I stared on my reflection in the mirror. My long lashes were highlighted. My hazel brown eyes fitted on my pointed nose and perfectly shaped lips. I looked like a little bit matured compared to the other sixteen years old girls. Mas depina ang hubog ng aking katawan kaya naman ang iba ay napagkakamalan na ako ay nasa hustong gulang na.

I heard a knock on the door and I didn't bother to look at it. The door of my room opened and later on I heard the familiar voice of Manang Siling. "Ma'am Lavinia, nasa hapag na ang mga Ferron. Pinapasabi ni Sir Robert na huwag ka ng masyadong magpaganda dahil maganda ka na sa harap ng lahat." Imporma nito.

Hindi ko maiwasang hindi mapangiti dahil sa pinapasabi raw ni Daddy. Well, he's my mother's husband. Tinanggap ni Daddy Robs si Mommy kahit na may anak ito sa iba. Siya na ang kinagisnan kong ama dahil hindi pinakasalan ng tunay kong ama si Mommy. Hindi kami magkadugo ngunit itinuturing niya ako na parang isang tunay na anak. Ako lang ang nagiisang anak nila ni Mommy. Lagi nilang sinasabi sa akin na sapat na ako para sa kanilang dalawa. Hindi ko alam kung hindi lang talaga sila magkaanak o pinili nalang nila na huwag ng maganak.

"Susunod ako, Manang," I answered. Narinig ko ang pagsangayon niya bago umalis at muli akong naiwan na mag-isa sa aking silid.

I don't understand why they're in our house. Wala akong matandaan na sinabi sa akin ni Mommy na pupunta dito ang mga Ferron. Hindi ko sila personal na kilala ngunit nakikita ko ang nagiisang anak nila sa eskwelahan. Their son is one of my sister's friend or maybe her boyfriend?

Nagkibit balikat ako sa naisip. Napaikot ang aking mga mata nang maisip ang kapatid. We're not close at mukha itong walang pakialam sa akin dahil tuwing magkakasalubong kami sa eskwelahan ay parang hindi ako nito kilala. Hindi ko rin naman gugustuhing mapalapit sa kanya. Her Mom is the reason why my real Dad didn't marry my mother. I am thankful dahil kung pinakasalan ng daddy ni Mirae si Mommy ay hindi namin makikilala si Daddy Robs. At the same time, being an Amherst is a curse. Kakabit ng pagiging Amherst ang responsibilidad na maaaring buhay ang kapalit. Maari kong takbuhan ang responsibilidad na iyon ngunit hindi iyon kakayanin ng aking konsensya.

Ilang sandali ay lumabas na rin ako ng aking silid. I walked down the winder stairs at tumambad sa aking ang buong kabahayan.

It is a typical open-spaced modern mansion. Our house looks so bright and lively from the interiors down to a single piece of furniture. There's a rectangular shaped chromatica LED ceiling light in the middle of the living room. There's also a flow sectional cream sofa facing the wall-mounted television. Beside the sofa is an Isabella floor lamp with its slim metal lampstand and neutral-coloured lamp shade. On the right side of the house is the dining room where my parents and the Ferrons are in.

Mukhang ako nalang ang hinihintay dahil nakaayos na ang lahat sa hapag ngunit wala pang nagsisimula sa pagkain. Si Daddy ay nakaupo sa kabisera habang sa kaliwa niya ay si Mommy at sa kanan naman ay bakante. Sa kabilang dulo ng kabisera ay si Kristoff Ferron na nasa kanan ang asawa at katabi ng bakanteng upuan ay si Creed Ferron. Nakatalikod ito sa akin ngunit ramdam ko ang maawtoridad na anyo nito.

Si Dad ang unang nakapansin sa aking presensya. "Anak," Bati nito kaya ang buong atensyon ng mga nasa hapag ay napunta sa akin.

"Lavinia, maupo ka na," Sambit ni Mommy at inilahad pa ang bakanteng upuan. Dumako ang tingin ko sa mag-asawang Ferron. Kristoff Ferron's smile looked so welcoming while his wife, Merida Ferron looked so intimidating with her blank stares.

Bahagya akong ngumiti sa mag-asawa bago dumiretso sa bakanteng upuan.

Tahimik at walang imik ang lalaki sa aking katabi. Kung tama ang tantya ko ay nasa labingsiyam na taon na ito. 

Sa tingin ko ay nakuha ni Creed ang kawalan ng emosyon sa Mommy niya. I don't know them personally but I think his Mom is a very reserved woman, like him maybe.

