ang pinsan ko.

I ran and embraced her too tight.

"What's happening now, Behati?"

"You need to go, sumakay ka na sa truck."

Tumulong ang ilang crew ng resort para isa-isahin ang mga taong maipasok sa truck.

They made sure that there are exact head counts. Hindi na namin nagawang mag-usap ni Pedro dahil kapwa na kami abala sa bawat mga truck.

Within fifteen minutes, all trucks are completely loaded. Pero may isa kaming matinding problema, kulang kami sa driver.

Dalawa lamang ang crew ni Graham Bell na marunong magmaneho ng malaking truck, Graham Bell himself and Pedro.

"I can drive," Lance volunteered.

Pedro wanted to stay and be with me, but the people need him more than me.

Nagstart na ang mga truck at si Pedro na lang ang driver na wala sa kanyang sasakyan. I chose to stay, dahil sino pa ang pwedeng magpaiwan para samahan ang mga taong ito?

Sumisigaw na ang mga guest kay Pedro.

"Come with us, Behati."

"No, I'll just wait for you here. Balikan mo ako, Pedro. Alam kong babalikan mo ako." He didn't answer instead he cupped my face and kissed me.

Hindi pa ito matitigil kung hindi ako kakawala sa kanya.

"Go..please go. I'll be waiting.."

"I love you, I'll come back.." tumango ako sa kanya.

Tumalikod na ito at tumakbo na siya patungo sa truck.

Napapikit na lamang ako nang ilang mapuno ng iyakan ang paligid dahil sa mga asawa at anak na sumisigaw ng pangalan ng mga asawa nilang lalaki na naiwan.

Kailangan nilang makapunta sa mataas na lugar at alam kong malaki ang posibilidad na hindi na nila kami abutan.

All we need to do is to survive.

Fifty seven people left. May malalakas ang loob, mayroon din hindi. Natutuwa ako nang makitang pilit pinalalakas ng isang lifeguard ang loob ng mga tao habang patuloy itong nagsasalita.

Lumapit ako dito.

"Can you speak English?"

"A little, a little.." he gave me hand gesture.

"Okay, where is your storage room? We need lifebuoy, lifejackets, ropes, whistle or signal gun." Tumango ito sa akin.

Tatakbo na sana ako nang lumingon ako sa mga lalaki.

"Help us, please.."

Nakuha naman nila ang ibig kong sabihin. Mabuti na lamang at maraming lifebuoy sa loob ng storage room at mga tali.

"Let's tie this together. Tie it firmly, like this." Itinuro ko sa kanila ang tamang pagtatali na siyang natutunan ko nang militar pa lamang ako.

"We should tie it all," tulong-tulong kaming lahat sa pagtatali.

"You are quite knowledgeable young lady." Tipid lamang akong tumango.

Habang nagtatali kami may mga umiiyak na, nagkukwento tungkol sa kanilang mga pamilya, may tumatawa na dahil sa takot, may mga kinakabahan, may tahimik na lamang.

"How about you, young lady? Do you have your family?" umiling ako.

"But you have a handsome boyfriend." Sabat ng lifeguard.

"The handsome boy with blue eyes. He's so lucky to have a brave girl like you." Natanguhan ang mga kalalakihan sa sinabi ng isang lalaking may kaedadan na.

"No, I was lucky for him." Sagot ko.

Iba't-ibang lahi ang nakikita ko kaya karamihan sa kanila ay English ang lengguwahe. Naririnig ko ang mga hinaing, takot at matinding kaba nila.

Hinayaan ko na silang magtali at sinimulan kong lagyan ng tali ang mga pito. Hindi man ito sapat na bilang dahil nasa tatlumpu ito ay masasabi kong makakatulong rin ito kapag nagkataon.

"We are just fifty seven here, I need you to find your buddy. Please, know your buddy." Nang makita ko na naglapit na ang magkakasama ay ipinamigay ko ang pito.

"Why are we doing this? They are coming back right?"

"Yes, yes! Ofcourse, but we need to get ready. We can't handle the situation." Ibinigay ko ang signal gun sa lifeguard.

"I hope you help me, I hope you help them. Let's save each other." Mahinang sabi ko.

Nang mapagdikit-dikit na namin ang lifebuoy ay sinimulan na rin namin itong itali sa mga matitibay na puno ng niyog. Para kung sakaling malakas ang ragasa ng tubig ay hindi kami nito madadala kung saan-saan.

Ang magiging masama lamang dito ay kung matutumba ang puno, but atleast we need to stick together. We need to take the risk.

Sunod namin ginawa ay ang pagsusuot ng life jacket. Ito na naman ang pinaka-ayaw kong mangyari.

Bagay na kailangang pumili kung sino ang dapat mas ligtas. How I hate to filter people, katulad nang unang nangyari kanina.

"We only have thirty life jackets, those who are not good at swimming please get yours." Anunsiyo ko.

Iniwas ko ang aking mga mata nang halos mag-unahan sila para sa life jacket. I hate the fact that I can't do something about this.

Nang mapansin ko na wala na ay agad akong tumikhim.

I was about to give them my words when I knees shake, not because of fears but because of these people walking towards me.

Almost half of these men in front of me are holding their life jackets, giving it to me.

"Accept this from one of us, brave lady. We'll be happy seeing you survive."

--

VentreCanard