Laking pasalamat ko nang bumalik na si Creed kasama si Crizzy. Sa wakas ay natigil ang dalawa. Natuon ang pansin nila sa bata. I must say that they're very fond of Crizzy.

The movie's playing ngunit wala ang atensyon ng lahat doon. Archer's playing with Crizzy while Dasher's smiling while watching the two. Ganoon din kami ni Creed.

"The two of you," I started, pertaining to Archer and Dasher. "Wala ba kayong mga girlfriend? Looks like mahilig kayo sa bata, why don't you two make your own child para may sarili na kayong anak."

"Mauna ka!" Mapanuyang sagot ni Archer at agad na tumaas ang aking kilay dail doon.

"I already have--" Agad akong natigilan. "H-had," I continued as I smiled bitterly. Napatigil si Archer sa pakikipaglaro kay Crizzy at napabaling sa akin.

After that, there's a deafening silence inside Creed's condo. Nangibabaw ang ingay mula sa mga laruan ni Crizzette.

"I'm sorry," Archer muttered apologetically. "Sorry, Vinia. I didn't mean to--"

"Stop saying sorry." Iyon na lang ang nasabi ko. Hindi naman din kasi niya kasalanan.

"Sorry." Ulit nito na nginitian ko nalang. Alam ko na nasa amin ang atensyon ni Dasher at Creed. Wala sa sariling napatingin ako kay Creed at naabutan ko ito na nakakunot ang noo habang nakatingin sa akin.

"What happened? It's okay if you don't want to answer."

I tilted my head and I met Dasher's eyes.

"H-hindi ko rin alam." One day I just woke up and I already lose everything. Creed can't remember and we lose our baby. Ni hindi ko man lang nahawakan ang anak ko. Hindi rin ako nagkaroon ng pagkakataon na makita siya. Kahit iyon ang una at huli ay hindi ko nagawang makita ang anak ko.

Mapait akong napangiti nang maramdaman ang pagtulo ng aking luha sa kanang pisngi at agad itong pinalis.

They say that when a person cries and the first drop of tear comes from the right eye, it's happiness. But how can I be happy when everything is already fucked up. Pinipilit ko na ayusin ngunit alam ko sa aking sarili na ano man ang mangyari ay hindi na magiging katulad ng dati. Dahil may nawala na at may kulang na kahit kailan ay hindi mapupunan.

"Nagulat na lang kami nang nalaman namin na aalis ka na...at ganoon ang nangyari sa bata." Dasher shifted on his seat upang tuluyang mapaharap sa akin.

"What happened?" It was Creed who asked kaya nabaling ang atensyon namin dito. After a few minutes ay wala pa ring sumasagot sa tanong niya. Not because we don't want to answer him but maybe because we don't know how to answer his question.

"Ano, wala 'yon." Dahil mukhang wala talagang balak sumagot ang dalawa ay ako na ang nagkusa.

Para sa iba ang dali lang ng tanong niya. Pero para sa akin ay mahirap sagutin ito, I don't know where to start knowing that he can't remember me.

"A-anyway, I'll go ahead," Paalam ko sa kanila. I walked near Crizzy at lumuhod sa tapat nito kaya agad niya akong napansin.

I smiled. "I'll go ahead, Crizzy."

"Visit me if you have time, Tita Vinia."

"I'll surely will," I answered and I was confused when Crizzy spread her arms. I felt like my body froze when she leaned and enveloped me in a tight hug. "Don't be sad, Tita Vinia. Everything will be alright," Crizzy whispered on my ear while patting my back. This girl, Creed is so lucky to have her. Hindi ko alam kung ano ang nasa isip ng ina ni Crizzy at basta na lang itong iniwan kung saan. But its Crizzette's mother's loss.

Nang binitawan ako ni Crizzy ay agad akong tumayo para muling makapagpaalam kasabay noon ay ang pagtayo rin ni Creed ngunit hindi ito nagsalita.

"I'll go ahead."

Dasher nodded his head and smiled. I turned to Archer and saw him looking at me apologetically. "Sorry," He muttered, pertaining on what he have said a while ago. Mukhang iniisip pa rin nito ang nasabi kanina dahilan kung bakit nabuksan ang usapin tungkol sa akin.

