Szczerze to nie podoba mi się ten rozdział :/ Ale cóż... Nic nie poradzę. Obiecałam długi rozdział i chyba tak trochę mi nie wyszło... No nic, musicie przeżyć ;) Zapraszam do komentowania i wyrażania swoich opinii. Nawet nie wiecie ile one dla mnie znaczą :) Miłego czytania ;*

- Otwórzcie! Proszę! Nie zrobię nic głupiego, obiecuję! Tylko otwórzcie te drzwi! – krzyczałam waląc pięściami w drewniane drzwi.

- Daj spokój i tak ci nie otworzą – jęknęła Kari siedząc na jednym z foteli po środku pokoju. Westchnęłam zrezygnowana i dosiadłam się do przyjaciółki.

- Słyszysz? – Spytałam. Czarne loki zatrzepotały w wyrazie sprzeciwu. Na zewnątrz słyszałam kroki i brzęk broni.

- Wychodzą – powiedziałam. Nerwowo zaczęłam wybijać rytm kolanami. Kari złapała się za loki. Na kolanach położyłam dłonie i jeszcze szybszy rytm wybijałam palcami.

- Van, przestań!

- Sorki.

Wstałam i znów podeszłam do drzwi. Szarpnęłam klamkę, ale jak sto prób temu teraz też nic się nie stało. Podwinęłam niebieską suknie i usiadłam pod drzwiami. Oparłam się głową o drewno i zaczęłam myśleć. Jak można wydostać się z pokoju bez okien kiedy są zamknięte drzwi? Myśl Van, myśl!

Zrezygnowana mocno walnęłam w drzwi i załkałam. Łzy zdenerwowania popłynęły mi po policzkach.

- Vanilla ty płaczesz? –Kari podeszła i ukucnęła obok mnie.

- Nie – wymamrotałam i zaszlochałam. Nie było mi smutno. Czułam, że nie mogę nic zrobić. To były łzy bezsilności.

- Boże, jaka ty jesteś głupia – przyjaciółka mnie przytuliła. – Przecież oni idą ją uwolnić.

- Nie uda im się – szepnęłam.

- Skąd ta pewność?

Spojrzałam na przyjaciółkę suchymi już oczami.

- Myślisz, że Leonard tak po prostu ich wypuści? Jeden błąd i ich zobaczą. A jak ich zobaczą to Leonard będzie chciał coś w zamian. Jestem tego pewna.

- A co zmieni tam twoja obecność?

- Nic – westchnęłam. – Po prostu muszę tam iść.

Wtedy z zewnętrznej strony usłyszałam skrobanie o drewno.

- Vanilla co ty zrobiłaś? – Kari podniosła się z podłogi.

- Nie mam pojęcia. To nie ja – odsunęłam się do drzwi. Odgłos stał się głośniejszy i tym razem dało się słyszeć skomlenie. Tenebris!

- Kari to Tenebris!

- Kto? – Przyjaciółka odeszła jak najdalej od drzwi.

- Moja... Emm... Lisiczka?

- Twoja lisiczka? – Kari specjalnie przedłużyła ostatnie słowo.

- Kiedyś ci opowiem – machnęłam ręką i pochyliłam się do drzwi. – Słyszysz mnie mała?

Odpowiedział mi pozytywny pomruk. Uśmiechnęłam się i zaczęłam zastanawiać się jak ona może nam pomóc.

- Już wiem! Tenebris przyprowadź Szafirę! Niech wywarzy drzwi.

Pod długiej chwili ciszy dało się słyszeć stukot kopyt oraz końskie rżenie.

Szafira! Błagam, wyważ te drzwi, poprosiłam w myślach.

Odsunęłam się i po chwili drewniane drzwi leżały u moich stóp. W progu stała Szafira, a u jej kopyt łasiła się Tenebris.

- Dziękuję – powiedziałam i pogłaskałam pegaza po pysku.

Zawsze do usług. Czy coś się stało?

- Ruszamy za Abramem. Muszę pójść po Lisy.

Vanilla, rozumiem, że to twoja mama, ale to jest naprawdę nie bezpieczne.

- Przestań. Nie będę czekać z założonymi rękami, rozumiesz?

Mam dbać o twoje bezpieczeństwo...

- Jak nie chcesz to mogę pójść sama, ale tym samym narażę się na takie same niebezpieczeństwo jak Lisy. Pomyśl, która opcja jest dla mnie bardziej bezpieczna.

- Van błagam cię nie rób tego. To jak rzucić się lwu w paszczę – przerwała nam Kari.

- Błagam! – łzy stanęły mi w oczach. – Czemu nikt nie chcę mi pomóc?!

Przecież Abram razem z resztą po nią poszli. Przyprowadzą ją.

- Dobrze – powiedziałam. – W takim razie pójdę sama.

Wyminęłam Szafirę i ruszyłam w stronę schodów do chatki. Przyjaciółka stanęła mi na drodze.

- Jesteś straszną szantażystką - uśmiechnęła się smutno. – Ale nie pozwolimy ci pójść samej.

Uśmiechnęłam się i ruszyłyśmy do groty Szafiry. W środku wsiadłyśmy na klacz, a Tenebris wskoczyła na moje kolana.

- Emm... Jak zamierzasz stąd wylecieć? Jesteśmy w grocie bez wyjścia – Kari objęła mnie w pasie, by nie spaść, gdy Szafira przestąpiła z nogi na nogę. Zaśmiałam się.

- Zobaczysz – powiedziałam.

- Jak to zobaczę?

- Trzymaj się – uśmiechnęłam się.

Wystartowałyśmy, a Kari zaniosła się przerażającym piskiem. Wzbiłyśmy się wysoko i dopiero wtedy przyjaciółka się uspokoiła.

- A teraz musimy ich znaleźć – powiedziałam Szafirze i zaczęłam rozglądać się za Abramem i jego oddziałem. Nie leciałyśmy długo, kiedy zauważyłam grupkę ludzi z bronią.

- To oni. Możesz wylądować.

Szafira stanęła tużprzed nimi jednak oni nie zareagowali na to przyjaźnie.