-Muszę przyznać, że mimo wszytko nieźle to rozegrała.- Odezwała się w końcu Valerie.- Jakby nie mówię, że pochwalam to co zrobiła, ale jednak dobrze to wykminiła.

-Racja.- Odparłam

-Dziwne jest to że-

-Witajcie kochane, przyniosłem przekąski. -Przerwał jej Gabe otwierając drzwi na oścież i pozując niczym godna amerykańska modelka. Postawił miskę z chipsami na stole, a sam rozłożył się na łóżku. - No, to kogo obgadujemy?

Zanim zdążyłyśmy coś odpowiedzieć, chłopak znów się odezwał.

-Oo, czyżby słynną Suzanne Brand?- Powiedział patrząc na swoje dłonie. -Ugh, też jej nie lubię, mała żmija. 

Patrzymy z Val po sobie. Cóż... chyba mogę tylko pozazdrościć jej takiego brata.

-Właściwie to...- Zaczęła.- Możesz zostać, skoro i tak nie zamierzasz pójść. Będzie Ci to przeszkadzało, Angelluszku?- Słysząc dziwne przezwisko z ulgą westchnęłam. Czyli wygląda na to że jednak dożyje następnego dnia, a kłótnia odejdzie w zapomnienie. 

-A w życiu.

-No to zostań Gabe. Musimy ci coś powiedzieć na temat naszej kochanej żmii. 

‐‐‐

Wracałam od Valerie z bólem brzucha od śmiechu. Gabe okazał się być naprawdę super gościem na tyle, że zostałam u nich parę godzin więcej niż zamierzałam. Wchodzę do ogródka i podchodzę do drzwi wejściowych. 

-Aniołek!- Słyszę z drugiej strony. Obracam się szybko, Amandine wygląda przez okno. Uśmiecha się i mi macha.  Przypomina mi to przeszłość, kiedy z Leo mieliśmy jeszcze dobry kontakt. Też często machaliśmy sobie na dobranoc. 

Do you get Deja vu, huh?

Myśli w mojej głowie prosto składały się w słowa piosenki Olivii Rodrigo. Odmachuję dziewczynce, i wchodzę do domu. 

-Angel, chodź do kuchni. Musimy porozmawiać.- W ciągu niecałej sekundy przypomniałam sobie wszystkie błędy życiowe i z ulgą dochodzę do wniosku, że nie zrobiłam nic za co mogłabym dostać opierdziel od mamy. 

Wchodzę z pewnym krokiem do kuchni. Rodzicielka stawia przed wolnym krzesłem talerz z chińskim makaronem oraz warzywkami smażonymi na patelni. 

-Co się stało?- Pytam odczuwając napiętą atmosferę,

-Tata i ja jedziemy w delegacje San Diego, nie będzie nas kilka dni.- Nie powiem, zszokowało mnie to. Rodzice nie zostawili mnie nawet na noc samą. A taka delegacja może trwać nawet kilka tygodni.

-Na ile?- Wybąkałam.

Spojrzała na kalendarz.

-Około tygodnia. Poradzisz sobie, prawda?

-Jasne, że sobie poradzi.- Wtrącił Tata.- Spokojnie Julie, Angel nie jest już mały dzieckiem, tak?- Spojrzał się na mnie.

Potakuję głową.

-Dobrze, ale jakby co to dzwoń nawet w nocy o północy, i informuj co się dzieje w domu. A i pani Bethany będzie pewnie chciała przyjść na kawę więc ugość ją.

-Jasne.

-To dobrze, my już będziemy się kłaść, bo jutro rano samolot.- Odpowiada i składając szybki pocałunek na mojej głowie mówi na odchodne:

-Dobranoc, Angel!

-Dobranoc!- Odkrzykuję i szybko dokańczam posiłek, po czym odchodzę od stołu łapiąc za telefon. Gdy wchodzę po schodach czuję jak delikatnie mi wibruje, co świadczy o nowej wiadomości. Stwierdzam, że to prawdopodobnie od Suzie, więc nie odsyłam żadnej odpowiedzi. Po prostu już mi się nie chcę z nią kłócić.

Gdy dochodzę do swojego pokoju padam na łóżko i oddycham równomiernie.

-Co za dzień...- Szepczę sama do siebie. Po chwili znów słyszę kilka wibracji co znaczy, że Suzie okazała się być naprawdę natrętną osobą. Wzdycham.

Podchodzę do biurka i biorę z niego telefon do ręki przeglądając nowe wiadomości. Wstrzymuję oddech:

To nie Suzie,

tylko Leo.