Ngiti ang isinukli ko dito bago tumalikod para umalis. My brow arched nang inunahan ako ni Creed. He opened his condo unit's door. I thought pinagbuksan lang niya ako ng pinto ngunit nagbilin ito sa dalawa na bantayan si Crizzy.

Hindi ito nagsalita at sumabay lang sa akin papunta sa elevator.

He pressed the button quietly. Hindi na ako nagabalang magtanong kung bakit pa siya sumama sa akin. Kaya ko naman magisa.

There was a deafening silence between the two of us until Creed asked a question.

"Are you sure Sela's Cerys? How can you be so sure?" Tanong nito ngunit may bahid iyon ng pagaalinlanggan.

I turned to him and stared for a while before finally answering his question. "She Cerys, I can feel it," Mariing sambit ko. I'm a hundred percent sure that his secretary is Cerys.

"But she said she isn't."

"She's Cerys." Kaya kong panindigan iyon. Tinitigan ako ni Creed na puno ng pagaalinlanggan.

"You know, next time don't ask if hindi ka naman maniniwala," I gave him a smile. I understand him, he can't remember me so he won't believe me. Hindi ko lang matanggap na mas pinaniniwalaan niya pa si Cerys kaya sa akin. Ngunit totoo ang sinabi ko, bakit ka pa magtatanong kung hindi ka rin naman maniniwala? Ano 'yon, survey lang?

Creed was about to speak when the elevator opened. Akmang bababa ito ng elevator na agad kong pinigilan.

"Bumalik ka na sa taas, kaya ko na," Sambit ko ngunit mukhang hindi ito kumbinsido. I sighed and pointed the direction where my car is parked. "There's my car--" Natigilan ako nang makita ang aking kotse. I can feel my blood boiling. "What the fuck?!" I cursed, hindi ko na napigilan ang sarili na hindi magtaas ng boses.

I walked near my car and I know that Creed's following me. I looked around, baka sakaling makita ko pa kung sino ang bumaboy sa kotse ko ngunit wala. Kaming dalawa lang ni Creed ang nasa parking lot.

"Don't take that position, Amherst." That's what is fucking written on the windshield of my car. In fucking bold letters using a bloody red paint.

This is bullshit! Kabibili ko lang ng kotse na 'to tapos ganto agad?! Fuck this!

"What position are you fucking talking about?!" I screamed, kahit alam ko naman na hindi ito maririnig ng kung sinong gumawa nito sa kotse ko. My chest heaved up and down.

After a few seconds I got it. "Fuck!" I cursed. I heard Creed talking to Dasher on his phone. I turned to him, kasabay noon ang pagtatapos ng usapan ng dalawa.

Creed stared at my car and his jaw clenched. "I'll drive you home," Creed muttered in a firm tone.

Hindi na ako tumanggi dahil wala akong balak gamitin ang kotse ko na nasa ganoong sitwasyon. Who knows, baka hindi lang iyon ang ginawa sa kotse ko. Maybe they did something on the engine of my car. Sa tingin ko ay dapat na akong masanay sa ganito, lalo na kapag ako na ang opisyal na namamahala ng Amherst.

Creed opened the passenger's door for me. Agad kong tinawagan ang numero ni Lolo nang makaalis kami sa parking lot. Laking pasalamat ko nang agad na may sumagot doon.

"Apo," I heard my Lolo's voice muttered.

Mariing akong pumikit at bumuntong hininga bago sumagot. "Where are you, Lo?" I asked.

"Why are you asking? Is there a problem?" Lolo answered, hindi diretsong sinasagot ang tanong ko. I heard my Mommy's voice on the background kaya naman hindi ko na sinagot ang tanong ni Lolo at agad ng ibinaba ang tawag at bumaling kay Creed na tahimik na nagmamaneho.

"Doon mo na lang ako pakihatid sa bahay namin, salamat," I informed and he nodded.

"Where is that?"

"Hindi mo alam?" Kunot noong tanong ko kay Creed. Then I remember that he have an amnesia. Letseng amnesia 'yan, lahat nalang hindi niya maalala!

Hindi ko na hinintay na makasagot ito, wala akong nagawa kung hindi ang ituro ang daan papunta sa bahay namin.

"About my car, ipapakuha ko na lang."

Sandali itong tumingin sa akin bago muling ibinalik sa daan ang atensyon. "Dasher will take care of that," He assured. Siguro ay iyon ang pinaguusapan nila sa phone ni Dasher kanina.