"Lavinia, this is Kristoff Ferron, he is one of your godfather. This is Merida Ferron his wife, and their son, Creed Ferron." Pormal na pinakilala ni Daddy sa akin ang mga bisita kahit na hindi na iyon kaylangan dahil minsan ko ng narinig ang pamilya ng mga Ferron sa paguusap nila ni Mommy.

Ngumiti sa akin si Tito Kristoff ganoon din si Tita Merida ngunit sa tipid na paraan at agad iyong nawala. Si Creed naman ay bahagyang tumango sa akin.

Matapos ang ilang batian ay nagumpisa na kaming kumain ng tahimik. There are times that my Dad and Tito Kristoff will talk about business while their wives were eating silently in an elegant manner.

After serving the dessert, Dad suddenly spoke. "When is the merging of our company?" Nakangising tanong nito kay Tito Kristoff. Nakita ko na natigilan si Tita Merida sa sinabi ni Dad. Mom shifted on her seat and she even clasped her hands together. Ibinigay ni Mommy ang buong atensyon kila Dad.

Tito Kristoff smiled. "After the wedding? Kailan ba ang kasal?" Ako naman ang sandaling natigilan sa sinabi ni Tito Kristoff. Bahagyang nagulat ngunit agad na nakabawi. Hindi ako tanga para hindi maintindihan ang pinaguusapan nila. I know this day will come ngunit hindi ko naisip na ganito kaaga ako ipagkakasundo. Palihim akong lumingon kay Creed ngunit walang akong mabasa sa reaksyon nito. Nanatiling blanko ang ekspresyon niya.

"My daughter is just sixteen. Maybe after two years?" My Dad answered.

"What do you think, son?" Tanong ni Tito Kristoff sa anak.

Napahinto si Creed at ibinaling ang tingin sa ama. "If she wants to get married at eighteen, then be it." Tumango si Tito Kristoff bilang pagsangayon sa tinuran ng anak. Wow! So pakakasalan niya ako at hindi talaga siya tatanggi? Paano si Mirae?

Isinantabi ko ang naisip at palihim na napangisi sa sarili. Mabuti nga iyon, I can't wait to see Mirae cry because her beloved boyfriend will marry me. Yes, I envy her. Lahat ay nasa kanya, ang totoong Daddy ko, ang Lozano! Lahat ay pabor sa gusto niya, I hate her! Call me a bitch for hating my sister but I don't care.

I saw Tita Merida wiping her lips with the table napkin, matapos ay eleganteng nagsalita ito. "I agree, masyado pang maaga para sa kasal." She hardly pressed her lips together before she continued. "Anyway, we can merge our company without involving marriage." Suhestiyon nito. Nakita ko ang hindi pagsangayon ni Mommy ngunit naunahan siya ni Tito Kristoff sa pagsasalita.

"Merida." Suway nito sa asawa.

Tita Merida shrugged. "It was just a suggestion," She muttered before giving her attention back to her food. I can't determine if she's being sarcastic or what.

I thought the Ferrons would leave after the dinner but I was wrong. Hindi matapos ang usapan ni Daddy at Tito Kristoff. Si Mommy naman at Tita Merida ay sadyang hindi palasalita. Minsan ay nakikisali sa usapan ngunit hindi nagtatagal ay natatahimik din. Si Creed naman ay hindi ko alam kung nasaan. Kanina ay nagpaalam ito na lalabas ngunit hanggang ngayon ay hindi pa bumabalik.

Ilang minuto pa ang lumipas ngunit ganoon pa rin ang sitwasyon namin kaya naman nagpaalam ako na magpapahangin sa labas.

I walked towards the garden as I looked at the sky, a dark sky full of stars. I smiled.

Dumiretso ako sa tagong parte ng hardin kung saan hindi naaabot ng CCTV. Hindi nawala ang ngiti sa aking labi habang tinititigan ang kalangitan, ang buwan na napapaligiran ng mga bituin.

Ilang sandali ay narinig ko ang malamig na boses ni Creed, tila ba mas nangatal ako sa kanyang boses kaysa sa ihip ng hangin. Hindi ko namalayan na ang nilalakaran ko ay papalapit na sa kanya at narito na ako sa kanyang likuran.

"Hinihintay ko lang sila Mommy, sa condo ako uuwi."

