Nan x: Luke!

Nan x: potrzebuję kawy

- Jestem w kuchni Nancy, możesz mi to powiedzieć! – odwróciłem się aby na nią spojrzeć. Uśmiechała się delikatnie znów coś pisząc na telefonie.

Nan x: nie, gardło mnie boli

Nan x: nie będę się dla Ciebie produkować

- A ja dla Ciebie mam? Służącego sobie znalazłaś?

Nan x: przypominam Ci, że sam się tu zaprosiłeś

Nan x: trzeci dzień z rzędu

Nan x: jak coś Ci nie pasuje, wiesz gdzie są drzwi

- Jesteś strasznie wredna, kiedy jesteś chora. Powinienem się obrazić – powiedziałem siadając obok niej. Na stoliku postawiłem dwa kubki z kawą.

- Zadzwonić do Mikey'a?- zapytała cicho zachrypniętym głosem podciągając się, aby usiąść. Poprawiła koc i sięgnęła po jeden z kubków.

- Co?

- Jak chcesz się fochać to możesz z nim, ja Ci niestety nie pomogę.

- Nawet kiedy jesteś chora... Oj Nancy – sięgnąłem dłonią do jej głowy, po czym potargałem jej włosy. Nadęła policzki niczym małe, obrażone dziecko, patrząc na mnie gniewnie.

- Nie lubię Cię Lukey – mruknęła.

- Tak, ja Ciebie też.

- To po cholerę tu przylazłeś? – zaśmiałem się, kiedy przysunęła się do mnie i przytuliła do mojego boku. Objąłem ją ramieniem.

- Żeby patrzeć jak umierasz w męczarniach – sięgnęła po telefon odwracając go tak, że nie mogłem zobaczyć co robiła. Chwilę później dostałem wiadomość.

Nan x: nie śmieszne Robert.