"Hindi ka ba magtatanong kung sino ang may gawa noon?" I asked after a long silence between the two of us.

"It's your privacy and I'd know who did that, no need to ask you. Besides, mukhang hindi mo rin alam kung sino ang gumawa noon." Napalingon ako kay Creed dahil sa sagot niya. He said it's my privacy pero malalaman din naman daw niya kung sino ang may gawa noon? Ang gulo lang.

"Yeah, you're Night. Of course you'll know kung sino ang gumawa noon." Muli itong mabilis na napabaling sa akin. He looked confused ngunit agad ding bumalik ang malamig na ekspresyon nito.

"I thought Amherst knew that I am the Universe." Now we're talking about Mafia, casually.

"Akala mo lang. Besides, you told that you're Night, so bago pa akalain ng Amherst na ikaw ang Universe, I already knew that you are Night."

Bakas ang pagtataka sa mukha nito nang sandaling nagtama ang aming mga tingin.

"I told you that I am Night?" He asked ngunit diretso ang tingin sa daan.

I hummed as an answer.

"Why did I told you that?"

"Because I'm jealous?" Iyon naman talaga ang dahilan kaya niya sinabi sa akin iyon. I saw a text on his phone from someone then he told me that, that text is from one of the underbosses of Cosmos. Wala raw mapagtripan yung nagtext at hanggang ngayon hindi ko alam kung sino iyon.

Hindi na nasundan ang paguusap naming iyon hanggang sa dumating kami sa bahay. Hindi na rin ito sumagot sa huli ng sinabi ko. Hindi ko alam kung naniwala siya nang sabihin ko na sinabi niya sa akin na underboss siya ng Cosmos dahil lang sa nagseselos ako. But I don't care kasi 'yon naman ang totoo. He have an amnesia kaya naiintindihan ko kung hindi siya maniniwala.

"Thank you for driving me home." Sambit ko pagkababa ng sasakyan niya. Tumango lang ito, kasabay noon ang paglabas ni Mommy ng gate sa hindi malamang dahilan.

"Vinia, who's that?" She asked when she saw the unfamiliar car of Creed.

"Wala, Mommy hinatid lang ako." Hindi ko alam kung bakit iyon ang sagot ko. Alam ko na hindi ako patatahimikin ni Mommy kapag nalaman niya na si Creed ang naghatid sa akin.

"Sige na, Creed." Mahinang sambit ko dahil hindi pa ito umaalis. I don't want to be rude but I also don't want my Mommy to see him.

"Is that Creed?" Lumapit si Mommy sa amin, she saw him dahil nakabukas ang bintana ng sasakyan ni Creed.

Hindi ko na iyon naipagkaila nang bumaba ng kotse si Creed na ipinagtaka ko. Maybe he doesn't want to be rude. Besides, Dad is his business partner.

"Good afternoon, Mrs. Amherst." Magalang na bati ni Creed.

Agad namang lumaki ang ngiti ni Mommy at bumaling sa akin. "Hindi mo naman sinabi sa akin na nagkabalikan pala kayo." Malisyosong tumingin si Mommy sa akin. I narrowed my eyes while staring at her. I can still remember that she's somewhat annoyed at Creed noong nabalitaan niya na posibleng dalawa kami ni Cerys na nabuntis nito. Tapos ngayon kung umakto siya ay parang walang nangyari. Ewan ko ba kay Mommy. Napailing nalang ako sa aking naisip.

"Mommy we're not--" Hindi pa ako tapos magsalita ay inanyayahan na ni Mommy si Creed. Inignora nito ang aking sinabi kaya't napabuntong hininga na lamang ako.

"Pumasok ka muna," Nakangiting anyaya ni Mommy kay Creed.

"Mommy, baka may gagawin pa si Creed." Agad ko itong tinutulan dahil marunong naman akong mahiya kahit minsan. Alam ko na napilitan lang si Creed na ihatid ako kaya sobra sobra na kung maaabala pa siya ni Mommy.

"We'll talk later." My mouth fell open because of what she have said.

Hindi na ako nakaanggal dahil noong pumayag si Creed ay agad na hinila ito ni Mommy papasok sa mansyon.

Naiwan akong magisa kasama ang kotse ni Creed. I rolled my eyes because of my Mom. Ako yung anak pero parang mas gusto pa si Creed.

__________