Agad akong umatras para makalayo dahil baka akalain niya na nakikinig ako sa usapan nila ng kung sino man ang kausap niya. Tuluyan na akong tumalikod kay Creed upang makalayo. Good thing that I am trained to move as light as an air. May mabuti rin palang naidudulot ang pagiging Amherst. Mapait akong napangiti.

Really, Lavinia? May mabuting naidudulot? At ano ang kapalit? Possibleng kamatayan. Bata pa lamang ay tinuturuan na ako ng mga bagay na magagamit ko kapag ako na ang pumalit kay lolo. Noong una ay hindi ko maintindihan kung bakit kaylangan kong matuto kung paano depensahan ang sarili sa murang edad. I was scared when my Lolo told me that I need to know how to use a gun. Nalilito ako kung bakit ako tinuturuan ng mga bagay na iyon ngunit kalaunan ay naintindihan na rin.

Dad refused to take Lolo's position. He said its for our safety. He's against my Lolo's business. Ilang beses nilang pinagtatalunan iyon ni Lolo ngunit sa huli ay walang magawa si Daddy.

Isang beses matapos ang pagtatalo nila ay pribado akong kinausap ni Lolo. Sinabi niya sa akin na ako ang papalit sa kanya. No one can lead the Amherst Mafia, ako lang sa amin pamilya. Walang anak si Lolo maliban kay Daddy Robs. Kaya naman wala akong pagpipilian kung hindi ang tanggapin ang posisyon ni Lolo sa Amherst o hayaan na mapunta sa ibang pamilya ito. Sometimes I pity my Lolo. Maedad na ngunit kaylangan pa niyang pasunurin at pamunuan ang isang organisasyon.

I didn't say yes to him ngunit alam ko sa sarili ko na hindi ko ito makakayang tanggihan lalo na nang malaman ko na ilang henerasyon na nilang pinananatiling sa pamilya namin ang Amherst Mafia. Wala kaming ibang pagpipilian kung hindi ang mapunta sa ibang pamilya ang Amherst kung tatanggihan ko ang posisyon.

Minsan ay napapaisip ako, if my real Dad marry my Mom, sigurado ako na wala ako sa ganitong sitwasyon. Maybe I don't need to lead a mafia organization. That's one of the many reasons why I envy my sister, Mirae Lozano. The only thing she'll lead is a normal and successful company, an empire while me? I'm soon to be a leader of an illegal organization.

Muntik na akong mapasigaw dahil sa gulat nang may humawak sa aking braso. I was shocked when I saw Creed holding my arm. Bakit hindi ko man lang naramdaman na papalapit siya? I don't know if I was just too preoccupied or what. I unconsciously glanced on his feet. I didn't even heard his footsteps. I immediately shrugged my thoughts off.

"I was calling you," He muttered as he removed his hand on my arm. Tuluyan na akong napaharap sa kanya.

"Huh?" Wala pa rin sa sariling tanong ko.

"I thought you need something." So he knew na nasa likod niya ako kanina? Agad naman akong nakaisip ng idadahilan.

"I just want to ask if you'll marry me?" Diretso at taas noong sagot ko. I saw his brow arched because of my question ngunit para iyong isang ilusyon dahil isang kurap ko lang ay makabalik na sa natural na ekspresyon ang kanyang mukha. I can't read any emotion in his face.

Wala sa sariling nagtagal ang titig ko sa kanyang mukha. His jet black hair looked so soft. He has an obsidian eyes, black and impenetrable. His pointed nose fitted on his lips. I can feel the softness of his lips just by looking at it. His perfectly squared jaw looked so..... Damn, Lavinia. What are you saying?

"If that's what my father wants." I can't help but to rolled my eyes. Puro nalang siya if that's what she wants, if that's what my father wants, wala ba siyang sariling desisyon?

"What about your girlfriend?" I asked.

He frowned and a deep furrow formed in his brow. "I have a girlfriend?" Balik tanong nito sa sa akin. I can't believe him! Itinatangi niya ang girlfriend niya!

"Yes! Mirae Lozano is your girlfriend right?"

I was stunned when I heard him chucked na para bang naisip niya si Mirae. That was the first time that I heard him chuckled. "Mirae is a friend." Then who's his girlfriend? Maybe the other girl na lagi nilang kasama. I can't remember the name but it's somehow sounds like a star but not literally means star. But I think that girl is too young for him.

"I don't have a girlfriend." Para bang nabasa nito ang aking iniisip. "I'll immediately decline this arrangement if I have." Sambit nito bago ako tinalikuran at iwanan na mag-isa sa ilalim ng madilim na kalangitan.

__________